Okay, het zit dus zo.
Drie weken heb ik besloten dat ik graag in het buitenland wil gaan studeren. Maar toen wist ik nog niet welke opleiding ik wil gaan doen. En niet wat ik wou worden. (dat weet ik trouwens nog steeds niet... Ja ik wéét wel welke opleiding ik wil gaan doen: Cultuur, Media en Communicatie.)
Dus ik vertel dit zo leuk aan mijn ouders, die reageren al best wel van "ja zal wel"
Nouja, alles goed en zo, we hebben het er niet over, en ik ben er al die tijd over aan het hyperen. Dik aan het informeren bij mijn decaan en engels leraar voor zo'n boekje over studeren in het buitenland (die boekjes moeten nog binnen komen. )
Maar afijn, ik weet er dus nog niet veel over.
Maar dit is niet het probleem. Het probleem is mijn ouders.
Gister was er een ouderavond op school, en toen hadden ze zo gepraat met de moeder van mijn vriendin. Geen probleem ofzo.
Maar ik zit dus vandaag bij biologie, en ik praat met mijn vriendin dat mijn ouders met haar moeder hadden gepraat. En toen zei mijn vriendin: "Ja jouw ouders zeggen dat je eerst de havo gaat doen en dan een opleiding. En ze denken dat dát idee van jouw om in het buitenland te gaan studeren maar bevlieging is."
En toen was ik like ohmygod. A. Ze hebben nooit gezegt tegen mij dat ze willen dat ik hier naar havo ga doen. B. ik wil hier naar absoluut geen havo meer doen. En C, wat denken ze wel niet, dat ze kunnen bepalen wat ik wel en niet doe in mijn leven?!
Okay, en nog iets, ik kan volgend jaar natuurlijk gewoon weg gaan, huppakee weg van al dat gezeur, maar het feit dat ik pas 17 ben als ik mijn diploma heb, helpt niet veel. Want zoals het bekend is, (dah!) moet je 18 zijn, om helemaal los van je ouders te kunnen leven...
Zucht, kan iets nou nooit eens makkelijk gaan?!
Wat moet ik nu?!
Alleen maar tranen van geluk