Vandaag was ik na het zesde uit. We waren nog even met de leraar Biologie aan het kletsen en toen liepen we naar beneden.
Net toen mijn twee vriendinnen en ik naar buiten wilden lopen, kwam Esmée aanlopen. Esmée ken ik al sinds haar geboorte -ze kwam als baby bij ons als oppaskind- en ik ben als het ware met haar opgegroeid. Wij zijn ook altijd vriendinnen gebleven, vandaar dat ze net als een zusje voor me is. (Ze is 2jaar jonger.) Nou, zij kwam dus naar binnen en ze huilde. Ik wilde meteen weten wat er was. Blijkt dat de vader van een jongen uit haar klas zelfmoord heeft gepleegd. Dat vond ik ook zó erg, maar daar gaat het nu niet om. Het ging erom, dat dat de eerste keer was dat ik haar zag huilen. En dat vond ik zo naar, misschien vinden jullie het kinderachtig. Maar het was echt moeilijk voor me om te zien. We hebben dan ook zo'n drie kwartier staan knuffelen, zodat ik haar kon troosten. Ik ben met haar naar huis gefietst en ben bij haar gebleven tot haar moeder thuis kwam van de vergadering. Daarna heb ik snel haar zusje van school afgehaald, die thuis afgezet en toen ben ik pas naar huis gefiets. Ik ben dan ook pas net thuis. Stiekem heb ik gewoon echt behoefte aan een knuffel, maar mijn moeder is tot 6uur werken. Ik ben nu alleen thuis en volgens mij gaat mijn laptop zo crashen vanwege mijn tranen.
Nogmaals, dit kan wat kinderachtig overkomen, maar het was erg aangrijpend haar zo overstuur te zien.
everything, in time
