Hey hoi allemaal,
Begin april ben ik aangenomen als redacteur voor COMMEN., een website met verhalen over mentale gezondheid. Spannend, maar wel heel tof.
Vandaag werd mijn tweede artikel geplaatst. Mei is de 'borderline personality disorder awareness month', oftewel een maand waarin de borderline persoonlijkheidsstoornis centraal staat.
Anderhalve week geleden kwam ik met het idee voor een artikel. Daar heb ik afgelopen week - naast fulltime oppassen op twee kinderen - 5 verschillende mensen over geïnterviewd (een therapeut en vier mensen die gediagnosticeerd zijn met borderline). Mijn uitwerkdocument bevatte 20.000+ woorden en sommige interviews duurden 2,5 uur, maar het resultaat mag er wezen!
Ik weet niet waarom, maar dit is een artikel waar ik al sinds publicatie trots op ben. Het is helemaal vanuit intrinsieke motivatie geschreven: er was geen deadline (alleen eentje die ik zelf had gesteld), ik word er niet voor beoordeeld, ik krijg er niet voor betaald, geen externe druk.
Normaal gesproken vind ik interviews die ik doe ook wel redelijk oké, maar begin ik er een hekel aan te krijgen naarmate de deadline nadert. Of als het cijfer mij teleurstelt.
Maar dat is nu allemaal niet. En dat voelt fantastisch. De journalistiek is een fantastisch vak, het mooiste vak op aarde. Dat weet ik nu helemaal zeker: de negatieve dingen die ik aan de journalistiek ervaar hebben met het Nederlandse school/studiesysteem te maken. En niet met de journalistiek.
Dus ik presenteer nu, met trots, mijn artikel:
'Dé borderliner' bestaat niet: vier uiteenlopende ervaringsverhalen
Waar zijn jullie voor het laatst trots op geweest?
Liefs,
Vincie
so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly
Slughorn
