Tis een beetje raar..
Ik ben verliefd, als ik hem zie. Als ik zijn bruine ogen in mijn ziel voel en hoe hij me kan geruststellen. Ik ben verliefd als hij lacht, omdat hij wil lachen, en daarmee een glimlach op mijn gezicht weet te toveren. maar op het moment dat hij gaat... Dan is hij er gewoon niet meer. Ik huil dan, niet omdat ik me in de steek gelaten voel. Maar omdat is hem mis. Ik mis het, dat iemand ziet wie ik ben. Zonder dat ìk daar moeite voor hoef te doen. En ik huil, omdat als hij bij me is, hij serieus de ware is. Maar als hij weggaat, en ik zijn woorden alleen lezen kan, Hij veranderd in een hele andere jongen.
Zo, dat is er eindelijk uit.
Could it be that if I would just Be, True Love, Peace and Communion would come Naturally?