Haha. Ik ben een hopeloos geval :'D
Een goede vriend van mij, J, is al zegmaar bijna heel dit schooljaar verliefd op mij. Dat wist ik, want het was nogal duidelijk aan hem te zien. Maar ik probeerde het (klinkt lekker hard) te negeren. Want ik wou niets meer dan vrienden dacht ik. Totdat andere mensen het ook door begonnen te krijgen. Toen hebben een aantal vriendinnen een complot gesmeed om ons te koppelen, en dat lukte. En ik dacht echt dat ik hem ook leuk vind. Maar na een paar dagen vond ik het toch maar niks. Serieus óveral waar ik was, was hij ook of hij stond een paar meter verder op. Dat is dan niet eens zo erg, maar hij dééd niks, hij stond daar alleen maar. En zowiezo, ik bleek gewoon niet zo verliefd op hem te zijn dan ik dacht. Dus ik maakte het uit, en daarmee brak ik blijkbaar zijn hart wat totaal niet de bedoeling was.
Toen hebben we een tijdje niet meer tegen elkaar gepraat, wat ik heel erg vond. En nu gaan we wel weer gewoon met elkaar om, maar hij vindt me gewoon nog steeds leuk. En ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Aan de ene kant, ja ik heb het uitgemaakt en ik wil niet dat dat zich herhaalt, ik wil hem niet nog een keer pijn doen. Maar aan de andere kant heb ik soms wel best spijt dat ik het heb uitgemaakt.
Maar hij is gewoon.. Té verliefd. Overal waar ik kom, zijn zijn ogen op mij gericht. Kinda logisch als je verliefd bent, maar dit is gewoon.. te. Maar. Aaaargh.
I don't know what to dooo.
- Ghehe, vandaag tijdens Frans zat hij weer héél de tijd te kijken, en ik zei dat tegen 2 vriendinnen, gingen ze een briefje maken met 'Kunde 't zien?', en die omhoog houden als ie keek :'D
- Danique als je dit leest, je gaat aub je mond houden tegen hem ok (:
[ bericht aangepast op 15 juni 2010 - 19:29 ]
Everything means nothing, if I ain't got you.