heey,
Ik heb een nieuw idee.
Met dank aan de regen:Y)
Spreken is slechts zilver, weer horen is goud…
Zuchtend leg ik mijn hand op het ijskoude raam. Een trilling, van de kou, loopt door mijn hand, naar mijn pols, via mijn pols naar mijn boven arm en van mijn boven arm naar mijn schouder om vervolgens over heel de lengte van mijn ruggengraat te lopen. Ik staar naar buiten. De regen knettert tegen het raam aan. Maar in plaats van het gebruikelijke geknetter en het irritante getik hoor ik niks. Ik zie enkel dat het regent. Ik staar naar de donkere lucht, waar zo nu en dan een lichtflits uit het niets verschijnt. Ik zucht. Zou dit mijn lot zijn? Waar mensen het wel eens over hebben. Het lot. Tot voorkort geloofde ik er niet in. Nu? Ik weet het niet. Zou het dan echt mijn lot zijn om gedoemd te zijn om voor het leven Doof te zijn? Ik mis de klanken van het leven. Zélfs mijn zeurende moeder. Ik zou het willen uitschreeuwen. Hoe hard ik terug verlang naar vroeger… Maar wie zou me horen, als ik het zelf niet eens hoor?
Dit is het verhaal van een dood gewoon meisje. … is een meisje van 14 jaar oud. Een meisje met standaard gewoontes en standaard ‘probleempjes’ Maar haar leven veranderd met een klap, als ze op een dag ruzie krijgt met haar moeder. Ze loopt kwaad weg. Door een ongeluk veranderd haar leven totaal… De standaard ‘probleempjes’ lijken dan opeens niets meer.. Maar of ze haar leven ooit weer kan oppakken…?
wat denken jullie?
Doen/niet doen?
Mening?
bedankt voor de aandacht.
xX
If you don't understand my silence, you will never understand my words.
*