[RPG • 0] Run • Speeltopic - Speeltopics

• RUN • - Gebaseerd op de gelijknamige serie - One simple word can change your life -- Acht jaar geleden maakte een vriendengroep een belofte aan elkaar op de dag voor hun diploma uitreiking. Mocht het na high school minder goed uitpakken dan gehoopt, dan zouden ze weer samen komen en hun saaie leven achter zich laten. Op reis gaan zonder een bestemming in hun hoofd, tot ze de plek zouden vinden waar ze thuis horen. Het enige wat ze moeten doen, is het woord 'run' sturen naar elkaar. Zodra iedereen dit heeft gedaan zullen ze elkaar diezelfde dag nog ontmoeten bij het centrale punt van Grand Central Terminal, het treinstation van New York. Het eerste bericht is binnengekomen, de rest volgde verassend snel. Acht jaar later is iedereen toch bereid om hun leven te veranderen en te vertrekken met hun oude vriendengroep. Maar was dit wel zo'n goed idee als het toen leek? Misschien was het enkel het impulsieve idee van een paar tieners.. Een ding is zeker, het wordt een groot avontuur. De onderlinge relaties worden herontdekt, een inkomen moet onderweg gevonden worden en uiteindelijk zal er een plan gemaakt moeten worden. Is dit voor hen allemaal wel weggelegd, of hadden sommigen toch tevreden moeten zijn met hun comfortabele, voorspelbare wereldje..

---

• PERSONAGES • • Bailey Rose Madison - 25 - 1.1 - Mandalorian • Odelia "Odie" Alyson Pembrook - 25 - 1.1 - Punkween • Claire Sophia Smith - 26 - 1.2 - Venustic • Ayla Imogen Lee - 25 - 1.4 - Velns • Jax Damian Moralez - 27 - 1.2 - xLiberosis • Santino Juan Reyes - 27 - 1.2 - Mandalorian • Ezra Lucas Thompson - 26 - 1.3 - Fika • Alexander George Howell - 27 - 1.4 - GoldenTrout

---

• REGELS • • Er is geen woordenminimum, maar zorg er wel voor dat je anderen iets met je post kunnen • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in PB's (; • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

• BEGIN • • 16 AUGUSTUS 2019 • •• New York - Sunny ~ 26°C - Around 20:00 •• Iedereen heeft het bericht gestuurd en daarmee bevestigd dat ze uiteindelijk alsnog hun plan gaan uitvoeren. Het laatste bericht werd in de vroege middag ontvangen, wat iedereen de kans gaf om om acht uur stipt op het punt te zijn. Langzaamaan komt de groep bij elkaar, waarna ze om negen uur beginnen aan hun reis. Te beginnen met de trein richting Pittsburgh, Pennsylvania. Met de nodige stops duurt dit eerste stuk zo'n 12 uur, dus er is genoeg tijd om bij te praten en vervolgens uit te rusten in een comfortabele coupe.

---

El Diablo.

---

---

Alles ging zo snel en woorden vlogen van de ene kant naar de andere dat Odelia het moeilijk had zich te kunnen focussen op wat er precies gezegd werd. Tenminste, tot zowel Ezra als Claire haar beiden aankeken en de olifant in de ruimte die haar trouwjurk was met veel lof aanwezen. "Wat is er gebeurt?" wilde Claire weten nadat de complimenten werden uitgedeeld. Pas nu begon het echt tot Odie door te dringen hoe nipt het was geweest, voor ze haar hele leven in een gouden kooi had gesleten. Spontaan knikten haar knieën, beefden haar handen en trilde haar onderlip terwijl nieuwe, dikke tranen sporen in haar make-up achter lieten. Het blondje sniffelde en haalde verward haar schouders op. "I-ik - Ik was alleen... Na - En elke man die ik tegen kwam deed me niks. En toen werden we aan elkaar voorgesteld." Ze wist niet of ze veel steek hield, maar mocht ze in detail gaan vertellen hoe alles verlopen was dan stonden ze hier volgende week nog. En hoe sneller Odelia New York en al zijn inwoners achter zich kon laten, hoe liever. "William is dé ideale man... Wat mijn ouders betreft. Hij is een intellectueel," en wist er bij elk intelligent gesprek voor te zorgen dat zij zich ongelofelijk dom voelde, "hij is van goede afkomst," waarmee ze bedoelde dat hij net zo'n snob was als haar ouders omdat zijn familie geld bezat. Ze kon het niet helpen dat bij elke kwaliteit die ze opnoemde de ironie er vanaf droop omdat dit voor haar geen enkele meerwaarde aan hun relatie had gebracht, "en hij was zo'n beest in bed... Jongens, echt, zeker zo -" Odie maakte haar zin af door haar pink op te steken. Ze had gewenst dat ze loog, dan was er op z'n minst nog iets geweest dat de moeite waard was. Haar tranen maakten plaats voor een zacht gegiechel; zowel uit vreugde dat ze deze dans ontsprongen was, als om het tragische aan het hele schijnhuwelijk dat ze tegemoet had gegaan. De jongedame was ermee klaar zich te buigen naar de wil van haar ouders. De eerst komende tien jaar zou ze haar leven enkel in teken van zichzelf en wat haar vreugde bezorgde leven. Dát was de belofte die ze vandaag in stilte met God afspraak. "En het zijn knopen dus ik kreeg die jurk niet op m'n eentje uit." Tranen en gelach mengden zich nu volledig met elkaar, terwijl het blondje gefrustreerd haar armen omhoog gooide en een kwartslag draaide zodat ze de prachtige zijden knopen waarmee de japon op haar rug werd dicht gehouden kon tonen, alvorens hen weer aan te kijken. "Ik heb jullie zo gemist," maakte ze het understatement van de eeuw.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

''Geen idee, eigenlijk. Ik bedoel, we zijn allemaal hier met een reden. Ik dacht alleen dat jij het wel voor elkaar had allemaal, that's all.'' Ayla wist niet zo goed of ze dat als een compliment moest zien of niet - maar besloot er geen punt van te maken. Daar had niemand immers wat aan. ''I'm not making any sense.'' Nee, inderdaad. Dat deed hij niet en het maakte het er niet gemakkelijker op voor Ayla wat voor houding ze zichzelf nu moest geven. Ze vroeg hem dan ook maar gewoon of hij boos was op haar.       ''Nah. Boos ben ik nooit geweest, overigens. Het was wel pijnlijk, maar goed, op dit moment maakt het niet zoveel meer uit.'' De brunette sloeg haar blik neer om zijn woorden en fronste kort toen hij ineens zijn arm om haar heen sloeg, al voelde het wel vertrouwd.       ''Maak je niet teveel zorgen, 'kay?'' Ze knikte langzaam en knuffelde hem - nog wat voorzichtig - terug, waarna ze hem al snel weer los liet. ''Ik ben je nog wel een uitleg verschuldigd, maar later,'' antwoordde ze zacht en met een wat moeilijke glimlach. Ze vond wel dat hij dat verdiende: maar niet op het station terwijl de rest stond te wachten. Ze hadden waarschijnlijk nog tijd genoeg.       ''Hmh, let's go, we moeten snacks inslaan no?'' Opnieuw knikte ze en volgde ze Santino naar de ingang en door naar een kiosk, waar ze zelf voornamelijk energy pakte en een zak m&m's voor onderweg. Veel meer had ze niet nodig.       ''Vreselijke dingen trouwens, nooit aan beginnen.'' Met opgetrokken wenkbrauw blikte ze naar de sigaretten, schudde afkeurend haar hoofd maar hield haar mond.       ''Hey, ik kan zelf-,'' halverwege haar zin had Santino al voor haar spullen betaald waardoor ze zuchtte en hem beschuldigend aan keek. ''Volgende boodschappen betaal ik.'' Eenmaal afgerekend stopte ze de spullen bij de tas die ze het makkelijkste bij de hand had, waarna ze alles alweer uit de winkel wilde slepen.       ''Zeg me alsjeblieft dat we nog tijd hebben om te eten straks. Ik ben blijkbaar toch iets vergeten te doen vandaag.'' Ayla richtte zich weer op en begon zacht te lachen, eindelijk weer iets meer ontspannen.       ''Je bent echt een sukkel,'' mompelde ze liefkozend. ''Ik hoop ook dat we nog iets kunnen eten, I need it. Gaan we eerst de rest zoeken?'' Ze konden ook wel een berichtje sturen dat ze ergens zaten maar of dat gelezen werd, was dan nog maar de vraag.

SANTINO JUAN REYES 27 • Outfit • With Ayla @ Outside ''Hey, ik kan zelf-,'' begon ze te protesteren terwijl ik betaalde, wanneer ik mij om draai zie ik de beschuldigende blik in haar ogen. Een lichte, speelse grijns vormt op mijn lippen. ''Volgende boodschappen betaal ik.'' Kort lach ik. ''Wat jij wil, darling.'' zeg ik geamuseerd terwijl ik mijn spullen inpak. Qua geld maakte ik mij echt niet snel zorgen, ik had genoeg bij me. Misschien was het ook maar beter om zo snel mogelijk dit uit te geven, voordat ik overstap op mijn kaart. Na mijn laatste opmerking begon ze ook zacht te lachen. ''Je bent echt een sukkel,'' mompelde ze liefkozend, waardoor de grijns op mijn gezicht langzaam veranderd in een zachte glimlach. ''Altijd geweest no?'' zeg ik speels. ''Ik hoop ook dat we nog iets kunnen eten, I need it. Gaan we eerst de rest zoeken?'' Langzaam knik ik. ''Sounds like a plan.'' zeg ik en hijs mijn tas weer op mijn schouder. ''Maar ik hoop dat je weet dat ik straks de hele zaak opkoop, I'm starving.'' Zachtjes lach ik. ''Maar ik hou wel een menu voor jullie over.'' plaag ik vervolgens. Even kijk ik om me heen terwijl we lopen, maar zie niet direct bekende gezichten. Al zou ik waarschijnlijk hen ook over het hoofd zien, dat gebeurt me maar wat vaak. ''Heb jij nog met de anderen gesproken? De laatste jaren bedoel ik.'' vraag ik haar. Ik kon voor mezelf zeggen dat ik het meeste contact ben verloren, al had ik dat met meer mensen. Mijn werk heeft nou eenmaal een groot deel van mijn leven ingenomen, tot vandaag dan. ''Zie jij ze al? Ik ben zo blind als wat.'' lach ik na een tijdje.

[ bericht aangepast op 29 aug 2020 - 14:23 ]

---

El Diablo.

25 - Outfit- Outside Starbucks at grand central - With Odie and Claire       Er werd gesproken over van alles en nog wat, maar het duurde even voordat de olifant in de ruimte werd benoemd. Uiteindelijk was het Claire die de vraag stelde. Ezra had op zijn tong moeten bijten om haar niet voor te zijn, zeker toen het gesprek leek af te dwalen naar het waarom-hebben-we-elkaar-zo-weinig-gezien onderdeel waar eerlijkheidshalve iedereen het antwoord wel op wist. Hoe vroeg je dan ook fatsoenlijk naar de reden van het dragen van een trouwjurk? Een simpele Wat is er gebeurd? bleek het antwoord te zijn. Een vraag waar hij Claire enorm dankbaar voor was.       Ezra werd al snel herinnert aan de reden waarom hij de vraag zelf nog niet gesteld had. Het begon met een trillend onderlipje gevolgd door nieuwe tranen die hun weg langs haar wangen vonden. Maar daarna kwam de aap uit de mauw. Soms was het wat lastig om het gehele verhaal te volgen, maar de boodschap was vrij duidelijk.       Toen ze aankwam bij de pluspunten van de zekere William voelde het alsof een stukje van zijn eigen hart brak. Het brak voor waar Odie mee gedeald moest hebben. Dit was helemaal niet de juiste persoon voor haar. Ze verdiende zoveel meer en haar situatie had hij niemand in de vriendengroep toegewenst. Sterker nog, hij had zo gehoopt dat iedereen een gelukkig leven leidde. Dat enkel zijn eigen leven een zootje was, dat zou immers iets zijn wat hij zelf op zou lossen. Ooit tenminste.       Troostend wreef hij over haar rug. ‘'Wegrennen van je eigen bruiloft is wel super badass.’' Ook hij grinnikte nu even. ‘'Betekend het dat we nu heel symbolisch je jurk kunnen verbanden, net als in de films?’' Voegde hij er vervolgens aan toe om de sfeer wat te verlichtten.       "En het zijn knopen dus ik kreeg die jurk niet op m'n eentje uit." Zei Odie met een traan en een lach waarna ze haar rug aan hen toonde. Dat moest een hele operatie zijn om aan en uit te krijgen. Een terechte reden was het wel. Hij wierp een korte blik op zijn horloge, waarop te zien was dat ze nog even tijd hadden. ‘’We kunnen nog een spoed outfit scoren?’' Vragend keek hij de twee aan.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Alexander George Howell

Bailey lachtte hartelijk in mijn armen en ik realiseerde me net dat ik die lach in geen maanden meer gehoord had."'En wat heb ik jou gemist.'' Sprak de jongedame wat me breed deed glimlachen. Ze zag er nog altijd even beeldig uit als vroeger en even zou ik bijna vergeten dat we hier waren, omdat ons leventje niet ging zoals gepland. Bailey liet haar hand even door mijn lange lokken gaan wat me zacht deed grinniken toen ze er een looking good bij gooide met dat plagende, maar speelse knipoogje van haar. "Dat kan ik ook van jou zeggen, maar je bent altijd al een plaatje geweest." gooide ik speels terug.
''Zeg me niet dat ik de enige ben die dacht dat dit een rare droom was eerst,'' Sprak Bails vervolgens waardoor mijn glimlach iets wegebde. Haar blonde lokken sprongen vrolijk mee terwijl ze haar hoofd schudde. ''Wie had gedacht dat we hier jaren later toch zouden zijn.'' Mijn blik gleed even af naar het station. terwijl een afwezige "yeah' mijn lippen verliet. Ik voelde hoe Bailey haar hoofd op mijn schouder liet rusten, al bleef mijn blik even afwezig op het station gericht te blijven. De gigantische muren van het station hielden een impressionante groene koepel boven ons op. Deze had gouden versiersels en zaten vol met details, die menig ander kon missen als ze de tijd niet namen om er even goed naar te staren. Het is vreemd hoe we ons onbewust vastgeklampt hadden aan een plan B die we als jonge wat bezopen tieners gemaakt hadden. Toen we met dat idee afkwamen hadden we er om gelachen, het weggewuifd en er lachen 'mocht het ooit zo zijn' erbij gegooid hebben, en keek nou eens.
''Anyway,'' Mijn blik wendde af van het gebouw terug naar Bailey die naast me zat. ''Zijn treinen een beetje comfortabel?'' De speeldse glinstering in haar ogen deed me weer glimlachen en ik hield mijn hoofd even schuin. "Niet zo comfortabel als mijn schouder, maar je kan mij gerust als kussentje gebruiken hoor." grijnsde ik en ditmaal was het aan mij om te knipogen. Erg vaak nam ik de trein niet, zeker niet om verre oorden te gaan opzoeken, maar ik wist wel hoe het ongeveer zat. Beter dan de bus allesinds. ''Ik bedoel, een kingsize bed met satijnen lakens is natuurlijk wel nodig voor mijn nachtrust.'' ging Bails dan verder wat me deed lachen en ik schudde mijn hoofd. "Kingssize huh? " grijnsde ik met een opgetrokken wenkbrauw. ''Hmh, hebben we nog tijd?'' Vroeg Bailey me dan waardoor mijn blik even gleed naar mijn horloge, we waren ruim optijd en daarbij zag ik de anderen nog niet. ''Want ik vind dat we Starbucks nodig hebben, niet?'' "Je weet da tik geen nee zeg tegen koffie." zei ik geamuseerd naar de blondine, waarna ik rechtstond en haar hand vast nam. " We hebben nog even, let's go." ik stond op en nam mijn sporttas welke ik over mijn schouder hees. Met mijn andere vrije arm wist ik Bailes hand beet te nemen en nam haar mee naar de starbucks. Hoe dichterbij we leken te kopen hoe meer ik mijn ogen tot spleetjes kneep. Zag ik dit nou goed? Een trouwjurk? Hoe dichter we kwamen hoe sneller ik ook mijn pas vaarde. De drie figuren werden bekender en bekender. "Bials het zijn Claire en Ezra!" zei ik enthousiast tegen de blondine. Een brede glimlach sierde mijn lippen waarna ik enthousiast naar hen wuifde. De figuur in de trouwjurk herkende ik niet meteen, gezien deze met haar rug naar ons toe stond. Ik wist niet hoe ik me moest voelen, Bailey en Claire waren altijd mijn beste maatjes geweest en hen hier beide met me hebben was... een rollercoaster van emoties. "Claire!' Eens we bijna op twee meter van hen stonden liet ik Bailey even los, gezien ze vast ook wel iedereen met knuffels wilde begroetten. Ik nam een klein loopje en sloeg mijn armen om mijn andere beste maatje heen. "Claire, jeezus het is veels te lang geleden." lachte ik, eens ik ze goed beet had in mijn armen., daarna liet ik ze los en grijnsde naar Ezra, welke ik een kapje tegen zijn schouder haf. " En jou had ik bijna niet herkend." grijnsde ik Ez toe. Ik besefte dat ik nu met mijn rug naar de bruid stond en draaide me iets om, Claire loslatend. Mijn brede glimlach veranderde echter naar een verraste blik, toen ik ook deze herkende. "Odie?" het kwam er minder vrolijk uit dan bedoeld. Natuurlijk was ik blij Odie te zien, al had ik haar eergisteren ook gezien... In een minder vrolijke setting. "How- Hey i mean." ik knipperde even verrast. Odelia zat in Engeland toen we dit packt gemaakt hadden en haar trouwjurk vertelde me dat ze niet aan het altaar stond vandaag. Een kleine zucht verliet mijn lippen waarna een toch oprechte glimlach gemengd met een klein beetje verdriet mijn lippen sierde. "Kom hier, " ik haf ook haar een omhelzing waarna ik me weer terugtrok en naar Bailey keek. "The old squad almost complete."

[ bericht aangepast op 2 sep 2020 - 13:16 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

''Wat jij wil, darling.'' antwoordde hij geamuseerd waardoor ze het idee kreeg dat hij er niets van meende. Ook haar opmerking dat hij echt een sukkel is lijkt weinig uit te halen.       ''Altijd geweest no?'' Ze rolde met haar ogen en besloot het onderwerp te veranderen, toegevend dat ook zij het wel zag zitten om wat te eten te halen.       ''Sounds like a plan. Maar ik hoop dat je weet dat ik straks de hele zaak opkoop, I'm starving.'' Ayla lachte zacht en gaf hem een speels duwtje tegen zijn schouder. ''Maar ik hou wel een menu voor jullie over.'' Ze grijnsde en schudde afkeurend haar hoofd.       ''Dat is je geraden.'' Even was het stil tussen hen terwijl ze zoekende om zich heen keek, zich afvragend waar de rest uit hing.       ''Heb jij nog met de anderen gesproken? De laatste jaren bedoel ik. Zie jij ze al? Ik ben zo blind als wat.'' Ayla raakte afgeleid en keek om, haar hoofd schuddende.       ''Ik heb geen contact gehad om eerlijk te zijn. Misschien ook wel de reden dat ik zo.. zenuwachtig ben.'' antwoordde ze zacht. Ze rekte zich wat uit en beet kort op haar lip. ''En jij? Jij wel contact gehouden met iemand?'' Eigenlijk wilde ze nu al eruit gooien dat haar ex haar had belemmerd voor contact met de rest maar ze deed het nog niet - ze wilde hem niet meteen wegjagen. Zijn gezelschap was aangenaam en ze had ook geen zin om de sfeer nu al neer te halen.

---

---

Zodra Claire Odie had gevraagd wat er was gebeurd, een vraag die bijna niet te vermijden viel met de trouwjurk, gingen bij Odie de sluizen open. Tranen rolden over haar wangen heen terwijl ze haar verhaal deed. Claire haar hand ging automatisch naar die van Odie om de andere blondine steun te geven terwijl ze vertelde over haar relatie met William die niet bepaald roze geur en manenschijn bleek te zijn. Claire haar tanden zonken in haar onderlip, de situatie klonk niet helemaal onbekend aan voor de net gescheiden vrouw, maar ze besloot niet meteen haar vuile was uit te hangen.
"en hij was zo'n beest in bed... Jongens, echt, zeker zo -" concludeerde Odie haar verhaal, waarna Claire toch in de lach wist te schieten, maar gelukkig grinnikte Odie zachtjes mee. ‘'Wegrennen van je eigen bruiloft is wel super badass.’' zei Ezra daarna. ‘'Betekend het dat we nu heel symbolisch je jurk kunnen verbanden, net als in de films?’' Door Ezra zijn woorden klonk Claire haar lach nog iets luider, ze had al een hele tijd niet meer echt gelachen en het voelde weer zo goed. 'Wow, dat klinkt pas badass.' zei Claire, waarna ze weer naar Odie keek. 'Maar alleen als jij dat wilt natuurlijk.' zei ze direct, ergens zou Claire het ook wel begrijpen als Odie niet direct afscheid wou nemen van haar trouwjurk, zelf droeg ze namelijk ook nog haar trouwring.
"En het zijn knopen dus ik kreeg die jurk niet op m'n eentje uit." zei Odie grinnikend terwijl ze de achterkant van haar trouwjurk toonde aan de andere twee. ‘’We kunnen nog een spoed outfit scoren?’' suggereerde Ezra direct, Claire knikte maar keek vervolgens even naar haar koffer. 'Ik heb ook nog wel een outfitje als dat nodig is. We kunnen we even de starbucks in duiken.' zei ze terwijl ze even knikte naar het koffiehuis waar ze enkele minuten geleden uit was gekomen.
Een beslissing konden ze niet maken, want voordat Odie iets kon zeggen doken er twee bekende figuren op. "Claire!' was het eerste wat de blondine hoorde, ze keek op en wist meteen de stem aan de juiste persoon te koppelen. Alex kwam hun kant op, met aan zijn zeide nog zo'n blonde verschijning, Bailey. Opnieuw vormde er zich een grote glimlach op Claire haar lippen. 'Alex, Bailey,' riep ze enthousiast terug terwijl ze wachtte tot de andere twee hen naderden. Ze sloot haar armen strak op Alex zijn nek. "Claire, jeezus het is veels te lang geleden." zei Alex, Claire wist het, het was haar fout, ze had de laatste paar weken, misschien wel maanden niet echt iets meer van zich laten horen. Ze zou hem later nog wel eens vertellen wat er was gebeurd, misschien vertelde ze het hen allemaal wel, maar voor nu was ze er nog niet echt klaar voor. 'Ik weet het, sorry,' mompelde Claire nog snel in Alex zijn oor voordat ze hem losliet en zich omdraaide naar Bailey wie ze ook in een stevige omhelzing trok.
Na de begroetingen stonden de vijf in een kleine cirkel, Claire keek iedereen even aan nog altijd een beetje overdonderd door de hele situatie. "The old squad almost complete." verbrak Alex de stilte, Claire glimlacht opnieuw. 'Ik kan het me nog niet helemaal beseven. Dit is zo vreemd.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Odelia's woorden waren nog niet koud of Team Clairezra was al een reddings-outfit voor haar aan het plannen. Met een brede glimlach, zonder restant van melancholie deze keer, schudde het blondje kort haar hoofd. "Ik heb zelf ook een koff-" De runaway bride keek even naar beneden, waar elk spoor van haar bagage ontbrak. Na een kort moment van inwendige paniek herinnerde ze zich deze te laten vallen hebben zodra ze Ezra gespot had. Ze grinnikte even en maakte een draai van honderdtachtig graden om het ding terug te gaan halen en botste daarbij zowat tegen een wel zeer bekende blondine aan. Spontaan barstte Odelia nogmaals in tranen uit, dan wel uit vreugde. "Bailey!" ademde ze opgelucht, terwijl ze haar armen om haar eeuwige vertrouwelinge heen gooide. Het was dankzij deze dame dat er nu geen ellendige ring om Odie's vinger zat en daar zou ze haar immer dankbaar om blijven. "Je hebt me gered, Bae. Zonder jou... Dank je!" fluisterde ze haar look-a-like toe, waarna ze de omhelzing verbrak en Bailey's gezicht voorzichtig in haar handen nam. "Je ziet er zó goe-" Verder kwam ze niet, gezien Alex met één woord haar aandacht opeiste. "Odie?" Het blondje keek op en ontmoette de droevige ogen van haar oude vriend. Ze glimlachte zachtjes naar hem en knikte. Ze had hem niet verteld dat zij wist van het pact, eergisteren, omdat ze nooit had durven dromen dat het net vandaag zou worden ingeroepen. "How- Hey i mean." "Bailey," verklaarde ze simpel, terwijl de jongen haar in een omhelzing trok. Op haar beurt sloot ze haar armen om hem heen, waarbij ze net iets langer vast hield dan ze anders wellicht had gedaan. Toch liet ze los voor het op zou gaan vallen. Ze had hem tenslotte wel beloofd zijn geheim voor zich te houden, en daar wilde ze zich aan houden kostte wat het kostte. "The old squad almost complete," klonk het inmiddels vanuit Alex' kant. "Almost," beaamde de blondine stilletjes. Ze durfde bijna niet opkijken in afwachting van de laatste personen, waarbij het vooral eentje in het bijzonder was die haar zo nerveus maakte. Voor de reacties van Ezra en Claire, onder andere had ze geen onsje schrik gevoeld. Maar het idee aan haar eerste liefde, die ze onder zulke verschrikkelijke omstandigheden en volledig buiten haar wil om had moeten achterlaten, joeg haar de stuipen op het lijf. Wat als hij haar niet wilde zien? En dan had ze ook nog eens een trouwjurk aan, wat zou hij daarvan zeggen? Het benauwde haar zo intens dat ze letterlijk even naar adem moest happen. "Kan iemand me uit dit ding helpen?" mompelde ze flauwtjes, pogend niet al te dramatisch over te komen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

SANTINO JUAN REYES 27 • Outfit • With Ayla @ Outside ''Ik heb geen contact gehad om eerlijk te zijn. Misschien ook wel de reden dat ik zo.. zenuwachtig ben.'' antwoordde ze zacht en ik knik instemmend. Ik kan bijna trots zeggen dat ik bijna niet meer zenuwachtig ben geweest de laatste jaren, het voordeel van zoveel zien in het leven I guess. Op een gegeven moment laat het je wat koud. Deze situatie daarentegen... Het voelde bijna alsof al mijn zenuwen wel heel snel werden ingehaald. 'En jij? Jij wel contact gehouden met iemand?'' Kort schud ik mijn hoofd. ''Nah, alleen jij bleef me nog even lastigvallen eerst.'' zeg ik, de toon redelijk plagend zoals ze gewend moet zijn van me. ''Oh well,'' zucht ik uiteindelijk, ''op dit moment maakt het toch niet meer uit, het is opgelost nu toch?'' vervolg ik met een zwak lachje. Voor een moment kijk ik weg van haar, puur om te kijken wat er zoal te vinden is in het station. Zoals ik al eerder zei, reizen per trein deed ik niet vaak en eigenlijk had ik ook geen flauw idee wat voor eetgelegenheden ik hier allemaal kon vinden. Ik hoopte maar op het beste. ''Wat moet een man hier doen om de grote leegte in zijn maag te vullen.'' pruil ik zachtjes. Wanneer mijn blik echter valt op wel heel veel bekende gezichten die verderop in een groep staan, wordt mijn pas echter langzamer. ''Ay, zijn dat...?'' begin ik en sta dan plotseling stil wanneer ik een blondine in een jurk zie. Een bruidsjurk nog wel. Odie. Even ben ik sprakeloos en staar even naar het groepje verderop. Well, als ik nog niet zenuwachtig genoeg was om haar te zien, dan was ik dat nu wel. Het was in ieder geval wel goed om te weten dat zij verder was gekomen in haar liefdesleven dan ik, of juist niet als ik er zo over nadenk. Goed, de logica was ik ondertussen duidelijk verloren. Kort schraap ik mijn keel en weet dan weer mijn blik naar Ayla te brengen. ''Het lijkt erop dat het eten nog maar even moet wachten.'' weet ik uiteindelijk uit te brengen met een zwakke glimlach, bijna automatisch want het is nou niet het eerste wat ik normaal zou zeggen. ''Let's go.''

[ bericht aangepast op 2 okt 2020 - 22:29 ]

---

El Diablo.

BAILEY ROSE MADISON 25 • Outfit • With the almost complete squad @ the spot "Je weet da tik geen nee zeg tegen koffie." zei hij geamuseerd waarna hij opstond en mijn hand vast nam. " We hebben nog even, let's go." Grijnzend hijs ik mijn tas over mijn schouder en geef hem een zacht kneepje in zijn hand. Ik volg hem richting de Starbucks en frons lichtjes wanneer hij plotseling zijn pas lijkt te versnellen. Opkijkend naar zijn gezicht om te vragen of er iets is, zie ik de blik in zijn ogen, een die ik volg tot mijn blik op een bekend trio valt. Oh my.. "Bails het zijn Claire en Ezra!" zei hij en ik knik stilletjes, al is mijn blik eerst niet weg te halen van Odie die ik zeker met de jurk zou herkennen. Volgens mij was ik dan ook de enige die wist van haar plannen, vreselijke plannen als ik het zo mocht zeggen. Ik had alleen ergens niet verwacht dat ze daadwerkelijk in die jurk hier zou staan, blijkbaar was het net op tijd huh? Ik voel dat Alex mij uiteindelijk los laat, wat mij de tijd geeft om de anderen ook maar eens te begroeten. Odie draait zich om en lijkt hier zowat tegen mij aan te botsen, waardoor ik licht moet grijnzen. "Bailey!" ademde ze opgelucht en ik sla mijn armen ook om haar heen. "Je hebt me gered, Bae. Zonder jou... Dank je!" fluisterde ze en ik knik lichtjes. ''Weet ik darling, geen zorgen.'' fluister ik zachtjes en streel over haar haar. Ik had mijn redenen naast het duidelijk ellendige leven wat Odie te wachten stond, om dat huwelijk van haar te stoppen waar mogelijk. Maar het belangrijkste was natuurlijk dat ze nu hier was en niet bij dat mormel dat bij het altaar stond. ''Het belangrijkste is dat je nu hier staat, zelfs al is het in zo'n ingewikkelde jurk.'' lach ik en ik laat haar langzaam los. "Je ziet er zó goe-" begint ze en ik haal geamuseerd mijn wenkbrauw op, maar dan lijkt Alex haar aandacht te verkrijgen. Grijnzend schud ik mijn hoofd en begroet dan Claire en Ezra. ''Hey guys.'' zeg ik met een brede glimlach, waarbij ik mijn armen ook om hun heen sla. "The old squad almost complete," klonk het inmiddels vanuit Alex' kant en ik knik. "Almost," Kort kijk ik om me heen maar zie nog geen spoor van onze laatste leden. ''Het zou niet lang meer moeten duren.'' zeg ik nonchalant en kijk naar Odie bij haar laatste woorden. "Kan iemand me uit dit ding helpen?" mompelde ze en lachend schud ik mijn hoofd. ''I got you.'' zeg ik en haak mijn arm in die van haar. ''We kunnen hem zelfs meteen dumpen als je dat wil, no offence naar de jurk want hij is prachtig, maar je weet wat ik bedoel.'' zeg ik. ''Of we kunnen hem nog even houden om hem symbolisch te verbranden later.'' fluister ik en geef haar een snelle speelse knipoog. Ik geef een knikje richting de toiletten, ''Let's go, ik kan je zelfs iets van mij laten lenen als dat nodig is.'' Dan valt mijn blik echter op de, eerder genoemde, laatste leden die verderop staan. ''Oh my god.... Guys..'' zeg ik enkel en kijk even naar de anderen. ''Volgens mij zijn we zowat compleet.''

---

El Diablo.

Better an 'oops' than a 'what if?'

25 - Outfit- Outside Starbucks at grand central - With Odie, Claire, Alex & Bailey       Zijn suggestie om de jurk te verbanden –wat hem overigens nog steeds een heel erg vet idee leek- werd aangevuld met een zorgzame opmerking vanuit Claire. Ze wist altijd de juiste woorden te vinden als het aankwam op het helpen van anderen, in dat opzichte was Claire altijd al een goede aanvulling op hem geweest. Waar hij de situatie wist op te fleuren met humor, deed Claire het door middel van de juiste woorden gebruiken. Het deed hem denken aan vroeger en het was dan ook een van haar vele eigenschappen die hij echt kon waarderen. ‘'Uiteraard alleen als jij het ermee eens bent.’' Herhaalde Ezra Claire's woorden ter bevestiging gericht aan Odie.       De plannen van de jurkverwisseling werden tijdelijk op pauze gezet toen een blond figuur in de verte begon te zwaaien. Het duurde even voordat Ezra doorhad wie de persoon in kwestie was, vergezeld met een andere blondine. Maar toen het kwartje eenmaal gevallen was wist hij nog terug te zwaaien voordat de twee zich bij de steeds groter wordende groep voegden. Met een brede grijns nam hij de omhelzing van Bailey en het schouderklopje van Alex in ontvangst.       ’' En jou had ik bijna niet herkend." Klonk het vanaf Alex zijn kant. ‘'Niet eens?’' Vroeg hij quasi verbaasd. ‘'Dat had ik van jou niet verwacht, wat een teleurstelling weer.’' De plagende ondertoon was niet te missen. ‘'Ik zie dat jij nog steeds je signature gouden lokken rockt.’' Zei Ezra waarbij hij plagend zijn hand door het haar van de jongeman woelde, waarna hij op een serieuzere toon verder ging. ‘'Echt tof je weer te zien.’'       De een was meer veranderd dan de andere, qua uiterlijk. Nou speelde het social media contact wel een rol bij deze veranderingen. Van de een waren de veranderingen al zo vaak zichtbaar op Instagram dat zelfs hij zich amper kon herinneren hoe ze er vroeger bij liepen, terwijl hij met de ander eigenlijk totaal geen contact meer had gehad en zodoende leek de verandering een stuk heftiger.       Er viel een korte stilte na alle begroetingen en omhelzingen, al was het Alex die het al vrij snel verbrak. "The old squad almost complete." En kortte blik in de groep gevolgd door een kort rekensommetje maakte al vrij snel duidelijk dat er nog 3 gezichten ontbraken.’' Het zijn ook altijd dezelfde, niet?’' Reageerde hij er sarcastisch op. Hij wist zelf ook dondergoed dat hij zelf ergens aan de top van het ‘altijd te laat lijstje’ stond. Punctualiteit was gewoon nooit echt zijn ding geweest, en inmiddels had hij de hoop dat het dat wel zou worden al opgegeven.       ’'Oh my god...Guys.’' Sprak Bailey waarbij ze Ezra’s aandacht trok, haar blik strak gericht op iets in de verte. ’'Volgensmij zijn we zowat compleet.’' Uit nieuwsgierigheid volgde hij haar blik naar de twee die verderop stonden. En het waren niet zomaar twee vreemden, het waren Ayla en Santino. Iedereen had zijn woord dus gehouden. De run ging echt beginnen. Pas bij die realisatie begon het echt aan te voelen, en niet als een of andere droom.       ’'Wie had ooit gedacht dat we de run ook daadwerkelijk zouden uitvoeren.’' Mompelde hij zachtjes.