over mijn verhaal waar ik nu mee bezig ben. het heeft nog geen naam en als je er een weet graag zelfs. geen engelse titels en het liefst een korte.. want ik hoop like het ooit uit te kunnen brengen [/niet dat dat gaat lukken ik ben slechte schrijver vind ik 
]
maar goed lees :
Ik sloot mijn ogen en luisterde naar de muziek van mijn mp3 die door mijn hoofd galmde. Het was een liedje vol verdriet, vol pijn en vol angst, maar toch hield ik van het liedje. Ik opende mijn ogen en keek naast me, naar mijn broer die in zijn hondengedaante lag te slapen. Ik glimlachte even en keek rustig naa hem. Mijn broer is mijn alles. Hij zou me nooit bedriegen, me nooit pijn doen. Opeens opende hij zijn ogen. ‘’Wolf’’ zei ik zacht. Meteen bij het horen van zijn naam draaide hij zijn kop naar me toe en keek me schuin aan met zijn goudbruine ogen. Ik zag hoe de spitse snuit van mijn broer begon te vervormen en een neus begon te worden, zijn lange puntige oren werden korter en begonnen weer zijn menselijke vorm te krijgen. Ik zag hoe zijn harige huid wegtrok en zijn knappe gezicht werd zichtbaar. ‘’Wat is er, Belle?’’ zei hij met een hese zachte, bijna fluisterende stem terwijl hij mij aankeek met zijn amandelvormige ogen. ‘’Ik ben bang Wolf, echt bang...’’ antwoordde ik terwijl ik hem aankeek. ‘’Waarvoor zusje ik ben bij je...’’ ik liet een diepe zucht ontsnappen. ‘’Ja nu, maar niet altijd wat als ze me op mijn nieuwe school niet aardig vinden Wolf?’’ ik keek hem angstig aan en was vol verbazing toen hij hard begon te lachen. ‘’Kom nou Belle,jou niet aardig vinden kan gewoon niet! Je bent lief,aardig en knap! En als ze dat niet zien dan zijn die lui gewoon hartstikke gek’’ ik voelde hoe ik rood aanliep. ‘’En zo is het maar net’’ hoorde ik de stem van mijn moeder, Allison die voorin in de passagiersstoel zat zeggen. ‘’Ja ja, mam’’ bromde ik terwijl ik me wat dieper in het stinkende leer van de achterbank nestelde. ‘’Zijn we er eigenlijk al bijna?’’ hoorde ik Wolf verveeld zeggen. ‘’Ja bijna…’’ antwoordde mijn vader, Ted. Het was zijn schuld dat we gingen verhuizen want hij had hier een betere baan aangeboden gekregen als laborant in een groot laboratoria in het kleine dorpje genaamd Revelstoke. Ik keek verveeld uit het grote zijraam van de auto terwijl we het dorpje in reden. Ik keek naar het welkomstbordje : Revelstoke Inwoners : 7509. Ik zuchtte, dit kon wel is een van de grootste nachtmerries worden in mijn leven. Ik keek opzij naar Wolf die snel in zijn dierlijke gedaante veranderde. ‘’Mam?’’zei ik zacht. ‘’Ja lieverd’’ antwoordde ze vrolijk. ‘’Waarom moet Wolf hier in het openbaar een hond zijn?’’ vroeg ik langzaam. Ik keek naar mijn moeders achterkant, naar haar nek die bedekt werd met lang donker haar.‘’Je weet best dat dat het beste is voor ons allemaal, Belle.’’ Ik sloot mijn mond, weigerend om nog een woord uit te brengen. Ik had geen zin meer om te praten, het was niet het beste voor ons, niet het beste voor Wolf, het was het beste voor mijn ouders.
dit is een deel van het eerste hoofdstuk van mijn verhaal.. xP
er is ook ngo een proloog maar k had geen sin omdat erop te setten
dus meningen gezocht
We can only learn to love by loving.
