The Art Of Suicide [Emilie Autumn]
As I looked up in her eyes, her smile was gone and pain shone bright. The rain fell on our faces and as I felt her lips on mine. I couldn’t help but feel, that our destiny’s were entwined.
Ik rende, zo snel als ik kon. 3 mannen volgden mij, en zodra ik de hoek om rende, stond een vierde op mij te wachten. ‘Je gaat nergens naar toe’ siste hij. Angst vloeide over mijn hele lichaam heen als een koude waterval. De andere drie kwamen dichterbij. Ik wou niet meer met hun mee terug. Nooit meer….
Waar gaat het over?;Een meisje, 16 jaar oud met een onbekend ziekte dat vertoningen heeft van Schizofrenia en truman. Zit al 3 jaar in een inrichting dat verbonden is aan een ziekenhuis. Een dag, komt ze een vrouw tegen, een jongen vrouw met een schitterend porseleinen huid... Ze begint wat voor de jonge vrouw te voelen... Maar de stemmen in het meisjes hoofd zeggen dat ze haar niet mag vertrouwen... En langzamerhand, begint het meisje verliefd te raken...
Een Kijkje in het verhaal; ‘Nee alsjeblieft niet weer’ snik ik terwijl ik zijn handen tegenhoud om dichterbij te komen. De clown kaart staart me weer aan terwijl zijn glimlach in een bloederig grijns verandert. ‘Je doet haar pijn!’ zegt het engelen stem. Een stem die ik uit duizenden herken. Ookal kon ik haar niet lang, ik wist wie het was… Ik fluister nog een laatste smeek terwijl ik het naald in mijn arm voel zinken.
‘Emilie… Help me…’
[ bericht aangepast op 24 juli 2009 - 21:16 ]
Slowly floating to the sky...
