[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 3 - Speeltopics

De koelheid in Florence haar handelingen bleef en haar "Anytime" voelde niet erg gemeend aan, al helemaal niet toen ze vervolgens naar haar nagels ging zitten turen. Het deed Jouka toch een beetje pijn om haar zo te zien. Er was echt niets meer over van de Florence van wie hij vroeger gehouden had. Ze bleef verder gaan in haar onverschilligheid terwijl Lara haar vroeg of ze nog een voorkeur had. 'Nee,' was slechts haar antwoord, blik weer terug naar haar nagels. Wat teleurgesteld over hoe ze nu was, keek Jouka naar haar, waarna hij wat onrustig om zich heen keek. Nu de gemoedelijke sfeer weg was, wist hij zich geen houding te geven.       De sfeer kon naar zijn idee haast niet nog slechter worden, maar helaas bewees Aris zijn binnenkomst dat dit wel degelijk kon. Niet dat de anderen daar veel van merkten, maar Jouka voelde haast de ruimte kouder worden toen hij de vijandige blik van Aris opving. 'Ah, Jouka,' sprak hij kalm, maar koud. 'Lang geleden dat ik jou heb gezien.'       Jouka neeg voorzichtig zijn hoofd, probeerde een niet al te uitdagende houding aan te nemen, want hij had geen zin in een confrontatie. 'Hey,' zei hij dan ook slechts, zich opeens heel bewust van hoe dichtbij hij nog bij Lara stond. Voor de zekerheid zette hij toch maar een stap van Lara weg en zo ook verder weg van Aris.       Aris was ondertussen doorgegaan met de rest begroeten. 'Flo, altijd goed om jouw gezichtje te zien.' De vijandigheid was ondertussen uit zijn blik verdwenen en hij knipoogde naar de jongedame. 'It’s been too long, Aris!' volgde haar antwoord en Jouka voelde zijn ongemak toenemen. Blijkbaar was iedereen hier vriendjes met de jongen. Behalve Jouka. Dat ging nog interessant worden en hij was een beetje bang dat dit misschien zelfs op een pijnlijke manier kon zijn, of het nu mentaal of fysiek was. Aris was vast en zeker tot beiden in staat.       'Hey daar, Pannekoek. Ga je het overleven, een jaar met mij op een kamer?' was zijn vraag naar Lara. Direct rende Lara dan ook op hem af om dan aan hem te gaan hangen. 'Ik kan niet geloven dat we dit jaar een kamer delen,' riep ze nog enthousiast uit. Tot zo ver waarschijnlijk Jouka's poging tot een vriendschap sluiten met haar, gezien die vast het hele jaar aan Aris vast zou zitten als ze hem nu al zo enthousiast begroette. Fijn, hij was echt de loner in deze kamer.       'Ik haat het om dit theekransje te onderbreken,' onderbrak Florence hen toen Lara weer op de grond stond, nu haar hand verstrengeld met die van Aris. 'Maar wat doen we met de kamerindeling? Ik vind in ieder geval alles prima. Ik leg mijn spullen alvast in een van de twee kamers en dan zie ik wel wie mijn kamergenoot wordt.' Florence pakte haar spullen en vertrok naar één van de slaapkamers, Jouka alleen achterlatend met Lara en Aris. Wat verbouwereerd staarde hij haar na. Waarom liet ze dit hem nu alleen oplossen? Niet dat ze hem wat verschuldigd was, maar het was veel beter geweest als ze gewoon met zijn allen hadden kunnen overleggen. Niet dat hij überhaupt nog hoop had om een slaapkamer met Lara te kunnen delen na haar uitbundige begroeting van Aris. Ze had hem dan wel gezegd een kamer met haar te willen delen, maar ze had overduidelijk een voorkeur. Wist hij ook weer waar hij stond.       'Wat zullen we doen?' hoorde hij Lara aan Aris vragen. Zelf stond hij er een beetje hulpeloos bij, geen idee hebbend wat hij nu moest doen. Misschien kon hij maar beter direct zeggen dat hij de kamer wel met Florence zou delen, was hij direct van het gedoe af, al was het niet iets waar hij nou echt naar uitkeek. Ongemakkelijkheid was dan gegarandeerd. Alhoewel, met Lara was misschien op een bepaalde manier erger, want Aris zou hem vast kwalijk nemen dat hij zijn kamergenoot van hem zou "afpakken", ook al zou dit Lara haar keus zijn. Aris had zo'n hekel aan hem dat hij altijd wel een reden wist te verzinnen waarom iets Jouka's schuld was. 'Ik wil wel met jou. Of Jouka...' volgde er nog vanuit Lara, al had hij moeite moeten doen om dit te verstaan. Hij was even verbaasd dat ze toch nog zijn naam noemde. Misschien niet helemaal gedoemd, maar toch besloot hij dat hij beter voor de veilige weg kon gaan.       'Zo te zien zullen jullie je samen prima op een kamer vermaken, dus ik zal dan wel met Florence gaan,' merkte hij op. Het kwam er misschien wat stekeliger uit dan hij bedoelde, maar de lichte pijn en frustratie die hij voelde, kropen naar boven, slopen in zijn stem. Lara had op zijn bescherming gerekend om te zorgen dat ze niet met Florence zou hoeven, dus loste hij het maar op deze manier op. Ze zou toch vast het gelukkigst zijn met Aris als kamergenoot.

[ bericht aangepast op 30 aug 2021 - 16:09 ]

Have you ever wanted to share more of yourself, but felt terrified?

20 – The Halfblood - Outfit – With Alyssa & Sorin – Casistas       Direct nadat hij lichtelijk had ingestemd met het delen van een kamer met Leya, probeerde Alyssa hem gerust te stellen door aan te geven dat hij het voorstel ook mocht weigeren. Waarom waren engelen altijd zo vriendelijk? Zelfs nadat hij haar had weggeduwd – en zich allesbehalve vriendelijk had gedragen – bleef ze aardig. Hij haatte het. Het wakkerde een gevoel van spijt aan en daar stond hij niet voor open. Het liefste zag hij haar hem verrot schelden. Dan stonden ze tenminste quitte. Maar zo waren engelen niet... Engelen waren vermoeiend.       Om het nog erger te maken stelde ze hem nog meer gerust. Volgens haar had Leya namelijk eerder die middag aangegeven dat het haar niet veel uitmaakte met wie ze op een kamer zou komen. Eigenlijk zag hij Leya ook niet aan als iemand die dat wel deed, maar hij wilde er wel zeker van zijn voordat ze nu een kamerindeling maakten zonder haar.       Ook Sorin stemde in met de woorden van Alyssa. Van hem kon Elias het echter beter hebben gezien hij de jongeman eigenlijk nog nooit echt gesproken had. Tegenover hem was zijn kille houding dan ook niet echt eerlijk. Misschien werd het sowieso wel tijd om dat los te laten. Het komende jaar zouden ze met elkaar opgescheept zitten in deze kamer. Of ze dat nou wilden of niet.       Voor het eerst krulden zijn mondhoeken in een oprechte glimlach omhoog. ''Bedankt, ik deel wel een kamer met Leya. Geen probleem.''       Vervolgens nam Sorin het initiatief om de kamers ook daadwerkelijk te gaan bekijken. Elias liet Alyssa voor gaan en sloot vervolgens achteraan aan in de rij. De kamer viel het beste te beschrijven als een anticlimax. Op zich was er niets mis mee, alles wat ze nodig hadden stond er: bedden, bureaus kasten en ook nog eens een badkamer. Vooral dat laatste was een fijne extra gezien een badkamer met 4 personen delen als een regelrechte hel klonk. Desondanks voelde het niet zo groots aan als de gezamenlijke ruimte deed. Het was simpeltjes.       ''Je kan wel zien waar het budget heen is gegaan.'' Merkte hij droogjes op. Echt klagen mochten ze toch niet doen, dit was al een behoorlijke upgrade ten opzichte van de slaapzalen.       Enthousiasme had het roer van Alyssa overgenomen. Voordat hij het doorhad was ze naar de andere kamer gegaan om vervolgens vanuit daar met hen te delen dat er nog een badkamer was. Dat ze de toekomstige inrichting al voor zich zag was duidelijk toen ze haar ideeën deelde met Sorin. Wat ongemakkelijk stond Elias erbij. Was dit het moment om weg te gaan en de andere kamer te claimen? Dat voelde eigenlijk ook een beetje vreemd aan, dus bleef hij staan met zijn handen opgeborgen in zijn broekzakken. Kennelijk was de verandering in zijn houding opgevallen bij Sorin die een poging deed hem bij het gesprek te betrekken. Hij moest eerlijk toegeven dat dat best een toffe actie was, al waren versieringen niet helemaal zijn ding.       ''De gezamenlijke ruimte had wat verwachtingen gecreëerd, maar het is zeker beter dan de algemene slaapzaal. Niets om over te klagen.'' Concludeerde hij waarna hij met een kleine grinnik iets toevoegde over de versiering. ''Het versieren laat ik wel aan Leya over, ik denk dat die daar wat beter in is.''

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

she had magic in her eyes even the stars envied

nineteen • fluffball • outfit minus accessoires • with luca • room four

---

De sfeer tussen de drie was ongemakkelijk geworden door Zib’s opmerking over Don’s pesterijen tegen over Elijah. Zuze wist niet precies wat er allemaal gebeurd was, maar wilde dat eigenlijk niet weten. Don was, ondanks zijn kenmerkende norsheid, altijd goed voor haar geweest. Het was lastig voor haar om voor te stellen dat hij anderen had gepest, zelfs na hoe ze hem met Luca had gezien. Dat had hij niet verkeerd bedoeld, toch? Het werd weer iets beter toen Eli naar haar gebaarde om naast haar te gaan zitten. Zoals gewoonlijk hield Zib het bij handen vasthouden, maar Zuze was trots op haar dat ze dit al wel durfde.       Het gesprek ging al snel naar het feest van die avond. Het was wat teleurstellend dat haar beide vrienden niet van plan waren om te komen, maar ze wilde hen ook niet dwingen tot iets waar ze zich niet bij op hun gemak voelden. Misschien dat ze later nog aan hen kon voorstellen om voor vijf minuutjes te komen kijken hoe het was en als het toch niet beviel, dat ze dan weer zouden gaan. Bij een feest hoort dansen en zowel Eli als Zib was er van overtuigd dat ze op iemands tenen zou staan. Zuze stond al op het punt om dit te demonstreren met haar blonde vriend, toen haar blik op Luca viel. Haar wangen kleurden spontaan rood. Als ze Florence later nog zag, moest ze maar aan haar vragen of zij nog tips had. De blondine leek altijd te weten wat te doen met jongens. Ze zou in elk geval niet als een idioot Luca voorstellen aan mensen die hij al kende.       “En dit hier is de lieftallige Zuzana. Maar dat weten jullie ook natuurlijk.”       ”Oh, houd op,” mompelde Zuze binnensmonds. Deels omdat ze hulp nodig had met haar lichtjes, en deels omdat ze wist dat Zib zich niet op haar gemak zou voelen met twee mannen in zo’n kleine ruimte, loodste Zuze Luca mee naar de kamer die ze zou gaan delen met Don. Als het aan haar lag bleef de kamer niet zo grauw als die er nu uitzag. Vragend keek ze Luca aan, met een bol van fairylights in haar handen.       “Natuurlijk, wil je ze hoog op hangen?”       ”Op het plafond het liefst… Ik heb wat tape in mijn tas waar het hopelijk mee moest lukken.” De vraag was alleen: wáár in haar tas. Bij het inpakken van haar tas had ze er alles lukraak ingegooid. Ze had er nu lichtelijk spijt van. “Sorry voor deze warboel.”       “Hé we zijn met z’n tweetjes, met wat gepuzzel kunnen we ze wel uit elkaar krijgen.” Luca schopte zijn schoenen uit, maar Zuze aandacht bleef meer hangen bij zijn schouders en armen die onder het jasje te voorschijn kwamen. Het was maar goed dat haar wangen al rood waren. Snel wendde ze haar blik af. “Wat nou als ik alvast op het bed sta en het ene uiteinde vast hou? Dan kunnen we misschien de monsterknobbel onderscheppen?” Eenmaal op het bed deed Luca een dappere poging het snoer uit elkaar te halen. “Je kamer gaat er zo meteen nog uitzien als een sterrenhemel met al die lichtjes. Niet dat dat iets slechts is, het is eerder schattig vind ik.”       ”Niks beter dan een sterrenhemel boven je hoofd tijdens het inslaap vallen,” glimlachte Zuze. “Ik uhm, denk wel dat ik de lichtjes beperkt moet houden tot mijn deel van de kamer. Don houdt er vast niet van.” Ze rolde met haar ogen. Aan de plantjes ging hij echter niet ontkomen. De meest ‘stoer’ uitziende zou ze wel aan zijn kant neer zetten. De cactussen, net zo prikkelig als hijzelf was. “Zou je straks ook willen helpen nog wat dingen op te halen uit de oude slaapzaal? Ik kon niet alles in een keer meekrijgen.” Ook vertrouwde ze zichzelf niet met plantenpotten en planten in een tas.       Samenkregen ze het enigszins voor elkaar om de fairylights uit elkaar te krijgen. Of in elk geval het begin stuk. “Een momentje,” murmelde ze. Zuze dook haar tas weer in, op zoek naar de tape. Ze plaatste de drankflessen die ze voor Ramsey en Eve had meegenomen voorzichtig naast zich, zodat die zouden breken, en vond uiteraard helemaal onderin haar tas tape. “Okay, uhm.” Tape in stukjes krijgen zonder schaar ging moeizaam. “Nog een momentje…” Ze hing de slinger met fairylights over haar schouder en probeerde met haar tanden een stuk tape af te scheuren. Het enige wat ze hierbij voor elkaar kreeg was Luca een klap op zijn been geven, terwijl een deel van de lichtjes verstrengeld was geraakt in bruine lokken. “Ik denk dat we een plan B nodig hebben. Misschien ook een plan C,” lachte ze zachtjes.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

I’d take you to the movies but they don’t let snacks inside

twentyfour • sheep in wolf's clothing • with lara, flo & jouka • noticeboardthing acedia

---

‘De sfeer in de kamer was al gespannen bij Aris zijn binnenkomst. Het boeide hem dan ook niet bijzonder veel dat zijn aanwezigheid het nog meer om te snijden maakte. Jouka mocht prima weten dat hij niet op hem gesteld was, iets wat hij waarschijnlijk ook al wel wist. De gluiperd mocht van geluk spreken dat hij geen dreun voor zijn kop had gekregen. Nog niet in elk geval. Hij was in elk geval slim genoeg om uit Zib’s buurt te blijven, en ook om een stap bij Lara vandaan te zetten. Het was duidelijk dat hij dit alleen deed door Aris’ zijn aanwezigheid. Een ‘gesprek’ later moest maar aan Jouka laten blijken dat hij dit beter ook kon doen wanneer dit niet het geval was, als hij zijn gezicht heel wilde houden.       “It’s been too long, Aris!” Flo’s begroeting was zoals altijd charmant. Normaal flirtte hij behoorlijk wat af met de blondine – tot nu toe was het ook altijd daarbij gebleven –. Met Lara er bij was het ongemakkelijk om te doen. Dat kon nog moeilijk worden komend jaar. Zijn aandacht verplaatste al snel naar zijn beste vriendin. Sinds haar breuk met Don had hij het liefst elke dag een korte check in met haar om te kijken of alles okay ging. Lara mocht wel doen alsof ze in orde was, hij kende haar lang genoeg om te weten dat dit niet zo was. Iets om eens met Eve te overleggen, liever vroeger dan later.       Hij had nauwelijks zijn begroeting naar Lara uitgesproken, of het kleine gevaarte kwam al op hem af. Zijn armen sloten beschermend rondom haar middel en hij drukte een kus op haar voorhoofd.       “Ik kan niet geloven dat we dit jaar een kamer delen.” Het enthousiasme spatte van haar af. Het deed hem goed haar zo vrolijk te zien en als vanzelf verscheen een glimlach op zijn gezicht, die enkel breder werd toen ze haar vingers met de zijne verstrengelde.       ”Ik ben ook blij om jou te zien. Hopelijk blijf je het hele jaar hier zo vrolijk over. Misschien ben je mijn gezicht na een week wel zat,” plaagde hij. Het was fijn om in zijn laatste jaar nog een kamer te delen met Lara, ook omdat hij nog niet zeker wist wat zijn keuze zou worden, en hoeveel hij de kleine brunette na dit jaar nog ging zien, of überhaupt kon zien. Ze waren een odd duo, maar hij wilde haar zeker niet kwijt.       Flo stond op van de bank, met een gezicht alsof ze zich dodelijk verveelde. “Ik haat het om dit theekransje te onderbreken. Maar wat doen we met de kamerindeling?” Madame had haast. “Ik vind in ieder geval alles prima. Ik leg mijn spullen alvast in een van de twee kamers en dan zie ik wel wie mijn kamergenoot wordt.” Met die woorden pakte Flo haar tas op een verdween ze in een van de twee kamers.       ”Vind je onze aanwezigheid niet leuk?” riep Aris haar nog na. “Hartbrekend dit wel, Flo!” Voor het effect legde hij zijn hand op zijn borstkas. En toen waren er nog drie over. Gezien Flo het niet uitmaakte, en Aris gokte dat Lara niet met haar wilde, was voor hem de oplossing simpel. Zijn blik flikkerde naar Jouka. Zou Jouka durven te zeggen dat hij een kamer wilde delen met Lara?       Lara gaf een zacht kneepje in zijn hand en keek omhoog. “Wat zullen we doen?” Hij haatte het dat hij de onzekerheid van haar gezicht af kon lezen. “Ik wil met jou.” Haar stem klink nog “Of Jouka.” Ha. Nee.       ”Zo te zien zullen jullie je samen prima op een kamer vermaken, dus ik zal dan wel met Florence gaan.” De kribbige toon van Jouka’s stem vertelde Aris dat hij het wel degelijk in zijn hoofd had gehad dat een kamer delen met Lara een optie was. Dat gesprek moest een stuk sneler gaan plaats vinden dan hij eigenlijk van plan was.       ”Aawh, wat fijn dat we het er allemaal over eens zijn dat dit de beste oplossing is.” Over Lara’s hoofd heen gaf hij Jouka een waarschuwende blik. “Nou. Tassen uitpakken dan maar?” Hoe eerder weg hier, hoe beter. Met gemak tilde hij Lara op, om haar zo over zijn schouders te gooien. “Oh en Jouka? Hopelijk heb je de verjaardag die je verdiend.” Aris hield zijn een van zijn handen op Lara’s onderrug om te voorkomen dat ze zou vallen en pakte met zijn vrije hand haar tas op. Zonder de andere jongen verder nog een blik waardig te keuren stapte hij de lege slaapkamer binnen, waar hij Lara op een van de bedden liet vallen en naast haar ging zitten. “Dus, Pannekoek, heb je nog voorkeuren voor de inrichting? Ik kan met alles leven, zolang het maar niet te veel roze is.”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Aris had Lara haar voorhoofd gekust nadat zij in zijn armen was gesprongen. Zijn sterke armen om haar heen voelde meteen als thuiskomen. Een fijn begin van haar tijd in Acedia en vooral heel anders dan hoe ze hier eerst had gezeten, nadat ze de kamer was binnengekomen; smekend dat ze niet met een van haar pesters of ex-vrienden een kamer hoefde te delen. Lara had niet eens durven hopen op een uitkomst zo goed als deze. Langzaam liet Lara zichzelf naar beneden glijden en pakte Aris zijn hand vast. Naast haar voelde ze zich klein, maar op een andere manier dan hoe ze zich klein voelde in het bijzijn van Florence. Aan Aris zijn zijde voelde Lara zich beschermd. Zonder blikken of blozen was Florence de living verlaten en had alvast een van de twee slaapkamers toegeëigend. “Vind je onze aanwezigheid niet leuk?” riep Aris haar nog na. “Hartbrekend dit wel, Flo!” Oh, Aris stak ook niet stoelen of banken dat hij Florence zag zitten, of niet? Lara trok kort aan Aris zijn arm en schudde met een kleine glimlach op haar gezicht haar hoofd. Dit beloofde nog wat te worden; een jaar lang Florence en Aris die om elkaar heen dartelen. Gelukkig was Jouka er ook nog, en hij leek niet, zoals alle andere jongens op Metanoia, gecharmeerd van the Queen of Hearts. Na nog een klein kneepje in Aris zijn hand stelde Lara voorzichtig voor dat ze wel een kamer wilde delen met hem of met Jouka. ”Zo te zien zullen jullie je samen prima op een kamer vermaken, dus ik zal dan wel met Florence gaan.” zei Jouka kribbig. Lara wende haar blik af. Had ze iets verkeerd gezegd? Zo net leek Jouka het nog te zien zitten om met haar een kamer te delen, maar nu was het alsof hij niet zo snel als hij kon naar Florence moest gaan. Misschien was het ook naïef om te denken dat Jouka anders zou zijn dan de meeste jongens op school, dat hij Florence niet de meest aantrekkelijke chick van hun jaar zou vinden. Natuurlijk zou hij haar kiezen boven Lara. Wat had ze dan verwacht? Stom, Laar, heel stom. ”Aawh, wat fijn dat we het er allemaal over eens zijn dat dit de beste oplossing is.” zei Aris en vooral de toon van zijn stem kon Lara niet helemaal plaatsen. De spanning tussen de twee jongens was om te snijden, maar de precieze reden daarvan kon Lara niet achterhalen. Ze hoopte maar dat ze zelf niet iets raars had gezegd, maar begon daar langzamerhand wel aan te twijfelen. “Nou. Tassen uitpakken dan maar?” Voor Lara er erg in had had Aris haar over zijn schouder gegooid. Met gemak ondersteunde hij haar met zijn gespierde armen. "Hee!" protesteerde Lara nog, maar ze kon haar lach vervolgens niet inhouden. “Oh en Jouka? Hopelijk heb je de verjaardag die je verdiend.” Aris bukte, Lara hield haar hart vast dat ze niet vielen en met tas en al verdwenen ze naar de vrije slaapkamer. “Tot vanavond Jouk!” riep Lara nog ietwat onzeker, vanaf Aris zijn schouder. De deur viel dicht en Aris gooide Lara op een van de vrije bedden. Een klein gilletje ontsnapte Lara haar lippen terwijl ze neerplofte op het zachte bed. “Dus, Pannekoek, heb je nog voorkeuren voor de inrichting? Ik kan met alles leven, zolang het maar niet te veel roze is.” Haar beste vriend kwam naast haar zitten. Lara krabbelde omhoog en ging met haar benen op het bed zitten en haar rug tegen de muur. Een beetje verontwaardigd keek ze Aris aan. “Weet je zeker dat jij mijn beste vriend bent?” En ze gaf hem een zachte, plagerige stomp tegen zijn arm. Een stomp die voor Aris waarschijnlijk eerder aanvoelde als een por dan een klap. “Sinds wanneer houd ik van roze?” Zei ze en ze wees naar haar eigen outfit. “Zwart en rood, verder heb ik geen vereisten.” zei ze glimlachend. “En waar was je nou?" En deze keer porde ze wel in zijn zij, waarna ze nogmaals haar armen om hem heen sloeg. "Werd je zo grondig gecontroleerd?”

---

---

---

”Some people are not meant to be tamed."

Nadat Ramsey haar voldaan had bekeken, had Eve zijn kin zacht vastgepakt. Ze had hem verlegen gevraagd om niet meer zo te kijken. 'Als je dat echt wilt, zul je wel wat hardhandiger moeten zijn dan dit.' Mentally making notes. Als hij van wat harder hield, dan kon hij dat later zeker krijgen. Hij pakte haar hand op zijn beurt weer vast en Eve voelde haar hartslag omhoog gaan. De redhead had trots verteld dat ze wat dingen via engeltjes mee gesmokkeld had. Ramseys grijns deed haar goed. Het was fijn dat hij ook trots leek te zijn. “Is dat zo?” zei hij, met nog steeds dezelfde grote glimlach op zijn gezicht. 'Wat moet ik je dan nog bijleren dit jaar?' Eve had haar schouders opgehaald. Oh, er viel nog genoeg te leren maar het was leuk om te doen alsof ze geen tips meer nodig had. Het moment waar Eve zo lang op had gewacht, was eindelijk hier. Haar lippen raakte die van Ramsey en een warme gloed schoot door haar heen. Haar twijfels vielen weg en de eerste voorzichtige kus werd opgevolgd door een gepassioneerde zoen. Ze voelde hoe Ramsey gretig één hand in haar lange rode lokken bracht. Zijn tweede hand legde hij op haar rug om zo hun lichamen nog dichter tegen elkaar aan te drukken. Haar verlangen werd alsmaar groter. Ze wilde nog intiemer met hem zijn. De redhead vergat alles om hen heen en even – heel even – voelde ze zich intens gelukkig. Hun roze bubbel spatte ruw uiteen door een bekende stem. Eves rust verdween in een klap. “Doe dat in het washok, of zo,” Laslos stem galmde door de ruimte. Fuck... Eve wilde haar lippen binnen een seconde lostrekken en opkijken maar Ramsey leek geen haast te hebben. Tergend langzaam liet hij haar los uit hun omhelzing waarna haar ogen richting het geluid schoten. Ze was te laat. De deur was al dicht geslagen. Als ze had geweten dat Laslo al in een van de twee kamers was geweest dan had ze het compleet anders aangepakt. “Waarom naar het washok gaan, als we de hele woonkamer voor onszelf hebben, Lassie.” schreeuwde Ramsey hard door de kamer. "Sttttt, niet doen!" gefrustreerd drukte Eve haar hand enkele tellen op Ramseys mond. Je kon zeggen wat je wilde maar dit verdiende Laslo niet. Voor een minuscule seconde had Eve zich erover verbaasd dat ze zoveel geluid hadden gemaakt dat Laslo was komen kijken. Bij het zien van Evil spawn Charlize werd alles helder. Die bitch kon het gewoon niet hebben als andere mensen gelukkig waren. Ze moest alles altijd verpesten. Toen Eve nog een engel was, had ze haar ermee weg laten komen. Not this time. Terwijl Ramsey haar met een grijns toe juichte, spuugde Eve haar ogen vuur. Helaas konden blikken niet doden. “Of wil jij wel naar het washok toe?” vroeg Ramsey haar plagend, terwijl hij langzaam het ceintuur van haar jurkje lostrok.

Eve duwde zijn hand van haar af. 'Dit is niet bepaald het soort voorspel waar ik op kick.' was haar felle antwoord. Waarom vond Ramsey het niet irritant dat zijn zogenaamde vriendin hen hier zo voor het blok zette. Misschien omdat het hem niets uitmaakte hoe Laslo zich hier door zou gaan voelen.. Nou het deed haar wel wat.. meer dan ze wilde toegeven. In een vloeiende beweging stond de dame op, weg van Ramseys schoot en was ze als een stier die een rood doek zag. Met doelbewuste passen snelde ze op Charlize af. Woede nam het over. De roodharige dame had Charlize bij haar bovenarmen gegrepen en haar tegen de gesloten kamerdeur van Laslo aangeduwd. Het zorgde voor een harde bonk. 'Oh Charlize... er worden liedjes geschreven over meiden zoals jij.. wist je dat?' Eve haar stem was hard en vol met woede. Ze drukte haar lippen tegen de dame haar oor aan en begon fluisterend te zingen. 'Twinkle twinkle little snitch, mind your business nosey bitch.' Best een catchy song als je het Eve vroeg. De dame haalde haar lippen weg bij Chars oor en keek haar opnieuw recht in haar ogen aan. 'Indrukwekkend hoe je het niet aankan als andere mensen gelukkig zijn.. Ben je jaloers? Is dat het? Wil je zelf ook een keer gelukkig zijn?' Opnieuw was de redheads stem erg luid. Eve duwde haar nagels wat harder in de dame haar huid. 'Zolang ik op deze school rondloop zal dat in ieder geval niet gaan gebeuren. Waar zal ik als eerste beginnen? Misschien bij Gabe?' De roodharige dame wist dat Evil spawn Charlize om weinig gaf en dus was het een gokje. Misschien deed Gabe haar wel helemaal niets. Het leek echter alsof de twee redelijke vrienden waren.. Eve wilde dolgraag wat knopjes indrukken en uitproberen om Char op te kunnen winden. Ze zou door gaan tot dat was gelukt.

”Feel like making a deal with the devil?"

Wat verbouwereerd bleef Jouka midden in de kamer staan na Florence's plotselinge vertrek. Ze had hem aan zijn lot over gelaten en hij had echt geen idee wat hij nu precies met Lara en Aris aanmoest. Vrij weinig voor zijn eigen bestwil waarschijnlijk. Waarom had hij zich al die jaren terug nou niet gewoon kunnen beheersen? Niet dat het hem waarschijnlijk leek dat hij dan wel vriendschap met Aris had gesloten, maar dan had deze vijandigheid er niet hoeven zijn. Dan hadden ze in fatsoenlijk overleg kunnen bepalen wie met Lara de kamer zou delen in plaats van dat hij zich maar nu uit voorbehoud wilde terugtrekken en Florence maar accepteren. Niet dat hij daar zin in had, maar met Aris huidige beschermingsdrang en zijn haat voor Jouka, zou het waarschijnlijk zelfmoord zijn om toch te proberen een kamer met Lara te delen.       'Vind je onze aanwezigheid niet leuk?' riep Aris naar Florence, terwijl ze de woonkamer verliet. 'Hartbrekend dit wel, Flo!' Jouka kon het niet laten om even met zijn ogen te rollen om Aris' opmerking, maar zorgde dat de jongen dit niet kon zien. Dus keek hij met een verbitterde trek om zijn mond Florence maar even na. Het geflirt viel hem duidelijk op, wat hij maar irritant vond. Waarom waren de meeste jongen juist wel in deze koude Flo geïnteresseerd? Jouka snapte het niet, een knap uiterlijk was echt niet alles, de persoonlijkheid moest ook leuk zijn. Die van Florence was leuk geweest, maar nu helaas niet meer.       'Aawh, wat fijn dat we het er allemaal over eens zijn dat dit de beste oplossing is,' vertelde Aris hem, toen Jouka had besloten om maar voor de veiligste uitweg te kiezen, ondanks dat hij er absoluut niet blij mee was. De waarschuwende blik die Aris hem gaf, was niet te missen. Sneaky basterd, door over Lara heen te kijken, mistte zij dit volledig. Hopelijk zou ze niet al te slecht van hem denken dat hij zo snel opgegeven had, ook al had zij nu wel een goede kamerverdeling. 'Nou. Tassen uitpakken dan maar?' vroeg Aris nog aan Lara, waarna hij haar optilde en meenam naar hun slaapkamer, iets wat zij zelf niet al te erg leek te vinden aan haar lach te horen. De jongen was Lara overduidelijk aan het claimen, wat Jouka's hoop op een vriendschap met haar op te bouwen weer verkleinde. Jouka had zo'n vermoeden dat hij daar weinig kans toe zou krijgen met Aris in de buurt. Als Lara het überhaupt zelf ook wilde, nu ze een kamer met één van haar beste vrienden deelde.       'Oh en Jouka? Hopelijk heb je de verjaardag die je verdiend,' feliciteerde Aris hem nog op een ietwat vreemde manier. Aan de andere kant, Aris feliciteerde hem tenminste nog. Lara had hier helemaal niet aan gedacht, of wist ze niet eens dat vandaag zijn verjaardag was? 'Dank je,' antwoordde hij Aris, terwijl hij zijn toon zo neutraal mogelijk probeerde te houden.       'Tot vanavond Jouk!' riep Lara hem nog na en ietwat twijfelend stak hij zijn hand naar haar op. Waarom zo specifiek vanavond? Of was ze nu ze samen was met Aris niet meer van plan om hun kamer tot het avondeten te verlaten? Oké dan... Hij was in ieder geval niet van plan om de hele middag op zijn kamer door te brengen. Niet nu hij deze met Florence moest gaan delen. Dan zat hij liever hier in de woonkamer, of nog beter, ergens anders. Op die manier kon hij Aris iets makkelijker vermijden.       Hij raapte zijn spullen bij elkaar die hij in een hoek van hun woonkamer had neergezet en liep maar richting zijn kamer. Daar was Florence al bezig met haar spullen en hij schraapte even zijn keel ten teken dat hij binnen kwam. 'Het lijkt erop dat wij een kamer mogen gaan delen,' deelde hij haar mee, zijn toon nog steeds neutraal. Na het gehele gedoe van net was hij eigenlijk nog niet klaar om haar onder ogen te komen. Ze hadden nog een heel jaar om te praten, mochten ze dit willen. Hij zetten zijn spullen neer op het andere bed en het liefst had hij direct de kamer weer verlaten, maar dit was misschien niet heel netjes. Dus begon hij met het uitpakken van zijn spullen. Mocht Florence echt heel perse nog wat tegen hem willen zeggen, had ze daar nu de kans voor.

---

”Vind je onze aanwezigheid niet leuk?” Hoorde Florence Aris haar nog achterna roepen. “Hartbrekend dit wel, Flo!” Een klein zelfingenomen glimlachje verscheen op haar lippen bij het horen van zijn woorden, terwijl ze - zonder zich om te draaien of te reageren - doorliep naar een van de twee slaapkamers.       Florence zette haar tas op een van de bedden en liet haar blik door de ruimte gaan. De slaapkamer was mooi en ruim. Een prima kamer om als laatste jaar in door te brengen. Geordend begon ze haar spullen netjes in de kasten op te bergen. De geur van het wasmiddel, afkomst van haar kleding, vulde haar neus. Het maakte haar rustig. Ze hield niet van rommel. A clean room is a clean mind.       Een zacht geluid deed haar doen op kijken. Jouka stond met zijn spullen in de deuropening. “Het lijkt erop dat wij een kamer mogen gaan delen,” deelde hij haar met een neutrale toon mee. Haar blik werd zienlijk zachter. Hij liep naar het andere bed toe en zetten zijn spullen neer. Ergens had Florence gedacht dat hij vervolgens de kamer weer zou verlaten, maar Jouka bleef en begon met het uitpakken van zijn spullen.       “Wou je niet liever een kamer met Lara delen?” Vroeg ze hem zachtjes. Ze had hun vibe wel opgevangen toen ze de kamer had betreden en het leek haar daarnaast nou niet dat hij, net zo goed als zij zelf, stond te springen om een heel jaar met zijn ex opgescheept met zitten. Jouka deed haar onbewust herinneren aan haar vroegere zelf. Een tijd waar ze eigenlijk liever niet aan terug dacht. Ze was jong en onbezonnen geweest en Jouka het lichtpuntje. Florence moest toegeven, ze was toentertijd oprecht gek op hem geweest, maar de duisternis, in de vorm van een oudere demon, trok haar meer dan ooit aan. Het was een life changing moment geweest. De geboorte van the Queen of hearts. “Weet je zeker dat je een kamer met mij wil delen?” Voegde ze erachter aan.

"In trying to avoid one sin, I've committed another"

---

someone out there feels better because you exist

I’d take you to the movies but they don’t let snacks inside

twentyfour • sheep in wolf's clothing • with lara• acedia

---

Het plan om er voor te zorgen dat Jouka niet bij Lara op de kamer terecht zou komen ging een stuk gemakkelijker dan Aris had verwacht. Hij hoefde er zelf niet eens moeite voor te doen. Het enige wat Lara deed was zijn naam noemen en de kamerindeling was rond. Natuurlijk ging Jouka er niet meer tegen in. Dat Lara ook Jouka’s in haar mond nam was iets waar hij later wel iets aan ging doen. De jongen leek het niet erg te bevallen, wat het eigenlijk alleen maar beter maakte.       Aris gooide Lara over zijn schouder, wenste Jouka een ‘fijne’ verjaardag toe, waarna hij richting een van de kamers liep. De deur gooide hij onmiddellijk achter zich dicht en Lara belandde op een van de lege bedden, die er gelukkig vrij stabiel uitzagen. Zeer belangrijk.       “Weet je zeker dat jij mijn beste vriend bent?” slaakte Lara uit, nadat hij haar had gevraagd over de kamerindeling. Met haar smalle hand porde ze zijn arm. Schattig. "Sinds wanneer houd ik van roze?” Het was de precies de reactie waar hij opgehoopt had met zijn geplaag. “Zwart en rood, verder heb ik geen vereisten.”       Aris’ ogen volgden haar wijzende vinger. Met haar donkere outfit en gatenpanty was ze inderdaad niet het type om fan te zijn van de kleur roze. Aris probeerde om niet te denken aan zijn beste vriendin gehuld in zachtroze lingerie. Blote schouders. Kort rokje. Het kleine streepje huid dat net zichtbaar was tussen haar topje en rokje. De verdomde halsband om haar nek. Focus, Aris, focus. “Weet ik veel wat jij daar allemaal onderdraagt.” Met zijn vinger flikte hij de onderkant van haar rokje omhoog. Zijn blik viel weer op haar hals. Fuck. Belial had niet zijn eerdere onderonsje met Ash moeten onderbreken.       Lara leunde met haar rug tegen de muur en schoof haar benen omhoog, waardoor haar rokje naar beneden schoot. Verdomme Lara. Hij zou haast denken dat ze het er om deed. Voor hij er achter kon komen dat ze daadwerkelijk geen roze lingerie droeg, duwde hij snel haar benen weer naar benen. Hij trapte zijn schoenen uit, rolde op zijn rug en liet zijn hoofd op Lara’s schoot rusten.       “En waar was je nou?" Haar vinger vond zijn zij, om hem opnieuw te porren. "Werd je zo grondig gecontroleerd?”       Aris pakte haar beide polsen vast zodat hij nog een prik-aanval kon verkomen. “Nope, alleen mijn tas, maar er stond een rij voor mij, en enkele stoute volitaires die wel dingen hadden meegenomen waardoor het wat langer duurder. Kenna wilde niet eens aan mij zitten,” pruilde Aris. “Snap jij dat nou?” Met een hand bleef hij haar polsen vast houden en met de andere tikte hij tegen halsband. Zijn vingers streelden haar huid lichtelijk. “Interessant accessoire wel, Laar,” murmelde hij. Hij kon niet ontkennen dat het er goed uit zag. Alleen de aandacht die daarmee naar hals getrokken werkt maakte het moeilijk voor hem. “Past uuh, goed bij de rest van je outfit… Heeft het ook nog andere functies? Iets om rekening te houden met de kamerinrichting? Ik ben erg open minded,” grijnsde hij plagerig. Zijn hand had zich ondertussen verplaats van haar hals naar het streepje blote huid bij haar middel, waar hij haar zachtjes kietelde. “Ik ben wel oprecht blij een kamer met jou te delen in het laatste jaar,” vervolgde hij op een zachtere toon. “We gaan er iets goeds van maken, okay?”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

⊱            Nauwelijks had Luca de deur open kunnen gooien of ik vroeg aan mijn andere mentorleerling of ik hem even zou kunnen spreken. Jonah knikte instemmend en bleef afwachtend zijn ogen op mij gericht houden. Ik maakte een gebaar waarop wees dat ik hem voor liet gaan zodat hij buiten de kamer kon stappen. Hetgeen waar ik me zorgen om maakte, leek helemaal ongegrond te zijn. Ik wist zelf hoe harteloos sommige Engelen konden zijn dus ik wilde liever het zekere voor het onzekere nemen.       Het sierde de voormalige White King dat hij me begroette met een ‘Goedemiddag mevrouw’. Zijn respect maakte dat ook ik hem met respect toetrad. “Komt het gelegen? Een gesprek kunnen we later op de dag ook nog voeren als er belangrijke dingen zijn die je eerst moet doen.” Ik kantelde mijn hoofd en richtte mijn ijsblauw kijkers op zijn gezicht. Vervolgens gaf ik een knikje in de richting van de uitgang. “Buiten kan ik me beter concentreren, kom.”       “Zelf wilde ik het kort hebben over je verwachtingen van het schooljaar, van jezelf en van mij als je mentor. Je hebt mij voor een reden gekozen, neem ik aan? Wat denk je dat ik voor je kan betekenen?” vroeg ik Jonah nadat we een paar minuten in stilte hadden doorgebracht. Het wandelen deed me goed en de frisse buitenlucht deed ook altijd hetzelfde voor mijn leerlingen. Ze voelden zich minder bekeken en werden daardoor opener in hun antwoorden richting mij. Ik hoopte eenzelfde effect te bereiken met Jonah.

---

I have seen my own sun darkened

CYRUS

---

Ik had me bij Kenna gevoegd die nog bezig was met de laatste student te fouilleren. De jongeman had een goed stevig gebouwd lichaam en zijn donkere Vleugels wezen vanzelf al aan welke kan hij hoogstwaarschijnlijk uit zou gaan. Ik hoorde hoe Kenna de jongeman vroeg of hij zichzelf zomaar door zou gelaten hebben, met zijn donkere vleugels, waarbij de jongen haar een eerlijk antwoord schonk. Zijn attitude liet me hem nogmaals bekijken, waarna ik me op Kenna richtte haar informerend dat meeste andere studenten lak aan respect hadden. Kenna scheen blijkbaar klaar te zijn met het nakijken van de forse jongeman, waarbij ze zichzelf op de tafel placeerde. Vanuit mijn ooghoeken hield ik de student nog steeds in de gaten die zwijgzaam bleef staan. “De eerste paar uur bedoel je. Ik had belangrijke zaken in de Hel te regelen voordat ik hier kon komen.” klonk Kenna, mijn vraag beantwoordend, waardoor ik de blonde duivelin nu weer volledig aankeek
“Maar ik neem aan dat je consequenties verbind aan het hebben van disrespect. . . niet dan?” er krulde een gevaarlijke grijns om Kenna's volle lippen, wat haar ene uitdagend duistere vurigheid haf. Automatisch ontblootte ik mijn scherpe tanden iets in een gemenige grijns, haar zonder woorden duidelijk makend dat ik wel wat in gedachten had. " Ik zou maar een zwak voorbeeld zijn als ik dat zomaar toe zou laten niet? " sprak ik soepel, waarna ik me iets richtte naar de jongestudent, die nogsteeds bij ons stond. Ik tilde mijn hoofd iets schuin. "Deze is anders dan zijn mede studenten." sprak ik terwijl ik mijn armen losjes om elkaar heen sloeg en enkele stappen rondom de jongeman nam. "Hij lijkt me wel enig respect te vertonen tegenover u." sprak ik tegen Kenna, dondersgoed wetend dat Donovan mijn veroordeling mooi kon meevolgen. Ik hield halt voor de jongeman die enkele centimeters boven me uitstak. "Wat mag jou naam zijn?" vroeg ik de jongeman, hem een knikje schenkend dat hij mocht spreken. Zie dit was het soort student dat ik wel kon waarderen. Hij bleek te wachten op een teken dat hij mocht gaan. Gezien Kenna degene was die hem gefouilleerd had, liet ik haar dat bevel maar uitvoeren.
Gedisciplineerde jongeman die er geen nood in zag om zijn mond te openen, geen tegenspraak kijk dit was het type demoon die je nog moest analyseren. Die je niet zomaar kon lezen. " Waar heb je deze vanuitgevist? " grijnsde ik naar Kenna terwijl ik weer naast de blonde demone ging staan, die er zoals gewoonlijk erg sexy en machtig uitzag.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

ELIJAH

---

Het was even ongemakkelijk stil geweest tussen ons drie toen Zib de bom dropte over Donovan. Mijn blik had ik afgewend van mijn vriendinnen waarna ze zich algauw beiden verontschuldigden, waardoor ik mijn hoofd zacht schudde als teken dat ze zich nergens schuldig over hoefden te voelen. Dit was namelijk een situatie waar ze niet bij betrokken waren en ik verwachtte ook niet dat ze zich hierom slecht moesten gaan voelen. Ik had opgekeken waardoor Zibs blauwe ogen de mijne vinden “Ik had het er niet zo uit mogen gooien. Zeker niet omdat me dit in geheim is vertelt. Ik dacht alleen. . . gezien hoe hecht jullie lijken. . . en de manier waarop. . .” Ik hield mijn hoofd iets schuin, niet meteen snappend waar de op doelde, waarna ik een snelle blik op Zuze had gericht, waarna ik mijn ogen weer neerhaalde. “Het is oké Zib, echt.” Sprak ik zachtjes haar proberend te verzekeren dat het niet erg was. Een halve leugen, want het zat me wel wat dwars, maar niet door Zibeah. Nee ik was teleurgesteld in mezelf
Zuze haar spontaniteit wist de sfeer gelukkig weer op te krikkeb waardoor de situatie even achter de rug was. Nee daarop waren we overgegaan op het feest van vanavond voor Laslo en Jouka, iets wat zowel Zib en Ik zouden gaan skippen.
Zuze wilde bewijzen dat ze wel kon dansen zonder ongelukken en had mij als slachtoffer uitgekozen, iets wat ervoor zorgde dat ik uti voorzorgen mijn vleugels ingetrokken had zodat ik deze niet nogmaals zou gaan breken aan de hand van de net zo onhandige dame voor me. Tot mijn geluk kwam Luca plots binnen vallen, waardoor Zuze wat in de wolken naar de jongeman toeging en hem meesleurde naar haar kamer om lichtjes te gaan plaatsen.
“Geen zorgen, de dood van je tenen staat nog niet in de sterren geschreven. Hoewel de positie van de sterren morgen verandert kan zijn. Ik zou je tenen maar goed in de gaten houden als ik jouw was,” Sprak Zib, plagend waardoor ik even bedenkelijk naar mijn voeten keek alvorens zacht te lachen. Niewsgierig had ik de blondine gevraagd of zij enig idee had hoe lang die twee op de dansvloer zouden gaan overleven. Bedenkelijk humde ze, haar vinger tegen haar kin aantikkend.
“We zouden kunnen kijken wat de kaarten over deze vraag te zeggen hebben?” stelde ze voor, waardoor ik knikte en me aan het uiteinde van het bed plaatste, Zib nog genoeg ruimte gevend om haar op haar gemak te stellen en ook zodanig dat ze haar kaarten tussen ons in kon gaan leggen. Ik keek toe hoe ze de tas behandig met haar voet naar haar toe trok en schrok ook iets op toen ze zich plots naar me toe draaide. “Elijah,” begon Zib zachtjes, tot mijn verbazing nam ze mijn hand in haar zachte handen. Ik bleef stil, mijn blik op onze handen rustend “Het spijt me enorm. . . van zojuist. . . Je had me ingewijd in je geheim van je verleden en ik heb je vertrouwen beschaamd. Kun je het me vergeven?” Ik was even stil, liet mijn blik van onze handen weer om glijden naar Zibeah die er oprecht vanaangedaan leek te zijn. Ik schonk haar een zacht kneepje in haar handen, en knikte, een kleine doch verdrietige glimlach op mijn lippen hangend. “ Het is oké Zib, je kon het niet weten.” Verklaarde ik, waarna ik zuchtte en mijn ogen nu naar het plafond richtte. “ Niet veel mensen weten het- ik…” ik beet hevig op mijn onderlip. “Ik wilde Zuze niet uit haar dromerige bubbel halen.” Verklaarde ik dan voorzichtig. “Daarbij, naast Aly en Nesrin, was jij ook de enige die echt ervan af wist.” Vervolgde ik iets triest. Ik vertrouwde Zuze wel, dat was niet de reden waarom i khet haar niet verteld had. “Misschien had ik het haar wel eerder moeten zeggen.” Volvolgde ik iets schuldig, ik haalde mijn schouders iets op, waarna ik mijn kijkers weer op Zibeah liet vallen. “Maakt dat me een slechte vriend?” Ik beet even onzeker op mijn onderlip. Ik probeerde het van me af te schudden en schraapte mijn keel, knikkend naar haar tas. “Maar ik wil wel graag de mening van de kaarten weten over Zuze.” Grimaste ik licht. “Ze leek compleet in de wolken net.”

BELIAL

“Het slaapt gewoon fijn. Dat jij nou liever onder schuurpapier slaapt, iedereen z’n ding.” Haar scherpe tong deed me even emotieloos lachen, schuurpapier was dichtbij bij wat er in hell aangeboden was. Hoewel slaap iets is wat ik enkel echt kon doen sedert dat ik op Metanoia vertoefde was een laken een veels te overbodig iets als je het mij vroeg. Al zijnds mijn menselijk bestaan had ik zonder geslapen eer dit een luxe was die ik toen niet kon veroorloven. Daarbij het ouwe Roma was veels te warm s’nacht in de zomers en in de koude winternachten kropen we dicht tegen elkaar aan… Ik snoof even, de plotse herinnering verdrinkend in de duisternis waar ik mijn meeste emoties heen verbande.
“Meer zachte dekens voor mij, meer schuurspons voor jou. Win-win, toch?”
Naar mijn genoegen hoefde ik geen antwoord te bieden en ging ze zelf verder ingaand op mijn tweede opmerking. “Ik had toch gezegd dat je mij liet schrikken met je handen?” om haar woorden daad bij te brengen porde ze in mijn hand waardoor ik zijling naar haar neerkeek. “Volgens mij zag jij het ook niet aankomen, ben je niet trots als mijn zelfverdedigingsdocent? Wie weet, misschien krijg ik je toch wel onderuit.” Vervolgde ze wat voor een ongeïntimideerde ‘Hah’ zorgde over mijn lippen. “Dat wil ik nog wel eens zien.” Grijnsde ik breed, de dag dat de midget mij onderuit zou gaan krijgen was nonexisent. Zelf met 6 van die ukkies aan me zou ik nog niet snel op mijn knieën te krijgen zijn. Toch niet op die manier…
Eens bij mijn bureau aangekomen had ik de deur voor Kali opengehouden en deed deze weer achter de jonge brunette dicht. Ik draaide ook het slotje dicht gezien ik niet gestoord wilde worden tijdens ons gesprek. Ik volgde mijn weg naar de bureau en vermeed enkele brokstukken die ik enkele dagen geleden daar had gegooid… Uno was een ware marteling zeg ik je.
Ik schoof mijn lederen stoel naar achteren en blikte naar Kali die zich al helemaal op haar gemak had genesteld in de stoel voor me. “Dus, mentorgesprekje. Wil je mij daadwerkelijk aanspreken op drugs en alcohol gebruik, of hield je de schijn op voor onze lieftallige aartsengel.” begon de gremlin vrolijk te lullen. “In het eerst geval: ik ben twintig, compleet legaal om te drinken, in de meeste delen van de menselijke wereld.” Vervolgde ze algauw, waarna ze rijkte naar mijn haast lege Whiskey fles.”Jij drinkt ook.” Met ingeklapte veren plofte me neer in de lederen stoel voor haar en kraakte mijn nek kalmpjes. De knarsende beenderen echoden in het kantoor, terwijl ik terug reek naar de fles Whiskey en deze van de midget af nam. Achter me haalde ik twee glazen uit en schenkte deze in. “Oorlog voeren met de gevleugelde maagdjes is voor daar beneden.” Sprak ik kalmpjes, refererend naar mijn leger die ik oh zo graag naar de hemel had laten marcheren. Helaas was er een vredes akkoord, al eeuwen lang, waardoor ik enkel maar op mijn honger zat. Van mijn part mochten alle engelen rotten- nuja niet alle engelen.

Ik schoof het tweede glas iets haar kant uit, echter eens ze er te gretig naar graaide trok ik hem tuttend terug. ‘tututut.’ Verliet mijn lippen, mijn blauwe blik haar waarschuwend aankijkend, waarna ik het terug voor haar neus zette. “Eerst enkele afspraken.” Bromde ik relatief kalm. “ Jij hebt Mij als mentor verkozen, maar daar gaan wel enkele voorwaarden aan verbonden.” Sprak ik vervolgend, zelf wel een slok nemend van mijn glas stevige Whiskey. Een zachte ‘aah’ verliet mijn lippen, het spul brande hevig door mijn slokdarm heen. “Dat ik jullie mislukte dwergen les moet gaan geven is een heuse marteling, maar het mentorschap vind ik wel degelijk belangrijk.” Begon ik, “El dan niet over wat je allemaal binnenkapt, dat kan me geen zier schelen.” Snoof ik. “Maar wel mijn reputatie, dus als jij denkt het nog eens geestig te vinden me voor raap te zetten tegenover aards stengel Evicka, oh meid dan ga ik de punnishment van onze weddenschap eerder en harder incashen.” Dreigde ik met een smerige grijns om mijn lippen, waarna ik mijn helblauwe ogen nog eens over haar lichaam liet glijden. “ Maar goed, dat is niet het punt van dit gesprekje.” Schraapte ik mijn keel, waarna ik naar haar vleugeld gebaarde. Mijn rechterhand balde zich tot een vuist, en de andere liet ik er wat op rusten zodat ik daarop mijn kin kon gaan rusten. “Als je Mentor zijnde, is het mijn doel om je te gaan begeleiden en al dat gezever. “ ik woof wat met mijn hand. “Het feit dat je mij koos wilt waarschijnlijk zeggen dat je naar de hell wilt, niet?” vroeg ik, mijn blik even rustend op de witte topjes van haar anderszijds donkere vleugels. “Of ga je lopen zeiken dat je het nog niet weet?”

[ bericht aangepast op 7 sep 2021 - 19:05 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Waar ik eerst gewoon van plan was om de kamer uit te lopen op zoek naar mijn eerder verstopte handelswaar werd ik tegengehouden door de lichamelijke actie die zich plaatsvond tussen Ramsey en Evelynn. Een duivelse grijns verscheen over mijn lippen en ik kon het niet laten om op Laslo zijn deur te kloppen met de uitnodiging om te komen kijken naar de sensatie in de gedeelde woonkamer. Het was zijn eigen keus of hij kwam of niet. De moeite was het niet waard om hem naar buiten te sleuren en te dwingen om toe te kijken hoe Evelynn Ramsey haast levend naar binnen zoog.       Tot mijn verbazing kwam de man die ik mijn ex noemde de kamer uit met een opgetrokken wenkbrauw. Ik hoefde slechts een stap opzij te doen en met een uitnodigende zwaai in de richting van de twee tortelduifjes wist ik zijn aandacht daarnaartoe te loodsen. “Doe dat in het washok ofzo,” was de teleurstellende reactie waar Laslo mee kwam opdraven. Ramsey leek er niet van onder de indruk en maakte zich op zijn gemak los uit de kus van Evelynn.       Voordat Laslo echter de deur in mijn gezicht dichtsloeg, deed hij een schattige poging me te intimideren door zijn ogen vuur te laten spuwen. “Dit is waarom jij geen vrienden hebt, of ooit zal krijgen. Al weet ik dat je dat geen ruk kan schelen, dus houd je betweterige commentaar maar ingeslikt.” Nonchalant haald ik mijn schouders op tegen de dichte deur. “Okay, dan.” Zijn woorden deerde me vrij weinig. Ik had Gabrièl en Ramsey. Verder had ik niemand nodig om op terug te kunnen vallen.       Over Ramsey gesproken, na de dichtgeslagen deur van Laslo schreeuwde hij: “Waarom naar het washok gaan, als we de hele woonkamer voor onszelf hebben, Lassie”. Hierna volgde een grijns in mijn richting waarop ik hem een mock-salute gaf. Mijn taak was hier volbracht, dus tenzij ik zin had in een beetje plezier voor mezelf zou ik mijn weg weer kunnen vervolgen. Tijd om zelf deze keuze te maken, werd me niet gegund. Er scheen iets geknapt te zijn in Evelynn gezien de manier waarop ze op me af kwam denderen.       Zonder pardon greep ze me vast bij mijn bovenarmen en wist me met een harde klap tegen de deur van Laslo aan te klemmen. Mijn hoofd smakte naar achteren door de impact ervan. In een reflex wilde ik mijn nagels in haar arm zetten maar mijn zelfbeheersing won het van mijn primaire instincten. Ik was niet bang voor een nep-demon zoals zij. Zeker niet als ik me herinnerde hoe ze me uit de weg ging in voorgaande jaren. Geamuseerd bleef ik de roodharige dame dan ook recht aankijken.       “Oh Charlize. . . er worden liedjes geschreven over meiden zoals jij . . . wist je dat?” De woedende stem van Evelynn deed me doen glimlachen waarna ik een zwakke poging deed om weer serieus te kijken. Het was de eerste keer dat ze meer van haar innerlijke demon-kant liet zien dus dit moest ik natuurlijk wel zo serieus mogelijk nemen, dacht ik op een sarcastische toon. De pretlichtjes in mijn ogen scheen ik niet helemaal uit te kunnen doven. “Nee, maar ik denk dat je me dit nu gaat vertellen. Schockeer me,” vertelde ik haar terwijl ik mijn hoofd kantelde en onschuldig met mijn ogen knipperde.       Evelynn drukte haar lippen tegen mijn oor aan – gevaarlijk dichtbij mijn nek. Het was dat ik eerdere training van Darrian had ontvangen maar anders zou ik haar goed laten weten dat daar een grens lag die nooit ofte nimmer werd overschreden. Echter zodra ze de eerste noten raakte van het lied dat ze me zo graag wilde laten horen, proestte ik het uit. “Okay, okay. Sorry. Probeer nog maar een keer. Ik zal deze keer niet lachen. Of ik doe in ieder geval mijn best.” Ik haalde eenmaal diep adem en deed alsof ik me mentaal moest voorbereiden op wat komen ging zodat ik niet nogmaals in lachen uitbarstte. Het hele theatrale gebeuren vond ik ergens wel komisch, ik begreep plotseling heel goed waarom Ramsey en Evelynn zo goed bij elkaar pasten.       Uiteindelijk haalde Evelynn haar lippen bij mijn oor weg en onze blikken vonden elkaar opnieuw. Ik leunde iets naar voren – benieuwd naar wat de nep-demon nog meer te zeggen had. “Indrukwekkend hoe je het niet aankan als andere mensen gelukkig zijn. . . Ben je jaloers? Is dat het? Wil je zelf ook een keer gelukkig zijn?” De nagels die in mijn huid werden gezet, lieten de pretlichtjes uiteindelijk verdwijnen – wat meestal geen goed teken was. Ik raakte serieus en als ik serieus werd, was het verstandig om op je tellen te passen. “Zolang ik op deze school rondloop zal dat in ieder geval niet gaan gebeuren. Waar zal ik als eerste beginnen? Misschien bij Gabe?”       Het korte moment van serieusheid was even snel verdwenen als dat het op was gekomen. Nu werd het slechts een zielige vertoning. “. . . Het lijkt bijna alsof je op mijn toestemming staat te wachten. Leef je vooral uit, kleine engel. Geloof me, Gabrièl kan zichzelf prima redden. Dus ik bespaar je alvast die teleurstelling.” Als er iemand was die voor zichzelf kon zorgen, dan was mijn vriend het wel. Ik poogde mezelf een empathische houding aan te meten en ging vervolgens iets rechterop staan om mijn gezicht nog dichter bij de hare te brengen. “Verder nog iets?”

[ bericht aangepast op 8 sep 2021 - 11:17 ]

---

I have seen my own sun darkened

TW: thoughts about suicide Het was maar al te duidelijk dat Aris niets meer met hem te maken wilde hebben, want hij gooide de deur met een klap achter zich dicht. Duidelijk. Al had Jouka ook echt geen zin meer in de jongen, niet als hij continu vijandig moest doen. Sommige mensen waren duidelijk niet vergevingsgezind. Het was één stomme, stomme fout die hij zeker ook nooit meer wilde maken. En als hij het wel weer zou doen, kon hij zichzelf maar beter verhangen, al zou de kans op versnippering vast ook groot zijn. Wel wist hij beter dan ooit weer in de buurt van Zibiah te komen. Hij wilde haar dit zelf ook niet aandoen. Waarom Aris het dan niet los kon laten, snapte hij dan ook niet helemaal. Desnoods gaf de jongen hem een stevige klap en klaar. Die klap had hij namelijk wel verdiend en zou hij met alle waardigheid in ontvangst nemen als dit zou betekenen dat Aris zijn vijandigheid naar hem toe los zou laten.       Nu hij alleen stond in de woonkamer, kon hij maar net zo goed zijn spullen in zijn slaapkamer gaan opbergen. Ja, Florence zou daar zijn, een weerzien waar hij niet bijster veel zin in had, maar ze moesten nou eenmaal een kamer delen dit jaar. De dame was al druk bezig haar spullen op te bergen toen Jouka binnen kwam. Hij liep gauw naar zijn eigen kant van de kamer, zodat hij haar de ruimte kon geven om rustig verder te gaan met uitpakken.       'Wou je niet liever een kamer met Lara delen?' vroeg ze hem na zijn begroeting. Jouka keek even op en draaide zich een stukje om haar aan te kunnen kijken. 'Weet je zeker dat je een kamer met mij wil delen?' voegde ze uiteindelijk nog toe. Ondertussen bestudeerde hij nog eens haar gezicht, hoopte toch nog iets van de oude Flo te zien. How pathetic, waarom bleef hij hopen? Ze was te veel veranderd, voorgoed, dat had hij de afgelopen jaren wel gemerkt.       'Ik zou het wel willen, maar ik ben bang dat Aris me dan in stukjes scheurt,' gaf hij uiteindelijk met hangende schouders toe. 'We hebben het nooit met elkaar kunnen vinden en hij is erg beschermend naar zijn vrienden toe. Ik heb dus weinig keus ben ik bang.' Hopelijk zou ze niet verder vragen, want hij kon haar niet vertellen waarom Aris zo vijandig naar hem toe was. Wilde het haar niet vertellen. Ze zou vast al slecht over hem denken omdat hij haar had laten zitten, hij wilde niet dat ze nog slechter van hem zou krijgen. Niet als ze nog een heel jaar een kamer moesten gaan delen. Als ze dan toch nog dit jaar met elkaar opgescheept zouden zitten, kon hij zich net zo goed maar verontschuldigen, ook al was het jaren geleden.       'Hé, Flo, het spijt me dat ik je toen heb laten vallen, toen je die demon begon te daten.' Ze hadden daarvoor al hun relatie beëindigd, op goede voet, maar Jouka had het niet kunnen aanzien hoe ze helemaal in de ban raakte van een oudere demon, terwijl ze daarvoor nog zo puur was geweest. Misschien had het anders kunnen lopen als hij had besloten er wel voor haar te blijven zijn. In plaats daarvan had hij zich van haar afgekeerd om dan vervolgens in zijn eigen problemen te vallen.

[ bericht aangepast op 9 sep 2021 - 12:50 ]

 

LUCA

---

Zuze zei me dat ze de lichtjes graag hoog had gehangen, zodat het op een sterrenhemel zou gaan lijken. Ik worstelde wat met de lichtjes en keek op toen Zuze na wat te rommelen in haar tas even sprak “Sorry voor deze warboel.” Ik grinnikte zacht om haar woorden. en schudde mijn hoofd. "Hoef je geen sorry voor te zeggen." sprak ik simpel, ik was soms wel erger gewoon van mijn oude kamergenoten. Ik had op het bed geklommen om op betere hoogte te komen en had hierbij mijn schoenen en jasje uitgegooid. Ik had mijn handen vol met lichtjes en had al een deel achter mijn rug gegooid om zo optimaal bereik te hebben tot de monsterknobbel.
”Niks beter dan een sterrenhemel boven je hoofd tijdens het inslaap vallen,” glimlachte Zuze, het deed me denken aan die vele avonden dat ik op het dak had geklommen om te nacht op Metanoia te bewonderen, hoe de hemel had opgelicht. En nu ik zo naar Zuze haar blauwe ogen keek kon ik haast zweren er ook sterretjes in te zien fonkelen. “Ik uhm, denk wel dat ik de lichtjes beperkt moet houden tot mijn deel van de kamer. Don houdt er vast niet van.” ik knipperde even, zorgend nat ik niet te diep wegdroomde in haar blik. "Oh juist." mompelde ik, waarna ik naar Zuze keek en glimlachte. Ik had haar willen vragen of ze blij was met Don als roommate, maar besloot dat het momenteel niet mijn zaken waren. Ik draaide me iets op en hield één vn de vele slieren van lichtjes in de lucht. "It tot hier zo goed?" vroeg ik aan de brunette, toen ik me nog iets naar haar toe draaide, mezelf stilaan vernestelend in de lichtjes. “Zou je straks ook willen helpen nog wat dingen op te halen uit de oude slaapzaal? Ik kon niet alles in een keer meekrijgen.” vroeg Zuzanna me waardoor ik spontaan knikte. "Natuurlijk, eerst moeten we dit eh. "
het besef dat ik dit vast erger aan het maken was begon stilaan binnen te dringen. Gelukkig voor mij had de brunette wel al eén stuk vrij kunnen maken. "Een momentje" sprak Zuze, Ik hield met een vrij stukje vinger de sliert aan en keek als levende kerstboom toe hoe ze plots verschillende flessen drank uit haar tas haalde. Ik fronste "Ejhm Zuze?" klonk ik vragend, echter leek ze iets te druk te zijn met de rol tape. "Nog een momentje" sprak ze, het was dat ik mijn blik nog op de drank had gericht dat ik de vuist die ik volle vaart richting mijn kruis geprojecteerd werd niet zag. "Woahooo" mopperde ik toen haar vuist op mijn bovenbeen mepte. Close call.
“Ik denk dat we een plan B nodig hebben. Misschien ook een plan C,” lachtte de brunette , ik schudde geamuseerd mijn hoofd en had van het bed af willen stappen, echter zaten de draden al zo rond me gedraaid dat ik met mijn voet vast ging en struikelde. Ik wiste me optijd achterover te laten vallen, maar had Zuze half met me meegetrokken als laatste redmiddel. Hierdoor had ik de brunette met haar bibs op het bed getrokken en viel io op mijn rug als een mummy op het bed.
"Ehhh... Dat was niet de bedoeling." lachtte ik. Ik heb je toch geen pijn gedaan hoop ik?"

[ bericht aangepast op 9 sep 2021 - 21:43 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH