Mijn make-up zit alweer halverwege mijn gezicht nu ik dit aan het typen ben. Op school heb ik me nog ingehouden, maar nu ik weer thuis ben, is dat onmogelijk.
Misschien dat sommige het al weten, maar ik zit momenteel in een ontzettende dip - je kan het al bijna depressie noemen. Ik heb een ontzettend negatief zelfbeeld en niks lijkt me meer te lukken.
Zo ook met mijn beste vriendin, die me gewoon niet meer ziet staan. Ik ben in het verleden al ontezettend vaak gedumpt door mensen die ik echt als vriendinnen beschouwde. Sindsdien vind ik het ook erg moeilijk om nieuwe vriendinnen te maken. En nu ik mijn beste vriendin ook nog verlies, kan ik het gewoon niet meer aan. Ook andere vriendinnen lijken me op dit moment gewoon te vergeten. Het is nu ook gewoon zo dat ik geen zin heb om ze te vertellen wat me dwars zit, omdat het ze waarschijnlijk toch niets kan schelen en omdat ze - voor mijn gevoel - te ver weg van me staan. Ik kan nu alleen nog maar bij mijn ouders terecht.
Ik twijfel gewoon heel erg aan mezelf. En op dit moment denk ik gewoon echt dat ik maar een mislukt mens ben. Ik heb er gewoon totaal geen zin meer in. Niks lijkt nog goed te gaan.
Ben ik dan echt zo raar dat niemand me meer schijnt te mogen?
Sorry, maar ik moest dit gewoon even kwijt. En aangezien mijn ouders er nu niet zijn, kan ik moeilijk naar een van mijn broers gaan om een knuffel - die ik nu best wel kan gebruiken.
Ik word hier letterlijk ziek van en ik weet echt niet hoe lang ik dit nog trek voordat ik echt kapot ga...
I may not always be perfect, but I'll always try.
