Ik mis 'm gewoon zo. - Stamcafé

Zoals sommigen hier weten, is mijn vader overleden, 3 Juli 2008. Dat betekent dus dat die desbetreffende dag steeds dichterbij komt, en ik ben echt heel emotioneel.
Ik heb zo m'n vreselijke momenten waarbij ik niet kan stoppen met janken, en ik kan eigenlijk gewoon niet beseffen dat-ie niet meer terugkomt. En dat is hetgene wat me dwarszit, ik vind het zo moeilijk om erover heen te komen. Het is niet dat ik er niet over wil praten, op dat gebied ben ik juist heel open, maar het lijkt net of ik die 'ene stap' niet kan maken.
Iemand tips?
(Bedankt voor het lezen)

-

Er is begin 2008 een meisje aangereden en ze was dood, een vriendin van mij. begin 2009 is er weer een meisje aangereden, weer een vriendin kwijt Ik mis ze ook! Maar ik probeer het een beetje van me af te zetten. Ze zullen altijd bij me blijven, maar door huilen krijg ik ze niet terug. dus ik blijf sterk en denk alleen sommige dagen aan ze, en dat helpt. Maar eigenlijk mis ik ze heeel erg! Ik weet hoe het voelt als je een dierbaar iemand kwijt raakt! Ik ben er voor je, en sterkte!

You were much more muchier, you've lost your muchness.

Ik denk dat je niet moet proberen die stap te maken. Ik heb dat ook met mijn oma, dat is inmiddels 10 jaar geleden en nog als mijn moeder jarig is [/ze is op haar verjaardag gestorven] dan "spreek" ik tot haar door voor mijn raam te zitten en met mijn ogen dicht tegen haar te praten. Ik weet wel dat ze nooit meer terug komt, maar ze is altijd in mijn hart. En ik denk dat je gewoon je emoties hun gang moet laten gaan en de tijd je wond laten helen, zoverre dat mogelijk is.
Heel veel sterkte<3
xoxo

Why don't you break my heart

PARAPLAN schreef:
Hmm. Ik heb er eigenlijk weinig ervaring mee.. Dus ik heb geen tips voor je, sorry
Maar heel veel sterkte meid. Ik ben er voor je <3 en dat moet je weten