Ik richtte mijn hoofd op naar William. Bang was ik niet, dat wist ik heel zeker. Want waarom zou ik nu opeens bang moeten zijn? Minuten, uren, dagen, weken, maanden had ik met hem doorgebracht, dus deze verandering zou ik wel overleven. Na een tijdje naar hem gestaard te hebben, kwam er bij mij opeens het geniale idee op om iets tegen hem te gaan zeggen. Want hij zat daar waarschijnlijk in doodsangst te wachten op mijn reactie. Ik kon het lezen in zijn ogen. Angst, nieuwsgierigheid, afschuw voor hemzelf, haat voor het gene dat hij is.
Kan ik de emoties beter omschrijven? Of weet jij betere emoties? Hulp is van harte welkom!
Never give up on things that make you smile.