Ik wist helemaal niets toen ik voor mijn eerste sollicitatiegesprek in een van de beruchte liften van Elias-Clark stapte, die transporteurs van alles wat en voque was. Ik had er geen idee van dat de best geïnformeerde roddelcolumnisten, de halve beau monde en alle belangrijke mediabonzen zich eindeloos druk maakten over de perfect opgemaakte en aangeklede, bijdetijdse gebruikers van die chique, geruisloze liften. Ik had nog nooit vrouwen gezien met zulk glanzend blond haar en wist niet dat het onderhoud van die highlights zesduizend dollar per jaar kostte, of dat andere ingewijden met één blik op het eindresultaat konden zien welke kleurspecialist ze had aangebracht. Ik had nog nooit zulke mooie mannen gezien. Ze waren volkomen strak – niet te gespierd, want ‘dát is niet sexy’ – en pronkten met hun levenslange toewijding aan de sportschool in fijne ribcoltruitjes en strakke leren broeken. Tassen en schoenen waarmee ik nog nooit elke mensen had zien lopen schreeuwden van alle kanten Prada! Versace! Armani! Ik had van een vriendin van een vriendin – redactieassistente bij Chic – gehoord dat de accessoires zo nu en dan hun ontwerpers mochten begroeten in diezelfde lift; een ontroerende hereniging waarbij Miuccia, Giorgio of Donatella hun naaldhakken van zomer 2009 of die druppelvormige tas uit de voorjaarscollectie persoonlijk konden bewonderen. Ik wist dat mijn leven zou veranderen, maar ik wist niet of ik er vooruit op zou gaan.
The devil wears Prada
Chapter one
Chapter two
Chapter three
Chapter four
Chapter five
Chapter six
[ bericht aangepast op 1 dec 2009 - 13:39 ]
Your make-up is terrible
hij is echt leuk.