En met alles bedoel ook zogoed als alles. En dat is twee weken geleden ongeveer begonnen.
Toen had mijn zus een ongeval gehad, dus toen was het hier thuis al niet zo'n pretje, twee dagen later breekt mijn mama haar voet, dus ze kan echt niets meer en moeten mijn zus en ik hier thuis alles maar ook echt alles doen. Mijn papa is toen ook in een lichte depressie gekomen. Hij was continu boos op me omdat ik zo gezegd niets deed hier thuis. Wat dus niet waar was, ik deed genoeg plus ik zat nog eens met school. Een paar dagen geleden komt papa aanzetten met dat hij geen vakantiedag wilt nemen voor de 25ste, naar Tokio Hotel. Op het eerste zicht leek dat niet zo erg want we zouden met de trein kunnen gaan, wat blijkt vandaag, gaat dat niet want we geraken niet thuis. OOk vandaag ben ik hier thuis heel de dag bezig geweest omdat mama nog steeds niets kan en mijn zus blijkbaar zin had om uit te slapen en ze moest gaan werken. Vroeg mijn mama daarnet of ik de kattenmand boven wou gaan halen voor mijn grootvader want hij moest met zijn kat naar de dierenarts. Vroeg ik of mijn oudste zus dat niet kon, vond mijn mama dat ik 'ook wel eens iets mocht doen'. Nou ik dacht echt dat dat de druppel was en werd boos, dus had ik helse ruzie met mijn mama. Na een tijd had ik het toch maar gedaan. Nou zou ik morgen met mijn beste vriend afspreken, weet hij me net te zeggen dat hij morgen niet mag van zijn vader.
En dan zeggen ze dat ongeluk in drievoud komt, natuurlijk, I see.
-Proficiat als je dit alles hebt gelezen, maar ik moest het écht kwijt.
"You move me, Kurt." ~ Blaine Anderson
