Mijn moeder heeft al een jaar lang borstkanker. Operaties enzo allemaal gehad, en het is ook allemaal goed. Maar nu gaat mama naar een psychiater. Mama praat daar nooit met ons over, maar nu zit ze met de moeder van een vriendin van me aan de telefoon allemaal te vertellen wat er fout gaat.
Zo vind ze dat wij veel te weinig helpen in huis. Dat we niet naar haar luisteren.* En dat soort dingen.
*; Met dit luisteren bedoelt ze als zij ons wil vertellen hoe ze zich voelt. Maar één, dat doet mama nooit. En twee, ik heb heel vaak tegen mama gezegd dat ze bij mij mag komen uithuilen, of alles vertellen. -Wij hebben een goede band samen.- Maar mama zegt zelf dat ze dat nooit zou doen omdat ze vindt dat ik haar last, als kind, niet zou mogen dragen. Wat ik wel lief vind, maar niet slim. Omdat papa niet makkelijk over gevoelens enzo praat.
Maar ik heb ook zoiets van; Mama, als je vind dat wij iets niet goed doen. Zeg dat dan gewoon. Sorry als ik hier en daar eens vergeet om de vaatwasser leeg te halen, of mijn bed op te maken. Maar praat er dan niet achter mijn rug om over.
Ik ben nogal overgevoelig, en dat weet mama. Dus ze weet dat ze er niet achter mijn rug om moet praten. Omdat ik er vroeg of laat toch achter kom, en dan voel ik me ontzettend lullig.
-Ik weet dat jullie hier niet veel mee kunnen. Maar ik moest dit zeggen. Als iemand tips ofzo heeft hoor ik ze graag. Haat reactie's? Liever niet, ik heb het nu al moeilijk genoeg. Hou dan je mening maar voor je.
everything, in time
