|
Haar mondhoeken krulden als automatisch omhoog bij het zien van de twinkeling in Don’s ogen. Haar eigen ogen twinkelden op dezelfde manier. Het was een klein wonder, hoe zo’n klein ding zijn hele norse houding liet veranderen. Kali had nog niet zijn hele gezicht doen openbreken met een glimlach, maar ze was zeer koppig. Ergens in dat afstandelijk overkomende lichaam moest wel lach verstopt zitten. “Sounds like a plan,” antwoordde ze simpelweg.
Ze vervolgden hun weg richting Belial. Voor enkele seconden keek Kali hem aan. “Oh, Donovan mag mij elke dag van de week wel ontvoeren als hij daar zin in heeft.” Haar blik dwaalde al snel naar de rest van de zaal. Met een halfoor luisterde ze naar gesprek tussen de twee mannen, haar best doende om niet met haar ogen te rollen. Het was jammer om Don zo te zien. Hoe hij zich zo kon opstellen tegenover Belial zal altijd een raadsel blijven. Voor ze er goed en wel over kon over nadenken, schalde Ramsey’s stem door de zaal. Hij was niet iemand om uit te nodigen op je bruiloft, tenzij je van te voren al van plan was om halverwege tijdens de ceremonie weg te rennen. Ze had weinig zin om betrokken te raken bij deze drama. Iemand ging later nog een harde klap op zijn achterhoofd krijgen. Vanaf de andere kant van de zaal ving ze Flo’s blik op. Kali haalde haar schouders op, als teken dat ze hier niks mee te maken had. De blondine genoot hiervan, dat wist ze ondertussen wel. Dit ging het gesprek van de week worden – of totdat er iets anders zou gebeuren. Wat betreft was televisie hier niet nodig: deze school had genoeg drama om meerdere soaps te vullen. Ze wist niet of ze liever de zaal ontvluchtte, of deze chaos wilde bekijken met een flinke stapel snacks.
Natuurlijk sprong Martell met zijn saviour-complex er ook tussen. Dit keer rolde ze wel met haar ogen. Hoewel het logisch was dat hij tussensprong voor zijn vriend, hoopte ze stiekem dat Ramsey hem een dreun zou verkopen, of enkele van zijn witte veren eruit zou rukken. Haar ogen gleden verder naar een witgevleugelde blondine die ze liever in haar blikveld zag, Alyssa. Haar engelachtige verschijning werd versterkt door haar witte jurk, iets waar Kali nooit in gevonden wilde worden, maar Aly schitterend stond. Haar hand rustte op Luca’s onderrug. Natuurlijk. Onmiddellijk keek ze de andere kant op.
“Oh Satan wat is deze bullshit,” mompelde ze geërgerd nadat Nesrin zich er ook meebemoeide. Het was één ding dat Nesrin haar erbij betrok – Kali gaf bar weinig om haar dus Nesrin’s mening over haar kon haar niet veel boeien – maar Florence slutshamen was iets geheel anders. Haar ogen vernauwden zich en haar hoofd kantelde een tikkeltje opzij, als een roofdier die net haar prooi had gevonden. Oh, it’s on. Al snel vonden haar ogen die van Fenix. De twee waren ondertussen goedgenoeg op elkaar ingespeeld dat er geen woordenwisseling nodig was. Geregeld.
Ramsey moest het nog weer erger maken, met een leugen die niet erg geloofwaardig was. Het was hoogtijd dat hij daar aan ging werken. Kali blikte omhoog naar Don. “Dit bevestigd wel weer Ramsey op zijn kop gevallen is bij zijn dood.” Het was zo belachelijk dat ze haast moest lachen.
De beestenboel werd snel beeindigd door de imposante Evicka, die Ramsey de zaal uit begeleidde. Kali had liever gezien ze dat Nesrin op haar plek zette. Ze zou hem er later wel over uithoren. Hoewel, Ramsey kennende was daar weinig voor nodig. “Nou, dat was weer zeer vermakkelijk,” zuchtte Kali, nog steeds geïrriteerd door zowel Nesrin als Ramsey dat ze haar naam er ook tussen hadden gegooid. “Ik heb meer koffie nodig. Of vodka.” Ze negeerde Belial’s laatste woorden en trok Don mee richting het eten en drinken.
Eenmaal gewapend met het zwarte goud, sleurde ze haar lange vriend opnieuw mee, ditmaal richting een van de hoekjes van de zaal. “Kom, ik heb geen zin mensen waar ik niet mee wil praten. Jij waarschijnlijk ook niet.” De rest van de dag ging al bestaan uit het chaos van het verhuizen en nieuwe kamergenoten, en daarna gezamenlijk avondeten, alsof ze een grote gelukkige familie waren. Hoe erg ze ook mocht opleven in chaos, ze had ook haar rust nodig en Don was daar perfect voor. Meestal dan.
Het was nog steeds rumoerig, maar minder erg dan midden in de menigte staan. Kali maakte het haarzelf gemakkelijk op de vloer en trok Don naast haar neer. In een paar minuten van stilte, met de pratende Volitares als achtergrond geluid, zaten ze naast elkaar. Het is fijn om gewoon stil bij iemand te kunnen zijn, zonder dat het ongemakkelijk is.
“Hey, Brombeer,” onderbrak ze de rust na een tijdje. De speelse schittering was weer in haar ogen te vinden. “Je ogen zijn blauw als de oceaan, en liefje, ik ben verloren op zee.” Zo goed als ze kon bracht ze de zin uit zonder te lachen, heel goed wetende dat zijn ogen donkerbruin gekleurd waren, en eerder deden denken aan pure chocolade.
|
|
