• Pure Times Are Over
    Rollentopic            Praattopic 5

                                                                                                   

    Regels
    — Quizlet huisregels
    — Zowel Engels als Nederlands is toegestaan
    — 16+ is toegestaan, wel aangeven aan begin van de post
    — Minimale woordenaantal staat op 150 woorden
    — Alleen ik, Nikita, maak de nieuwe topics aan
    — Vermelding post; naam, locatie en gezelschap
    — Laten we met z'n allen weer wat leven brengen op Q!




                                                                                                   

    Kamerindeling

    Ira : Evelynn, Laslo, Ramsey, Charlize
    Castitas : Sorin, Alyssa, Elias, Leya
    Acedia : Florence, Lara, Jouka, Aristotle
    Industria: Donovan, Elijah, Zibiah, Zuzana
    Humanitas : Dinah, Kali, Gabriél, Salem
    Temperantia : Luca, Valentina, Asherah, Jonah

    [ bericht aangepast op 19 aug 2021 - 9:32 ]


    I have seen my own sun darkened

    Mon topics!


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    MT!


    What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

    Mt!

    MT


    someone out there feels better because you exist

    MT!


    "We can disobey suicidal orders? Why wasn't I told?"

    Mt (:

    MT


    Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

    MT.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered


    ZIBIAH
          19 | The Witchling | Outfit | with Elijah & Zuzana at Industria

          Even knipperde ik verbaasd met mijn ogen. De waarzegster in mij – een masker dat ik droeg om meer zelfvertrouwen uit te stralen – werd naar de achtergrond geperst zodra Zuzana aangaf dat ze niets van de achtergrond tussen Elijah en Donovan afwist. Mijn wenkbrauwen fronsten zich bezorgd en ik zocht zijn ogen op. Waar het mij eerder was opgevallen dat Elijah zich anders gedroeg in de buurt van Donovan, misschien ook doordat Elijah en ik al een behoorlijk lange tijd vrienden zijn, was het mij ontgaan dat Zuzana hier geen weet van had.
          “Nee, ik ben degene die zich moet verontschuldigen.” Ongemakkelijk sloeg ik mijn handen om mijn bovenarmen voordat ik verderging. Mijn ogen zochten – ietwat angstig en nerveus – de zijne op. “Ik had het er niet zo uit mogen gooien. Zeker niet omdat me dit in geheim is vertelt. Ik dacht alleen. . . gezien hoe hecht jullie lijken. . . en de manier waarop. . .” Waar ik normaal gesproken vloeiende woorden kon spinnen, bleek ik nu niets uit te kunnen brengen en ik sloeg mijn ogen neer. Hoe kon ik het vertrouwen van mijn vriend op deze manier beschamen?
          Gelukkig nam Zuzana de aandacht van mij weg door naast Elijah op bed neer te ploffen en kwam ook ik voorzichtig dichterbij. Bij iedere vorm van afwijzing, iets wat ik zeker zou begrijpen, zou ik hem de ruimte bieden die hij verdiende. Echter wist Elijah me te verbazen door op het bed naast zich te kloppen en een waterig glimlachje verscheen op mijn gezicht. Om, ondanks mijn schuwheid omtrent aanrakingen, aan te geven dat het me oprecht speet, pakte ik Elijah zijn hand vast voor enige tijd. Voorzichtig streelde ik over de rug van zijn hand alvorens ik hem los liet met een verontschuldigende blik in mijn ogen. Hij knikte zacht en een gevoel van dankbaarheid overspoelde me toen hij daarmee aangaf dat hij me begreep.
          Zodoende voelde ik de druk op mijn schouders afnemen en kon ik weer actief mee participeren aan de conversatie van Zuzana en Elijah die was geëindigd bij de onhandigheid van mijn beste vriendin. Ze was een schat maar scheen ongelukken aan te trekken als een magneet, wat ook de reden was voor mijn angst met Donovan. Ik wilde niet dat haar hetzelfde over kwam als mij was overkomen. Dit was dan ook de reden dat ik de dreiging niet uit mijn stem kon houden.
          “Oh, ik denk niet dat dat gaat gebeuren, het komt wel goed,” zei Zuze met een glimlach die bemoedigend bedoeld was. “Ik vind het wel gemeen dat jullie er zo van overtuigd zijn dat ik op iemands tenen ga staan. Kijk maar, ik kan wel dansen zonder iemand per ongeluk te verwonden,” vervolgde ze waarna ze haar handen op Eli zijn schouders legde. Nogmaals voelde ik een bepaalde emotie bij het zien van het gemak waarmee Zuze het andere geslacht aan leek te raken. Of. . . nou ja. . . het gemak waarmee ze Elijah aanraakte.
          Voordat ik deze emotie goed en wel onder de loep kon nemen, kwam Luca de kamer binnen. Bij het zien van zijn imposante gestalte voelde ik mezelf als bevroren op het bed zitten met ingehouden adem. ‘Er gebeurd niets, Zibiah’ bleef ik als een mantra in mijn hoofd herhalen. Luca was wel de laatste persoon die iets tegen mijn zin zou doen. Echter had ik dit ook gedacht van. . . Hem.
          Enthousiast werd Luca om de hals gevlogen door Zuzana en wist ik hem een knikje te geven bij wijze van begroeting. Tijdens deze handeling richtte Elijah zich tot mij waardoor ik opschrok uit de verstarde houding waarin ik me bevond. “Je ging haar toch niet echt mijn tenen laten vermoorden, hé?” vroeg hij me op een plagende toon. Waar ik bij iemand anders naar achteren was gaan leunen, voelde ik deze neiging niet bij Elijah toen hij zich dichter naar me toe boog. “Geen zorgen, de dood van je tenen staat nog niet in de sterren geschreven. Hoewel de positie van de sterren morgen verandert kan zijn. Ik zou je tenen maar goed in de gaten houden als ik jouw was,” probeerde ik op dezelfde plagende toon terug te zeggen. Mijn waarzeggersstem had ik inmiddels weer terug weten te vinden, wat ook te horen was in mijn opmerking.
          Net als Elijah keek ik toe hoe Zuze samen met Luca uit de slaapkamer verdween. “Denk jij dat ze het samen lang gaan uithouden op de dansvloer? Vooraleer één van de twee in de EHBO beland, natuurlijk.” Bedenkelijk legde ik een vinger tegen mijn kin aan en liet een hummend geluid horen ten teken dat ik serieus nadacht over zijn vraag. “We zouden kunnen kijken wat de kaarten over deze vraag te zeggen hebben?” vroeg ik hem terwijl ik met mijn voet mijn tas naar me toeschoof.
          Voordat ik deze tas goed en wel in mijn handen had, draaide ik me redelijk plotseling naar Elijah om. Ik nam een diepe ademteug en richtte mijn ijsblauwe kijkers op het gezicht van de volitare tegenover me. “Elijah,” begon ik op een zachte toon en voor de tweede keer – een record voor mijn doen – pakte ik zijn warme hand vast tussen de mijne. Kippenvel verscheen over mijn armen maar ik wist de alarmbel die door mijn hoofd rinkelde uit te schakelen. Elijah was nota bene de vriend die me, net als Salem, geholpen had over mijn angst te komen dus hij zou me echt geen kwaad toewensen. “Het spijt me enorm. . . van zojuist. . . Je had me ingewijd in je geheim van je verleden en ik heb je vertrouwen beschaamd. Kun je het me vergeven?”





    T

    H

    E


    W

    I

    T

    C

    H

    L

    I

    N

    G






    [ bericht aangepast op 27 aug 2021 - 0:25 ]


    I have seen my own sun darkened

    MT.


    That is a perfect copy of reality.

    LASLO
    The Morally Grey • 25 • his bedroom • with Leya

    Laslo slaakte een diepe zucht. “Ik weet dat niet iedereen hetzelfde is, Ley, maar op een gegeven moment wordt het tijd om je er overheen te zetten. Het is niet goed om met haat in je hart rond te lopen,” zei hij, waarna hij zijn schouders ophaalde. Dames in het algemeen dachten hier misschien anders over, maar Laslo wist vrij zeker dat als zij degenen waren die vreemd gingen, ze ook vergeven wilde worden. Het was een mens zijn natuur om door iedereen leuk gevonden te willen worden. “Maar goed, in ieder geval geloof ik ook dat Ramsey het goed gaat verknallen. Al hoop ik liever eerder dan later.” Op de dag dat dit gebeurde zou Laslo een feestje van blijheid geven. Hij wist zeker dat als Eve niks meer met de grote fetus te maken wilde hebben, ze alleen maar oog voor hem zou hebben. Of hem dat een tweede keus maakte? Misschien, maar soms moesten mensen nu eenmaal eerst een fout begaan voordat ze het licht zagen.
          Laslo’s gezicht warmde op bij de gedachte dat Eve een cadeau voor hem zou hebben. Ze haatte hem echt niet zo hard als ze altijd beweerde. “Nee, je hebt gelijk. Ze gaat het niet leuk vinden als Ramsey ons komt lastigvallen als ze even onder vier ogen met mij wilt zijn. En dat is zacht uitgedrukt,” zei hij, waarna er een kleine glimlach op zijn lippen verscheen. Laslo kon niet wachten om zijn aartsvijand uitgekauwd te zien worden. Het was het minste wat hij verdiende.
          “Je maakt geen foute keuzes? Ley, hoe ben je anders op Metanoia terechtgekomen? Peuters horen niet dood te gaan,” zei Laslo, terwijl hij zacht met zijn hoofd schudde. Natuurlijk waren niet alle doodsoorzaken slechte keuzes geweest, daar volitares ook terminaal ziek konden zijn, of vermoord. Echter gokte Laslo dat in de meeste gevallen het een inschattingsfout van de peuter zelf was geweest. Hij lag plat op zijn bed en draaide zijn hoofd richting Leya. “Kinderachtig? Hm, nee. Eerder gewoon een 25-er met een speelse persoonlijkheid. En ja, het taart fiasco is niet iets wat ik zomaar vergeet.” Vooral niet gezien de brunette hem er constant aan deed herinneren. Dat Laslo ooit de fout had gemaakt om een hele taart naar binnen te schuiven, betekende niet dat hij dat bij elke zoetigheid ging doen. Daarnaast waren muffins klein, dus hoeveel kwaad konden deze nu werkelijk doen? Leya was een schat van een meid, maar soms deed ze echt te moederlijk over hem.
          “Alles dringt tot mij door, ik doe alleen nooit wat met de informatie. Een bewuste keuze,” zei Laslo, waarna hij zijn schouders probeerde op te halen in een liggende positie. Hij kreeg het nare idee dat mensen hem dommer achtten dan hij daadwerkelijk was. Alsof niemand ooit expres een twijfelachtige beslissing maakte om meer plezier in het leven te hebben. “En ik weet dat er nog andere meisjes zijn naast Eve, Ley, maar ik voel mij niet op deze manier aangetrokken tot hen. Of toch in ieder geval nooit niet.” Het klopte dat er genoeg aantrekkelijke meiden in hun jaar zaten, maar geen van hen had Laslo’s interesse echt gewekt. Niet op de manier dat Eve had gedaan. Dat Leya dit niet leek te begrijpen stelde hem teleur. Misschien dat het kwam omdat ze zelf nooit zo’n relatie had gehad? Het maakte ook niet uit, Laslo wilde de redhead terug en Leya mocht daar van vinden wat ze wilde.
          “Ik denk juist dat Asteria helemaal geniet van volitare-drama. Dan heeft die arme vrouw eens wat te doen. Het zal vast een eenzaam bestaan zijn op deze school, zeker als de studenten vrij zijn,” zei Laslo, terwijl hij zijn hoofd weer naar de brunette draaide. Hij slaakte een zachte zucht, ging er niet vanuit dat hij zó op de zenuwen van de gehavende engel had gewerkt dat ze op deze manier wraak had genomen. Hij wist vrij zeker dat engelen niet eigenschappen als wraakzuchtigheid mochten hebben. “Als ik wil wisselen, moet ik met Belial praten. Die vent gaat me dat nooit gunnen.” Laslo duwde zichzelf overeind en leunde daarna tegen de muur aan. Hij wilde nog iets tegen Leya zeggen, toen er opeens drie klopjes tegen de deur klonken. Zijn wenkbrauw ging vragend omhoog, maar hij negeerde het. Waarschijnlijk waren het de twee lovebirds, die aan hem wilde vragen of hij zijn kamer aan hun wilden opofferen.
          Toen hij Charlize’s stem aan de andere kant van de deur hoorde, verstrakt zijn kaak. Dit was nog erger dan de twee lovebirds. “Dat is veel verstandiger, klopt, maar ik moet zeggen dat ik wel benieuwd ben naar wat ze wilt,” zei Laslo, terwijl hij langzaam zijn bed uit kroop. Hij rolde zijn ogen bij Leya’s andere opmerking. Inmiddels wist hij wel dat hij geen keuzes kon maken, hoe vaak moest ze hem daar nog aan herinneren? De grap was er nu wel vanaf. Zijn voeten zette hij neer op de grond zodra hij bij het uiteinde van het bed kwam. Diep van binnen wist Laslo dat Charlize altijd kwam met slecht nieuws, maar zijn nieuwsgierigheid naar wat hun andere twee kamergenoten aan het doen waren overwon. “Ik ga alleen maar kijken wat ze van me moet,” zei hij, waarna hij naar de deur liep en deze open gooide. Laslo keek recht in het gezicht van zijn ex-vriendin en trok een van zijn wenkbrauwen op.
          Op dat moment ving Laslo’s blik twee mensen in de achtergrond op. Eve en Ramsey, die elkaar haast aan het aflebberen waren. Dus dat is wat Charlize hem wilde laten zien? Hoe zijn andere ex-vriendin het deed met de grote nachtmerrie? Dit vond ze zeker heel erg grappig. “Doe dat in het washok, of zo,” sneerde Laslo naar het tweetal in de woonkamer, waarna hij zijn blik weer focuste op Charlize. Zijn ogen spuwde nog net geen vuur toen hij haar voor enkele seconden bekeek. “Dít is waarom jij geen vrienden hebt, of ooit zal krijgen. Al weet ik dat je dat geen ruk kan schelen, dus houd je betweterige commentaar maar ingeslikt.” Daarna gooide Laslo de deur in haar gezicht dicht en draaide hij zich terug om naar Leya.
          “Ooit werkt Charlize de verkeerde persoon tegen zich en ik kan niet wachten tot dat moment. Ik zal genieten van elk moment dat zij in het hellevuur doorbrengt,” sneerde hij, waarna hij met grote stappen naar zijn doos muffins liep en er eentje uitpakte. Deze smikkelde hij in drie grote happen op, waarna een tweede snel volgde. Pas toen hij de vierde muffin in zijn handen had, realiseerde Laslo zich dat hij rustiger aan wilde doen. Met veel resistentie zette hij de doos weer neer en plofte hij naast Leya neer op het bed. “Ga je samen met mij naar het feest vanavond?” vroeg hij aan haar, terwijl hij haar aankeek.




    [ bericht aangepast op 27 aug 2021 - 20:47 ]


    That is a perfect copy of reality.

          ♆ ℟𝕒𝕞𝕤𝕖𝕪 ♆     
    I'm crazy, but you like that, I bite back
    Volitare •  20 years old •  The Troublemaker • Ira •  w. Evelynn and Charlize


    Ira was geweldig. Maar niet zo geweldig als de roodharige dame voor Ramsey. In zijn gedachten was hij Eve al aan het uitkleden. Hij zag voor zich hoe hij de ceintuur van het lerenjurkje losmaakte en vervolgens knoopje voor knoopje haar jurk open deed. Zou ze dit jurkje speciaal voor hem hebben aangetrokken die ochtend? Misschien wist ze hoeveel Ramsey hield van het uitpakken van zijn cadeautjes. Stukje bij beetje meer ontdekken van zijn overwinningen, het was puur genieten. Ieder klein stukje huid dat hij ontblote werd van hem. Terwijl hij achter Eve stond, kreeg hij het gevoel dat dat moment Eve veroveren steeds dichterbij kwam.
    Echter wilde Ramsey eerst zien dan geloven, het zou niet de eerste keer zijn dat zijn gevoel er naast zat. Hij had hier nog steeds te maken met meisjes. En die waren hoogst onvoorspelbaar. Dat was die ochtend wel weer bewezen door hormonal Yuliya.
    Maar Yuliya was een probleem, of cadeautje het was maar hoe je het bekeek, voor later. Ramsey had Eve naar zich toegedraaid en liet zijn handen rusten op haar smalle middel. Was ze vergeten dat ze zich zou gaan omkleden wanneer ze in hun nieuwe verblijf waren? Ramsey namelijk niet. Voor hem kon het niet snel genoeg gebeuren. Dat jurkje moest van haar af. Zijn hele initiële plan, het goed aanpakken, tijd nemen, perfect moment uitzoeken, leek weggegooid.Gevoel nam de overhand. Lange termijn beslissingen waren zo saai. Het enige wat nu belangrijk was, was zo snel mogelijk Eve haar lichaam tegen de zijne.

    "En jij zou toch iets uitkiezen?" De woorden kwamen uitdagend over Eve haar volle lippen heen. Haar armen bracht ze om zijn nek heen. Oke. Het was besloten. Weg plan. Zeg maar dag met je handje tegen de tijd nemen. Eve haar vingers streelden zijn nek. Onbewust bracht Ramsey zijn gezicht meer richting dat van Eve."Het lijkt me handig als jij je eerst uitkleed, dan weet ik waar ik mee werk... en kan ik iets uitkiezen wat bij jou past.” zei Ramsey, zijn ogen nog steeds op het lichaam van Eve gefixeerd. “Je bent toch niet zo'n preuts engeltje."
    Het was alsof ze hem letterlijk naar zich toe trok. Het was een kracht waar Ramsey niks meer tegen in kon brengen. Hij had geen keuze. "Er is maar een manier om daar achter te komen.."

    Nadat Ramsey Eve mee had getrokken naar de banken, zat ze nu boven op hem. Het was een delicaat spel dat hij speelde. De verleiding opzoeken en deze tegelijkertijd proberen om nog heel even af te houden. Het verlangen werd met de minuut groter en Ramsey wist niet zeker of hij ooit iemand zo graag wilde als Eve op dit moment. Vol van lust liet hij zich onderuit zakken en keek tevreden naar de redhead op zijn schoot. Met zijn handen kneep hij in Eve haar zachte bovenbenen.
    Eve pakte Ramsey zijn kin vast en schudde zijn hoofd heen en weer. "Niet zo kijken.." zei ze, verlegener dan hij van haar gewend was.
    “Als je dat echt wilt, zul je wel wat hardhandiger moeten zijn dan dit.” zei Ramsey en hij pakte haar hand, waarmee ze zijn kin omvatte, vast. Hij zocht haar ogen weer op en vroeg of ze hem ging teleurstellen. Zo te zien had Evelynn niks meegesmokkeld naar hun nieuwe kamer. Eigenlijk had Ramsey wel gehoopt op een illegale substantie om te kunnen verorberen met de dame die avond.
    Ze grijnsde. "Heb ik je tot nu toe ooit teleurgesteld?" vroeg ze en haar hand ging door zijn haren heen. Iets waar Ramsey normaliter niets van moest hebben, maar nu Eve haar handen door zijn haren bracht was het ineens niet meer zo vervelend.
    "Ik heb wat engeltjes over weten te halen om dingen mee te smokkelen voor me." was haar trotse antwoord.
    Een oprechte glimlach verscheen op Ramsey zijn gezicht. Het was leuk om Eve zo blij te zien met haar kleine overwinning als demon. “Is dat zo?” zei hij, met nog steeds dezelfde grote glimlach op zijn gezicht. “Wat moet ik je dan nog bijleren dit jaar? Zo te zien ben jij al echte demon. Maar dat komt goed uit, want ik had gehoopt het vanavond interessant te maken. Op het feest. Of hier...” Zei hij plagend en hij liet haar hand los. Zijn vingers gleden langs de tedere huid van haar wang en hij beet op zijn lip.

    “Hmmm..” twijfelde Eve, maar door het feit dat ze haar bovenlichaam tegen hem aanduwde wist Ramsey dat die twijfeling misschien niet heel oprecht was. Dit keer was het Eve die haar vinger langs Ramsey zijn gezicht liet glijden. Ze maakte de afstand tussen hun gezichten kleiner en boog naar voren.
    "Misschien kan een voorproefje geen kwaad?"
    FUCKING HELL.
    Ramsey zijn hart klopte als een gek. Maar lang wachten hoefde hij niet.
    Evelynn drukte haar lippen tegen die van hem aan. Het was alsof zijn hoofd zou ontploffen. Zijn innerste stond in brand, maar er werd tegelijkertijd een feestje gevierd. In eerste instantie leek Eve afwachtend. Viel het tegen? Wilde ze hem toch niet? Ramsey opende zijn ogen een heel klein beetje en gluurde door zijn wimpers om het gezicht van het meisje te kunnen zien. De grijns op Eve haar lippen was de bevestiging waar hij naar op zoek was. Voordat hij zelf iets kon doen vonden Evelynn haar lippen opnieuw die van Ramsey. En deze zoen was anders. De twijfel was weg en van terughoudendheid was al helemaal niets meer te merken. Gretig bracht hij één hand in Eve haar lange haren en zijn andere hand op haar rug. Alsof hij op die manier nog meer van haar zou kunnen genieten, door hun lichamen nog steviger tegen elkaar aan te drukken met hun lippen op elkaar. Hun droombubbel werd echt ruw doorgeprikt door de galmende stem van niemand minder dan Laslo. “Doe dat in het washok, of zo,” Een deur werd dicht geslagen.
    Zonder haast maakte hij zijn zoen met Eve af en liet haar langzaam los uit zijn omhelzing.
    “Waarom naar het washok gaan, als we de hele woonkamer voor onszelf hebben, Lassie.” Schreeuwde Ramsey zo hard als hij kon. Hij wist niet zeker of Laslo het zou horen, maar dat maakte eigenlijk weinig uit. Het was wel duidelijk wie hier de betere man was van hen twee. Met Laslo zijn ex-vriendin nog op zijn schoot wierp Ramsey een blik in de richting van de slaapkamerdeur waar Laslo zijn stem vandaan kwam.
    Charlize stond voor de deur. Natuurlijk stond Charlize voor de deur. Het zal ook eens niet. Hij grijnsde naar zijn vriendin en draaide zich toen weer naar Eve toe.
    “Of wil jij wel naar het washok toe?” vroeg hij haar plagend, terwijl hij langzaam het ceintuur van Eve haar jurkje lostrok.





          ♁ 𝕷𝖆𝖗𝖆 ♁     
    I've seen the devil, yeah, I met him last night.
    One conversation, now he's spendin' the night
    I think I love him, though I know it ain't right
    The Sacrificed • 22 years old • AcediaOutfit• W. Aris, Jouka, Florence


    De binnenkomst van Florence zorgde voor een verandering van de sfeer in Acadia. Zoals altijd wanneer Florence in de buurt was had Lara het gevoel alsof ze ineens een aantal centimeter kleiner was geworden. Onwennig begroette ze de blondine, waarop Jouka haar voorbeeld volgde. Thank God voor Jouka op dit moment, hij voelde als een veilige haven in de ruimte, die ook ineens een stuk groter aanvoelde. De nonchalante toon in the Queen of Heart’s stem hielp de situate al helemaal niet. Met haar hoofd lichtjes gebogen keek ze vanuit haar ooghoeken naar het blonde meisje. Ze was zo knap, zo zelfverzekerd en zo populair op Metanoia... en wie was Lara zelf? Ongemakkelijk, onzeker en niet bepaald geliefd. Als ze nu gewoon iets meer zoals Florence was, zou Don haar misschien nog terug willen. Niet dat dat op dit moment een optie was, maar ooit. In een verre, verre toekomst. Maar eerlijk gezegd twijfelde Lara er uberhaupt aan of Don haar nog wel zag staan. Of hij ooit nog wel eens aan haar dacht. Vast niet.
    Onbewust bewoog ze wat in de richting van Jouka, zijn uitstraling trok haar aan en gaf haar een veilig gevoel, alsof ze zich daardoor voor Florence kon verschuilen. Dat was natuurlijk nonsens. Ze kon zich niet voor Florence verbergen. Ze zou een kamer met haar moeten delen. Er werd kort gesproken over de kamerindeling en over Jacob, die blijkbaar met Jouka wilde praten. Lara haar nekharen waren overeind gaan staan bij het horen van die docent zijn naam, maar het was vals alarm. Hij moest Jouka zien, niet haar.
    “Heb je een voorkeur met wie je een kamer deelt Florence?”
    Opnieuw die nonchalance. “Nee.” Zei Florence schouderophalend, waarna haar aandacht weer naar haar nagels werd getrokken. Lara haar ogen schoten onmiddellijk naar haar eigen nagels. Moest ze maar aan haar handen doen? Haar nagels anders lakken? Haar ogen bleven steken op haar zwarte nagellak.
    Lara haar ratelende gedachten werden onderbroken door de deur van Acedia die voor e tweede keer openvloog. Bij het zien van de volitare in de deuropening verscheen er meteen een gigantische glimlach op Lara haar lippen. Het was Aris. Vergeleken met Aris was Jouka een veilig plezier haventje. Aris was het echte werk. Full on industrial seaport.

    “Ah, Jouka.” Zei Aris, niet al te enthousiast. “Lang geleden dat ik jou heb gezien.” Het klonk in ieder geval niet als een fijn weerzien, maar dat maakte Lara op dit moment niet uit. De sfeer tussen de twee heren leek misschien bekoeld, maar de ruimte voelde voor Lara plotseling als een warme zomerdag.
    “Flo, altijd goed om jouw gezichtje te zien.” En Aris knipoogde naar de knappe blondine.
    “It’s been too long, Aris!” klonk de charmante stem van Florence.
    Uiteindelijk keek Aris naar Lara. “Hey daar, Pannekoek. Ga je het overleven, een jaar met mij op een kamer?”
    Ze verliet Jouka zijn zijde zonder twijfel en rende op Aris af, om vervolgens als een babyaapje om Aris zijn grote gestalte heen te springen.
    “Ik kan niet geloven dat we dit jaar een kamer delen.” zei ze enthousiast terwijl ze nog om zijn nek hing. Langzaam liet ze zich weer naar de grond zakken, bleef steevast naast Aris staan en verstrengelde haar vingers met die van hem.
    “Ik haat het om dit theekransje te moeten onderbreken.” zei Florence nogal spottend. “Maar wat doen we met de kamerindeling?” Ze stond op van de bank en liep richting de slaapkamers.
    “Ik vind in ieder geval alles prima. Ik leg mijn spullen alvast in een van de twee kamers en dan zie ik wel wie mijn kamergenoot wordt.” En ze verdween door de slaapkamerdeur.
    Lara kneep in Aris zijn hand en keek omhoog om hem in zijn ogen te kunnen aankijken.
    “Wat zullen we doen?” vroeg Lara en kort beet ze op haar lip. Ze durfde niet goed te zeggen dat ze een kamer met Aris wilde delen in het bijzijn van Jouka en Florence, al was die laatste inmiddels in een van de slaapkamers, misschien kon ze haar toch nog horen. Maar ze moest iets, om niet met Florence te eindigen.
    “Ik wil wel met jou.” zei Lara met een klein stemmetje en ze keek Aris aan. “Of Jouka..” zei ze zachter, vurig hopend dat Aris haar hint zou begrijpen.




    You got me fucked up
    I won't let this happen again
    This the last time
    You won't take advantage of my innocence


    [ bericht aangepast op 28 aug 2021 - 19:52 ]

    SALEM
    True love is always worth the risk
    Volitare • 24 years old • Prince Charming • Humanitas • W. Dinah and Gabriel

    Aandachtig luisterde Salem naar het gesprek tussen Gabriel en Dinah.
    “Ja, Dini. Iedereen wilt een kamer met mijn delen. Jij het meest van allen,” Fijn om te weten dat Gabriel nog even zelfverzekerd was als altijd. Het laatste jaar leek hem dus geen angst in te boezemen.
    “Eerlijk? Ik zou zelfs een kamer met Ramsey kunnen delen, en dan niet seks-gerelateerd,” kaatste Dinah terug. “Ik vind alles wel prima. Dus ja, Bibi, ook ik vind het prima om een kamer met jou te delen.”
    Salem zou nooit begrijpen hoe sommige volitares de behoefte hadden om het de halve school te slapen. Of dat het meteen overwogen moest worden bij het kiezen van een kamergenoot. Liefdeloze one night stands waren niet voor Salem weggelegd en soms voelde hij zich daardoor een uitzondering binnen de muren van Metanoia.
    De temperatuur in Humanitas leek te stijgen toen Gabriel Salem zijn naam uitsprak. “Gezien Salem al zo lief is om je te helpen, zie ik niet in hoe ik nog nuttig ben, maar goed. Voor een prijsje wil ik best helpen,” richtte hij zich tot Dinah. Natuurlijk stond er een prijs tegenover. Het lukte Salem niet om een kleine glimlach te onderdrukken. Het was zo typisch Gabe en zo’n demonending; iets willen krijgen voor het ophangen van een paar slingers. En normaliter zou Salem het helemaal niet zo vermakelijk hebben gevonden, maar wanneer het om Gabe ging leken er andere regels te gelden. Hoe zijn hart kon houden van zowel Gabriel als Alyssa was een raadsel, maar wel de waarheid. De twee absolute tegenpolen lieten zijn hart sneller kloppen en Salem probeerde er niet al te vee over na te denken. The heart wants what it wants “Ik kom later terug op de prijs die je moet betalen voor mijn hulp, ik kom niet direct op iets goeds.”

    Terug bij het onderwerp kamerindeling was Gabriel fel. “Niet liegen.” Klonk zijn stem nadat Salem verkondigde dat het hem niet uitmaakte met wie hij een kamer deelde. De knappe demoon stond op van de bank en liep in een paar grote passen naar Salem toe. Als de kamer net al warm was, dan werd het nu bloedheet. De slinger die Salem zojuist van zichzelf had afgehaald, drapeerde zijn ex-vriend doodleuk weer over zijn schouders heen. Waarom wou iedereen zo graag een slinger om hem heen hangen? Gabriel trok aan de slinger en zo ook Salem dichter naar hem toe. Daarom dus. Het koste moeite voor Salem om normaal te blijven ademen. Met nog maar enkele centimeters tussen hem en Gabe begon zijn hart sneller met kloppen. Ze stonden zo dicht bij elkaar. Dichter dan ze in maanden hadden gestaan.
    “Niet liegen, iedereen weet dat je nog altijd natte dromen over me hebt. Geef het maar gewoon toe,” fluisterde Gabriel. Soepel streek hij één vinger langs Salem zijn kaak. Kippenvel ging over zijn lichaam bij de aanraking van de jongen. Hoe kon een demon zo goed voelen?
    Salem slikte. “Het is waar dat ik nog gevoelens voor je heb, Gabe.” gaf Salem eerlijk toe, nooit bang om over zaken van het hart te spreken. “Maar van natte dromen heb ik geen last. Dat zou jij ook moeten weten.” Dit keer fluisterde Salem ook. Ze hadden genoeg nachten samen doorgebracht voor Gabriel om te weten dat natte dromen niet een probleem was waar Salem mee zat. Vol verwachting bleef Salem voor Gabe staan, met de slinger om hem heen, hopend op nog een aanraking van de jongen. Het liefste had hij zijn hand gepakt en zijn wang gezoend, maar zulke praktijken hoorden aan het verleden toe. En ondanks dat Salem zijn gevoelens voor Gabe nog niet waren bekoeld, was hij niet van plan om het vuur verder aan te wakkeren. Het was duidelijk dat de twee niet meer bij elkaar hoorden. Hoe knap, grappig, vertrouwd en aantrekkelijk Gabriel ook mocht zijn. Ergens in de verte dacht Salem iemand te horen fluiten, maar hij kon niet zo goed plaatsen wie of wat. Zijn volledige aandacht was bij de donkerbruine ogen van zijn ex-vriend.
    Uiteindelijk was het Gabe die de verwachtingsvolle stilte tussen de twee verbrak. “Maar ja, laten we op Kali wachten voor de kamerindeling. Dat is wel zo eerlijk,” ging hij op normale toon verder, alsof er niets tussen hen was gebeurd. Bijna wat ongeïnteresseerd stapte hij bij Salem weg en nam weer plaats op de bank. Met de ruimte tussen hen die groter werd, kreeg Salem weer lucht. Hij kon weer ademen zonder de geur van Gabe te hoeven ruiken.

    Salem kwam terug op het feest en Gabe stond hem direct bij. Ze hadden recht op meer informatie over het feestje dat gepland stond vanavond en Dinah zou die informatie moeten verschaffen.
    “Een partyplanner vertelt nooit zijn geheimen,” zei Dinah mysterieus. “Daarbij weet ik niet wat Kali ervan gaat vinden als ik jullie onze plannen al vertel en een slechtgehumeurde Kali ga ik liever uit de weg.” Daar had ze een goed punt.
    “Mijn kamer is trouwens wel off-limits. Ik wil daar absoluut geen kussende koppels tegenkomen, of nog erger: mensen die de liefde bedrijven op mijn bed. Als ik ze betrap, worden ze er zonder pardon uitgegooid.” glimlachte Gabriel lief en Salem schudde glimlachend zijn hoofd.
        “Nee, geen zorgen. Daarvoor hebben we een bezemkast. Of het albekende washok,” zei Dinah met een twinkeling in haar ogen.
    Het washok... dat was toch geen plek om de liefde aan elkaar te bewijzen. Naast de aantrekkingskracht van one night stands was ook het washok voor Salem een groot raadsel.
          “Misschien is het wel een goed idee om alvast te beginnen met het opblazen van ballonnen en het ophangen van de black-lights zonder dat Kali er is. Als het echt lang duurt, ga ik wel naar haar op zoek om haar aan haar oor deze kant op te trekken.” Lief glimlachte Dinah.
    Salem knikte instemmend. “Ik wil de ballonnen wel opblazen. Interesse om me te helpen, Gabe?” glimlachte Salem naar de demon op de bank. Hij pakte inmiddels zelf een aantal opongeblazen ballonnen en blies er een op. “En vertel is Din, met wie van onze jaargenoten zou jij nog meer een kamer kunnen delen? Niet seks-gerelateerd.” grapte Salem, de ballon naar Dinah haar hoofd gooiende.




    [ bericht aangepast op 30 aug 2021 - 9:43 ]

    JACOB
    671 years • Engelenleer • Yuliya's kantoor • W. Yuliya


    Het verhaal van Yuliya en hoe haar ochtend geweest was viel niet mee. Met verbazing op zijn gezicht had Jacob naar haar zitten luisteren. Het werd maar weer eens pijnlijk duidelijk hoe groot het verschil was tussen engelen en demonen. Ondanks dat Jacob wist dat de demonen nodig waren voor de natuurlijke balans van het universum, kon hij zijn afkeer voor de andere kant moeilijk onderdrukken. Tegenover iemand zoals Yuliya was het geen probleem, maar wanneer hij de gedragingen hoorde die ze zojuist vertelde over haar leerlingen werd het een ander verhaal. Nog steeds met een ontzet gezicht keek hij Yuliya aan.
    ”Oh, dat is erg lief van je, Jacob, maar dat komt goed. Ik heb hier nog een aardige voorraad staan om op te teren. Overigens houd ik je wel aan dit aanbod voor volgend schooljaar,” stelde ze hem gerust en ze nam een slok van haar whiskey. Jacob nam ook een slok en hij voelde de substantie branden in zijn keel, waarna hij verder informeerde naar Yuliya haar plan van aanpak.
    “Ik ga hem in ieder geval een sanctie geven. Twee maanden schoonmaakdienst, dat verlengd kan worden als hij zich blijft misdragen,” vertelde ze. “En oh ja, het gebeurt wel eens. Ik ben natuurlijk een aantrekkelijke dame en die hormonale jongetjes kunnen niet goed omgaan met mijn donkere aura. Normaal gesproken negeer ik het gewoon, dan houden ze gauw op. En als het types zijn als Ramsey zijn, die het als een wedstrijd zien, dreigen met straffen is altijd effectief,”

    Jacob luisterde aandachtig. Het was niet dat hij de jonge volitares ongelijk kon geven; Yuliya was een aantrekkelijke vrouw, dat stond buiten kijf. Maar waar ze het lef vandaan haalden om vervolgens op die gevoelens in te spelen, dat was voor Jacob een raadsel. Zelf zag hij Yuliya slechts als een goede vriendin, maar in de hypothetische situatie dat hij meer voor haar voelde, zou hij dit waarschijnlijk nooit durven uiten naar haar. De kans om afgewezen te worden was te groot en ook wist hij niet hoe hij het zou moeten aanpakken. Al leek hem een stijf geslachtsdeel laten zien sowieso geen verstandige keuze. Demoon of niet.
    “Klinkt als een goede keuze.” zei Jacob goedkeurend. “Volgens mij is er geen enkele volitare die een schoonmaakdienst fijn vindt.” En hij uitte zijn verbazing over het feit dat Ramsey nog niet versnipperd was, na al zijn wangedrag en disrespect tegenover docenten en andere volitares. Jacob dacht dat het na Nesrin niet lang zou duren voordat ook die lastpak het zwijgen werd opgelegd, maar helaas.
    “De volgende keer dat hij dit gedrag vertoond, zet ik een proces tot versnipperen in werking. Dat heb ik hem ook al verteld, hopelijk is hij slim genoeg om te beseffen dat ik serieus was,” deelde Yuliya hem mee. Al wist Jake niet zeker of de jongen in kwestie daadwerkelijk slim genoeg was om het dreigement serieus te nemen en tot zich laten doordringen.
    “Ik hoop dat het tot hem doordringt.” zei Jacob, al was dit een klein beetje gelogen. Hij zou het helemaal niet zo erg vinden als de troublemaker de school zou moeten verlaten om nooit meer terug te kunnen keren.

    Yuliya dronk haar glas leeg en Jake deed hetzelfde. Hij wilde wel op hetzelfde tempo als haar blijven drinken. Anders zouden ze straks niet op hetzelfde level zitten en was hun fun voorbij. Dat Jacob zijn eigen ochtend ook niet makkelijk was liet hij al snel aan Yuliya weten. Het, voor hem, intieme wandelingetje met Florence liet hij hierbij achterwege.
    “Ik snap je wel, hoor. Deze dag is ook mijn minst favoriete van het jaar, door de enorme chaos die altijd ontstaat. Maar er is dus niets specifieks voorgevallen?”
    Jacob slikte, maar zei niets. Hij keek naar zijn glas. Wat kon hij kwijt? In ieder geval niet dat hij benauwd had gekregen na het aanraken van Florence haar ondergoed. Dat was uit den boze. “Laslo die bijdehand deed tegen zowel mij als Evicka. Die jongen lijkt steeds verder af te glijden,” hij hield zijn handen omhoog. “niets tegen jullie kant van de school” verontschuldigde hij zichzelf. “en dan is het lastig om te bepalen wie er de autoriteit heeft om de jongen aan te spreken. Evicka of ik? Bij alle andere docenten weet je hoe de verhoudingen zijn binnen de schoolmuren, maar bij nieuwe docenten vind ik dat altijd even aftasten. Het is wennen.”

    Yuliya vulde hun beide glazen bij. “Ik heb op Ramsey na met nog geen van mijn mentorleerlingen gesproken en na hem voel ik daar ook niet meer de behoefte toe, moet ik zeggen. Alleen is de dag nog jong toch? Ik zie genoeg kansen om de overige leerlingen nog te spreken, als je dat wilt,” zei ze schouderophalend.
    Ze had ook gelijk. Soms deed Jake er beter aan om zijn perfectionisme wat te laten vieren, al was dit makkelijker gezegd dan vandaag. Eigenlijk had hij al een beeld in zijn hoofd van hoe de ochtend had moeten verlopen. Biijeenkomst. Gesprek met al zijn mentorleerlingen. Tassencontrole. Boek lezen in zijn kantoor. De rest van de avond voorbereidingen treffen voor de lessen die snel van start zouden gaan. In plaats daarvan was het: bijeenkomst. Zichzelf voor schut zetten door koffie te laten vallen. Overrompeld worden door Florence bij zowel hun wandeling als de tassencontrole. Een ongemakkelijke start met Evicka. Goedmaken met Evicka. Drinken met Yuliya.
    Als dit zijn dag tot nu toe was, dan beloofde dat wat voor de komende uurtjes. Maar in plaats van zichzelf terug te trekken op zijn kantoor, prefereerde Jacob momenteel het gezelschap van Yuliya. Beiden konden ze wel wat ontspanning gebruiken en dus stelde hij voor om vanavond samen wat te drinken.
    “Dat klinkt perfect,” stemde ze meteen in. “In jouw kantoor of die van mij?” Ze speelde met de whiskey in haar glas en keek vervolgens vragend naar Jake.
    “Ik heb nog twee goede flessen whiskey staan die ik heb bewaard voor een gezellige avond. ” zei Jacob. “Dus ik stel voor dat we die maar eens soldaat maken.” En hij beantwoorde de vragende blik van Yuliya met een glimlach. “Mijn kamer dan maar?”
    “Ik heb trouwens her en der gefluister gehoord dat er vanavond een verjaardagfeestje wordt gevierd. Moeten we dat nou toelaten? Ikzelf heb er geen problemen mee, maar ik weet niet hoe de aarstengel daarover denkt,” zei Yuliya.
    Jacob bracht zijn glas naar zijn lippen toe en met iedere slok whiskey werden zijn gedachten naar Florence getrokken. Oh, hoe graag hij haar blonde haren wilde strelen, haar zachte wangen wilden kussen en haar onder zijn hoede wilde nemen. Hoe meer alcohol hij dronk, hoe sterker het verlangen werd. “Een verjaardagsfeest?” Vroeg Jacob geïntrigeerd. “Het zou een wel erg onaangenaam zijn als dat niet meer toegestaan is op Metanoia. Al moet het natuurlijk wel binnen de perken blijven van de schoolregels.” was Jacob zijn mening. “Anders nemen we vanavond poolshoogte, zodat we er zeker van zijn dat er niets uit de hand loopt.” Stelde hij voor. “We zijn toch samen en een paar cadeaus openen met elkaar lijkt me niet meteen problematisch voor de volitares.” Bovendien zou hij een glimp op kunnen vangen van een zekere blond engel. Dat vooruitzicht was ook niet verkeerd.

    [ bericht aangepast op 30 aug 2021 - 11:33 ]