T is vet raar bij mij. Ik kan dagen van te voren al niks meer wegkrijgen van de misselijkheid [ van de zenuwen, I guess ] en dan in de rij gaat het altijd mis. En dan onder het concert, eerst helemaal hyperheid enzo en losgaan ofzeu, en dan daarna, ben ik altijd echt op, dan kan ik niet stevig meer op mn benen staan en dan jank ik vanbinnen. [ En nee dat is niet fijn, zowieso omdat ze er dan eindelijk zijn en je t gevoel hebt dat je elk moment neer kan storten, en je jankt maar het komt er niet uit. ]
En na het concert is het altijd wel even m'n moeder knuffelen voor de kaartjes, en dan is het ook wel even huilen ja.