Akatsuki RP overleg - Rollen verdeling

Zet je rp maar voort
zijn marika en morbidia van jezelf?

Jumping out of my window or jumping in front of a train seems to be THE fitting solution now

haruka namens Rasenritsu

Zuchtend stommelde Haruka de trap op, mok koffie in de hand. Ze slenterde met blote voeten over het tapijt, en greep naar de deurhendel. Dit soort uitbarstingen van Mariko kwamen frequent voor, en ze maakte zich er geen zorgen meer over. “Ik kom binnen,” kondigde ze aan, en gaf de deur een zet, alleen maar om tot de conclusie te komen dat hij klemde. Ze fronste, en gromde toen zacht. “Als je me roept, schuif dan niet de kast voor de deur, wil je?” Mompelde ze, en beukte een schouder tegen de deur. Dit keer gaf hij mee, alleen haar koffie klotste over de rand van haar kop en spetterde neer op de stoffen vloer – en haar tenen. “Au, verdomme!”

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

En Mariko ^ ^

Mariko begon harder te huilen. “Haruka nee-chan, ik ben bang, ik had vannacht een visioen,” snikte ze zacht met haar bleke gezicht vol tranen die uit haar dichtgenaaide ogen sijpelden in haar handen. Met haar rug leunde ze tegen haar bloedrood en zwart gekleurde muur, waar donkerrode en nachtzwarte rozen aan hingen. Op haar plafond was er een donkere sterrennacht getekend. In de hoek van haar kamer lag er een stapel met cd’s van Lacrimosa en Evanescence. Naast haar lag haar lange, zwarte satijnen nachtjapon en ze pakte hem op en verborg haar gezicht erin. Ze kon haar naar sakura, jasmijn en lelies geurende parfum duidelijk ruiken. En van zichzelf rook ze altijd naar lotusbloemen. Dat waren haar lievelingsbloemen.

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Haruka namens Rasenritsu:

"Hmhm," Deed Haruka, terwijl ze haar halflege mok koffie op een van de treden naar de trap naar zolder zette, en haar voet aan de achterkant van de broekspijp van haar andere been afveegde, "Nou." Ze pauzeerde even, haar antwoord overdenken, en greep Mariko toen joviaal bij de armen om haar op haar benen te hijsen. "Dan moet je voor de rest van de dag maar alle lange duistere mannen in zwarte kleding met bloedrode vlekken vermijden," Reageerde ze monter.

Mariko:

Lichtelijk verbaasd keek de donkerharige schoonheid in hotpants naar haar oudere zus. “Kan jij ook zien dan?”

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Haruka namens Rasenritsu:

Lui duwde Haruka haar naar de trap die naar beneden toe liep. "Nope," antwoorde ze kortaf, terwijl ze haar mok uit het niets scheen te vissen met haar vrije hand. "Ik ben op een andere manier paranormaal begaafd." Ze nam een slok, trok een gezicht, en gebaarde toen naar de badkamerdeur. "Ontbijt staat klaar. Ik ga douchen. Val niet dood om. Tot vanmiddag."

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

En mijn laatste stukje Mariko voor nu. Ik heb met Rasenritsu afgesproken dat zij hierna met Itachi op mariko in gaat spelen en ik laat Kisame daarna weer op die twee inspelen. Just so you know c;

Een beetje uit het veld geslagen door de nuchterheid van haar zus ging de zwartharige naar beneden om te ontbijten. Ze gooide wat kellog’s in haar melk en begon aan de eerste hap. Ze wilde voor de tweede keer de lepel naar haar volle, rode mond brengen toen ze plots moest denken aan het visioen van die nacht. Er waren rode wolken op het donkere kostuum van de duistere vreemdeling. Meteen begon ze weer te huilen; ze stond op, rende naar de deur, pakte ondertussen haar blinddoek van het kastje bij de deur en rende naar buiten. Onder het rennen bond ze het rode stuk stof dat versierd was met zwarte rozen en zwarte, sierlijke zwanen voor haar ogen, zo zodat de knoop onder haar heuplange haar was, en niet gezien zou worden. Ze was zo in zichzelf gekeerd dat ze niet keek waar ze rende en tegen iemand aanbotste en viel, waardoor haar ze de sneeuwwitte huid op haar knieën openhaalde. Ze keek naar boven en zag de lange, donker geklede man met de rode wolken op zijn mantel die ze had gezien in haar visioen. Een schok ging door haar heen.

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Alsjeblieft!

Wat de blonde ninja niet wist, was dat Deidara haar al de tijd dat hij was ‘verdwenen’ in het bos, haar gewoon had geobserveerd. Hij wist dat Pein hem hiervoor zou vermoorden, maar dit spelletje zou het helemaal waard zijn. Hij verscheen recht voor haar neus: "Boe." En verdween om een paar meter dichter bij de rand van het bos weer te voorschijn te komen. Dit deed hij nog 2 keer en verdween toen, hopend dat zijn plannetje zou lukken en ze hem zou volgen. Dan kon de pret pas echt beginnen.

Geïrriteerd keek de blauwgetinte Kisame naar het spelletje dat Deidara speelde. Pein-sama zou pissig worden wanneer hij dit te horen zou krijgen, en dat zou hij, daar konden ze gif op innemen. Hij haalde zijn schouders op, gooide zijn immens grote wapen over zijn schouder en ging op zoek naar zijn donkerharige partner. Waar zou die Uchiha uithangen?

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Alright, overnieuw

Morbidia gromde geirriteerd terwijl de blonde jongen haar steeds liet schrikken. Wie in godsnaam was hij? Waarom was hij hier? En god, hij was best knap...
Ze begon hem te volgen, maar stopte opeens toen ze merkte dat iemand in de buurt was. Ze wist niet precies waar, of wie het was... ze wou het ook eigenlijk niet weten maar de blonde jonge volgen...
Ze merkte dat de persoon achter haar verdween, dus begon ze de vlonge jongen te volgen. Hij zag er speels en knap uit... Maar wat zou hij van haar willen? Was dit weer een complot om haar te vermoorden?
Ach, wie niet waagt, die niet wint...

Sorry dat het zo lang duurde, maar ik was druk met school en werk. Alstu!

Toen hij merkte dat het meisje hem volgde verscheen er een grijns op zijn gezicht. Het spel was begonnen. Elke keer verscheen en verdween hij weer een stukje verderop. Tot ze midden in het bos waren, waar niemand anders was en waar niemand ze kon horen. Op bepaalde plekken had hij een aantal hints voor haar achtergelaten en voor ze die gevonden had, zou ze niet wegkunnen. En hij zou alleen hoeven kijken hoe zij die dingen zou vinden. Wat natuurlijk niet makkelijk zou zijn. En als ze ze zou vinden dan zou het eerst zo zijn van - BOEM! - en dan zou ze schrikken. "Tehehe. Veel plezier meisje."

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Itachi namens Rasenritsu

Vandaag was tot noch toe niet bijster noemenswaardig geweest - En zelfs toen het kind tegen hem aan botste, was het dat nog niet. Het voegde enkel een simpele, voor anderen waarschijnlijk lichtelijk irriterende gebeurtenis toe aan een reeks van velen. Voor Itachi, echter, was de botsing echter maar een 'iets', niet genoeg om zijn gezicht uit de plooi te trekken. Hij bekeek het meisje (klein, melkwit, knap) vanonder de schaduw van zijn rieten hoed terwijl zijn hand uit zijn mantel tervoorschijn kwam gekropen, en hij haar deze aanbod. Het was slechts een hoffelijk gebaar, zeker naar een blinde die zonder twijfel moeite zou hebben met op te staan na zo'n klap.

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

En welkom terug Mariko!

Als haar ogen niet waren dichtgenaaid had Mariko de man met wijd opengesperde ogen aangestaard. Toen de man zijn hand naar haar uitstak wist ze eerst niet goed wat ze moest doen. Ze kon zijn gezicht eerst niet zien maar toen besloot ze om haar speciale zicht te gebruiken om door de rieten hoed heen te kijken die zijn gezicht bedekte. Hij was echt heel erg mooi. Zijn ogen waren zo zwart als de nacht en zijn wimpers sierden deze als lange sluiers. Na enige twijfel besloot Mariko om toch zijn hand te pakken. Hij was heerlijk warm alsof ze zachte zonnestralen aanraakte en zacht als een tedere veer.

"Domo arigato, meneer," zegt ze. Haar knie deed pijn en een straaltje bloed liefkoosde haar beeldschone huid en stroomde teder over haar been. Heel even vertrok ze haar gezicht, maar verborg daarna meteen weer elke emotie. Wie was deze vreemdeling?

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Kewl ^^ Sorry als het wat kort is. Ik voel me totaal niet goed nu...
Ze volgde hem, de blonde jongen zo snel als ze kon. Hij was gewoon een spelletje met haar aan het spelen. Een spel waar ze gek van zou worden en uiteindelijk hem zo martelen, misschien zou plezieren... nog meer martelen?
Ze raakte een van de papiertjes aan wat hij achter had gelaten. Ze schrok zich dood doordat hij opeens ontplofte en viel achteruit terwijl haar hart als een gek bonzde. Nu bedacht ze zich. Ze zou hem uiteindelijk vermoorden als het aan haar lag...

YAAAAAAAAAAAY!!! SCHRIJVEN!! <3333 Geeft niks bunny! c;

- BOEM - Met plezier keek Deidara hoe de explosieven uit elkaar knalden en hoe hoe geschrokken het meisje keek waar hij mee solde. "Zoek maar verder meisje! Anders kom je hier niet weg, hn.." Het zou nog twaalf keer - BOEM - doen. En dan zou ze bevrijdt zijn. Daarvoor zou ze niet uit de cirkel wegkunnen. En dan zou hij geruisloos verdwijnen. Want aan de uitdrukking op haar gezicht te zien zou ze hem pijn doen als ze zou kunnen.

Mijne is ook niet zo lang. Want ik moet even een paar mensen gaan stalken en ik ben ietwat inspeloos. >: Baibai!!

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Morbidia zakte in elkaar en huiverde van de explosies om haar heen. Ze hield haar oren vast terwijl er beelden van vroeger door haar gedachtes schoten. Toen ze klein was, was haar dorp aangevallen door onbekende ninja's met bommen. 12 keer knalde het en toen stopte het verdovende geluid. Alle rook klaarde weg, en toen ze opkeek, was de blonde jongen er niet meer...

Kheb mijn best gedaan, Sorry, erg kort

Wat is dit voor topic? ._.

Kunnen jullie dit svp in een story zetten ipv in een topic?