Ik had gisternacht een nachtmerrie. Mama ging dood aan kanker -wat ze ook echt heeft.- Het was allemaal heel emotioneel, en leek zó echt dat ik huilend wakker werd. Als ik eraan denk, heb ik nog tranen in mijn ogen.
Mijn moeder en ik zijn heel close. Ik vertel haar altijd alles, en ik wilde haar dit dus ook vertellen. Maar ik kón het gewoon niet. Dus heb ik het opgeschreven. Ik wil dat mama het leest. Maar ik wil niet dat ze er daarna met mij over praat. Maar eigenlijk ook weer wel. Snap je? Het is raar.
-Dit klinkt kinderachtig nu, vind ik.-
Ook ben ik bang dat ze me kinderachtig vind, of overdreven bezig ofzo.
Ik weet niet eens of de brief wel goed is!
Dit is em;
Lieve mama,
Vannacht had ik een droom. Eigenlijk meer een nachtmerrie, want jij ging erin dood. Aan kanker, niemand had me dat verteld in de droom, maar ik wist het gewoon.
Ik zal je de details besparen. Maar het was erg emotioneel. Wij waren alleen, jij en ik. Jij huilde niet, gedroeg je even sterk als altijd. Ik huilde natuurlijk wel en jij troostte me. En dat terwijl jij zou moeten huilen, of samen. Maar ik niet alleen. Ik riep dat jij je niet sterk hoefde te houden. Maar je bleef dat toch doen, tot het laatste moment.
Toen werd ik huilend wakker. Met van die grote krokodillentranen. Ook was ik bang. En ik realiseerde me, dat ik niet altijd de perfecte dochter ben geweest. Niet eens altijd mijn best gedaan. Maar, mama, dat wil ik vanaf vandaag gaan veranderen. En jij moet me daarbij helpen. Ik hoef niet te zeggen dat je me moet steunen, want dat doe je altijd al. Je moet me helpen herinneren. Ben niet bang, mama. Ik weet dat ik normaal zeg dat je niet opnieuw weer ergens over mag beginnen, geen oude koeien uit de sloot halen. Maar nu mag je dat wel. Want ik zal je eerlijk bekennen, ook wanneer ik dit schrijf zitten de tranen in mijn ogen. En één voor één glijden ze naar beneden, een zoute, natte, baan achterlatend. Maar ik zal beter mijn best doen. Wil helpen, om het jou gemakkelijker te maken. Zal alles laten liggen en naar jou toe komen rennen als het nodig is. Want ik realiseerde me nog wat. Ik kan gewoon niet zonder jou. Jij bent mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin. Je weet alles van me, bent er altijd voor me en zal me nooit laten stikken. Je bent mijn voorbeeld, mijn idool. En ik laat niemand tussen dat komen.
Ik weet dat ik het niet vaak genoeg laat merken. Dat ik vaak schreeuw dat ik jullie haat.
Maar mama, ik zal áltijd van jou, papa, Chris en de rest van de familie houden.
Mama, jij bent mijn alles.
Liefs,
Marleen.
Dus, wat denken jullie? Ik weet het niet. En ik voel me bij dit hele gebeuren gewoon niet fijn. Sorry voor het gezeur, en bedankt voor het lezen en evt helpen!
everything, in time
