Weer een van die verplichte vakantie’s van je ouders. Met een cruiseship naar Miami varen. Daar drie weken doorbrengen en dan weer helemaal terug met die kutboot, iets waar je absoluut géén zin in hebt.
Je leunt op de leuning van het schip en kijkt de oceaan over ,water, water, water, water.
“Mooi toch?” Hoor je een sarcastische stem naast je zeggen, je draait je naar het geluid toe, je ziet Freddie staan die de leegte instaart.
“Prachtig, nog nooit zoiets moois gezien.” Mompel je tegen je beste vriend, die grinnikt en zijn hoofd naar je toe draait.
“Er komen donkere wolken aan, het is beter als je naar binnen gaat.” Zegt hij, hij zet zich af tegen de leuning en loopt richting de kamers. Je kijkt hem na en zucht dan, je hebt geen andere keuze.
Als je nog geen 5 minuten binnen zit, hoor je de omroep al.
“Willen alle passagiers naar hun kamers gaan? Er komt een flinke storm aan, maar geen paniek. We hebben alles onder controle.” Je grinnikt in jezelf, dat zeggen ze altijd voordat de hel losbarst.
Buiten hoor je de regen tegen het dek slaan en de donder de vogels bangmaken, je zucht diep en rolt je op in je dekens.
Uren gaan voorbij, maar de storm niet, het lijkt wel alsof jullie stil staan. Je zucht diep en draait je voor de derde keer om in de dekens, in de hoop slaap te vatten.
“Hallo dames en heren, wij moeten het schip verlaten. Níet in paniek raken want we zitten dicht bij land, eerst de A klasse, u heeft 5 minuten om u klaar te maken.” Zegt een stem door de intercom, je nekharen gaan overeind staan, dan herinner je waar jullie doorheen varen. “Bermuda.” Sis je in jezelf.
Je trekt snel wat willekeurigs aan, pakt snel een tas in en stormt naar buiten, gelukkig ben je klasse A.
Op de gang kijk je uit naar Freddie, maar je ziet hem niet. Je begeeft je richting dek, bang voor wat er komen gaat.
Je ziet een grote sloep, je bent er bijna. “Eerst de kinderen!” Word er geroepen, dan word je vastgepakt en in een sloep geplaatst, naast je zit Freddie die je gelukkig om je nek vliegt als hij je ziet.
Je gromt en duwt hem weg, je kijkt om je heen, krijgt een klein kindje in je armen geduwt, een matroos stapt ook in en duwt jullie af, op weg naar land.
Hoge sterkte golven slaan tegen de boot aan, je grijpt Freddie vast en in de andere hand hou je het kindje tegen je aangedrukt.
Een hoge golf. Een onmogelijk moment, een ongelofelijk moment dat het lijkt dat je zweeft. Je voelt het koude water je porieën doorboren als je lichaam in de koude golven valt. Je gilt het uit, maar je longen vullen zich met water. Je voelt twee armen je middel vast houden, je weet niet wie het is, maar het v olgende moment krijg je een hard voorwerp op je hoofd geslagen. Je vecht tegen de pijn en het donker, maar je voelt je armen zwart worden, maar wel vreemd genoeg grond onder je voeten. Om nog verder te kijken heb je geen tijd, want al snel zak je echt weg.
“Leeft ze nog?” “Nee..” “Waarom ademt ze dan?” “Da’s stuiptrekken, niet ademen.” “Ze is echt niet dood, hoor.” “Dat denk ik toch wel, meid.” “Nee, echt niet. Dat kan niet.” “Het moet wel..” “Moeten we N-“ “Nee, die moeten we niet halen.” “Maar ew, kijk die drie lijken ernaast dan.” “Hebben we eten.” “GADVERDAMME SHER DOE NIET ZO VIES.”
Je oogleden worden eindelijk minder zwaar, en je doet een poging tot ze openen.
“Shit, Sher. Ze leeft nog, ga Ned halen.” Zegt een stem in paniek, je hoort voetstappen in het zand en een paar bruine benen naast je.
Je doet je mond open en snakt naar adem, maar blijft niet liggen, je voelt je moe en bang.
“Geen idee wie je bent, welke taal je spreekt of wat er is gebeurt. Maar je bent veilig hier.” Zegt een stem in een taal die je begrijpt, maar op het moment even niet kan spreken. Je keel voelt droog en opengeschraapt.
“Gsus, jullie hebben het weer gedaan!” Klinkt een stem hijgend, er knielt iemand naast je neer die je op je rug rolt en je aankijkt. “Ja, ze leeft nog. Hallo.”
Je mondhoeken gaan een beetje omhoog bij het zien van het vriendelijke gezicht van een neger.
“Neem haar mee, Ned. Wij kijken wel naar de andere doden.”
“Slaap maar, meisje. Wij brengen je naar een veilige plek.” Hij aait langs je wang, je laat je ogen tevreden dichtglijden.
Als je de volgende keer wakker word, is het licht, en aan de ondergrond te beoordelen lig je in een hangmat.
Je kucht om het zeewater uit je keel te krijgen, je hoort iets bewegen en raakt licht in paniek.
Iemand hangt half over je heen, lange haren kriebelen je op de onbedekte plekken, en je ziet zwarte haren met een zware bruine uitgroei, een lachend gezicht en een getinte huid.
“Je bent wakker!”
You move me ......... Kurt
22 sep 2009 - 17:00
Martiin. (W) | Goed zo doorgaan jij 
. Hopelijk moge je ziel branden in het eeuwige Hellevuur 
