Hoi schatties,
Ik weet dat het al, uh, behoorlijk lang geleden is dat ik mijn hoofd hier nog laten zien heb, dus het spijt me enorm dat het eerste topic dat ik aanmaak en de eerste keer dat ik iets post in maanden tijd, dit is. Maar het moet van mijn hart, en ik weet niet goed waar ik het anders zou moeten neerschrijven. Bovendien kan ik wat, uh, advies gebruiken.
Een paar maand geleden heb ik iemand leren kennen. Online. Ik weet het, het klinkt absurd, maar goed. Dat klikte behoorlijk goed in die zin dat we behoorlijk serieuze esprekken hadden over persoonlijke dingen. Omdat ik in december eindelijk terug was uit Noorwegen (uitwisseling) en hij dit jaar (ook uitwisseling, hij komt uit Servië) in Parijs studeert, hebben we pas dan in het echt kunnen afspreken. Ik ben daar vier dagen geweest, en door omstandigheden buiten mij om was hij eind december en begin januari in België en ik ben van midden tot eind januari naar Servië geweest (hij woont daar en was daar ook tijdens zijn intersemestriële periode).
Lang verhaal kort, ik ben absoluut gek van hem. December-januari was de eerste periode in mijn leven dat ik me kan herinneren dat ik oprecht gelukkig was, en dat had echt gewoon te maken met het feit dat ik die tijd met hem heb kunnen spenderen. Nu, het probleem is niet dat ik niet weet hoe ik hem dat moet vertellen, want dat heb ik al gedaan. We hebben er min of meer vaagjes over gepraat, en hoewel hij het nooit met zoveel woorden heeft gezegd, heeft hij wel gezegd dat ik hem gelukkig maak en dat hij om me geeft, en hij heeft me een typisch Servische muts gegeven met een kaartje erbij dat zei dat hij hoopte dat "het me warm zou houden in koude winternachten als hij er niet was", dus, wel, ik ga ervan uit dat die gevoelens toch op zekere hoogte wederzijds zijn.
Ik weet dat dit allemaal fishy kan klinken - iemand online leren kennen -, maar ik ken hem echt al even, initieel niet op díé manier, en hij is hier in België ook bij mij thuis geweest, ik in Servië bij hem, dus dit is niet zomaar even een crush die ik heb op iemand die ik eigenlijk niet ken.
Ding is dat ik, uh, geen idee heb wanneer ik hem terug ga zien. We zouden normaal gezien doorheen het semester afspreken, maar ik ben gewoon ... bang dat dat er niet van gaat komen. En deze zomer heeft hij me terug uitgenodigd in Servië, maar ik evenzeer bang dat het tegen dan te laat gaat zijn. De onzekerheid of er hoop is voor iets serieus hier maakt me oprecht quasi miserabel, maar dit is niet iets wat ik via WhatsApp wil aanbrengen, en het is iets waar ik überhaupt de moed niet voor zou kunnen vinden ter sprake te brengen. Er zijn zoveel onzekerheden hier - niet in het minst dat hij in godverlaten Servië woont, daar waarschijnlijk het grootste gedeelte van volgend academiejaar gaat moeten zijn, dat ik niet weet wat mijn leven gaat brengen eens ik mijn master afwerk dit jaar, et cetera. En dat ik dus überhaupt niet weet of er enige hoop is, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik de kans om het daar daadwerkelijk over te hebben aan me voorbij heb laten schieten.
Dus, uh, sorry voor het venten, maar ik weet echt niet waarnaartoe met mijn gevoelens en ik heb niet eens een specifieke vraag voor advies, het is gewoon ... lastig. De voorbije twee maanden, die ik dus voornamelijk met hem gespendeerd heb, waren oprecht de eerste in zo lang ik me kan herinneren dat ik me gelukkig gevoeld heb, dus ah wel, sorry om jullie ermee lastig te vallen, ik zit er gewoon al dagen over te huilen en waar ik het normaal uit mijn lijf zou schreeuwen is de site waar ik hem heb leren kennen, dus dat gaat ook niet, want dan zou hij het zien. In elk geval super bedankt als je het tot hier gelezen heb, ik apprecieer het echt enorm. Big hugs x
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
