'Hij is zo schijnheilig!' riep Misha terwijl ze nog steeds met haar armen heenwiegde en haar blik steevast op de grond had. Juf Senna had heelveel geduld, terwijl Quent er hopeloos bijstond. 'Het is beter als jullie elkaar met rust laten,' suste Senna kalm. Aan Misha's gezicht kon je zien, dat het niet daarbij was. Haar woede was nog niet gestild.
Ze ging fronsend achter haar klasgenoten staan en wierp een onnodige boze blik naar de Alex, de jongen waarmee ze ook niet goed op kon schieten.
En ik stond daar maar, hopend dat ze ophield. Want hoe langer ze boos was, hoe slechter ik me voelde. Een paar minuten geleden had ze tegen me geschreeuwd. Misschien haatte ze mij. Ze dacht dat ik haar zielig vond.. Alles behalve dat.
Wat een bitch, zou je denken. Een rebels meisje die haar grenzen niet weet, en meteen op haar teentjes moet worden getrapt. Iemand moet haar eens heel hard in het gezicht stampen. Dan ben je niet de enige. Al speelde ze soms wel met de meisjes in de klas, de meeste jongens vonden haar maar een grote trut. Ik, wist niet wat ik moest doen. Volgens mij haatte ze mij. En ja, nu denk je vast, dat zo'n kind dood moest..
Geloof me, dat wou ze zelf ook.
Ik ben nooit dood tenzij je het wilt
