Babystress - Lifestyle

Ik kom er net achter dat een vroeger vriendinnetje waarmee het contact sinds een paar jaar een beetje verwaterd is 8 maanden zwanger is. Deze week kondigde een collega aan dat hij en zijn vrouw een kindje verwachten. Een andere collega gaf aan dat ze haar bedrijf nu al aan het voorbereiden is voor het moment dat ze volgend jaar hopelijk zwanger zal zijn.

Allemaal ontzettend leuk voor deze mensen natuurlijk, ik vind het oprecht heel erg fijn voor hen. Maar vervelend genoeg merk ik dat dit soort nieuwtjes me regelmatig toch een vlaag van onrust geven. Op dit moment wil ik geen kind en is het ook niet ideaal, maar ik vind die druk om de komende handjevol jaren echt een keuze te moeten maken of ik nu of nóóit een kind op de wereld wil zetten zo complex en af en toe best wel heftig.

Zijn hier meer mensen die dit ook zo ervaren of in het verleden zo ervaren hebben? Zo ja, hoe gaan/gingen jullie hiermee om? En als je heel bewust wel of geen kinderen wil/wilde: was je daar altijd heel erg zeker van?

x

[ bericht aangepast op 31 jan 2025 - 22:16 ]

---

Je remue le ciel, le jour, la nuit. Je danse avec le vent, la pluie.

Hoi.

Wij wilde paar jaar geleden graag een kindje, het lukte niet meteen. En dit hadden wij aanvaard. En eigenlijk vond ik het prima zo.

Tot op het moment dat ik toch ineens zwanger was, en dan ben ik beginnen panikeren.

Heel je leven veranderd, in mijn ogen heb ik het negatief ervaren, maar er zijn natuurlijk ook prachtige momenten.

Ondertussen is ons kindje 2 jaar, zou hem niet meer kunnen missen. Maar ben toch stiekem blij als het half 8 ‘‘s avonds is en hem in zijn bedje kan leggen voor wat me time!

Ik heb soms het gevoel dat alle ouders super hard op een roze wolk zitten, of dat zo laten uitschijnen. Ik ben daar gewoon heel eerlijk is. Het is enorm zwaar.

Hopelijk ervaar je niet te veel druk, en als het komt, dan komt het. Komt het niet? Dan is dat ook prima ❤️

---

Your Butt is Mine!

Ik snap echt precies wat je bedoelt! Nu zou ik het nog geen stress willen noemen, maar ik heb wel random paniekmomenten van niet weten wat ik wil en me atm er absoluut niet klaar voor voelen. Helpt ook niet als mensen in je omgeving zeggen dat je niet te lang moet wachten 🥲
      Zowel m'n moeder als schoonmoeder beginnen steeds vaker te hinten dat ze toch echt graag kleinkinderen willen. Again, helpt niet dat we atm de enige hoop van m'n schoonmoeder zijn.
      Tijdje terug had ik het hier ook met collega's over en dat ik dus wel plannen heb om over een paar jaar terug naar Zweden te verhuizen. Hun opmerking over dat ik dan wss met een kind terugkom, vond ik toch wel erg spannend en wat angstaanjagend 🙈

Ik wist vanaf m'n twintigste ofzo dat ik wel kinderen wilde, maar heeft bij ons best lang geduurd voordat het uiteindelijk lukte. Aanvankelijk wilden we er twee of drie, maar mijn man raakt best snel overprikkeld van babygehuil en kan slecht tegen weinig slaap en we zijn allebei enorm gehecht aan onze vrije tijd, dus we houden het er bij eentje. We vinden het allebei fijn om ook gewoon ons eigen ding te kunnen blijven doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ringwraith schreef:
Ik wist vanaf m'n twintigste ofzo dat ik wel kinderen wilde, maar heeft bij ons best lang geduurd voordat het uiteindelijk lukte. Aanvankelijk wilden we er twee of drie, maar mijn man raakt best snel overprikkeld van babygehuil en kan slecht tegen weinig slaap en we zijn allebei enorm gehecht aan onze vrije tijd, dus we houden het er bij eentje. We vinden het allebei fijn om ook gewoon ons eigen ding te kunnen blijven doen.

Oh, wat goed om te horen dat je ervaart dat je ook nog veel je eigen ding kunt doen. Daarop inleveren is namelijk ook echt een schrikbeeld voor mij haha. Hoe hebben jullie dat zo kunnen invullen en ervaar jij het uitvoeren van je eigen (schrijf)projecten terwijl je een kind hebt als ik vragen mag?

---

Je remue le ciel, le jour, la nuit. Je danse avec le vent, la pluie.

Ik was vrij jong toen ik m'n eerste kind kreeg, bewust en weloverwogen. Ik wilde altijd al op jonge leeftijd kinderen en heb daar tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Ja, soms is het even druk en chaotisch, vooral nu we echt tussen twee verschillende leeftijdsfases zitten, maar we genieten er ook echt enorm van. Het gevoel van een bepaalde druk hebben of ervaren, kan ik dan ook niet over meepraten, ik kreeg bij mijn oudste weer hele andere vragen/opmerkingen, maar weet wel dat je altijd naar je eigen gevoel (en dat van je partner) moet luisteren. Mensen om je heen hebben vaak (iets) makkelijker praten, maar zij kunnen niet in jullie leven en gedachten kijken met wat jullie precies willen en kunnen.
      Als de wens er gaat komen, dan kiezen jullie daar vanzelf je eigen moment voor. ^^

[ bericht aangepast op 1 feb 2025 - 0:00 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ik herken de druk wel al komt die vanuit mijzelf. Een enorme kinderwens en altijd het beeld gehad dat ik op m'n 25e getrouwd en kinderen zou hebben... dit heeft mij wel echt tot paniek, angst en onzekerheden geleid toen ik richting de 20 ging en niemand had en daarna helemaal.

In therapie is dit ook een onderwerp geweest. Inmiddels ben ik 27, heb een eigen huis en dat is het. Ik mag eerst van mijzelf gaan houden voor ik dat van een ander kan. Ik probeer ook wel echt te realiseren dat ik nog behoorlijk wat jaren heb en dat het komt als het komt. En zo niet dat er tegenwoordig ook opties zijn om bewust alleen staand moeder te worden.

Die druk is er bij mij af, de wens is nog altijd even groot maar terug denkend had het ook niet goed geweest als die dingen er al wel waren gezien ik enorm hard nu aan mezelf heb kunnen werken.

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Als kind/tiener/net-aan-volwassene wist ik heel zeker dat ik kinderen wilde. De reden waarom zou alleen echt niet gezond zijn, dus ik ben heel blij dat ik geen tienermoeder of jonge moeder ben geworden.

Sinds 4 jaar ben ik er volledig zeker van dat ik geen kinderen op deze wereld wil zetten. Ik kan dat simpelweg niet aan, ben daar niet stabiel genoeg voor en zal er ook niet stabiel genoeg voor zijn. Mogelijk dat ik ooit wel bijvoorbeeld in het weekend een kind wil opvangen dat geen fijne thuissituatie heeft of waarvan de ouders bijv. snel overprikkeld zijn en zodat die dan even rust kunnen krijgen terwijl het kind wel gewoon 'leuke' dingen kan doen en zichzelf kan zijn.

Maar kinderen/mini me's? Hell no. Ik kan en wil die levenslange verantwoordelijkheid niet dragen.

---

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

escuella schreef:
(...)
Oh, wat goed om te horen dat je ervaart dat je ook nog veel je eigen ding kunt doen. Daarop inleveren is namelijk ook echt een schrikbeeld voor mij haha. Hoe hebben jullie dat zo kunnen invullen en ervaar jij het uitvoeren van je eigen (schrijf)projecten terwijl je een kind hebt als ik vragen mag?

Ik heb wel het geluk gehad dat ik een heel makkelijk kind heb, die al na een maand of twee doorsliep en sindsdien ook om zeven uur naar bed gaat. (Hij wordt nu bijna vier). Elke avond kan ik daardoor iets voor mezelf doen. En ik heb ook het geluk dat mijn ouders het heel leuk vinden om op te passen, dus hij gaat daar vaak om de drie weken een weekend heen. Dus ik heb echt meer dan genoeg tijd voor mezelf (hij gaat ook drie dagen naar een gastouderopvang zodat ik kan werken). Oh, en hij gaat nog regelmatig 's middags twee uur slapen of boekjes lezen op zijn kamer, haha. Dus echt, tijd zat.

Het feit dat we een makkelijk kind hebben, hield het idee van een tweede wel een beetje tegen. Want natuurlijk waren er nu soms ook frustraties, zeker in de baby-fase als hij ziek was ofzo, en we zijn bang dat we dan echt een huilbaby krijgen of zo en er heel veel voor moeten opofferen. Terwijl mijn man bezig is een eigen bedrijfje op te zetten en ik volgend jaar ook een uitgeverij wil starten en zo. Dus op deze manier is de balans eigenlijk gewoon perfect.

[ bericht aangepast op 1 feb 2025 - 14:48 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ik herken het best! Nu ben ik wel single, dus ik heb ook nog niemand om überhaupt een kind mee te krijgen. :'D Heb zelf nooit een enorme drang om kinderen te krijgen gehad, nu nog steeds niet (moet daarvoor sowieso eerst de juiste hebben lol), maar een close vriendin van me is nu zwanger, dus het komt wel dichtbij!

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Ik herken me hier deels in, maar dan op een andere manier.

Zelf ervaar ik niet echt verwachtingen van anderen. Toch wel een voordeel aan geen vriend hebben :')

Maar ik merk wel heel erg dat ik er nerveus van wordt als mensen in mijn omgeving een kind verwachten. Heb zelfs een keer een nachtmerrie gehad dat een van mijn vriendinnen zwanger was, echt super raar. Maar ik ben denk ik een beetje bang dat er daardoor vanalles gaat veranderen? Dat de vriendschap er anders uit gaat zien oid.

Verder twijfel ik zelf heel erg over mijn eigen standpunt. Ik was altijd heel erg van het 'nee ik ga nooit kinderen nemen" maar merk dat ik er tegenwoordig iets neutraler in sta, want sommige momenten lijken mij met kinderen wel leuk. Alleen ik vind het nog niet leuk genoeg om te zeggen: ja ik wil echt kinderen later! Ik heb zelf een beetje het gevoel dat ik daar dan echt 100 procent voor moet gaan en daar zit ik nog geen eens in de buurt.

Eigenlijk ben ik wel blij dat ik die druk nog helemaal niet heb want ik zou nu nog geen keuze kunnen maken. Kan me wel voorstellen dat het lastig is voor degenen die die druk wel ervaren!

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Ik herken me helemaal in wat je zegt. Afgelopen week ben ik 29 jaar geworden en ook ik zie om mij heen steeds meer leeftijdsgenoten die aan kinderen beginnen. Zo is een vriendin van mij zwanger, heeft een andere vriendin al twee kinderen rondlopen en mijn huidtherapeut van dezelfde leeftijd als ik, is ook zwanger van haar tweede kind. Het is niet zo zeer dat ik door deze omstandigheden druk voel of dat andere mensen mij pushen. Helemaal niet gelukkig! Maar voor mij zit het hem meer in dat het nu wel tijd wordt om serieus na te denken over of ik wel of geen kinderen wil. Eerlijk gezegd weet ik dat ook helemaal niet goed. Ten eerste voel ik me zelf soms nog wel eens een kind en ik vind ik het bizar dat mensen van mijn leeftijd kinderen krijgen (ik denk steeds: waarom zou je dat doen?! Je bent nog zo jong!, terwijl we eigenlijk helemaal niet meer zo ontzettend jong zijn). Desondanks dat ik al tien jaar een relatie heb, een koopwoning, auto, goedbetaalde baan en stabiel leven heb, voelt de stap om aan kinderen te beginnen niet als de juiste vervolgstap. Alsof het nu niet past in mijn leven, omdat ik zo kan genieten van weinig verantwoordelijkheden, me-time, spontane activiteiten en reizen buiten de schoolvakanties.

Ten tweede heb ik nooit echt sterk het gevoel gehad dat ik graag kinderen wil en zie ik mezelf niet als een moeder. Aan de andere kant is het ook geen harde nee. Als ik mijn neefjes en nichtje zie of de kinderen van vriendinnen, vind ik het altijd hartstikke leuk. Ik heb zeker geen hekel aan kinderen en vind het ook super gezellig om op te passen of om met ze te spelen, maar aan de andere kant ben ik ook wel heel blij als ze weer lekker bij hun ouders zijn en ik weer kan genieten van mijn rust. Ik zie mezelf meer als een soort vriendin dan dat ik echt sterke moedergevoelens heb. Mijn kinderwens is dus geen volmondige ja, maar ook geen keiharde nee. Ik weet het niet zo goed.

En ten derde vind ik de wereld waarop ik mijn kind zou zetten ook niet zo prettig... Als je alles op een rijtje zet qua oorlogen, klimaatverandering, woningtekorten, achteruitgangen in de zorg en het onderwijs, dan zitten we echt in onzekere tijden en lijkt het mij geen prettig idee om hier een kind te krijgen die er niet om heeft gevraagd om hier te zijn. Ik weet niet in wat voor wereld ik mijn kind ga brengen. Een kind krijgen vind ik één van de meest egoïstische dingen die je kunt doen en daarom wil ik dat alle omstandigheden zo optimaal mogelijk zijn als ik iemand het leven zou geven.

Kortom, de struggles en gedachten die je hebt zijn heel herkenbaar. Ik weet het ook niet goed. Gelukkig hoef ik nu niet te beslissen, maar ik besef me wel dat ik binnen nu en zes / zeven jaar wel een definitieve keuze moet hebben gemaakt, voordat het straks biologisch gezien te laat is.

---

If the compass breaks then follow your heart and I hope it leads you right back into my arms.

nerveus schreef:
Ik herken me helemaal in wat je zegt. Afgelopen week ben ik 29 jaar geworden en ook ik zie om mij heen steeds meer leeftijdsgenoten die aan kinderen beginnen. Zo is een vriendin van mij zwanger, heeft een andere vriendin al twee kinderen rondlopen en mijn huidtherapeut van dezelfde leeftijd als ik, is ook zwanger van haar tweede kind. Het is niet zo zeer dat ik door deze omstandigheden druk voel of dat andere mensen mij pushen. Helemaal niet gelukkig! Maar voor mij zit het hem meer in dat het nu wel tijd wordt om serieus na te denken over of ik wel of geen kinderen wil. Eerlijk gezegd weet ik dat ook helemaal niet goed. Ten eerste voel ik me zelf soms nog wel eens een kind en ik vind ik het bizar dat mensen van mijn leeftijd kinderen krijgen (ik denk steeds: waarom zou je dat doen?! Je bent nog zo jong!, terwijl we eigenlijk helemaal niet meer zo ontzettend jong zijn). Desondanks dat ik al tien jaar een relatie heb, een koopwoning, auto, goedbetaalde baan en stabiel leven heb, voelt de stap om aan kinderen te beginnen niet als de juiste vervolgstap. Alsof het nu niet past in mijn leven, omdat ik zo kan genieten van weinig verantwoordelijkheden, me-time, spontane activiteiten en reizen buiten de schoolvakanties.

Ten tweede heb ik nooit echt sterk het gevoel gehad dat ik graag kinderen wil en zie ik mezelf niet als een moeder. Aan de andere kant is het ook geen harde nee. Als ik mijn neefjes en nichtje zie of de kinderen van vriendinnen, vind ik het altijd hartstikke leuk. Ik heb zeker geen hekel aan kinderen en vind het ook super gezellig om op te passen of om met ze te spelen, maar aan de andere kant ben ik ook wel heel blij als ze weer lekker bij hun ouders zijn en ik weer kan genieten van mijn rust. Ik zie mezelf meer als een soort vriendin dan dat ik echt sterke moedergevoelens heb. Mijn kinderwens is dus geen volmondige ja, maar ook geen keiharde nee. Ik weet het niet zo goed.

En ten derde vind ik de wereld waarop ik mijn kind zou zetten ook niet zo prettig... Als je alles op een rijtje zet qua oorlogen, klimaatverandering, woningtekorten, achteruitgangen in de zorg en het onderwijs, dan zitten we echt in onzekere tijden en lijkt het mij geen prettig idee om hier een kind te krijgen die er niet om heeft gevraagd om hier te zijn. Ik weet niet in wat voor wereld ik mijn kind ga brengen. Een kind krijgen vind ik één van de meest egoïstische dingen die je kunt doen en daarom wil ik dat alle omstandigheden zo optimaal mogelijk zijn als ik iemand het leven zou geven.

Kortom, de struggles en gedachten die je hebt zijn heel herkenbaar. Ik weet het ook niet goed. Gelukkig hoef ik nu niet te beslissen, maar ik besef me wel dat ik binnen nu en zes / zeven jaar wel een definitieve keuze moet hebben gemaakt, voordat het straks biologisch gezien te laat is.

Beter goed gejat dan opnieuw getypt, maar ik kan me hier goed in vinden.

Vroeger was ik wel van 'Oh ik wil kinderen', maar ik vraag me steeds vaker af of dat niet gewoon iets was dat zo hoorde en normaal was in plaats van dat ik het echt wilde. Mijn vriend wil absoluut geen kinderen, omdat hij een zusje heeft dat 10 jaar jonger is en alles al heeft meegemaakt op jonge leeftijd. Dat is niet echt een fantastische ervaring geweest dus. Door zijn harde mening ben ik overigens ook ooit "omgeslagen", en daarna ben ik me dus af gaan vragen of ik het überhaupt ooit echt wilde, of dat het gewoon de norm was. "Je bent vrouw, dus je wil moeder worden".

Kortom, mijn antwoord is nee en blijft ook nee, ik wil geen kinderen.

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Catmint schreef:
(...)
Beter goed gejat dan opnieuw getypt, maar ik kan me hier goed in vinden.

Vroeger was ik wel van 'Oh ik wil kinderen', maar ik vraag me steeds vaker af of dat niet gewoon iets was dat zo hoorde en normaal was in plaats van dat ik het echt wilde. Mijn vriend wil absoluut geen kinderen, omdat hij een zusje heeft dat 10 jaar jonger is en alles al heeft meegemaakt op jonge leeftijd. Dat is niet echt een fantastische ervaring geweest dus. Door zijn harde mening ben ik overigens ook ooit "omgeslagen", en daarna ben ik me dus af gaan vragen of ik het überhaupt ooit echt wilde, of dat het gewoon de norm was. "Je bent vrouw, dus je wil moeder worden".

Kortom, mijn antwoord is nee en blijft ook nee, ik wil geen kinderen.

This 💯 Wanneer ik aangeef geen kinderen te willen, heb ik meermaals terug gehoord gekregen: "Hoezo? Heb je een hekel aan kinderen? 🤨" Alsof er geen andere mogelijkheid is voor een vrouw dan dat. Er hoort niet zo'n zware druk op te liggen.

---

[ I will always love you ]

Ik zie wel vaker berichten verschijnen van mensen van mijn leeftijd (en zelfs jonger) die zwanger zijn of net een kind hebben. Voor mij zet het weinig op gang.

Ik zeg al eigenlijk heel mijn leven dat kinderen niks voor mij zijn en alles wat ik daarbij voel op dit moment, bevestigt dat alleen maar. Als ik de kinderen van mijn schoonbroer zie (zowat elke vrijdag) dan prijs ik mezelf echt gelukkig dat ik zelf geen kinderen heb. Ik raak er immens overprikkeld van. Het is niet zo dat ik kinderen haat, maar ik moet hier wel aan toevoegen dat ik jonge kinderen wel uit de weg zou gaan als dat kan (ik vind het bijvoorbeeld helemaal prima dat er aan mij niet gevraagd wordt om een spelletje te spelen, ergens aan mee te doen,...) Daarbovenop is het idee van zwanger zijn echt iets wat mij afstoot. Als ik denk aan ik + zwanger zijn, dan krijg ik het wel benauwd (ik heb echt ooit gehuild omdat een discussie hierrond me zoveel angst deed voelen).

En inderdaad het argument van de staat van deze wereld kan ik me ook in vinden. The world sucks right now, man.

Anyways: voor mij is het dus een welgemeende nee :'D

---

O mia lost elan. Tu isag elythe.

Hagger schreef:
(...)
This 💯 Wanneer ik aangeef geen kinderen te willen, heb ik meermaals terug gehoord gekregen: "Hoezo? Heb je een hekel aan kinderen? 🤨" Alsof er geen andere mogelijkheid is voor een vrouw dan dat. Er hoort niet zo'n zware druk op te liggen.

Ik heb vooral een hekel aan de "Wacht maar, over een paar jaar begint die biologische klok te tikken" of "Over een paar jaar denk je daar wel anders over". Alsof de natuur ineens mijn gedachten gaat veranderen over kinderen willen??? What??? Ja ik snap dat er een natuurlijke klok is die vroegah aangaf dat je nog wat kindertjes kon baren voordat het klaar was, maar ze doen alsof dat dan ineens heel je leven bestuurt en verandert terwijl het misschien niet meer is dan een hoger libido of emotioneler ofzo.

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen