Ik lag in bed te woelen. Weer één van mijn slapeloze nachten. Zo ging het al enkele maanden. Slapen kon ik niet meer. Ik deed zo mijn best om in slaap te vallen, misschien wel een beetje té. Al een paar keer had ik het gevoel dat als ik door de gang liep, iemand me achtervolgde. Ik keek dan altijd achter me, maar er was nooit iets te zien. De laatste keer wel. Ik had een schaduw op de muur gezien . Angstig had ik naar de schaduw toegelopen, maar deze was wonder boven wonder niet verdwenen. Ik had gezocht naar waar hij vandaan kwam, maar nergens had ik ook maar iemand kunnen onderscheiden in die donkere ruimte. Nergens had ik ook maar één aanwijzing gevonden. Het enigste wat ik kon zien, was een schaduw. Een schaduw die zich niet verroerde en ondertussen al vier dagen op de muur afgebeeld stond. Het was net alsof iemand het had vastgepakt. Alsof iemand in grijs-zwarte verf was ondergedompeld en vervolgens op de muur geplakt was.
"Adèle", hoorde ik een stem fluisten. "Adèle, je weet waar ik ben, open je ogen!", beval een stem me. Ik schrok wakker en opende mijn ogen. Ik keek de hele kamer rond, maar nog was er niets te zien. "Adèle, ik kom je halen, het is tijd", fluisterde deze stem nu. "Je wou altijd al weten wat er met de vorige bewoners was gebeurd, wel kom maar mee. Nu. Het is tijd, tijd om de waarheid te weten. Volg me maar!" Ik kneep mijn ogen stijf op elkaar, ik wou dit niet. Ik wou geen stemmetjes in mijn hoofd horen. Schizofreen, dat was wel het laatste wat ik was. Nee, ik laat me niet gek maken door deze stem. "Laat me met rust", schreeuwde ik. "Laat me, ik heb je niets misdaan !" Al snikkend hield ik mijn ogen stijf op elkaar geknepen. Ik werd kort bij adem, hapte naar zuurstof. Het laatste beetje zuurstof werd nu uit mijn longen gezogen.
Oké, ik heb verbeterd. (':
Soms was de zinsbouw een beetje raar, en die heb ik dan veranderd. Ook was er een stukje waar je een verkeerde tijd had gebruikt, dus dat heb ik ook veranderd.
