100 | Speeltopic | The System 16+ - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

21 april 2020 - 10:12 Kefe is offline

Kefe 5051

≽ The System ≼

Let's just say this — normal RPG rules, am I right?

The Story ≽

"Trust The System."

In een verre toekomst oogt de wereld stukken beter eraan toe te zijn, niet alleen de aarde maar ook zeker de mensen die erop leven. In geen honderd jaren heeft er nog geen plaag bestaan, en ook bestaan er geen natuurverschijnselen zoals aardbevingen of tornado's. De wereld is een vredige plek waar ieder veilig kan wonen — een waar paradijs in de ogen van iemand die niet verder wil kijken. Het stikt er van de positiviteit, en zelfs de mentale gezondheid is over de generaties enkel gestegen. Iedereen oogt net zo gezond als de aarde vruchtbaar is als het ware. Dit heeft echter enkel generaties gekost, en is niet altijd even goed omarmt. Het is echter de nieuwe generatie die zowat gekweekt is met de behoefte naar deze perfectie, met een gezonde portie nieuwsgierigheid en creativiteit om te groeien in deze perfecte wereld. Het is hun taak de nieuwe generatie te creëren en alles dat daarbij komt kijken.
Het klinkt natuurlijk allemaal te perfect om waar te zijn, en dat is het ook — al heeft tot dusver niemand ook maar een poging gedaan om verder op onderzoek uit te gaan. En degene die dat wel gedaan hebben, zijn simpelweg verdwenen. Het is verder ook totaal geen gebruikelijk iets, omdat het als het ware "uit" een mens is gekweekt om hen vragen te laten stellen tegenover The System. The System is namelijk een computerprogramma dat alles bepaald wat er gebeurt, ontworpen door Augustus French — de overgrootvader van Derrick French, de man aan de top. Hij draagt de titel Generaal, wat gelijk zal staan aan President of Koning van nu.
De titel Generaal duidt er natuurlijk wel op dat het leger een hoge rank heeft in dit land, zelfs de hoogste rank als het ware. Het is echter niet zozeer dat zij angst aanjagen, ze zijn gewoon overal ten alle tijden aanwezig. Volgens Derrick French hangt er namelijk altijd een donkere wolk boven het land, al heeft geen levend persoon iets van de dreiging gezien en begint de nieuwe generatie dat als het ware lichtelijk te wantrouwen.
Toch is er nog geen oorlog uitgebroken, juist omdat alles gratis wordt aangeboden aan het volk. Zo worden ze van huizen, kleding en voedsel voorzien en is geld simpelweg niets meer dan een herinnering aan een verkeerde wereld — althans zo wordt het hen verteld. Ze programmeren haast dankbaarheid in je vanaf een jonge leeftijd, al blijft het daar zeker niet bij. Het een en ander wordt ze vanaf jongs af aan zo vaak verteld, dat er oprecht geloof is in het feit dat dit een perfect leven is, en dat zij dit jou verzorgen.

"Trust The System."

11th of May — 17:18 — 10 ℃ — ☁ » almost ☂

Het was een vreemde dag, er hing al de hele dag een onbeschrijfelijke sfeer in de lucht — eentje die het beste ongemakkelijk te noemen voelt (al heeft iedereen dit anders ervaren). Velen hebben dit niet meegekregen omdat ze hun dagtaken hebben moeten verrichten, maar er zijn zeker personen die hier niet wat gevoeliger voor zijn of simpelweg de tijd hebben om dit op te merken. Vooral de Undergrounders zullen hier last van gehad hebben, juist degene die geen enige vorm van ritme bezitten.

ϟ Binnen The System is de chaos aanwezig, gezien er al een half uur een error te vinden is die soms weg lijkt te vallen dankzij behulpzame leden — waaronder Bryce die haar uiterste best doet de machine in haar eentje te koelen. Juro heeft deze dag net enige verantwoordelijkheid gehad, waardoor er extra druk op hem is gelegd, en hij dit oprecht tot een goed einde wil brengen — al is dat moeilijk gezien deze error nooit eerder voorgekomen is. Sabrina zal uit haar glazen kooi gelaten worden om eventueel bij te springen — alles is nu van harte welkom.
[ Vergeet niet dat er een deur onder The System zit, hier kunnen Undergrounders vrijkomen. ]

♙ Met betrekking tot de Normals zijn de simpele 9 to 5 medewerkers hun weg naar huis aan het maken, terwijl de vitale beroepen natuurlijk wat vervelende uren kunnen hebben. Zo besluit Veda een wat langere route richting haar huis te nemen door een zware nacht, en zijn Cailean en Zella zeer waarschijnlijk nog op hun werk te vinden door een ontzettend drukke dag — iets dat maar zelden voorkomt, en dan ook direct onderzocht moet worden, buiten de hulp om die ze al moeten bieden. Extra meldingen moeten er gemaakt worden, zodat er een oorzaak gevonden kan worden. Peyton zal over hebben moeten werken, al is het meer uit voorzorg geweest omtrent wat er gaande is binnen The System.
[ Vlakbij het ziekenhuis is ook een Underground deur te vinden is, hier kunnen er ook vrijkomen. ]

♨ Voor de zoveelste keer deze week zijn er weer eens soldaten naar beneden gekomen om de boel te controleren, maar ditmaal zijn er producten afgenomen van de Undergrounders die op de voorgrond te vinden waren. Zo is Echo’s geliefde zaklamp hem afgenomen, en missen andere Undergrounders spontaan ook wat van hun voorwerpen — Neomy is haar favoriete boeken kwijt, Cristiàn's favoriete pan is hem afgenomen, Pip is één van haar scherpste wapens spontaan verloren, ook een aardige buit aan gestolen voorwerpen van Morrigan zijn verdwenen en er is zelfs een poging gedaan naar Talon’s welbekende mp4, iets dat Derrick French net op tijd weet te stoppen voor er ook maar één dode kon vallen.
[ Voel je vrij deuren te bedenken, biedt je characters de vrijheid op verschillende plekken, mingle met andere characters. ]

"Don't let the darkness take you over, Trust The System."

I'm your little ray of pitch black.

13 mei 2020 - 16:27 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Derrick •

Bryce houdt zich afzijdig van de discussie die Juro en Derrick lijken te voeren, nog steeds. Haar heldere kijkers nemen de vele kabels op, strelen ze zacht in de hoop een vonk te vinden waaraan ze zich kan vastklampen. Haar enige doel was om te kijken of er ook nog maar iets te redden viel, zodat het groeiende schuldgevoel in haar binnenste beperkt zou blijven.
"Één van de drie," is het enige korte antwoord dat ze van The General krijgt. Bedenkelijk raken haar vingers de generator aan, alvorens ze op haar knieën zakt om het ding beter te bestuderen.
"Waarom probeer jij Hector niet nog eens te bereiken? Zoek hem door middel van je krachten. Daar kun je naar boven, je komt dan in een gebouw terecht."
Heel even kijkt Bryce op, om met haar blik te volgen in de richting waar Derrick heen wijst. Het was niet zozeer dat ze van plan was direct er achter te gaan, maar het was fijn te weten dat er nog een andere uitgang was dan de deur waar ze zojuist binnen waren gekomen. Wat zich daar op dit moment achter bevond was iets waar de brunette liever ver vandaan bleef. De krijsen van eerder gaven haar nog de kriebels, waarop ijs over haar huid heen kroop. Vanuit haar ooghoeken zag Bryce hoe Juro via het trappetje naar boven verdween, waardoor ze enkel nog met Derrick achterbleef — wie zich op zijn beurt gestort had op de generator en diens vele knopjes.
"Zeg me dat dat goed is."
Wanneer een rommelend geluid klinkt betrekt Bryce' gezicht enigszins. Als machines dit soort geluiden gingen maken, waarin de verloren kreunen al klonken tussen het ratelen door, dan betekende dit alles behalve veel goeds. Toch reageert Bryce niet meteen, perst ze daarentegen haar lippen op elkaar en wacht tot de generator een overlijdend geluid laat klinken. Hierop roept de brunette haar eigen stroom aan, laat de draden knettert over haar handen heen tot leven komen en grijpt zich vast aan die ene bron van warmte nog, binnenin de generator. Voor luttele seconden komt het proestend tot leven, flikkert er heel even wat stroom op, om vervolgens een laatste kuch te slaken.
"Waar zijn de andere?" vraagt ze vrijwel meteen aan Derrick. Kort zoeken haar oplichtende heldere kijkers de man voor haar op, glijden over zijn lichaam en gelaat heen tot ze zich vasthaken aan zijn blik. Hoewel ze betwijfelde of de andere het wel zouden doen, was het een poging die ze in ieder geval wilde wagen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

13 mei 2020 - 19:21 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • With Veda & Talon, her appartment

Ze humt instemmend en kort. 'Maar dan zouden de lichten het toch wel weer doen, toch?' Ik knik lichtjes. Daar had ze een punt. Ik dacht ook niet dat het was opgelost eigenlijk, een fout in dit systeem zou wel heel groot moeten zijn mochten buitenstaanders het ook merken. Dan denk ik niet dat het binnen een uurtje is opgelost. Ze bevestigt mijn gedachten enkel als de lichtschakelaar niks lijkt te doen. 'Je zou toch denken dat het opgelost was inmiddels. . . Fuck this.' Zachtjes lach ik bij haar laatste woorden, dat is een goede manier om de hele situatie te beschrijven.
Ik wil net wat zoeken als ik de deur plotseling open hoor gaan en gelijk staan al mijn zintuigen op scherp. "Koekkoek, bezoek!" hoor ik dan een maar wat bekende stem zeggen en ik frons. Onze blikken vallen samen en ik trek mijn wenkbrauw wat op. "Oh, al bezet?" vroeg hij en nu pas weet ik te reageren. Ik schud mijn hoofd en lach zachtjes, waarna ik opsta van de bank. ''My my, een bekend gezicht,'' grijns ik en hou mijn hoofd wat schuin. ''Dat had ik niet zo snel verwacht.'' Natuurlijk, als ik eruit wist te komen dan konden anderen het ook wel. Zeker nu het hele systeem eruit ligt, wat vast ook effect zou hebben op de underground.
"Mhm... goeienacht, popje," groette hij Veda bedenkelijk en ik blik weer naar haar, waarna ik even naar haar knik. "Wat ruikt er hier zo lekker?" Ik grijns weer licht bij deze woorden en knik naar de pizza, of tenminste de punten die over zijn dan. ''Dat is daadwerkelijk normaal eten.'' zeg ik en breng het glas weer naar mijn lippen. ''Dat kan altijd gewaardeerd worden, no?'' mompel ik nonchalant en neem vervolgens een slok.

El Diablo.

14 mei 2020 - 0:40 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris & Talon ⊰

Wanneer Veda iets hoort bij de deur haalt ze haar hoofd van de muur af, en schieten haar ogen direct eropaf. Wat is er nu gaande? Wanneer deze opent wil Veda zich van de muur afduwen en haar weg richting Chris maken, zichzelf hiermee toegevend dat ze zich toch veiliger bij hem voelt dan ze waarschijnlijk zou moeten.
'Koekkoek, bezoek!'
De vrolijke uitdrukking op het gezicht van de tweede vreemdeling zorgt voor een vervelende rilling die langs haar ruggengraat loopt. Het oogklepje dat gepaard gaat met één groen oog bezorgd haar kippenvel over haar gehele lijf, waarbij ze een poging doet dit te laten verdwijnen door haar handen over haar armen te laten glijden.
'Oh, al bezet?'
De uitdrukking van de nieuwe man is haar niet ontgaan, waardoor ze direct begrijpt dat deze mannen elkaar kennen — een gedachte die Chris zonder enige twijfel direct bevestigd.
'My my, een bekend gezicht. Dat had ik niet zo snel verwacht.'
De onrust die er begint op te spelen zorgt ervoor dat haar hart sneller begint te kloppen, en ze met enige moeite haar ademhaling onder controle moet halen. Dit echter tot de nieuweling zich tot haar richt, waardoor ze haar rug recht en oogcontact behoudt, de uitdrukking erop aardig neutraal — iets waar ze zichzelf voor wil applaudisseren als dat zou kunnen.
'Mhm... goeienacht, popje.'
Veda's mond valt lichtelijk open om iets uit te spreken, maar geluid komt er niet. Een lichte frons verschijnt op haar gezicht, zich maar al te goed beseffend dat er iets niet helemaal oké is aan deze tweede persoon. Of misschien eerder iets met de Underground, want beide heren zien er aardig fucked up uit. Wanneer haar ogen richting Chris glijden, haast om hulp roepend, merkt ze het subtiele knikje op — iets dat haar niet gerust weet te stellen en enkel af laat vragen wat dat moet betekenen.
Het korte gesprek dat de heren hebben ontglipt haar dan ook volkomen, terwijl haar hersenen overuren werken. Dat het over het eten gaat is hoeverre haar hersenen het toestaan voor haar om de informatie op te vangen. De vermoeidheid begint toe te slaan, maar al te goed beseffend dat de lading aan informatie die ze vandaag verkregen heeft niets goeds zal doen aan haar nachtmerries. Dit gepaard met de geconsumeerde alcohol voelt ze haarzelf even licht in haar hoofd, waardoor ze haar plek tegen de muur harder nodig heeft dan ooit.
Wanneer Veda beseft dat de tweede man nog niet zozeer van plan is te vertrekken geeft ze een zacht trapje tegen de deur, waardoor ze deze dicht hoort vallen met een iets hardere klap dan nodig is. Het geluid doet haar iets ineen laten duiken, terwijl haar blik erop gericht blijft, nog niet klaar ervoor om deze weg te draaien van iets vertrouwds. 'Kloteding.' Het is een zachte fluistering, maar de frustratie is duidelijk hoorbaar.
Wanneer ze eenmaal enkele keren diep in— en uitgeademd heeft schiet ze subtiel tussen de mannen door, op weg naar de keuken waar ze een derde glas uit het kasje tovert. Met snellere passen passeert ze hen, waarbij ze naar de glazen fles reikt met het doorzichtige goedje erin. Ze schenkt deze vol en houdt hem vervolgens uitnodigend richting de onbekende man. 'Volgens mij kun je dit wel gebruiken?' Veda doet haar uiterste best de vermoeide uitdrukking op haar gezicht te laten verdwijnen en de glimlach oprecht te laten lijken, iets dat uiteraard niet garandeert dat dit haar lukt.

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| An empty apartment w/ ~~Neomy &~~ Pip ⊰

'Als hij lastig wordt kunnen we hem altijd onder die sprei wegstoppen.'
Quasi beledigd keert Echo zich tot de lachende Neomy, al kan hij niets anders dan inspringen met zijn eigen gelach — zachter en dieper als het ware.
'Breng me niet op ideeën.'
Echo's blik keerde zich ditmaal tot Pip, zijn wenkbrauwen opgetrokken in vermaak. 'Succes daarmee.' Vermakelijk schud hij zijn hoofd wat, waarna zijn blik weer even over de twee dames heen glijden, enkel en alleen om te zien hoe het met hen gaat — hierdoor merkt hij op dat het met Pip direct wat minder goed gaat.
'Ik ga naar buiten. Misschien kom ik Juro wel tegen. Hij weet vast wel wat er aan de hand is. Tot zo.'
Echo kijkt zwijgzaam naar de Japanse, en zijn blik wijkt ook niet eens direct weg van de deur zodra deze gesloten is achter Neomy. Zijn mond valt lichtjes open, terwijl hij zacht met een hand door zijn haren gaat, alsof dat ervoor zal zorgen dat hij antwoorden krijgt. Na enkele tellen vinden zijn blauwe kijkers echter hun weg naar Pip.
Wanneer Pip zich echter verplaatst van het matras naar de plek naast hem op de bank, en vervolgens de deken over hun benen legt krult er toch langzaam een glimlach rond zijn lippen. Het voelt even zorgeloos. . . even.
'Wat voel je? Ik voel me ook... anders dan normaal.'
Echo keert zich, evenals Pip, tot zijn metgezel. Het eerste dat hij vrijwel automatisch doet is haar reactie peilen, alsof hij wil zien of ze de informatie echt wil ontvangen. Het voelt vreemd om zich nu open te stellen, juist omdat het nu helemaal absurd voelt. Er klinkt daarom een zachte zucht, gevolgd door het geschraap van zijn keel voor hij weer spreekt. 'Vermoeid, maar op een geheel andere wijze. Lang niet zo positief als ik me nu opstel, maar ik wil er dolgraag in geloven. Het vreemdste is echter dat ik ook een soort van kalmte voel, alsof dingen eindelijk een plekje hebben gevonden binnenin. Het is. . .' Echo haalt zuchtend zijn schouders op. 'Moeilijk om te omschrijven.' Waar zijn ogen kort weer naar de kaarsen gegleden zijn tijdens zijn laatste woorden, zoeken deze opnieuw Pip op — ergens vrezend dat hij iets te eerlijk is geweest. 'En jij? Snap jij nog iets van de bende in je hoofd, want dat is de beste manier voor mij om het te omschrijven?'
Traag glijden de ogen van Echo weer richting de deur, kort twijfelend of hij Neomy niet moet volgen. Het feit dat ze geen wapen bij zich heeft is hem niet ontgaan, en zorgt voor een vreselijke onrust binnenin hem. Eentje die gepaard gaat met de plotselinge komst van ingewikkelde emoties die hij niet wil bevatten. De knoop die het zijn maag bezorgd geeft hem het idee dat hij elk moment de inhoud ervan zal gaan verliezen, al vraagt hij zich af of dit te maken heeft met het normale voedsel dat hij binnen heeft gekregen of de zenuwen.
'Zullen we op zoek gaan naar wat drank?' Echo's ogen krijgen een lichte twinkeling erin te vinden. Underground drinkt hij nooit, zich maar al te goed bewust van wat het met je doet, en hoe het je reactiesnelheid aardig zal vertragen. Nu hier, verlangt hij naar niets anders. De branding in zijn keel, het aangename gevoel achteraf en uiteraard de manier waarop je erna heerlijk in slaap kunt vallen. . . hemels. 'Kom.' Ondanks dat zijn eerste woorden klonken als een vraag, klinkt deze duidelijker — alsof hij geen tegenspraak duld.
Echo slaat de deken van zich af, staat wat moeizaam op en steekt vervolgens uitnodigend zijn hand uit naar Pip om haar omhoog te helpen. Een kleine glimlach speelt weer rond zijn gelaat, hoopvol op wat er gaat komen. 'We kunnen het allemaal wel gebruiken.'

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Underground w/ ~~Juro &~~ Bryce ⊰

'Ja.'
Juro lijkt zijn tong wel verloren, maar erg veel interesse heeft Derrick er niet meer in, het is namelijk niet Juro die hij te pakken wil krijgen — nee, dat is simpelweg geen uitdaging voor de General. Het is enkel en alleen Neomy die hij op de woorden van Juro kan straffen, en ondanks dat er geen stroom is en dat soort experimenten niet zullen werken, is Derrick niet te bang af te wijken van zijn bekende paden.
Pas wanneer hij de voetstappen van Juro hoort verdwijnen kijkt hij echt op, haast opgelucht dat hij hem niet meer in de buurt heeft zitten. IJsberen lijkt haast een talent geworden te zijn van Juro sinds hij Neomy gevonden heeft, en hij heeft er geen zin in dat ook op te moeten merken wanneer hij en Bryce serieus bezig zijn de generator weer aan de praat te krijgen.
Wanneer Bryce de generator aan de praat lijkt te krijgen beginnen de normaliter emotieloze ogen van de General te sprankelen, gezien deze zich direct vast lijkt te willen grijpen aan het laatste beetje hoop dat er nog in Toronto te vinden is. Het is echter niet langer dan twee seconden later dat zijn gezicht opnieuw op standje neutraal te vinden is, een diepe zucht volgend. 'Geweldig.' Emotieloos, gezien sarcasme er op het moment niet eens meer in zit.
'Waar zijn de andere?'
De snelheid waarop Bryce de woorden uitspreekt laat hem direct haar kant opkijken, een handeling waar hij geen spijt van heeft als hij opmerkt hoe ze hem bekijkt van top tot teen — tot hun blikken elkaar vinden. 'Nabij.' Derrick knikt richting het trappetje, haar aanduidend dat ze eerst mag gaan. Niet uit angst voor wat er boven schuilt, het is eerder dat hij het besef heeft dat de lucht in deze ruimte hem wat gemakkelijker afgaat dan anderen om de een of andere reden.
Net op het moment dat hij achter haar aan wil wandelen hoort hij iets bij de deur, een afgrijselijk en onbeschrijfelijk geluid dat ervoor zorgt dat zelfs bij de General zijn nekharen overeind schieten. Een vervelende rilling glijdt door zijn lijf heen, terwijl hij nu helemaal achter Bryce aangaat — niet zozeer uit angst, hij heeft simpelweg geen behoefte eraan om hier nu mee om te gaan. Noem het maar luiheid.
Het bonzen van de deur ontgaat hem niet. 'Klim, IJsprinses. Duw het luik alvast open.' Bevelen, want iets anders kost hem teveel moeite. Ze heeft toch al zijn ware aard gezien, het heeft geen nut deze te verbergen. Er klinkt zo'n luid gebonk dat Derrick het scharnier ervan verdenkt het te begeven — toch lijkt deze steviger dan verwacht. Lang geeft hij de deur echter niet, terwijl hij achter Bryce aan gaat haalt hij zijn blik er dan ook niet van weg.
Wanneer de deur echter openbreekt merkt hij een drietal aan wezens op dat waarschijnlijk enkele generaties terug nog mensen te noemen was, maar bewegen als hen doen ze niet. Hun handelingen zijn ruwer, sneller en overduidelijk stukken doelgerichter dan dat van zijn eigen soort. Pas wanneer één van hen Derrick nadert trapt hij zo hard tegen het hoofd aan van de kannibaal dat het gekraak van zijn schedel als een echo hoorbaar is in de ruimte. Met een krijs valt deze op de grond, nog duidelijk ademend maar verder aardig levenloos. 'Dat werkt.'

I'm your little ray of pitch black.

14 mei 2020 - 12:19 LordJohn is online

LordJohn 10836

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ an empty apartment w/ Echo

'Vermoeid, maar op een geheel andere wijze. Lang niet zo positief als ik me nu opstel, maar ik wil er dolgraag in geloven. Het vreemdste is echter dat ik ook een soort van kalmte voel, alsof dingen eindelijk een plekje gevonden hebben binnenin. Het is... moeilijk te omschrijven.' Pip liet deze woorden van Echo in haar hoofd rondzwerven en nam het in zich op. Ze voelde zich min of meer hetzelfde, dacht ze. Het was niet zoals vroeger. Toen voelde ze zich niet uitgesproken blij of verdrietig, maar leek het allemaal... numb. En die sluier leek nu weggetrokken. De hoofdpijn die ze in de tunnels had gevoeld, die had laten voelen alsof haar hoofd uit elkaar spleet, had er vast mee te maken.
'Ja, ook zoiets,' antwoordde ze uiteindelijk en ze keek op naar Echo. Hij zag er ook aardig vermoeid en zelfs bleek uit, al wist ze niet of dat abnormaal was. Ondergronds had ze niet echt iemands huidskleur in zich op kunnen nemen, en eerlijk gezegd wilde ze dat ook niet. Toen ze voor het eerst in jaren naar zichzelf keek in de spiegel was ze al geschrokken. Misschien was het ook maar beter geweest dat ze zichzelf nooit zo had bekeken. Ze plukte aan de sprei. Het was lang geleden dat ze zich relatief rustig en ontspannen had gevoeld. Het was maar schijn, want ze wist dat de strijd nog lang niet over was. Ze konden moeilijk jarenlang in dit appartement blijven zitten en wachten tot alle soldaten vanzelf neer zouden vallen. Ze moesten vechten voor hun vrijheid, en dat joeg Pip nogal veel angst aan. De stekende hoofdpijn leek weer toe te nemen als ze daaraan dacht. Ze schudde haar hoofd even en zuchtte toen, voor Echo de stilte verbrak.
'Zullen we op zoek gaan naar wat drank? Kom. We kunnen het allemaal wel gebruiken.' Echo stond op en stak zijn hand uit naar Pip. Ze had weinig goede ervaringen met drank en wist niet of ze het helemaal vertrouwde, maar ze wilde ook niet alleen gelaten worden in het lege appartement, dus stond ze op en nam ze zijn hand in die van haar. Pip wist niet hoe ze de jaren voordat ze Echo leerde kennen de Underground had overleefd. Hij leek een soort reddende engel te zijn die haar beschermde tegen de agressieve soldaten en kannibalistische Undergrounders.
'Vooruit dan maar,' zei ze met een glimlach rond haar mond. Samen, nog hand in hand, liepen ze naar de keuken en Pip trok de koelkastdeur open. Ze hadden alles al afgezocht naar eten en water en hadden alles gepakt wat ze maar mee konden nemen om naar binnen te werken. Ze hadden het nodig gehad, het normale voedsel. Voor het eerst in jaren was haar maag gevuld, ook al was wat ze gegeten had misschien niet altijd heel voedzaam. Het maakte haar niet eens uit. 'Hier,' zei ze. Ze greep een fles uit de lege koelkast en overhandigde die aan Echo. 'Geen idee wat het is,' lachte ze toen. Ze liep verder de kleine keuken in en trok alle kastjes nog een keer open, zoekend naar een vergeten pakje crackers of iets anders. Nu ze goed eten had geproefd, wilde ze meer.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

14 mei 2020 - 14:49 Kefe is offline

Kefe 5051

Lieutenant Hector Ruiz
⊱ Lieutenant ||| Derrick's right hand man ||| Powerhungry ||| Unforgiving ⊰

Spaanse vervloekingen vliegen over de lippen van de Lieutenant heen, terwijl hij gehaast zijn weg maakt tussen de gebouwen van Toronto. De duisternis bezorgd hem meer moeite dan hij in de eerste instantie wil bekennen, maar hij kent de wegen als de binnenkant van zijn zakken. Het enige nadeel is dat rennen uitputtend is, zelfs voor iemand in topconditie, en hij al driemaal een andere route heeft moeten nemen door de krijsende kannibalen die overduidelijk hun weg naar boven hebben gemaakt.
Zijn telepathische band met de General lijkt volledig verdwenen te zijn, en zelfs Juro krijgt hij niet te pakken — al beseft Hector soms zelf niet helemaal hoe sterk zijn eigen krachten zijn, waardoor hij denkt zichzelf te laten leiden door zijn eigen voeten, maar verder en verder van de logische plekken weet te trekken. Het gebouw van The System heeft hij twintig minuten geleden al gepasseerd zonder enige intentie het System lid daar op te gaan zoeken, wat nog niet geheel tot hem doorgedrongen is.
Wanneer hij — naar zijn eigen gevoel — een willekeurige weg inslaat beseft hij niet hoe dichtbij hij daadwerkelijk in de buurt van de Japanse man is. Wanneer hij twee schimmen in de duisternis ziet twijfelt hij kort, maar waar Derrick geen greintje goedheid in zichzelf lijkt te hebben heeft Hector nog een deel van zijn hart dat behulpzaamheid durft te tonen. Het is dan, net wanneer hij enkele stappen dichterbij zet, dat hij beseft dat de persoon richting wie hij al de hele tijd aan het rennen is geweest, recht voor hem staat. In verwarring trekken zijn wenkbrauwen op in een frons, nog niet geheel beseffend hoe dit toeval heeft kunnen plaatsvinden.
'Juro?' zijn naam rolt over zijn lippen vol ongeloof, alsof het een vreemd iets is voor hem om de man hier tegen te komen. Zijn gehijg is duidelijk hoorbaar, evenals het feit dat hij gewoon gebroken is op het moment. De Mexicaanse Lieutenant leunt voorover, zijn beide handen op zijn knieën drukkend om op adem te komen. 'Fuck, dat zag ik niet aankomen.'
Zijn blik glijdt kort richting de andere dame, een lichte glimlach tevoorschijn toverend. Hector, even opmerkzaam als altijd weet direct enkele lijnen te tekenen binnen wat er gaande is. 'Jij moet Neomy zijn.' Onbedoeld glijden zijn ogen kort over de dame heen, zichzelf herinnerend dat ze een Undergrounder was, en overduidelijk geen Normal — toch zegt haar kleding wat anders. Omdat het nu niet relevant lijkt schud Hector zijn hoofd, waarna hij kort achter zich kijkt, waakzaam voor verdere Undergrounders, de gevaarlijke variant.
'Juro,' begint hij vervolgens wat serieuzer, 'shit. Die code. . .' Het had zojuist nog door zijn hoofd gestroomd op duidelijke wijze, maar nu lijkt het spontaan verdwenen te zijn. Al die belachelijke codes ook, in een situatie als dit ontgaat dat hem ook veel te snel. 'Fuck it. Missisauga heeft nog wel stroom, ze hebben een manier gevonden. Ik weet niet hoe, maar het is ze gelukt.' Zijn ogen glijden opnieuw waakzaam rond. 'Waar is Derrick?' Normaliter spreekt Hector zijn baas ook aan met zijn titel, maar dit is alles behalve normaal. 'Heb je hem al gevonden? Waar is iedereen? Waarom zijn de. . .' Undergrounders vrij? De stem van de Lieutenant sterft weg als hij zich beseft dat wat hij wil zeggen juist voor hem staat. Het gevatte antwoord dat ieder hem zal bieden zal hoogstwaarschijnlijk in de richting komen van "de stroom is uitgevallen", waardoor hij zijn hoofd schud om de laatste vraag weg te wuiven. 'Er is dus een manier.'
Zijn blik glijdt naar de lucht, waar de wolken niets buiten onrust weten door te schemeren, de sterrenhemel die erachter verscholen is geheel opslokkend. Een hoorbare slik klinkt er vanuit de Mexicaan, terwijl zijn ogen het tweetal weer opzoeken, aardig verward gezien hij enkel nieuws kan brengen en verder geen uitleg erbij kan geven, simpelweg omdat hij deze niet draagt.

I'm your little ray of pitch black.

15 mei 2020 - 16:43 Reeses is offline

Reeses 1333

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 Somewhere outside 回 With Neomy and Hector / Derrick and Bryce 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

“Juro!,” hoorde hij Neomy achter zich, maar op dat moment luisterde hij maar half. Het belangrijkste was dat ze zo ver mogelijk van The System en Derrick vandaan. “Juro, wacht nou!” Pas toen Juro de grip op zijn zus verloor, wachtte hij inderdaad en keek op. Voor hij haar hand opnieuw kon grijpen, reageerde Neomy fel: “Hou op! Wat is er allemaal aan de hand? Waarom heeft Derrick het op mij gemunt? Wat is er allemaal gebeurt?”
Hij kon het Neomy niet eens kwalijk nemen, alle vragen die ze op hem afvuurde. Alleen, hij had geen antwoorden. Natuurlijk moest het voor haar net zo verwarrend zijn, misschien nog wel verwarrender. Neomy zat al zo’n drie jaar Underground en kwam alleen boven wanneer Derrick haar als proefkonijn wilde gebruiken, en zelfs dan zag ze alleen de meest duistere ruimtes van The System. Buiten kwam ze niet eens.
Een diepe zucht rolde over Juro’s lippen. “Ik weet het niet,” fluisterde Juro gejaagd, terwijl hij met zijn ogen de omgeving nauwlettend in de gaten hield. “De hele toestand is vreemd. The System kreeg Errors te zien, waarna het complete stroomnetwerk uitviel. We weten niet wat er is gebeurd. En Derrick…” Juro aarzelde kort, maar Neomy zou toch door blijven vragen. Wat dat betreft was zijn zus niet snel bang te krijgen. Ze heeft altijd wel haar mondje klaar en weet overal een weerwoord op. “Derrick heeft het op jou gemunt, omdat ik volgens hem heb gefaald. Hij vind dit alles mijn schuld…”
Juro drukte opnieuw zijn hand tegen Neomy’s mond toen hij voetstappen hoorde en gedachten zijn brein binnen dwaalde. Hector. “Juro?” De Lieutenant klonk vol ongeloof terwijl hij duidelijk hoorbaar op adem moest komen. “Fuck, dat zag ik niet aankomen.” Juro had geen flauw idee of dat op Hectors conditie of hun ontmoeting sloeg, maar op dat moment kon het hem weinig schelen. Hij liet zijn hand zakken, draaide zich om maar bleef zo staan dat hij Neomy half afschermde. In vele opzichten was Hector een stuk betrouwbaarder dan Derrick, maar op dat moment vertrouwde Juro niemand. Hij zag Hectors blik over zijn zus glijden en een glimlach verscheen op zijn gezicht. “Jij moet Neomy zijn.”
“Juro,” vervolgde de Mexicaan opnieuw, een stuk serieuzer. “Shit. Die code… Fuck it. Missisauga heeft nog wel stroom, ze hebben een manier gevonden. Ik weet niet hoe, maar het is ze gelukt.” Juro schudde langzaam zijn hoofd. “Die codes werken waarschijnlijk niet eens meer. In ieder geval niet zonder stroom.” Een diepe zucht rolde opnieuw over Juro’s lippen. “Maar er is nog hoop, als ik jou zo hoor. Is het een idee om een afvaardiging richting Missisauga te sturen? Wie weet worden we daar nog wat wijzer van…” Nu dacht Juro niet dat het veel zou uitmaken. Als ze nog enige kans op stroom hadden, had Derrick dat wel geweten. Toch?
“Waar is Derrick? Heb je hem al gevonden? Waar is iedereen? Waarom zijn de…” Zijn stem stierf weg en kort blikte Juro opzij, naar zijn zus – al zou zij ongetwijfeld doorhebben wat Hectors vraag was geweest. “Er is dus een manier.” Juro knikte langzaam. “Ja,” antwoordde hij zakelijk, op de laatste opmerking. “Derrick is ondergronds, met Bryce. Ze proberen één van de generators weer aan de praat te krijgen. En waar iedereen is…” Juro maakte een nietszeggend gebaar en haalde zijn schouders op. “Geen idee. Ik was op zoek naar jou. Order van de Generaal.” Hij probeerde zo min mogelijk de aandacht op zijn zus te leggen, aangezien Hector dondersgoed wist dat ze een Undergrounder was. Hoewel hij haar nog nooit kwaad had gedaan, of uberhaupt iemand kwaad had gedaan, zag hij het liefst zo min mogelijk System – leden bij zijn zus in de buurt. “Jij was dus ook op zoek naar Derrick?,” vroeg Juro toen. “Is er al meer nieuws bekend?”

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ Somewhere outside ๑ With Juro & Hector / Derrick & Bryce ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

Hoewel de adrenaline redelijk was afgenomen na haar plotselinge ontmoeting, klopte haar hart nog steeds in haar keel. Met één hand hield Juro haar met zachte dwang tegen de muur gedrukt, terwijl ze een diepe zucht vanuit zijn kant hoorde komen. “Ik weet het niet,” Juro’s fluisterende stem klonk gejaagd en Neomy zag zijn blik heen en weer flitsen. “De hele toestand is vreemd. The System kreeg Errors te zien, waarna het complete stroomnetwerk uitviel. We weten niet wat er is gebeurd. En Derrick…” Neomy keek haar oudere broer met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar vrij snel hervatte Juro zijn zin. “Derrick heeft het op jou gemunt, omdat ik volgens hem heb gefaald. Hij vind dit alles mijn schuld…” Er viel een korte stilte, maar voor Neomy antwoord kon geven voelde ze opnieuw hoe Juro’s hand haar mond dichtdrukte.
Een onbekende stem klonk vlakbij en sprak Juro’s naam uit. Neomy peilde Juro’s reactie, die behoedzaam keek maar er niet bang uitzag. Derrick was het in ieder geval niet. De man had een Zuid-Amerikaans uiterlijk en droeg eenzelfde uniform als Juro. Van The System dus, concludeerde Neomy algauw. Ze meende de man weleens gezien te hebben, al wist ze niet meer goed hoe en waar.
Hij richtte zich echter met een glimlach tot haar en sprak opnieuw. “Jij moet Neomy zijn.” Het was eerder een constatering dan een vraag, maar toch knikte Neomy zonder iets te zeggen.
Het gesprek ging algauw over ‘de situatie’ uiteraard en het enige wat Neomy wist te onthouden was dat er in de stad naast Toronto nog wel stroom was, al wist ze niet of dat een voor – of nadeel was. Juro’s hand hield haar nog steeds tegen de muur gedrukt en hoewel Juro half voor haar was komen te staan, staarde ze de man peinzend aan.
Opeens schoot het haar te binnen. Hij was ook bij de experimenten aanwezig geweest! Lang niet bij alle, zoals Juro, maar ze had hem toch wel een paar keer gezien. Wat moesten ze van haar? Inmiddels meende Neomy haar broer wel te kunnen vertrouwen. Hoewel hij tijdens hun eerste ontmoeting zeer afstandelijk was geweest, was dat alleen maar meer en meer bijgedraaid toen Neomy steeds vaker als proefkonijn werd gebruikt. Maar die man? “Juro, kom op!” Hoewel zij in eerste instantie niet verder wilde, voelde ze er niets voor om bij een System-lid in de buurt te blijven. “Laten we gaan! Die vent is niet te vertrouwen! Hij werkt voor Derrick!” Hoewel Neomy zich niet zo snel van de wijs liet brengen, bezorgde The System - leden haar toch de nodige kriebels.

16 mei 2020 - 14:27 Frisk is offline

Frisk 8318

☢ TALON ☢
He sets fire to the ~~world~~ around him, but never lets a flame touch him.

☢ Veda's appartement ☢ met Veda & Chris ☢

Met een halve grijns om zijn lippen keek Talon toe hoe Chris opstond, bijna even vrolijk als hij zich zelf voelde. Ja, hier kon hij vast wel blijven voor de nacht: als Chris of hij elkaar wilden uitmoorden, was dat eerder al gebeurd. En Talon zat al genoeg onder het bloed - al viel dat in het schemerlicht van de kaarsen en tussen het gebruikelijke vuil op zijn kleren niet meteen duidelijk.
"My my, een bekend gezicht. Dat had ik niet zo snel verwacht," zei de man met de littekens, terwijl hij uit de zetel opstond. Talon trok zijn goede wenkbrauw even op, maar bleef glimlachen. Voor hij op Chris antwoordde, draaide hij zich naar de jonge vrouw naast de deur om en groette haar. Haar mond viel open, maar er kwam niet meer geluid over, waardoor Talon alleen maar breder glimlachte.
"Hoe bedoel je, praktisch iedereen loopt hier buiten rond?" vroeg Talon nieuwsgierig. Was Chris al langer boven? Talon herinnerde zich het gesprek met Derrick nog goed, en vooral de onderbreking. Was Chris degene of een van degenen die door die eerste deur waren gegaan? Ondertussen drong de geur van pizza Talons neus binnen, waardoor zijn interesseveld weer eens verschoof.
"Dat is daadwerkelijk normaal eten," antwoordde Chris, waarop Talon naar het aanrecht liep en de restjes pizza bestudeerde. Hij was er niet vies van om de korstjes op te eten, en stak zonder pardon de overgebleven stukjes naar binnen. Kieskeurig was hij niet na die twintig jaar. "Dat kan altijd gewaardeerd worden, no?" hoorde hij Chris zeggen. Talon kreunde genietend als antwoord, pakte nog een stukje en draaide zich daarmee weer om naar de twee, net op tijd om de deur te zien dichtvallen.
"Kloteding," mompelde de vrouw, waarop Talon haar geamuseerd met zijn blik volgde. Wat was dat verhaal? Wat was Chris met haar van plan? Talon keek toe hoe ze wat tussen hen doorliep en hem uiteindelijk een glas aanbood. "Volgens mij kun je dit wel gebruiken," bood ze hem aan, zelfs met een glimlach. Het was te donker om goed te zien, maar zelfs dan wist Talon welk effect hij normaal op mensen had en betwijfelde hij of het oprecht was. Hij deed ook niet echt zijn best om er tegenin te gaan.
Zijn eigen glimlach was wel oprecht, terwijl hij met een bebloede hand het glas aannam. "Wel, ja, dit is de vriendelijkheid die ik wel verwacht had. Veel beter dan de vorige gastheren," grijnsde hij, waarna hij toch eerst even aan het glas rook. Oude gewoontes slijten niet meteen. Alcohol? Talon nam een klein slokje, trok geen gezicht, maar zette het glas dan wel naast zich neer. Hij kon er wel tegen, maar had er niet meteen behoefte aan. Water was veel belangrijker ondergronds.
"Maar waar zijn mijn eigen manieren?" zei hij, zodra hij zich terug gedraaid had naar de vrouw. Hij lachte, deze keer zo charmant als hij in zich had - en ondanks het ooglapje, had hij best een knap koppie - en stelde zichzelf voor. "Ik ben Talon, een, euh, vriend van Chrissy daar." Hij flapperde met zijn hand richting de andere man en liet zijn blik traag over de vrouw heen glijden. Ze stond nu dicht genoeg om meer details te zien, wat hem wel aanstond. "Met wie heb ik het genoegen, popje?"

Mijn brein breint zoals het breint.

17 mei 2020 - 8:12 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| An empty apartment w/ ~~Neomy &~~ Pip ⊰

'Ja, ook zoiets.'
Ondanks het vage antwoord, kan Echo het haar niet kwalijk nemen. De omgeving waarin ze gevormd zijn de laatste jaren, Pip juist langer dan hem, zorgt ervoor dat ze gesloten zijn geworden. Het feit dat Echo zichzelf zojuist geopend heeft tegenover de jongedame zorgt er niet voor dat hij zich echt zorgen maakt — ondanks dat vertrouwen zeldzaam is durft hij te zeggen dat hij de dame tot een normale hoogte inderdaad in vertrouwen durft te nemen.
Wanneer hij haar aanbied voor wat drank te gaan merkt hij eerst de ietwat sceptische blik op, opnieuw geen vreemde reactie. Toch grijpt ze zijn hand vast en laat ze hem haar overeind helpen, maar ze laat hem ditmaal niet los. Gezien het ergens wel een fijn gevoel is, juist het idee dat je er niet alleen voor staat, besluit hij er ook geen aanstalten toe te maken.
'Vooruit dan maar.'
De glimlach rond haar lippen zorgt voor een soortgelijke rondom die van Echo, terwijl hij haar volgt richting de keuken. Terwijl Pip de uitgevallen koelkast opent, zoekt hij in het nabijgelegen kastje zodat hun handen elkaar niet zomaar los hoeven laten — hiermee vertrouwd hij Pip dit te doen wanneer zij er klaar voor is.
'Hier. Geen idee wat het is.'
Wanneer ze lacht keert hij zich pas echt tot haar, en bij het zien van de fles lacht Echo kort. Hij grijpt deze tevreden aan, en opent hem — waarna hij een flinke snuif ervan neemt en een vermakelijke grijns rond zijn lippen begint te groeien. 'Oh, dit zal wel wat werk kunnen verrichten.' Vodka. Goede, oude, vertrouwde Vodka. Zonder ook maar te twijfelen zet hij de fles tegen zijn lippen en neemt hij een grote slok, de branding in zijn keel verwelkomend.
Vanuit zijn ooghoek kan hij zien hoe Pip er vandoor gaat, elke kasje open trekkend op zoek naar iets. Zou het eten zijn? 'We kunnen wel even verder zoeken? Er zijn meer appartementen en ik lust ook nog wel wat.' Of dat laatste een leugen is weet Echo zelf niet goed, juist omdat het gevoel in zijn buik toch echt vervelende proporties aan begint te nemen, en het lijkt zijn weg naar boven te willen maken. De drank lijkt het wat te kalmeren, vreemd genoeg, waardoor hij nog een snelle slok neemt voor hij de fles richting Pip houdt — het idee van een glas voelt nu zelfs wat vreemd voor hem.
'Laten we eens even gaan zoeken. . .'
Met rustige passen maakt hij zijn weg naar de voordeur, welke hij zacht opent. Zijn blik glijdt rond, en hij merkt zo gauw niemand op. Evenals toen ze hier kwamen, het was zo verdomd stil. Zijn voeten leiden hem naar een van de appartementen welke hij nog niet geopend heeft, waarbij hij de deur test, maar deze niet meewerkt. Zo zacht als hij kan, maar toch met aardig wat geluid, trapt hij vlak naast de klink — de deur hiermee openend. Waakzaam maakt hij zijn weg naar binnen, maar het gebrek aan kaarsen of andere verlichting duidt erop dat er niemand is. Met doelgerichte passen wandelt hij naar de keuken, waar hij direct op de koelkast afschiet.

Lieutenant Hector Ruiz
⊱ Lieutenant ||| Derrick's right hand man ||| Powerhungry ||| Unforgiving ⊰

'Die codes werken waarschijnlijk niet eens meer. In ieder geval niet zonder stroom.'
Een diepe frons verschijnt het op de wat verrimpelde voorhoofd van de Lieutenant. 'Er moet nog wel ergens stroom zijn. . . er zijn verschillende mogelijkheden.' Hier interesseert het Hector echter wel om Juro niet van alle informatie te voorzien, vooral niet met zijn zus aanwezig en het feit dat ze ergens willekeurig buiten te vinden zijn.
'Maar er is nog hoop, als ik jou zo hoor. Is het een idee om een afvaardiging richting Missisauga te sturen? Wie weet worden we daar nog wat wijzer van…'
Instemmend knikt Hector. 'Ik heb al een handje vol soldaten erheen gestuurd. Walkies werken echter niet meer, dus we moeten maar hopen dat ze terugkomen om hun bevindingen te delen.' En dat is net wat ze niet hebben, tijd. De kannibalen lopen vrolijk rond alsof de wereld van hen is, de Mexicaan heeft in de tussentijd al meer dood en verderf gezien dan in zijn gehele leven — ledematen afgerukt tot bloedplassen zo groot alsof het op de des betreffende plek drie gehele dagen heeft geregend.
'Ja.'
De zakelijke houding die Juro aanneemt laat Hector kort zijn ogen vernauwen, terwijl zijn blik waakzaam op het hoog gerankte System lid glijden. Hector staat overduidelijk nog steeds boven de beste man, en is niet bang dat te moeten laten zien als dit nodig is — iets dat Derrick erin heeft weten te stampen, en waar hij geen spijt van heeft.
'Derrick is ondergronds, met Bryce. Ze proberen één van de generators weer aan de praat te krijgen. En waar iedereen is…'
Het gebaar dat Juro maakt zou Hector rond moeten laten kijken, maar het doet juist alles behalve dat. Hij ziet simpelweg het nut er niet van in, gezien het pure duisternis is — pure duisternis gemixt met lugubere dreiging die deze twee personen nog niet ontdekt lijken te hebben. Toch doet het hem goed te weten dat Derrick ermee bezig is.
'Geen idee. Ik was op zoek naar jou. Order van de Generaal.'
Hector knikt traagjes terwijl hij zijn best doet alles in zich op te nemen, een waardige poging te doen tot begrijpen. 'Er is ook aardig wat paniek, Juro. Je kunt het ze niet kwalijk nemen dat hun prioriteiten niet liggen bij het beschermen van jullie. Waarom zijn jullie überhaupt buiten? Zoek een gebouw op, trek naar binnen.' Ondanks zijn woordkeuzes, begint hij zijn zin aardig zorgzaam, maar naarmate hij het einde bereikt klinkt het eerder als een bevel — hij heeft immers genoeg lijken gezien en heeft er geen zin in om er nog twee aan toe te voegen.
'Jij was dus ook op zoek naar Derrick? Is er al meer nieuws bekend?'
De Mexicaan drukt zijn kaken kort samen, waarna hij zijn hoofd schud. 'Niet heel lang na de error heeft elk communicatiemiddel het begeven — ik krijg hem zelfs niet te telepatisch te pakken om de een of andere reden.' Hij haalt vervolgens al gauw zijn schouders op, gezien hij nu althans van Juro weet waar zijn baas te vinden is.
'Juro, kom op!'
Iemand lijkt verstandig genoeg te zijn om naar veiligheid te trekken. Het is echter wanneer Hector's blik haar kant op schiet dat het hem duidelijk wordt het het komt door zijn aanwezigheid, niets anders. Zijn ogen vernauwen zich opnieuw, waarbij zelfs een frons weet te ontstaan.
'Laten we gaan! Die vent is niet te vertrouwen! Hij werkt voor Derrick!'
Het zijn juist die woorden die Hector's eigen blik doet verzachten. 'Ik ben net zoveel te vertrouwen als je broer.' Het klinkt niet alsof hij het haar verwijt, of Juro, maar eerder als een duidelijke stelling. 'Ik zou hetzelfde over jou kunnen zeggen, maar ik doe het niet omdat er belangrijkere zaken gaande zijn, Neomy. Maar je hebt gelijk, jullie moeten gaan. De straten zijn niet veilig.' En alsof het zo had moeten zijn, klinkt er net op dat moment een oorverdovend gekrijs. Iets dat ervoor zorgt dat Hector zijn hele lichaam richting het geluid keert. En alsof het nog niet genoeg is, merkt hij op hoe één enkeling hen kant op stormt. Hector loopt hem echter tegemoet, haalt hem onderuit door een simpele uppercut, waarna hij naar zijn pistool grijpt om de kannibaal zonder blikken of blozen in zijn hoofd te schieten. Antwoorden uit hen krijgen werkt niet, die poging heeft hij al gewaagd. Het volkje lijkt niet eens te spreken.

I'm your little ray of pitch black.

17 mei 2020 - 17:35 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Derrick •

Bryce hoort de zachte zucht die Derrick slaakt, gevolgd dooreen mompelde; "Geweldig." Hoewel hij het vrij hield va alle emoties die hij bezat, wist te brunette op te merken dat hij hier alles behalve blij mee was. Ze kon hem geen ongelijk geven daar ze liever zelf ook anders had willen zien. Het had een verlichting van de groeiende schuld in haar binnenste kunnen zijn.
"Nabij."
Met een subtiel knikje maak Derrich duidelijk in welke richting de andere generatoren zich bevinden en welke kant Bryce daarvoor tevens op moet gaan. Moeiteloos duwt ze zichzelf dan ook terug overeind, wrijft daarbij onbewust een keer over de zere plek op haar achterste alvorens ze naar de smalle trap loopt.
Net wanneer haar eerste voet een van de treden raakt klinkt er een ijselijk geluid bij de deur waar ze eerder door binnen zijn gekomen. Nekharen schieten overeind en Bryce krimpt licht ineen vanwege het omineuze gevoel dat het haar geeft — onmenselijk en zeker niet wenselijk. "Wat was dat?" hoort ze zichzelf desondanks uit brengen tegen The General, die op zijn beurt een stuk sneller haar kant op komt gelopen; een signaal voor Bryce dat het serieuze shit betekende. Vooral wanneer er al gauw dwingend gebons door de ruimte lijkt te klinken.
"Klim, IJsprinses. Duw het luik alvast open."
Dat hoefde Derrick geen tweede keer tegen haar te zeggen. Zo snel als het de brunette lukte klimt ze het trappetje op, glijdt daarbij al vloekend van een trede af, waarop ze zich zich zo snel mogelijk poogt te herstellen. Gelijktijdig met dat Bryce het luik omhoog wil duwen, klinkt het brekende geluid van scharnieren en een deur die door kracht van zijn plaats af gedrukt wordt. Onsmakelijke geluiden gaan gepaard met woest, dierlijk gekrijs afkomstig van wat ooit eens mensen moesten voorstellen. Bryce dwingt zichzelf om niet achterom te kijken, in plaats daarvan tracht ze met al haar gewicht de luik open te gooien.
Wanneer het gekrijs vlak achter haar klinkt weet de brunette niet te voorkomen toch achterom te kijken — waar ze nog net kan zien hoe een onmenselijke wezen op Derrick af vliegt, alvorens deze een keiharde trap uitdeelt. Een misselijk gevoel overspoeld Bryce als het schedelbrekende geluid tot haar door dringt, waarop ze zichzelf een zetje geeft en door het luik heen vlucht. Resoluut kruipt ze zo ver als kan bij het gat vandaan, slaat een hand voor haar maag om het kantelen daarvan tegen te gaan.
"Dat was. . "
Doordat een nieuwe golf aan misselijkheid door haar heen trekt, slikt Bryce de rest van haar woorden in en schud daarbij met haar hoofd. In plaats daarvan legt ze een hand over haar lippen heen en staart deels in shock nog op naar Derrick. Haar hart in een stille paniek oncontroleerbaar door haar borstkas heen.

[ bericht aangepast op 17 mei 2020 - 17:36 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

17 mei 2020 - 21:12 LordJohn is online

LordJohn 10836

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ an empty apartment w/ Echo

Echo nam zonder aarzelen de fles van Pip aan, draaide de dop open en rook aan het goedje. 'Oh, dit zal wel wat werk kunnen verrichten.' Hij grijnsde breed en nam een slok, terwijl Pip haar aandacht op de andere kastjes richtte. Helaas hadden zij, Echo en Neomy tijdens hun eerste zoektocht van dit appartement al het eetbare waar al gevonden, en kon Pip niet eens een vergeten pak koekjes vinden. Het frustreerde haar, maar ze vond het ook niet gek. Alle drie hadden ze honger gehad, en alles wat ook maar een beetje eetbaar was hadden ze gepakt. 'we kunnen wel even verder zoeken? Er zijn meer appartementen en ik lust ook nog wel wat.'
Pip draaide zich naar de man om nadat ze tevergeefs het allerlaatste keukenkastje had opengetrokken en ze keek naar zijn uitgestrekte hand, waar hij de fles van de voor haar onbekende drank in vast hield. Ze nam de fles met enige aarzeling aan en rook aan de opening aan de bovenkant. Ze trok haar neus op zodra ze de geur rook en ze keek naar Echo. 'Dit kan toch niet lekker zijn?' vroeg ze wantrouwend. Ze volgde hem uiteindelijk naar de gang en schrok van het lawaai dat van de opengetrapte deur kwam. 'Subtiel,' mompelde ze met een kleine grijns. Ze was vastberaden zich niet hulpeloos, verdrietig of bang te voelen, maar ook dat leek nogal een opgave. Nog altijd had ze de fles drank in haar hand, en zette zich over haar angst heen en nam een kleine slok. Het goedje brandde in haar keel en ze vond de smaak ook verre van lekker. Haar gezicht verried haar mening over deze drank en ze zette de fles op de kleine tafel in de keuken neer. 'En dat spul vind jij lekker?' vroeg ze toen ze naast hem kwam staan en ook de koelkast in keek. Doordat de stroom was uitgevallen deed de koelkast het ook niet, maar het was nog niet zo lang geleden gebeurd, zo leek. Er kwam nog steeds kou uit en wat erin lag, leek nog niet zo aangetast.
Nadat ze alle kasten en lades af waren gegaan, hadden ze nog wel een redelijke hoeveelheid eten gevonden. Alles stond uitgestald op het kleine tafeltje, naast de fles van de vieze alcoholische drank. Na een korte aarzeling keek ze naar Echo. 'Wat ging Neomy doen?' vroeg ze. Ze kende het meisje niet echt goed, en was haar waarschijnlijk niet vaak of nooit tegengekomen als het niet aan Echo had gelegen. Maar ze wist dat haar broer voor The System werkte, en dat maakte haar nerveus. Als zij hem naar dit appartementencomplex leidde, zou het slechts een kwestie van tijd zijn voor er soldaten de deur plat zouden lopen. Derrick had geen geweten en zou geen moment twijfelen om de Undergrounders terug te stoppen waar ze behoorden, of in één keer neer te schieten.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

18 mei 2020 - 18:46 Reeses is offline

Reeses 1333

Ondanks het schemerdonker zag Juro een frons op het gezicht van de Mexicaan verschijnen. “Er moet nog wel ergens stroom zijn… Er zijn verschillende mogelijkheden.” Juro schudde langzaam zijn hoofd. De hele fucking stad zat zonder stroom. Waar wilde Hector in vredesnaam nog stroom vandaan halen? Maar volgens de Lieutenant was er in het nabijgelegen stadje nog wel stroom – dat was in ieder geval iets.
Op zijn woorden knikte Hector. “Ik heb al een handje vol soldaten erheen gestuurd. Walkies werken echter niet meer, dus we moeten maar hopen dat ze terugkomen om hun bevindingen te delen.” Opnieuw knikte Juro langzaam. “Maar dat kan dus nog wel even duren,” concludeerde Juro algauw, waarna het gespreksonderwerp geheel vanzelf sprekend richting hun Generaal en de ontsnapte Undergrounders ging, voor wie één van hun Juro zijn lichaam half had geparkeerd. Hoewel hij dondersgoed wist dat Neomy hun gesprek op de voet volgde, reageerde hij met een simpele “Ja”.
Dat hij vervolgens niet wist waar iedereen was gebleven, leek Hector te begrijpen gezien zijn geknik. “Er is ook aardig wat paniek, Juro. Je kunt het ze niet kwalijk nemen dat hun prioriteiten niet liggen bij het beschermen van jullie. Waarom zijn jullie überhaupt buiten? Zoek een gebouw, trek naar binnen.” Dat er paniek onder de bevolking heerste, voornamelijk de Normals, was onvermijdelijk geweest. Wie had dit ook zien aankomen? Zelfs zij drieën - Derrick, Hector en hijzelf - wisten niet wat ze moesten doen en zij behoorden tot de hoogste ranken die The System te bieden had. Natuurlijk was het niet gek dat iedereen in paniek raakte. Zeker niet nu de Undergrounders ook nog eens vrij rondliepen. Een zucht rolde over Juro’s lippen en hij knikte op Hectors woorden. “Die paniek is niet vreemd. Zelfs wij weten niet eens wat er aan de hand is, natuurlijk raakt iedereen in paniek.” Hij was even stil en vervolgde toen met een knikje: “We waren op weg naar binnen, Hector.” Waar hij naar binnen wilde gaan, hield Juro verzwegen voor de Mexicaanse Lieutenant.
“Niet heel lang na de error heeft elk communicatiemiddel het begeven – ik krijg hem zelfs niet te telepatisch te pakken om de een of andere reden.” Juro knikte langzaam. “Dat zou te maken kunnen hebben…” Maar hij werd onderbroken door zijn zus, die hem aan zijn arm trok. “Juro, kom op!” Juro zag Hectors blik richting zijn zus glijden, waarop Juro zich half omdraaide. “Laten we gaan! Die vent is niet te vertrouwen! Hij werkt voor Derrick!” Juro wilde zijn zus geruststellen, dat Hector anders was dan Derrick, hoewel hij het vanuit haar punt wel begreep. Zelf had hij er ook maanden over gedaan het vertrouwen van zijn zus voor zich te winnen en zelfs dat was minimaal gelukt. Hector leek echter enig begrip te tonen en zei: “Ik ben net zoveel te vertrouwen als je broer. Ik zou hetzelfde over jou kunnen zeggen, maar ik doe het niet omdat er belangrijkere zaken gaan zijn, Neomy. Maar je hebt gelijk, jullie moeten gaan. De straten zijn niet veilig.”
Alsof Hector het zo geplant had, klonk er vlakbij een oorverdovend gekrijs. Een gekrijs dat Juro een half uur eerder ook ondergronds had gehoord. Een gekrijs dat zijn nekharen overeind deed zetten. Hij duwde Neomy tegen de muur, klaar om aan te vallen, maar Hector was degene die de kannibaal tegemoet ging. Alsof het niets voorstelde haalde Hector de kannibaal onderuit, waarna hij de kannibaal zonder enige waarschuwing door het hoofd schoot.
“Juist,” merkte Juro enigszins droogjes op. Hij wierp een blik op Neomy, die er behoorlijk ontdaan uitzag en toen op Hector. “Tijd om te gaan dus.”

Terwijl Hector en Juro discussieerden over het wel en wee van de situatie zonder stroom, hield Neomy de twee heren nauwlettend in de gaten. Hoewel ze inmiddels wist dat Juro haar nooit iets zou aandoen, vertrouwde ze haar broer minimaal. Iets dat te danken was aan zijn functie bij The System. Hetzelfde gold voor Hector, al vertrouwde ze die man helemaal niet.
In plaats daarvan sloeg ze de enige stad, Missisauga, op in haar geheugen, want zij zou echt zo’n lomperik zijn die de naam zou vergeten. Daarnaast was het belangrijk om te weten dat er dus een groepje soldaten richting het van stroom voorziene stadje was gestuurd – iets waar ze rekening mee moesten houden. En schijnbaar was Derrick ergens ondergronds – mooi, dan hadden ze van hem voorlopig geen last.
Met een nauwlettende blik hield Neomy Hector in de gaten, iets dat niet hielp bij haar geruststelling. Uiteindelijk trok ze haar broer aan haar arm en smeekte hem haast om mee te komen, zover mogelijk uit de buurt van The System-lid. Die keek haar aan maar zijn blik leek wat milder te worden. “Ik ben net zoveel te vertrouwen als je broer.” Neomy snoof. Dat zei ook niet veel. “Ik zou hetzelfde over jou kunnen zeggen, maar ik doe het niet omdat er belangrijkere zaken gaande zijn, Neomy. Maar je hebt gelijk, jullie moeten gaan. De straten zijn niet veilig.”
Op dat moment klonk er een bloedstollend gekrijs. Het gekrijs deed Neomy direct denken aan de Underground en, hoewel ze de wezens nooit had gezien, had ze de nodige geruchten en verhalen zeker wel gehoord. Neomy deinsde achteruit en voelde tegelijkertijd de hand van haar broer, die haar tevens tegen de muur drukte. Hector echter liep op het wezen af en vol afschuw keek Neomy toe hoe hij het wezen neerhaalde en om hem vervolgens in koele bloede neer te schieten.
Neomy wendde haar blik af van het dode lichaam en hoorde haar broer. “Juist. Tijd om te gaan dus.” Neomy verroerde zich echter niet. “Hij schoot hem zomaar neer,” zei Neomy en haar stem klonk iets hoger dan normaal. Ze keek langs Juro heen naar de neergeknalde. “Hij schoot hem zomaar neer!,” herhaalde Neomy schril. En hoewel ze het niet wilde toegeven, deed het haar meer dan ze had gedacht. “Dat kan niet zomaar!” Ze trok zich van Juro los en deinsde achteruit.

19 mei 2020 - 20:27 Kefe is offline

Kefe 5051

Lieutenant Hector Ruiz
⊱ Lieutenant ||| Derrick's right hand man ||| Powerhungry ||| Unforgiving ⊰

'Maar dat kan dus nog wel even duren.'
Het is geen ingewikkelde conclusie, toch knikt Hector alsof het een grootse bevinding is, ergens simpelweg opgelucht dat iemand nog een logische denkwijze bezit. Toch nog iemand die hersencellen lijkt te bezitten in een tijd als dit, iets dat zeldzaam is en dat Hector het liefst zo wil houden. Dat Derrick recentelijk wat onmacht voelt tegenover de Japanner, betekent niet dat de Mexicaan ook maar iemand erop aan zal kijken dat deze in ranks stijgt met een snelheid waar je u tegen zegt.
'Die paniek is niet vreemd. Zelfs wij weten niet eens wat er aan de hand is, natuurlijk raakt iedereen in paniek. We waren op weg naar binnen, Hector.'
Instemmend knikt Hector op de eerste woorden, maar op het feit dat ze naar binnen willen gaan zet hij een stap van ze af, alsof hij hen wil aanmoedigen te gaan. Er zijn genoeg lijken, Hector is de laatste die op dat punt iemand tegen wil houden. Overleven is stukken belangrijker, het terugvinden van gevaarlijke Undergrounders die nog menselijk zijn staat niet bovenaan zijn prioriteitenlijstje.
'Dat zou te maken kunnen hebben…'
Ondanks dat Neomy paniekerig reageert is Hector benieuwd naar hetgeen dat Juro wil uitspreken, maar hij draait zijn aandacht daarom op de enige dame in het bijzijn. Hij legt haar uit hoe hij evenveel te vertrouwen is als Juro, en hoe je het ook went of keert kan het voor ieder iets anders betekenen, maar betekend het wel dat de twee gelijken zijn op dat vlak. Beide staan ze overduidelijk aan een andere kant van de kijk die Derrick op hen heeft, toch staan ze aan dezelfde kant als de General.
De afleiding in de vorm van een kreet, een neerhaal en een schot klinken er echter al gauw. Hector is klaar met dit spelletje, richt hij zich weer tot het duo. Hoewel Juro nuchter lijkt te reageren, gaat het Neomy lang niet zo goed af — paniek duidelijk zichtbaar achter haar donkere kijkers.
'Hij schoot hem zomaar neer. Hij schoot hem zomaar neer! Dat kan niet zomaar!'
Hector zucht, haat de paniek die duidelijk zichtbaar en hoorbaar is. Het laatste dat hij ermee wil doen is iemand zo laten voelen, maar een andere keus ziet hij niet. 'Neomy. . . jij komt daar vandaan, jij weet als geen ander hoe vreselijk deze. . . mensen zijn. Als je ze al mensen kunt noemen.' Zijn woorden klinken haast zorgzaam, iets hoe hij zich toch wel lichtelijk voelt nu. 'Alsjeblieft, ga met Juro naar binnen. Hij weet je veilig te houden.'
Vervolgens keert Hector zich tot Juro. 'Zorg dat de connectie openstaat, alsjeblieft.' Hij geeft een tik met zijn vinger tegen zijn eigen hoofd, indicerend over welke connectie hij het heeft. Het is echter wanneer hij een geluid hoort, een stem, dat hij zijn wapen ophaalt om deze op de twee personen te richten die eraan komen.

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Somewhere outside w/ Juro, Neomy, (Bryce & Hector) ⊰

Het ontgaat Derrick niet dat Bryce eens een aai geeft over haar perfect geronde billen, waardoor zijn wenkbrauwen nog even optrekken. 'Wat is er gebeurt?' Ondanks dat hij gewoonlijk weinig geeft om haar, of ook maar iemand, besluit hij eens interesse te tonen — vooral om te zien hoe erop in gegaan zal worden. Zij heeft overduidelijk al meerdere emoties, wie weet verwacht ze hetzelfde van hem.
'Wat was dat?'
Derrick antwoord niet direct, en krijgt het zelfs voor elkaar helemaal niet te antwoorden — het antwoord overduidelijk logisch in deze situatie. Zijn blik glijdt van de deur tot Bryce, welke na zijn snelle bevel gelukkig sneller naar boven weet te klimmen. Ook dit lijkt haar niet helemaal goed te gaan, vrijwel bij de derde trede al voelt hij hoe haar voet net de trede lijkt te missen. Vervloekingen rollen over zijn lippen als zoete broodjes, terwijl hij de scharnieren het hoort begeven — wat gepaard gaat met het openen van het luik tot zijn geluk.
Wanneer de General geen bewegingen boven zich meer voelt, en het onmenselijke wezen onder hem geen teken van leven vertoond klimt hij wat kalmer naar boven — tot hij wat gekreun verder weg hoort. Een geluid waarvan hij kort denkt dat het tussen zijn oren zit, tot er iets met een zachte klik de kamer binnenwandelt. Door zijn nachtvisie ziet hij dondersgoed dat het nog zo'n kannibaal is waardoor zijn volgende bewegingen rustiger zijn.
Eenmaal zacht in de volgende ruimte geklommen sluit hij het luik zo zacht als menselijk mogelijk is, waarna zijn ogen zoeken naar Bryce. Wanneer hij haar in een hoekje aantreft kantelt zijn hoofd lichtelijk. De hand op haar maag zegt hem genoeg, waardoor een kleine glimlach verschijnt rond zijn lippen in vermaak.
'Dat was. . '
Haar hand schiet voor haar mond alsof ze inderdaad zo haar maaginhoud gaat verliezen, terwijl ze hem met grote ogen aanstaart. 'Nodig.' Achter het ene woord zit zoveel autoriteit dat hij er zelf haast van zou kunnen schrikken. Uitnodigend steekt hij zijn hand uit, enkel en alleen uit voorbehoud om hier gauw te verdwijnen. Vrouwen, altijd zo onwijs machteloos. Het is dan dat hij een schot hoort, maar veel hoeft het niet te betekenen. Zelf tast hij zijn eigen schouderholsters af om te voelen of zijn vertrouwde pistolen er nog te vinden zijn.
Met nog een snelle blik op het luik besluit hij hier nog gauw bovenop te schuiven, zo zacht als hij kan met zijn versterkte krachten. Hierna werpt hij er nog geen blik meer op terwijl hij wegloopt, op naar de tweede generator om te proberen. Met zijn nachtvisie zal navigeren door de duisternis lang niet zo moeilijk zijn als het voor ieder ander zal zijn, waardoor Derrick op zijn gemak begint te lopen. Het is echter wanneer hij een zijstraat inkijkt, dat hij een tevreden geluidje hoorbaar maakt. Juro, Neomy én zijn Lieutenant? Interessant stel.
Na een snelle blik op Bryce, verschijnt er een lugubere grijns rond zijn lippen, voordat hij doelgericht die kant op begint te lopen — op het drietal af dat voor Bryce waarschijnlijk niet meer dan schimmen zijn, als ze hen al kan zien. 'Doorlopen, Brycy.' Bij het uitspreken van haar nieuwe bijnaam rolt er een vermakelijke lach over zijn lippen. 'Bryce en Icy samen. . . geniaal.' Zijn lach zwakt stukje bij beetje af, maar maakt plaats voor een tevreden grijns.
'Brycy,' ditmaal is het niet meer dan een fluistering, terwijl hij hoofdschuddend het trio nadert. Het ontgaat hem niet dat Hector een pistool op hem richt, welke nog niet geheel bewust lijkt te zijn met wie hij te maken heeft. 'Vergeet niet wie je die titel heeft gegeven.' Zijn autoritaire toon komt weer naar boven tijdens het uitspreken van de woorden, een duidelijke waarschuwing tegenover zijn rechterhand, wie het wapen direct laat zakken.
Zonder het antwoord van Hector af te wachten focust Derrick zich echter op de broer en zus. 'Oh, wat een gezellige hereniging!' De woorden klinken haast oprecht, maar ieder die de General kent weet dat het grootse onzin is. 'Dit is wel erg groot toeval, niet?' Derrick's ogen boren zich in die van Juro op dwingende wijze, al verwacht hij alles behalve een antwoord. Het is daarom dat hij zich tot Neomy keert. 'Ah, fijn om jou te zien. . .' Zijn mondhoek krult op in vermaak. 'Met jou ben ik nog lang niet klaar. De bloemetjes als bedankje mag je opsturen naar je liefdevolle broer.' Het is echter dan dat hij tegen zijn lippen aantikt alsof hij zich zojuist iets bedacht heeft. 'Daarover gesproken, waar is Adam?'
'Om alle grappen maar even in het niet te laten verdwijnen,' begint Derrick alsof het hem enige moeite kost, 'ik heb nog wel een leuk experiment bij me, Neomy. Ben je er klaar voor?' Met grote, doelgerichte passen maakt hij zijn weg haar kant op, en zonder verder enige moeite echt te willen doen grijpt hij de dame vast bij haar pols. Om niemand nog maar even de kans te geven in te springen drukt hij zijn lippen ongevraagd op de hare, een grijns op zijn gezicht wanneer hij deze vrijwel direct weer van haar afhaalt. Enkel en alleen om haar reactie te peilen. Haar handelingen houdt hij waakzaam in de gaten, evenals die van Juro — mocht één van hen een hand zijn kant op uitsteken dan weet hij deze vast te grijpen door zijn snelle reflexen.

[ bericht aangepast op 19 mei 2020 - 20:28 ]

I'm your little ray of pitch black.

20 mei 2020 - 8:15 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| An empty apartment w/ Pip ⊰

'Dit kan toch niet lekker zijn?'
Een magere glimlach groeit op het gezicht van Echo. 'Ik drink dit niet omdat het lekker is.' Toch vormt zich een geluid vanuit zijn mond dat het beste te omschrijven valt als een lach, al is het maar halfhartig. 'De branding laat me wakker voelen.' Kalm haalt de ex soldaat zijn schouders op, alsof hij ook wil zeggen dat hij niet precies weet wat het is. Voor nu is het in elk geval het wakker blijven. De onrust met betrekking tot Neomy speelt ook een aardige rol, en bezorgd hem een vervelend onderbuikgevoel.
'Subtiel.'
Wanneer Echo's blik op Pip gericht wordt ontgaat hem de kleine grijns niet, waardoor hij deze beantwoord met een soortgelijke. 'Effectief.' Inmiddels heeft hij er net iets teveel vertrouwen in dat er niemand meer in het gebouw te vinden is, waardoor het veilig voelt te doen. Bovendien verbreekt het de gedachten in zijn hoofd, wat hij verwelkomd met open armen.
'En dat spul vind jij lekker?'
Nu kan Echo niets anders dan lachen, vooral omdat zijn ogen haar handelingen gevolgd hebben en hij daardoor elke reactie heeft meegekregen. 'Nee, lekker is het niet.' Eerder had hij niet zozeer eerlijk geantwoord, maar ditmaal heeft ze het geproefd en heeft het geen nut te liegen.
Systematisch gaan Echo en Pip vervolgens aan de gang, werken de keuken van buiten naar binnen toe, stallen hierbij alle gevonden waren op het kleine kastje en zelfs Echo moet uiteindelijk bekennen dat ze aardig wat hebben gevonden. Met een tevreden blik haalt hij een blik worstjes uit het rijtje, niet geheel beseffend dat Pip van plan is een domper op zijn verbeterde gemoedsrust te stoppen.
'Wat ging Neomy doen?'
Echo zal het niet gauw toegeven, maar het echte antwoord weet hij ook niet. Neomy heeft hem niets duidelijk gemaakt, en het enige dat hij weet is dat ze een broer heeft die ze dolgraag wil vinden. De dag dat ze hem bekende dat ze hem gezien had bij haar experiment, en hem hierbij vertelde over het feit dat The System ook mensen heeft, niet enkel uit een gigantische machine bestaat, heeft hij een geheel ander beeld gekregen. Zelfs zijn hoge rang zorgde er niet voor dat hij deze informatie tot zijn beschikking had.
Het blijft dan ook even stil vanuit de ex soldaat, waarna hij zich met een zucht naar Pip keert. 'Neomy heeft wat demonen, ik denk dat ze deze wil vinden — of verslaan.' Echo heeft geen idee wat deze dame weet van al het gebeuren, waardoor hij besluit niet teveel informatie te delen. Niet omdat hij Pip niet vertrouwd, gezien zij de eerste persoon Underground was in wie hij dat durfde te leggen, maar omdat hij Neomy vreemd genoeg respecteert en haar verhaal niet de wereld in wil hebben.
'Zullen we dit terugbrengen?' zoekend kijkt Echo al rond, op zoek naar een manier om het eten en drinken terug te brengen naar hun appartement. Als hij dan wonder boven wonder een krat vind begint hij alles rustig over te hemelen. 'Wie weet is ze intussen al terug.' Ondanks dat hij het betwijfeld, durft hij er geen duidelijke opmerking over te maken — te bang dat Pip weer terug gaat vallen in haar melancholieke gevoelens. 'Vergeet de fles niet.' Een flauwe grap, waar hij zich geheel bewust van is, wanneer hij de krat oppakt en op een rustig tempo naar de deur wandelt. Het is haast een zegen te noemen hoe goed hun ogen aan de duisternis kunnen wennen.

I'm your little ray of pitch black.

20 mei 2020 - 22:00 LordJohn is online

LordJohn 10836

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ an empty apartment w/ Echo

Ze had misschien wel direct spijt van haar vraag over Neomy, want de wat luchtige sfeer die in het lege appartement had gehangen, leek meteen verdwenen. Maar ze kon niet anders. Neomy was zo snel verdwenen dat ze niet eens had kunnen bedenken wat ze zou willen, behalve haar broer vinden. Dat vond Pip sowieso al vreemd. Ze herinnerde zich weinig van haar broers en zussen, als ze die al had gehad. Haar leven voor ze Underground belandde was een grote blur, al leken er soms flarden aan herinneringen terug te komen, die haar alleen maar verwarden.
Echo bleef stil en leek na te denken over een duidelijk, diplomatiek antwoord. Pip had geen idee hoe diep de relatie tussen Neomy en Echo ging, wat ze met elkaar deelden en wat ze elkaar toevertrouwden. Zelfs toen Pip had besloten dat de ex-soldaat te vertrouwen was, had ze lang niet alles met hem gedeeld. 'Neomy heeft wat demonen,' verbrak hij uiteindelijk de geladen stilte, 'ik denk dat ze deze wil vinden — of verslaan.'
Pip slikte even en liet weer een stilte vallen, terwijl ze de woorden van Echo in zich opnam. 'Ik hoop maar dat ze voorzichtig doet,' zei ze toen en ze keek naar de man op. 'Derrick is niet te vertrouwen... en hij weet ons zo te vinden als hij haar volgt als ze terugkomt.' Alleen al het idee dat ze oog in oog zou moeten komen te staan met Derrick zorgde ervoor dat de rillingen over haar rug liepen. Ze had geen goede herinneringen aan hem en ontweek hem als het kon. Voordat de tunnels opengingen had ze hem relatief makkelijk kunnen ontwijken ondergronds, ook al leek hij in elke donkere hoek aanwezig.
Langzaam begonnen ze de gevonden etenswaren in een krat te plaatsen. Pip haatte zichzelf dat ze het onderwerp had opgegooid en dat ze dat gewoon niet even van zich af had kunnen zetten en had kunnen genieten van het lege appartement, de stilte om zich heen en het feit dat ze zich relatief schoon voelde. 'Vergeet de fles niet,' grapte Echo en Pip keek hem met een dodelijke blik aan, maar grijnsde even, al lachten haar ogen niet mee.
'Omdat je het zo lief vraagt,' zei ze, terwijl ze de fles in het krat plaatste en achter Echo aan liep naar buiten. Het was haar amper opgevallen dat het ook in het appartement en op de gangen van het gebouw donker was. Na al die jaren ondergronds verbaasde het haar niet eens meer en kon ze er goed mee omgaan. Hoe angstaanjagend haar tijd Underground ook was geweest, het stelde haar op een of andere manier gerust dat ze niet direct helemaal zichtbaar zou zijn. Het was veel makkelijker om je te verbergen in het donker dan in de zon. Daarbij kwam dat iedereen bovengronds hen makkelijk zou herkennen als Undergrounders. Niet per se door hun kleding, want die hadden ze uitgetrokken zodra het kon, maar door hun grauwe huid, vieze nagels en vet haar. Niemand anders was zo onverzorgd als zij.
Eenmaal in 'hun' appartement zette Echo het krat op de salontafel neer en zakte Pip neer op de bank. Geen Neomy. Dat had ze ook niet verwacht, maar ze had er stiekem wel een beetje op gehoopt. De geruststelling dat Neomy oké was en dat Derrick geen idee had waar zij waren, moest nog op zich laten wachten. Terwijl Pip onrustig met haar vingers speelde, richtte ze haar blik uiteindelijk weer op Echo. Ze wilde geen stiltes laten vallen, maar ze wist ook echt niet waarmee ze die stiltes op zou kunnen vullen. Ze had behoefte aan een gesprek, aan aandacht, maar hoe ze dat kon krijgen, wist ze niet. 'Waarom...' begon ze aarzelend, maar ze slikte haar woorden in. Ze wilde vragen waarom hij Underground was beland, al wist ze heel goed dat dat te persoonlijk was. Het was nooit ter sprake gekomen en het ging haar ook niets aan, maar ze voelde de drang om meer over hem te weten te komen. 'Waarom werd jij opgesloten?' maakte ze haar zin uiteindelijk toch zacht af.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

21 mei 2020 - 9:50 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Derrick & Hector & Neomy •

Met een lichte twijfel had Bryce zijn vraag beantwoord. Ergens had ze niet verwacht dat Derrick het zou opmerken dat ze over haar pijnlijke achterste heen wreef, maar daar de oprechtheid van zijn vraag haar ergens weet te raken besluit ze nog te antwoorden, alvorens ze opgejaagd het luik in verdwijnt.
"Noem het een ongelukkige val."
Het is mede daarom dat Bryce in haar haast een trede mist waardoor ze even van het trappetje af lijkt te glijden, maar de krijsende geluiden achter haar sporen haar direct weer aan tot verder gaan — behendig terug de hoogte in, het luik door, terwijl Derrick achter haar gehakt maakt van de hersens van een van de kannibalen. Misselijkheid overspoelde de brunette eens ze terug veilig was.
"Nodig," is de enige aanvulling wat ze van The General krijgt als ook hij boven staat en het luik terug weet te sluiten.
Het kost haar minder moeite dan ze in een eerste instantie verwacht had, maar Bryce weet te voorkomen dat ze haar maaginhoud ergens op de grond neer klettert. In plaats daarvan gunt ze zichzelf en haar emoties de tijd om tot rust te komen, wanneer Derrick er zich van verzekert dat niemand meer door het luik heen kan komen. Zonder aarzeling neemt de brunette daaropvolgende de hand aan die hij naar haar uitsteekt, waardoor ze snel weer met beide benen letterlijk terug op de grond staat — om samen met de man op zoek te gaan naar de tweede generator.
"Doorlopen Brycy. Bryce en Icy samen. . . geniaal," klinkt het onderweg een keer. Met een schuine blik kijkt Bryce naar Derrick op, vraagt zich voor een kort moment af of hij ergens een klap van de molenwiek gehad heeft, maar de lugubere grijns geeft een ander effect af. Onheilspellend eerder. Nog eenmaal hoort ze hoe hij haar zelfverkozen bijnaam nog een keer mompelt, maar de aandacht van de brunette reikt al niet meer naar hem uit — eerder naar het trio voor hen, bestaande uit Juro, een jonge vrouw en een man die ze beide nog nooit in haar leven gezien had. Bryce aarzelt, maar Derrick neemt vrijwel meteen het voortouw; de toon die hij aanslaat allesbehalve goedgezind.
"Om alle grappen maar even in het niet te laten verdwijnen," zegt The General dan, zijn eerder woorden maar half tot Bryce doorgedrongen vanwege de onderzoekende blikken die ze over het onbekende tweetal heen had laten glijden. "ik heb nog wel een leuk experiment bij me, Neomy. Ben je er klaar voor?"
Wanneer Derrick de jonge vrouw genaamd Neomy naar zich toehaalt en zijn lippen op de hare druk, in een soort misselijk spel enkel tussen haar twee. Ontsnapt er een verwarde "What the fuck" voor het eerst aan haar lippen. Onrust slaat toe als ze dan ook nog de onbekende man op haar af ziet komen, waarop Bryce het besluit op een achteruit pas te zetten — weg bij het viertal vandaan.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek