[RPG | 15O] Pure times are over — Speeltopic - Speeltopics

      Jacob was de eerste die inging op mijn aanbod. Hij hield zijn eerder verkregen beker al omhoog met de boodschap dat hij voorzien was. Ik knikte naar hem en wilde verder mijn ronde afmaken voor de andere docenten, maar zijn vraag over mijn verhuizing liet me stil houden. “Wat lief dat je daarnaar vraagt,” begon ik met een grote glimlach. Voordat ik echter mijn zin kon afmaken, vond de zelfverdedigingsdocent met de naam Belial het nodig om me in mijn verhaal te onderbreken. “Koffie, zwart,” bromde hij met een lome handbeweging.
      Ik voelde een lichte irritatie opkomen maar zorgde ervoor dat de glimlach op mijn gezicht geplakt bleef zitten terwijl ik mezelf tot Jacob gericht hield. “Maar als je het niet erg vind, maak ik eerst even mijn ronde af voor de koffie. Misschien dat je vanavond zin hebt om langs te komen zodat je zelf kunt zien wat er van is geworden. Dan kunnen we ook bijkletsen, als vrienden onder elkaar. Ik heb je lang niet gezien.” Ik legde kort mijn hand op zijn bovenarm alvorens ik me richtte tot Belial. “Sorry, Belial, maar volgens mij heb ik gemist wat je precies wilde hebben. Zou je het nog een keer willen herhalen en in het vervolg op je beurt wachten zodat je het geen tweede keer hoeft te herhalen?” Waarschuwend trok ik mijn wenkbrauw naar hem op en kort liet ik mijn aura flikkeren. Een bewuste keuze zodat hij door zou hebben dat ik daar niet van gediend was, zeker vanwege de blik waarmee hij over mijn lichaam gleed.
      Darion was de derde die reageerde op mijn vraag of ik iemand zou kunnen verblijden met een kop koffie of thee. Hij en ik hadden een gecompliceerde geschiedenis, hoewel zijn situatie nou eenmaal er een was waar geen kant-en-klaar antwoord voor werd gemaakt. Ik had er veel moeite mee gehad om uiteindelijk me neer te leggen bij de beslissing van de andere Aartsengelen, maar ik wist ook dat deze man niet op mijn medelijden rekende.
      “Bedankt, maar ik regel zelf wel iets,” wees Darion me op beleefde wijze af alvorens hij dezelfde richting opging als Asteria had gedaan. Ik glimlachte – dankbaar dat Asteria toch aansluiting had gevonden op deze plek. Graag had ik haar zoveel meer gegund, maar ik was gebonden aan de wetten van Mijn Vader – wetten die ik respecteerde hoewel we soms van mening verschilde. Dit was dan ook één van de redenen dat ik Kyle had verkozen als mijn gezelschap. Hij had redelijk recent zijn weg gevonden naar het Paradijs en onder het mom van ‘Hij moet zich nog leren aanpassen’ konden zijn woorden en gedragingen vaker door de beugel dan wanneer ik dit gedrag zou vertonen. Ik gaf hem een klein, goedbedoeld tikje tegen zijn voet met de mijne met een warme glimlach op mijn gezicht. Zodra hij naar me op zou kijken, keek ik weg en deed onschuldig alsof ik niets gedaan had met een verbaasd ‘Hmm?’-geluidje.
      “Zwarte koffie, als je het dan toch aanbiedt,” was Lysias zijn reactie op een neutrale toon. Ik knikte hem toe – de affectie die ik aan Kyle had laten zien, was compleet uit mijn gezichtsuitdrukking verdwenen. Lysias en ik gingen ver terug. We hadden veel met elkaar meegemaakt, daarin veel gewonnen en verloren. Waar ik vroeger nog een zachter hart had gehad, was hij de grootste reden dat ik nooit meer mijn hart in mijn werk stopte. Uiteindelijk zou dat nooit goed aflopen. Niet alleen had Lysias mijn goedgevlovigheid afgenomen, hij had ook een handjevol veren van me weten mee te nemen in het proces. Het was een gestoorde versie van een inwijdingsritueel. Vanwege onze hoge rangen werd het van ons verwacht op een normale manier te kunnen samenwerken, vandaar dat we elkaar op een neutrale manier aanspraken
      Ten slotte was ik bij Kyle aangekomen. Ik opende mijn mond om hem te vragen wat ik voor hem zou kunnen inschenken tot mijn aandacht werd getrokken door twee volitares die tegenover elkaar stonden. Hoewel ze een behoorlijke afstand tussen elkaar hadden, was duidelijk te merken dat het ging om één defensieve en één aanvallende houding ging. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Asteria en Darion ook alles gadesloegen in afwachting tot wat er komen ging. Alle drie mijn mentorleerlingen waren erbij betrokken, evenals een mentorleerling van Lysias. Mijn ogen zochten die van de man in kwestie op en ik keek hem aan met een blik die zoveel zei als: ‘Ga jij of ga ik?’
      “Als jullie me even willen excuseren, ik ben zo terug,” verzuchtte ik. Met slechts twee krachtige slagen van mijn vleugels landde ik naast Ramsey waardoor sterke windvlagen de aandacht van de aanwezigen wist te trekken. De jongeman had te laat zijn keuze voor zijn mentor ingeleverd en hierdoor bij mij geplaatst was. Kortom, ik werd verantwoordelijk gesteld voor zijn gedrag en van dit soort gedragingen was ik al helemaal niet gediend.
      Er was slechts één blik voor nodig om Nesrin stil te laten staan in haar bewegingen, hoewel het vuur hoog oplaaide in haar ogen. "Nesrin, ik stel voor dat jij even gaat afkoelen bij je mentor, Lysias. En ik zou het niet wagen me tegen te spreken, jongedame," waarschuwde ik haar en ik spreidde mijn vleugels uit die tweemaal zo groot waren als haar eigen om aan te geven dat er nu een grens bereikt was. Ze gromde naar me, maar deed wat er van haar gevraagd werd zodat ik mijn aandacht weer kon richten op de grootste troublemaker. "En jij gaat met mij mee, jongeman. Ik weet niet precies wat er voorgevallen is, maar ik hoor graag wat je erover te vertellen heb op mijn kantoor." Het ontbreken van mijn gebruikelijke glimlach liet de vriendelijkheid uit mijn gezicht verdwijnen. "Geen tegenspraak." Ik verhoogde de intensiteit van mijn aura zodat hij zou voelen dat er met een Aartsengel van mijn leeftijd niet te sollen viel. Vooral jonge demonen hadden de neiging om mijn 'breekbare' verschijning te onderschatten.
      Hierna richtte ik me tot alle aanwezigen in de zaal en tok ik mijn vleugels in om gewoon weer de rol van Evicka aan te nemen. "Probeer allemaal nog een beetje te genieten van de bijeenkomst en ik ben zo weer terug." Met een zachte hand, hoewel ik mijn grip iets zou verstevigen zodra Ramsey nog iets tegen had willen werken, begeleidde ik de jonge demon in de richting van de gangen.