Met grote angstige ogen keek ze naar haar vader, hij was woedend. Ze sloot haar ogen en wachtte op de eerste klappen. Toen deze niet kwamen keek ze oprecht verbaasd op. Haar vader stond in het midden van de kamer, zijn ogen half gesloten en zijn mond geopend. Ze wou vragen wat er aan de hand was, maar er kwamen geen woorden over haar volle lippen.
Niets leek meer te gaan zoals het zou moeten. Ze hadden te weinig geld en het geld dat ze hadden, spendeerde hij aan de maandelijkse kosten en aan alcohol. Hij was zich ervan bewust dat hij verslaafd aan het raken was. Hij wist dat hij iedere keer als het ook maar een beetje tegen zat, zijn hand naar de wiskey fles uitstak en helaas kwam dat tegenwoordig vaak voor.
Zijn dochter ademde beverig en legde een ontsnapte pluk rood haar achter haar oor. Ze volgde elke beweging die haar vader maakte nauwkeurig.Ze was bang van hem, niet raar eigenlijk. Hij had haar de laatste tijd niet goed behandeld. De blauwe paarse plekken op haar armen waren daar het bewijs van. Haar vader vouwde zijn armen over elkaar en leunde vermoeid naar achter.
een stuk uit m'n verhaal, iedere alinia is een ander stukje uit het eerste hoofdstuk.
Wat vinden jullie ervan?
Why do you try so hard to fit in when you're born to stand out?
