Ik weet niet hoe ik moet beginnen, want alles is nog al een lang verhaal. Toen ik ongeveer negen jaar oud was, dan was er iets gebeurt waar ik niets over kwijt wil, omdat ik er zeg maar een trauma aan over heb. Dus, vroeg ik vandaag aan mijn vriendinnen of ze mee wouden om een broodje te gaan bestellen. Want, door dat verleden durf ik zeg maar niet alleen. En toen kreeg ik ineens een hele vlaag over mij heen dat ik altijd bang ben enzovoort en dat ik niets durf. Dat ik bang ben om alleen naar de wc te gaan, om een simpel broodje te gaan bestellen of naar een persoon toe te gaan.
Dus, zei ik; 'Ja sorry, hoor. Het was toch een simpele vraag en dat is toch mijn probleem als ik overal bang van ben?' En toen begonnen ze allemaal te lachen omdat ik bang was. Dus zei ik weer; 'Ik vind dit eigenlijk niets om mee te lachen. Misschien heb ik wel een reden waarom ik bang ben!' Vragen die mensjes dan weer; 'Welke reden?' Zei ik dat ik het niet wou vertellen omdat dat persoonlijk was én ik er nog niet klaar voor ben om het te vertellen.
Dus, lachten ze me uit, liepen naar andere meisjes van mijn klas en vroegen proestend of dat ze met mij wouden meegaan om een broodje te bestellen. Nu ben ik echt kwaad en teleurgesteld, want nu ben ik dus een schijterd omdat ik niet eens een broodje durf te bestellen. Dus ben ik lopen schreeuwen tegen hun dat ze niet zo'n drama moesten maken voor dat ding. Serieus, ik kon wel huilen omdat ik er weer terug aan dacht.
Nu hebben we ruzie en ben ik zelf ineens vriendenloos in school. Iedereen roddelt over mij, waardoor ik mezelf steeds afvraag ofdat ik misschien niet te hard van stapel liep. Maar toch vond ik het overbodig om het iedereen te vertellen dat ik angsten heb om alleen ergens naar toe te gaan.
Dat moest er even uit. Maar toch.. ik zit er nog steeds mee in dat ik misschien toch alleen had moeten gaan en niet had moeten zeggen dat ze er niet mee mochten lachen.. =$
You'll never dream alone. <3