Proloog:
Liefste Noni,
Ja, Kyara hier, dat is even schrikken hé? Vijf minuten geleden heb ik je dagboek uit mijn bureau genomen. Ja, ik heb je dagboek uit je kamer "gestolen". Mam weet dit natuurlijk niet, en je weet evengoed als ik dat ze dit ook niet zou willen. Zij wilt alleen maar dat jouw spullen bewaard blijven, zodat je toch nog een stukje in ons huis leeft. Jouw kamer is een plek geworden waar we even kunnen zijn als we het moeilijk hebben, waar we even "contact" met je kunnen hebben -of dat denken we toch- Je dagboek heb ik al een week dicht bij me, en lang heb ik getwijfeld of ik er in zou schrijven. Maar ik moet dit gewoon even kwijt aan mijn zus. Natuurlijk weet ik ook dat je dit wel niet kan lezen, maar het gedacht alleen al telt. Nee, ik heb je dagboek niet gelezen. Dat zou niet fair zijn tegen over je, want jij had nog altijd je eigen gedachten toen je in dit dagboek schreef. Maar door dit te doen heb ik toch het gevoel dat je ergens naar me luistert, net zoals vroeger.
Met mam en pap gaat het goed. We wonen nog steeds bij hen, en we stellen ons goed. Maar dat is natuurlijk niet het probleem. Caitlin wel. Ze is juist 4 jaar geworden, klein zou je zo zeggen, maar zo een kind weet écht wel al wat er rondom haar gebeurd. Waarvoor ik had gevreesd, is nu dus werkelijkheid geworden. Vorige week was de eerste keer toen ze het vroeg. Mam, pap en ik waren doodstil aan tafel toen ze het vroeg. "Mama, waar is papa eigelijk?" We vroegen ons af van waar ze het had vernomen, ze er iets van door had. Kinderprogramma’s op tv? Van de kindjes op school? Snel heb ik maar een smoes verzonnen van "Papa is heel veel weg, waardoor hij niet veel bij ons kan zijn. Maak je geen zorgen, Cait." Maar sindsdien blijft ze het vragen, en sindsdien ben ik ook gaan nadenken. En sinds gisteren staat mijn besluit vast. Normaal gezien zou ik om jouw raad komen vragen, maar nu dat het niet meer kan, schrijf ik het maar hier neer. Ik heb besloten om terug naar Duitsland te gaan. Voor hoe lang weet ik niet. Misschien voor een paar dagen, misschien voor een week, misschien zelfs voor langer. En ik neem Caitlin mee. Jij hebt me er ook altijd van overtuigd om nooit iets voor mijn eigen kind te verzwijgen, dat ze de waarheid mag weten. Ik ben al 24, en ondertussen oud en wijs genoeg om mijn eigen keuze’s te maken. En ik wil dat Cait het nu weet, niet als ze 12 is ofzo, dan komt de "schock" -of wat je voor een kind van 4 al een shock kan noemen- toch minder hard. Ze heeft het recht om te weten wie haar vader is. Natuurlijk zal het voor hem ook schrikken zijn, als hij zelf nog niet weet dat er een kind van hem hier ergens rondloopt! Was je nu hier maar om me te helpen, lieve zus. Maar ik weet al wat je zou hebben gezegd: dit moet ik alleen doen. En alleen zal ik het doen. Ik ga naar hem toe. Naar hém. Naar Tom.
Klik hier voor het verhaal ~ Dit verhaal start BINNENKORT. Maar jullie kunnen alvast abo enzo nemen? :')
[ bericht aangepast op 29 sep 2010 - 8:51 ]
Moonshine, take us to the stars tonight ~