Lang zeikverhaal.
Soms ben ik echt zó boos op mijn moeder. Ik wil nu al minstens een jaar lang een piercing. Maar mijn moeder blijft maar weigeren, maakt niet uit waar ik hem neem.
Ik wilde het liefste een lippiercing, maar mijn moeder was daar gelijk heel duidelijk over: "Nee, dan kan je net zo goed gelijk naar het VMBO want met een piercing neemt niemand je meer aan" -letterlijk haar woorden- . Oké, ik accepteerde het, omdat ik ook wel graag een navelpiercing zou willen. Maar nee: 'Dat is hoerig en ordinair, dat wil ik helemaal niet.' Ik ben een tijdlang superboos geweest omdat een vriendin van mij wel gewoon een navelpiercing neemt binnenkort, en haar moeder vind het leuk en juicht haar toe. Zij mag geen gezichtspiercings, maar haar moeder vond dit wel leuk.
Toen zag ik dus vandaag iemand op televisie met een helix-piercing. Ik had er nooit echt over na gedacht omdat ik die anderen altijd als eerste optie had. Toen ik diegene dus zag met zo'n piercing dacht ik: Hm, dat is ook wel leuk. Maar uiteraard: mijn moeder wilt het niet hebben.
Ze gebruikt altijd excuses, maar ik weet gewoon dat ik geen piercings mag omdat zij vroeger in een streng christelijk gezin is opgegroeid. Ik vind het echt zo oneerlijk, omdat mijn vader het wel leuk vind, maar er niks meer van wilt zeggen omdat mijn moeder er gelijk snauwerig en chagerijnig van word als ik er weer over begin. Maar kom op! Een helixpiercing kan je toch bedekken met je haar. Soms word ik echt helemaal pissed van mijn moeder.
[ bericht aangepast op 5 aug 2010 - 18:11 ]
it's so empty living behind these castle walls