Meer dan eens maak ik keuzes die ik vijf seconde tot een halve minuut leuk vind, waarna ik achterblijf met een soort groeiende 'wat heb ik gedaan'-realisatie.
Zo was ik vanochtend aan het stuntelen in het inlognaam-wijzigen-vakje en was ik weer aan het overdenken hoeveel namen er al wel niet bezet zijn. Achteloos voerde ik de naam van een dorp in Limburg in wat sinds de achttiende eeuw niet meer bestaat, want het stond in een kinderboek dat ik aan het herlezen was. De naam was nog niet bezet. Maar. Ook niet te lang? Hm.
Ik probeerde een letter toe te voegen en zag dat het niet kon. Hoeveel letters telde dat dorp? Vijftien. Oké, inlognamen mogen blijkbaar maximaal vijftien letters lang zijn.
Interessant, want mijn vorige naam was zo kort mogelijk. Compleet fonkelend en vurig door deze nieuwe ontdekking googelde ik vervolgens 'woorden met vijftien letters', waardoor ik op een compleet onhandige, ontoegankelijke, gebruikersonvriendelijke website terechtkwam die wél erg duidelijk vijftien-letterige woorden opsomde. Door de gebruiksonvriendelijkheid van de website kwam ik meermaals per ongeluk op de lijst van eenentwintig-letterige woorden terecht, maar ik vond mijn weg steeds weer terug. Het was lastig om door de lijst heen te scrollen, dus ik besloot maar op een van de laatste pagina's te klikken.
Zou het niet leuk zijn, bedacht ik terwijl de pagina laadde, om het eerste woord dat ik zou gaan zien als username te gebruiken? Dan komen we terug bij keuzes maken die vijf seconden leuk zijn, maar waar je vervolgens een maand mee moet leven.
Ion --> Zaalvoetbalclub.
Tijd voor koffie.
