Babystress - Lifestyle

Ik kom er net achter dat een vroeger vriendinnetje waarmee het contact sinds een paar jaar een beetje verwaterd is 8 maanden zwanger is. Deze week kondigde een collega aan dat hij en zijn vrouw een kindje verwachten. Een andere collega gaf aan dat ze haar bedrijf nu al aan het voorbereiden is voor het moment dat ze volgend jaar hopelijk zwanger zal zijn.

Allemaal ontzettend leuk voor deze mensen natuurlijk, ik vind het oprecht heel erg fijn voor hen. Maar vervelend genoeg merk ik dat dit soort nieuwtjes me regelmatig toch een vlaag van onrust geven. Op dit moment wil ik geen kind en is het ook niet ideaal, maar ik vind die druk om de komende handjevol jaren echt een keuze te moeten maken of ik nu of nóóit een kind op de wereld wil zetten zo complex en af en toe best wel heftig.

Zijn hier meer mensen die dit ook zo ervaren of in het verleden zo ervaren hebben? Zo ja, hoe gaan/gingen jullie hiermee om? En als je heel bewust wel of geen kinderen wil/wilde: was je daar altijd heel erg zeker van?

x

[ bericht aangepast op 31 jan 2025 - 22:16 ]

---

hodie mecum eris in paradiso

Ik wist altijd wel dat ik een kindje wilde, maar twijfelde toch wel enkele jaren of ik dat zelf wilde of omdat het nog steeds sociaal verwacht wordt.
Uiteindelijk bleek ik mijn toekomst niet te kunnen zien zonder een kindje en ook mijn vriend wilde dat heel graag.

We hebben gewacht tot we een goede, stabiele financiële basis hadden en er emotioneel klaar voor waren.
Ik weet dat je er nooit écht klaar voor kunt zijn en dat het altijd een stap is die je met twijfels en een bang hart zet omdat je weet dat je leven voorgoed gaat veranderen.

Het punt waarop wij ´wisten dat we er klaar voor waren´ was toen ik bijna 30 werd en ik iets had van ´als ik nu onverwachts zwanger zou zijn zou ik niet meer in paniek geraken en zou het kindje enorm welkom zijn´.

Momenteel ben ik 14 weken zwanger van ons eerste kindje en ik vind het echt heel spannend en twijfel soms nog steeds of dit nu wel een goed idee is, maar tegelijk kijk ik er ook zo naar uit. 🤍

---

The soul needs autumn.

Ik zit hier dus ook enorm over in de knoop. Ik kan me echt in heel veel andere berichten vinden. Ik word in mei 30, dan heb ik ongeveer 3 jaar een relatie met mijn huidige vriend en wonen we al 2 jaartjes ongeveer proefsamen (sinds deze oktober officieel). Beide zitten we op het spectrum, adhd en add en kunnen niet goed tegen prikkels. Daarnaast heeft hij geen fijne moederlijke opvoeding gehad, waardoor familiewaarden bij hem lager liggen dan bij mij en is hij ook huiverig over het nemen van kinderen. De vragen "kan ik het aan (qua prikkels)" ligt bij ons beide heel hoog, bij hem ook nog de angst het kind te verpesten zoals hij voelt dat bij hem is gedaan (ik denk een angst waar veel ouders mee rondlopen).
Tocht denk ik dat de "wens" bij mij iets hoger ligt dan bij hem, ik zie mezelf wel als moeder. Echter, nu nog zeker niet. We voelen ons er emotioneel nog niet klaar voor en dat is prima momenteel. Echter, mocht het per ongeluk gebeuren, dan kiezen we er wel voor het te houden. Het is voor ons beide geen harde nee, maar we zijn gewoon.. bang denk ik, voor alle onbeantwoorde vragen. Emotionele stabiliteit is voor ons echt het aller belangrijkste, en daar zijn we nog niet. Tot die tijd blijft het voor ons beide een groot vraagteken.

De laatste tijd denk ik sws veel na over de toekomst. Ik wil het liefst minder werken, maar wel nadat we een koopwoning hebben - dit plan ligt echt ver in de toekomst want we hebben nog geen spaargeld en ons loon is nu ook niet je-van-het. Daarnaast wil ik blijven schrijven, wil ik liever minder werken en meer kunnen schrijven, maar als je weet hoeveel een kindje gaat kosten, hoeveel tijd het ook in gaat nemen, dan voelt het voor mij bijna alsof je moet kiezen tussen meer tijd voor je hobby en een kindje krijgen. Die vrije tijd en me-time zijn we allebei heel erg aan gehecht. We hebben genoeg support om ons heen (basically net als Natas), om vrije tijd te kunnen nemen als we willen, maar toch begint de angst niet alles tegelijk te kunnen hebben een beetje te broeien.

Lange rant, maargoed haha. Het voelt alsof het klokje begint te tikken, dat ik toch echt moet gaan nadenken over de aankomende 10 jaar en wat ik dan precies wil gaan doen. Ik probeer in het heden te blijven, maar soms voelt het alsof ik die grip niet meer heb. Alsof ik straks ineens "te laat" ben met die keuzes maken, omdat ik iets in het verleden heb laten schieten.

---

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

Ik heb geaccepteerd dat ik het niet aan kan en het niet bij me past. Gelukkig heb ik de wens ook niet. Zou me graag willen laten steriliseren maar durf niet :')).

---

No growth of the heart is ever a waste

Ikzelf heb absoluut nooit een kinderwens gehad, maar nu heb ik ook persoonlijke omstandigheden waardoor het onmogelijk is om biologisch kinderen te krijgen.
Verder herken ik heel erg wat veel anderen al hebben gezegd: het past niet bij mij en ik zou de prikkels en verantwoordelijkheid niet willen of kunnen handelen.
Ik ben verder ook niet iemand die wil of kan settelen (naast dat ik wel een vaste relatie heb dan). Mijn carrière is enorm belangrijk voor me en de kans is groot dat ik door mijn werk in verschillende landen zal komen te wonen aangezien Nederland geen goede kansen heeft in mijn vakgebied. (':

Daarnaast vind ik de staat van de wereld doodeng tbh. Ik judge anderen niet voor het wel willen krijgen van kinderen, ik weet niet hoe het is om dat 'oerinstinct' te hebben en ik kan me wel voorstellen dat het voor anderen iets is wat hun leven compleet zou maken. Ik houd gewoon mijn hart vast voor bijvoorbeeld mijn kleine nichtjes en neefjes, ngl. Het lijkt allemaal steeds grimmiger te worden.

Ondanks alles wat hierboven staat, voel zelfs ik, iemand die nooit kinderen heeft gewild, die maatschappelijke 'druk'. Het wordt door de maatschappij zo megabelangrijk gemaakt dat het moeilijk is om niet het gevoel te hebben dat je iets fout doet als je op een bepaalde leeftijd geen kinderen begint te krijgen. Alsof je achter loopt in het leven, alsof je leven minder compleet is dan iemand met een heel gezin. En ik weet dat dit bullshit is, aangezien iedereen die compleetheid van andere dingen krijgt, maar toch bekruipt dat gevoel mij ook weleens.

Ik vind het trouwens wel een mooi topic om te lezen, omdat ik me weleens alleen voel hierin. Vooral door mijn persoonlijke situatie. Voor mij is het hele idee van huisje boompje beestje nooit iets geweest dat me zomaar gegeven zou worden door natuur. Ik denk dat dat het voornaamste is wat me weleens pijn doet aan het hele onderwerp. Ik wil 'gelukkig' geen kinderen, maar de optie om biologische kinderen te krijgen is er voor mij ook niet bij en dat is een onderdeel van een veel groter en pijnlijker aspect van mijn leven (':

Het is trouwens fijn om te lezen dat zoveel anderen er ongeveer hetzelfde in staan als ik en dat iedereen hun ervaringen zo kan delen <3

---

Caution first, always.

Lmao ik zie ineens ook allerlei berichten op sociale media van mensen die ik vanuit therapiegroepen ken en in verwachting zijn van een kind (en daarvan denk ik to be honest: 'arm kind…')

---

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Derks schreef:
Lmao ik zie ineens ook allerlei berichten op sociale media van mensen die ik vanuit therapiegroepen ken en in verwachting zijn van een kind (en daarvan denk ik to be honest: 'arm kind…')

Ik denk altijd bij mezelf: Ik weet hoe ik me voel, en hoe de wereld is, wil ik dat echt mijn kind aandoen? Dat is egoïstisch. En dat er dan mensen zijn die zeggen dat er altijd wel wat gaande is in de wereld. . .bewijst voor mij des te meer dat zij juist geen kinderen horen te krijgen. Ik wou dat mensen er beter over nadachten voor ze een levend wezen op de wereld zetten, die geen keuze erin heeft.

[ bericht aangepast op 6 feb 2025 - 8:04 ]

---

[ I will always love you ]

Hagger schreef:
(...)
Ik denk altijd bij mezelf: Ik weet hoe ik me voel, en hoe de wereld is, wil ik dat echt mijn kind aandoen? Dat is egoïstisch. En dat er dan mensen zijn die zeggen dat er altijd wel wat gaande is in de wereld. . .bewijst voor mij des te meer dat zij juist geen kinderen horen te krijgen. Ik wou dat mensen er beter over nadachten voor ze een levend wezen op de wereld zetten, die geen keuze erin heeft.

Vooropgesteld dat ik denk dat het prima mogelijk is om ook als je psychiatrische problemen hebt kinderen te krijgen, mits er juiste begeleiding bij is, is het in dit geval gewoon niet heel verstandig vind ik.

En oké, ik sta er niet dichtbij genoeg om hierover te kunnen oordelen. Maar ik zou zelf in die situatie écht geen kinderen willen. Misschien dat het de moeder stabiliteit en rust geeft als ze de verantwoordelijkheid over een kind draagt, maar iemand die zichzelf nog dagelijks beschadigt, elke maand wel bij een crisisafdeling verblijft en verder ook nog allerlei lichamelijke problematiek heeft en daardoor niet kan werken… hoe kun je dan voor een kind zorgen? Ik zet daar mijn vraagtekens bij. Ja, er is dan altijd wel een ouder thuis, true. En er is ongetwijfeld veel liefde voor het kind. Maar is het verstandig?

Het kind kiest er inderdaad niet voor om geboren te worden, maar moet daar uiteindelijk wel mee dealen… en tja, misschien zijn er wel hele rammelende eierstokken of een vurig verlangen naar een kind. Maar doe dan weekend-/vakantiepleegzorg of word een buurtgezin. Genoeg kinderen die behoefte hebben om even te ontsnappen aan de thuissituatie... en dat is dan een stuk minder intensief.

Dat hele gedoe van 'de liefde bezegelen met een baby' snap ik écht niet. Het is geen LEGO-pakketje waar je je op verheugt, bouwt en neerzet… er komen een hoop verantwoordelijkheden bij kijken en daar is stabiliteit voor nodig...

---

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Heel interessant om alle verschillende reacties te lezen c: Zelf ben ik inmiddels ook mamma van 2 meisjes, van net 4 en bijna 1. Wij hebben heel lang getwijfeld of wij wel kinderen op 'deze wereld' wilden zetten, maar uiteindelijk toch de knoop doorgehakt om dat wel te doen. En nog steeds krijgen we daar commentaar op of het wel verantwoord is etc. Dat vind ik soms best een best naar om te horen, alsof wij door de huidige wereld onze kinderen niet goed kunnen opvoeden.
Anyway, wij vinden normen en waarden ontzettend belangrijk en dit krijgen onze kinderen dan ook mee. Geen schermtijd, netjes gedag zeggen en wanneer we wakker zijn spenderen we die aandacht aan en met elkaar en ik denk dat daar het verschil in zit / in kan zitten, hoe rottig de wereld ook in elkaar steekt. Die basis is echt een belangrijk onderdeel voor hoe je kind later wordt.

En kijk vooral hoe jij jezelf voelt, wat jij en wat je (eventuele) partner willen. Probeer opmerkingen om je heen los te laten (makkelijker gezegd, dan gedaan) maar volg echt je eigen gevoel. En GENIET vooral van je vrije tijd c: Het is niet zo dat onze kinderen al onze energie opslokken (oké, bíjna al onze energie haha) maar we merken wel dat je niet meer spontaan een weekendje weg gaat of 's avonds denkt, goh laten we even gauw een hapje ergens gaan eten. En dat vinden wij echt niet erg, we hebben bewust voor kids gekozen, maar af en toe heb ik wel zoiets van goh, had ik maar dit en dat gedaan toen ik nog geen kindertjes had.

Reeses schreef:
Heel interessant om alle verschillende reacties te lezen c: Zelf ben ik inmiddels ook mamma van 2 meisjes, van net 4 en bijna 1. Wij hebben heel lang getwijfeld of wij wel kinderen op 'deze wereld' wilden zetten, maar uiteindelijk toch de knoop doorgehakt om dat wel te doen. En nog steeds krijgen we daar commentaar op of het wel verantwoord is etc. Dat vind ik soms best een best naar om te horen, alsof wij door de huidige wereld onze kinderen niet goed kunnen opvoeden.
Anyway, wij vinden normen en waarden ontzettend belangrijk en dit krijgen onze kinderen dan ook mee. Geen schermtijd, netjes gedag zeggen en wanneer we wakker zijn spenderen we die aandacht aan en met elkaar en ik denk dat daar het verschil in zit / in kan zitten, hoe rottig de wereld ook in elkaar steekt. Die basis is echt een belangrijk onderdeel voor hoe je kind later wordt.

En kijk vooral hoe jij jezelf voelt, wat jij en wat je (eventuele) partner willen. Probeer opmerkingen om je heen los te laten (makkelijker gezegd, dan gedaan) maar volg echt je eigen gevoel. En GENIET vooral van je vrije tijd c: Het is niet zo dat onze kinderen al onze energie opslokken (oké, bíjna al onze energie haha) maar we merken wel dat je niet meer spontaan een weekendje weg gaat of 's avonds denkt, goh laten we even gauw een hapje ergens gaan eten. En dat vinden wij echt niet erg, we hebben bewust voor kids gekozen, maar af en toe heb ik wel zoiets van goh, had ik maar dit en dat gedaan toen ik nog geen kindertjes had.

Dat je, nu je al kinderen hebt, er nog steeds commentaar op krijgt “of je dat wel had moeten doen” vind ik echt absurd en onbeschoft. Dat is net zo stom als tegen iemand die bewust geen kinderen wil gaan zeggen dat ze daar nog wel op terug gaan komen. Als iedereen elkaar nou gewoon eens met rust liet wat die keuze betreft, ervoeren we met z’n allen een stuk minder druk!

[ bericht aangepast op 8 feb 2025 - 22:03 ]

---

hodie mecum eris in paradiso

Dat vind ik indd ook niet helemaal fair terwijl ik zoiets heb, als het andersom is en iemand heeft geen kinderen, om welke reden dat dan ook mag zijn, voor mij prima is. Iedereen moet doen wat diegene zelf wil en elkaar gewoon respecteren. Dat is iets wat ik wel een beetje mis in de wereld...
Maar een beetje gerustgesteld door de reacties / een beetje je draai daarin kunnen vinden?