[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 12 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 20 nov 2021 - 15:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Oh, wat hoop je daar te vinden? Ik bedoel, waar ga je naar kijken? Oude foto’s bekijken en hopen dat je een gelijkenis ziet, ofzo? Ik kan wel helpen zoeken?’ bood Lee aan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

‘Ja, dat, en misschien iets over een vermiste baby, of zo?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik weet niet goed wat -’ Plotseling stond hij stil.
Dat kon niet.
Blinkie had aan de lijn getrokken en was naar een boom gerend - Cole had het met zijn ogen gevolgd - en op die boom herkende hij een foto die hij nu al een aantal dagen meerdere keren had gezien. Hij voelde de warmte uit zijn wangen wegtrekken. ‘Hoe…’
Zodra hij zichzelf weer hervonden had, liep hij met stevige passen naar de foto. Wéér dat stuk uit de kranten - maar wéér geen kop, geen namen.
Zijn ogen gleden naar de baby. En toen naar de moeder. En toen naar de vader.
Kon het…
‘L-Lee. Jongens…’ Hij liet zijn hand over het stukje papier gaan. Het was met een spreuk vastgeplakt aan de boom. ‘K-kan - lijkt deze baby… Deze ouders…’

[ bericht aangepast op 17 nov 2021 - 20:01 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Verwonderd keek Lee naar de foto. Inmiddels zat hij al te lang op deze school om dat krantenknipsel als toeval af te doen, zeker nu ze erover praatten. ‘Blijkbaar wil iemand anders ook graag dat jij je ouders vindt,’ zei hij met een glimlach tegen Cole. ‘Dan zijn ze vast nog in leven en ben je geen oorlogswees. Maar helaas ook geen prins,’ voegde hij er grinnikend aan toe.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

Cole keek naar de foto. Hij liet zijn vinger over het gezicht van de moeder glijden.
Was dat zíjn moeder? Was hij die baby? Waren dit zijn ouders?
‘Ik snap het niet,’ mompelde hij. ‘Ik kom deze foto nu al een aantal dagen steeds tegen… Als iemand meer weet, waarom vertelt ie het me dan niet gewoon?’

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Lee beet op zijn wang. ‘Misschien is het wel een grap en heeft iemand ons gesprek in de trein gehoord.’ Daphne zag hij hier prima voor aan. ‘Zo naar zijn sommigen wel.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

Daar had hij nog helemaal niet over nagedacht. Hij was meestal niet het doelwit van nare grappen. Vroeger wel eens, maar hij trok zich er waarschijnlijk te weinig van aan om interessant te blijven. ‘Het gebeurde wel daarna,’ zei hij. ‘De eerste keer dat ik deze foto zag.’ Een kleine golf van teleurstelling overspoelde hem. Hij had echt even gedacht dat hij een aanwijzing had voor zijn zoektocht, maar misschien was dat wel helemaal niet zo.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Je kunt altijd kijken of je wat kunt vinden, toch?’ zei Lee, toen hij het teleurgestelde gezicht van zijn vriend zag. ‘Klinkt hoe dan ook als een leuke speurtocht om te ontdekken wie de mensen op die foto zijn!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

Cole glimlachte flauwtjes. ‘Dat is waar.’ De foto was te vaak bij hem langs gekomen. Het had zijn nieuwsgierigheid nu eenmaal gewekt.
‘Hoe ging eh - hoe ging het maandagavond?’ Hij wist dat het niet gegaan was zoals Lee wilde met Nomad, maar veel informatie had hij er nog niet over gekregen. Lee was bovendien direct genoeg als hij geen zin had om erover te praten, maar hij wilde de jongen in ieder geval de kans geven er nog wel iets over te zeggen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Het ging flink beroerd — tot uitschelden aan toe.’ Hij wendde zijn blik af en keek naar de Niffler die naast Vinnie trippelde. ‘We zijn nu ook geen vrienden meer. Zijn familie wil niet dat we nog met elkaar omgaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

Cole legde een arm om de schouder van zijn beste vriend. ‘Wat kut,’ zei hij alleen. Niet alleen omdat hij niet wist wat hij moest zeggen, maar omdat het ook alles wel omvatte.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Lee glimlachte een beetje droevig en leunde even tegen zijn vriend aan. ‘Ja. Maar hé, wie weet word ik wel voor de uitwisseling ingeloot of komt er een lading knappe jongens aan.’ Hij stak zijn tong uit. ‘Ik vind mijn prins op het witte paard nog wel!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

‘Nou, ik hoop vooral dat er knappe jongens komen, want ik weet niet of ik jou kan missen,’ zei Cole met een knipoog. Al zou het voor Lee helemaal niet zo’n gek plan zijn om elders opnieuw te beginnen, met al die pestkoppen hier...

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

De lessen waren haast als in een waas aan haar voorbij getrokken. Ze was zo afgeleid dat ze bij Magical creatures bijna gebeten was door het dier dat ze moesten leren kennen en bij Transfigurations was het haar dit keer niet gelukt water tevoorschijn te halen. Het tussenuur zou ze normaal gebruikt hebben om de lading huiswerk te verwerken, maar dit keer had ze alleen uit het raam zitten staren, haar hoofd totaal niet bij haar werk.
      Vlak voor de lunch had ze er genoeg van. Ze moest niet zo'n lafaard zijn. Ze ging het gewoon vertellen aan Banning, Thomas kon haar en Novalie niets maken. Daar zouden ze heus wel voor zorgen. Nerveus had ze afscheid genomen van Blythe en Rhae, voor ze in de richting van het kantoor van Banning liep. Ze moest het gewoon vertellen, dan was ze van hem af. Banning wist ervan, die zou haar niet veroordelen. Nogal nerveus bleef ze even op de gang staan. Isabella voelde hoe de onrust in zich op bouwde. Ze was bang voor wat er zou gebeuren als ze dit door zette.
      Voor ze echter de moed kon verzamelen vloog er een envelop in haar richting. Isabella ving hem behendig op uit de lucht. De sierlijke krullen waarin haar naam geschreven stond herkende ze uit duizenden en Isabella voelde haar maag in haar schoenen zinken. Hield hij haar in de gaten? Verwoed keek ze om zich heen, maar er was nergens een glimp van Thomas te bekennen. Angstig keek ze naar de envelop. Dit kon niets goeds betekenen.
      Met trillende vingers maakte het meisje de envelop open. Uit de envelop haalde ze een foto tevoorschijn, waarop haar beste vriendin haar breed lachend aankeek. Verward draaide Isabella de foto om. Haar bloed zal aan jouw handen kleven, als je het vertelt. Isabella voelde tranen in haar ogen springen, terwijl ze de foto terug omdraaide en keek naar de enige vriendin die haar al die jaren gesteund had ondanks alles. Ze kon Blythe toch niets laten overkomen?
      Opeens zag ze een rode straal over de foto heen lopen. Een geur van ijzer drong haar neus in, terwijl de foto verging in een bloedrode vloeistof die over haar handen drupte. Gillend probeerde Isabella de foto los te laten, maar het bloed gleed al over haar handen heen. In paniek probeerde ze het ervanaf te vegen, waardoor haar handen alleen maar roder kleurde. Angstvallig keek ze om zich heen, maar op dit moment was ze alleen in de gang. Gehaast verstopte Isabella haar handen onder haar oksels, terwijl ze in tranen rende in de richting van de dichtstbijzijnde toiletten. Bij de wasbakken probeerde Isabella Angstvallig het bloed van haar handen te wassen.
      In eerste instantie kleurden ze nog roder, waarbij Isabella in paniek haar handen zo hard waste dat ze huid erbij brandde. Nee! Nee! Nee! Dit was ze niet. Dit had ze niet gedaan. Isabella voelde de tranen branden, tot ze opeens iets besefte. Hij zou toch niet… Niet nu toch? In paniek verliet ze de vertrekken en rende zo snel als ze kon naar de eetzaal. Haar ogen schoten paniekerig door de zaal, tot ze Blythe gewoon aan tafel zag zitten, ongedeerd. Dat beeld was zo’n opluchting dat ze zachtjes lachte door haar tranen heen.
      Gauw draaide ze zich om, voor Rhae of Blythe haar zou zien. Ze zou niet weten hoe ze dit aan hen uit moest leggen en ze wist dat er in de zaal een paar ogen was dat haar argwanend in de gaten hield. Zo hard als ze kon, rende ze weg door de gangen naar buiten. Er was altijd een plekje waar ze zichzelf kon verstoppen, waar haast niemand kwam. Voor een moment botste Isabella tegen iemand op, maar ze negeerde die persoon verder. Isabella rende door richting de kassen, waar ze linksaf sloeg het kleine tuintje in. Iedereen was nu toch aan het lunchen, dus hier zou niemand haar zoeken. Isabella zakte op het verweerde bankje neer en trok haar knieën op tot haar borst. Nu het eenmaal weer rustig was en ze niemand zag, voelde ze de vrijheid om zich te laten gaan. Het meisje legde haar hoofd op haar knieën en liet de tranen komen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Vinnie was in eerste instantie van plan geweest om alleen naar Magical Creatures te gaan, omdat Lee dan bij hem was, in tegenstelling tot het lesuur erna. Toen Cole na afloop van de les echter had voorgesteld om samen naar DADA te lopen, had Vinnie geen nee durven zeggen. Hij had naast de Ravenclawer kunnen zitten en hoewel hij wel een paar keer een vervelende opmerking had gehoord, was het niet aan hem blijven kleven. Hij had het zelfs aangedurfd om daarna naar Transfiguration te gaan. Noah had beide lessen ook, maar hij had niet de behoefte gevoeld om met hem te praten en had zichzelf gedwongen om beide uren niet naar hem te kijken.
      Nu was de lunch aangebroken. De gedachte aan zoveel mensen om hem heen maakte hem misselik, dus hij besloot een frisse neus te halen, nu er toch niemand op het buitenterrein was. Hij schrok echter toen hij toch een bekende zag zitten, huilend op een bankje. Isabella. Hij wrong zijn handen in elkaar. Wat moest hij doen? Hij kon haar daar niet zomaar laten zitten, zeker niet na hoe lief ze gisteren voor hem was geweest. In mensen troosten (behalve Lee misschien) was hij echter ook niet zo goed. Hij dacht terug aan twee dagen geleden, toen hij zijn vriend had geprobeerd te troosten. Met Cooper. Isabella had ook een kat, wist hij.
      Hij draaide zich om en liep op een drafje terug naar de leerlingenkamer, waar hij Cooper van zijn bed haalde en daarna terug liep naar het bankje. Isabella zat er nog steeds, haar gezicht was rood van het huilen. Toen hij dichter naar haar toe stapte, laaiden de zenuwen weer op.
      ‘H-h-hoi,’ hakkelde hij en hij bloosde toen ze opkeek. Hopelijk vond ze dit niet stom! ‘Ik zag uhm, ik zag je hui-huilen. Dus misschien w-wil je een knuf-knuffel. Van Cooper,’ ratelde hij. ‘Die heb ik v-voor je ge-gehaald. Als je - als je dat wil.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze was zich in eerste instantie wild geschrokken, toen ze iemand ‘hoi’ hoorde zeggen. In eerste instantie was ze bang geweest dat het Thomas was, maar die optie viel direct af, aangezien er een stotter in het woord zat. Het duurde dan ook even voor ze goed en wel doorhad wat Vinnie eigenlijk zei. Isabella liet haar knieën zakken en veegde de laatste tranen van haar wangen af. Meestal huilde ze niet in gezelschap, het maakte dat Isabella zich ongemakkelijk voelde. Tranen waren toch een vorm van zwakte. Haar handen trilden nog van wat er gebeurd was, maar Isabella durfde er nauwelijks naar te kijken.
      In plaats daarvan keek ze naar Vinnie, die met een enorme kat in zijn handen voor haar neus stond. Ze vroeg zich af wat hij hier deed. Uit automatisme wilde ze hem afblaffen, hem wegjagen omdat hij haar lastig viel. Ze wilde hem terug jagen naar het kasteel, zodat hij niet zou zien hoe ze er nu aan toe was. Isabella vond het verschrikkelijk als iemand haar zo zag, op deze manier. Maar aan de andere kant verlangde ze naar niets liever dan gezelschap op dit moment. Ze wilde dat het gevoel van eenzaamheid verjaagt werd, ze wilde niet alleen zijn. Ze vertrouwde echter haar eigen woorden niet.
      En dus knikte ze voorzichtig op het vreemde voorstel dat Vinnie haar deed. Ze nam een beetje onhandig de kat van hem over en begon hem zachtjes achter zijn oren te kroelen. Het beest begon direct hardop te spinnen, een geluid dat om een of andere reden heel rustgevend werkte. Even keek Isabella op naar Vinnie naast haar. Een brede glimlach stond op zijn gezicht, die Isabella voorzichtig kopieerde. “D-dankjewel,” wist ze er zachtjes uit te krijgen.

[ bericht aangepast op 17 nov 2021 - 21:19 ]

---

It's never gonna happen, Guys.