Mijn vader loopt constant, de hele dag door met zijn vriendin te bellen. Leuk voor hem, maar hij praat amper met mij. Niet dat ik dat zo erg vind, want altijd als ik met hem praat draait het toch weer uit op ruzie, maar het gaat om het principe.
Dus ik ging net naar beneden, want ik wou even een halfuurtje met een vriendin bellen die ik al best lang niet gesproken heb. Dus ik dat helemaal vet vriendelijk aan hem vragen -had ook gewoon meteen naar d'r kunnen bellen- & Ik bel nóóit, echt nóóit. Begint ie meteen te zeiken dat hij meer recht heeft op de telefoon heeft, dat hij haar net wou bellen, en dat ik altijd zo verwend ben en blabla.
Dude, ik wou alleen maar een halfuurtje bellen. Goddamn ><
Everything is quiet, except for all the voices in my head that say your name.
