100 | Speeltopic | The System 16+ - Speeltopics

---

The Story      ≽

"Trust The System." In een verre toekomst oogt de wereld stukken beter eraan toe te zijn, niet alleen de aarde maar ook zeker de mensen die erop leven. In geen honderd jaren heeft er nog geen plaag bestaan, en ook bestaan er geen natuurverschijnselen zoals aardbevingen of tornado's. De wereld is een vredige plek waar ieder veilig kan wonen — een waar paradijs in de ogen van iemand die niet verder wil kijken. Het stikt er van de positiviteit, en zelfs de mentale gezondheid is over de generaties enkel gestegen. Iedereen oogt net zo gezond als de aarde vruchtbaar is als het ware. Dit heeft echter enkel generaties gekost, en is niet altijd even goed omarmt. Het is echter de nieuwe generatie die zowat gekweekt is met de behoefte naar deze perfectie, met een gezonde portie nieuwsgierigheid en creativiteit om te groeien in deze perfecte wereld. Het is hun taak de nieuwe generatie te creëren en alles dat daarbij komt kijken.       Het klinkt natuurlijk allemaal te perfect om waar te zijn, en dat is het ook — al heeft tot dusver niemand ook maar een poging gedaan om verder op onderzoek uit te gaan. En degene die dat wel gedaan hebben, zijn simpelweg verdwenen. Het is verder ook totaal geen gebruikelijk iets, omdat het als het ware "uit" een mens is gekweekt om hen vragen te laten stellen tegenover The System. The System is namelijk een computerprogramma dat alles bepaald wat er gebeurt, ontworpen door Augustus French — de overgrootvader van Derrick French, de man aan de top. Hij draagt de titel Generaal, wat gelijk zal staan aan President of Koning van nu.       De titel Generaal duidt er natuurlijk wel op dat het leger een hoge rank heeft in dit land, zelfs de hoogste rank als het ware. Het is echter niet zozeer dat zij angst aanjagen, ze zijn gewoon overal ten alle tijden aanwezig. Volgens Derrick French hangt er namelijk altijd een donkere wolk boven het land, al heeft geen levend persoon iets van de dreiging gezien en begint de nieuwe generatie dat als het ware lichtelijk te wantrouwen.       Toch is er nog geen oorlog uitgebroken, juist omdat alles gratis wordt aangeboden aan het volk. Zo worden ze van huizen, kleding en voedsel voorzien en is geld simpelweg niets meer dan een herinnering aan een verkeerde wereld — althans zo wordt het hen verteld. Ze programmeren haast dankbaarheid in je vanaf een jonge leeftijd, al blijft het daar zeker niet bij. Het een en ander wordt ze vanaf jongs af aan zo vaak verteld, dat er oprecht geloof is in het feit dat dit een perfect leven is, en dat zij dit jou verzorgen.             "Trust The System."

---

I'm your little ray of pitch black.

CRISTÍAN 'CHRIS' ROMANOV 30 • Undergrounder (5 years) • Alone > With Veda, outside

Bijna direct lijkt ze de richting van het geluid op te kijken en zo dus richting mij. Mijn ogen vernauwen wat terwijl die van haar juist groter lijken te worden. 'Hallo?' Voor een kort moment blijf ik stil. Haar stem klonk anders dan die van de meeste undergrounders, minder... Ruig? Als dat het juiste woord is. Opeens lijkt ze mijn kant op te lopen en ik blijf stil staan, maar toch waakzaam. Ze leek totaal geen bedreiging te zijn, maar je moet tegenwoordig op alles voorbereid zijn niet? 'Kan ik je helpen?' Bij deze woorden frons ik lichtjes en ik weet dat het duidelijk is dat ik over haar woorden nadenk. Geen idee, kon ze dat? Allemaal leuk en aardig dat ik uit die bende daar beneden ben, maar hoe ik nu verder moet gaan.. Daar heb ik dan weer niet over nagedacht. Heb ik überhaupt nagedacht? Tot dit punt leek het bijna automatisch te gaan. ''Ehm..'' mompel ik en schraap mijn keel even als ik merk dat mijn eigen stem ook wat stug klinkt. Dan stopt ze met lopen en als ze haar wenkbrauw kort ophaalt weet ik al genoeg. Die littekens waren wellicht niet het leukste beeld om naar te kijken, maargoed wat doe je eraan. In de jaren dat ik daar heb gezeten waren een paar nieuwe littekens per dag bijna een gegeven te noemen. 'Waar kom je vandaan?' Een korte lach is over mijn lippen gerold voor ik het door heb. ''Ik denk dat je dat zelf ook wel weet, niet?'' spreek ik rustig. Ik blik even naar achter en kijk naar de deur, misschien was het beter om hier niet te blijven staan. Als ik dit hele systeem een beetje kende wist ik al dat dit binnen de kortste keren mensen had gealarmeerd. Snel keer ik ook weer naar de blondine. ''Ik hoop eigenlijk wel dat je me kan helpen,'' vervolg ik en stap nu ook langzaam naar haar toe. ''Maar het is beter om hier eerst weg te komen.'' Met die woorden pak ik haar arm en trek haar mee, de kant die ze eerder op leek te gaan. Ik weet niet hoe ver ik kan komen, maar in elk geval verder weg van die deur is al beter. Eenmaal verderop laat ik langzaam mijn grip op haar arm los en merk nu ook het bloed op wat aan mijn handen kleeft. Of het komt van mijn eerdere wonden of van de soldaat, dat wist ik niet. Met een lichte frons op mijn gezicht kijk ik naar mijn handen. ''Oh.'' mompel ik bedenkelijk. Nou ja, een pluspunt. Als het van mij is, is mijn wond in ieder geval al geheeld. Niet dat je dat in deze staat ziet maar..

---

El Diablo.

Neomy zag Echo meerdere malen met zijn ogen knipperen, voor hij goed en wel wakker was en toen pas reageerde op haar onsamenhangende verhaal. “Aangevallen. En het zijn maar boeken, Neomy. Zeg me niet dat je jezelf weer in de weg hebt gezet?” Op zijn eerste antwoord knikte Neomy – logisch. Zelf had ze zich er nog niet toe hoeven verzetten mensenvlees te eten, iets dat ze ook nooit hoopte te gaan doen. Zeker niet nu Juro haar van voedsel voorzag, als Derrick het weer eens nodig vond om op haar te experimenteren. Op zijn tweede antwoord schudde Neomy ontkennend haar hoofd. “Nee. Nou ja, half. Adam ”       Neomy keek achter zich, maar in plaats van Adam te zien herkende ze de donkerharige dame als Pip. “Echo,” reageerde Pip. In de tussentijd had Pip al haar rugzak op de grond gezet, die zijn beste tijd inmiddels wel had gehad. Ze keek hen aan, een begroeting zat er niet meer in maar Neomy knikte wel ter begroeting. Velen deden inderdaad niet meer aan beleefdheden, maar als het even kon hield Neomy zich er wel aan, ondanks de gebrekkige reacties. Hoewel ook Neomy merkte dat het na drie jaar Underground steeds minder werd.       “Mijn rugzak is kapot,” vervolgde Pip en wees op de lap stof dat voor rugzak door moest gaan. Neomy zag een grijns rondom zijn lippen opspelen, en zelf grijnsde ze weer om het antwoord dat Echo gaf. “Ja, dat ding werkt niet echt meer ” Hij leek om zich heen te kijken waarna zijn ogen weer op haar eindigden. Neomy begreep zijn blik, knikte en probeerde het jongetje zo voorzichtig mogelijk bij zijn moeder neer te leggen. Half slepend, half dragend. Het jochie bewoog onrustig, brabbelde iets onverstaanbaars maar toen hij weer lag leek hij weer weg te zinken in een diepe slaap. Of was het bewusteloosheid? In de tussentijd had Echo een nieuwe – tweedehands – rugzak gevonden en deze richting Pip uitgestoken.       Echo leek enige moeite te hebben weer omhoog te komen, wat inmiddels geen verbazing meer was voor Neomy. Niet perse Echo zelf, maar alle Undergrounders hadden last van pijntjes en mankementen. “Als de soldaten hier zijn gaan we richting de riolen daar willen ze niet dood gevonden worden.” Neomy gaf een instemmend knikje op Echo’s woorden. “Ze zijn er wel vaak hè, deze week. Die soldaten, bedoel ik,” sprak Neomy in het algemeen, terwijl ze hun weg maakten door het donkere gangenstelsel, steeds verder weg van de verlichtte hoofdgang. “Hebben ze van jullie ook spullen meegenomen?”

'Ja, dat ding werkt echt niet meer...' reageerde Echo al snel met een lichte grijns rond zijn lippen. Pip kon alleen maar even met haar ogen rollen en ze keek weer terug naar het tweetal op de grond. Samen verplaatsten ze het kleine jongetje en leggen ze hem bij zijn moeder neer, ook al weet Pip niet of dat nu echt een verbetering is. De vrouw is compleet van de wereld en lijkt echt niet door te hebben wat er om haar heen gaande is. Ze weet waarschijnlijk niet eens dat haar zoon gewond is. 'Je rugzak is inderdaad aan vervanging toe.' Echo komt een beetje overeind en steekt een redelijk goed uitziende tas naar Pip uit. 'De eigenaar ervan... heeft het niet gered.' Even volgde ze zijn blik de donkere gang in, maar wendde haar blik af en greep de zogenaamd nieuwe rugzak vast. Er kwam vrijwel niets nieuws binnen, dus waren ze echt afhankelijk van de spullen van anderen. Sommige dingen werden gestolen, andere verkregen ze door ze letterlijk van de lijken te graaien. Pip zakte door haar knieën en stopte al haar spullen in de nieuwe rugzak. De oude, versleten hoop stof trapte ze snel aan de kant en ze keek toen weer op naar de twee voor haar.       'Als de soldaten hier zijn, gaan we richting de riolen... daar willen ze niet dood gevonden worden,' zei Echo en Pip knikte instemmend en volgde hem direct.       'Ze zijn er wel vaak, hè, deze week. Die soldaten, bedoel ik,' reageerde Neomy en wederom knikte Pip. Het viel haar eerst niet zo op, maar nu het al dagenlang gaande was, voelde het toch veel minder fijn. 'Hebben ze van jullie ook spullen meegenomen?'       Die laatste opmerking zorgde er wel voor dat Pip opkeek naar Neomy. 'Ben jij ook wat kwijt?' vroeg ze toen met een verbaasde toon in haar stem. Had het dan toch niet aan haar gelegen? Ze zuchtte even en keek naar Echo, die voor hen richting het riool liep. 'Ik kan mijn mes niet meer vinden.' Daar baalde ze van. Sterker nog: ze was bang. Doodsbang. Met dat mes had ze zich al zo vaak verdedigd hier dat het bijna onderdeel van haar lichaam was geworden. Het was een soort verlengstuk van haar arm en ze kon niet zonder. Ze voelde zich haast naakt nu ze het mes niet meer continu in haar hand droeg. Op een of andere manier moest ze ervoor zorgen dat ze het terug zou krijgen of iets nieuws zou maken. Zonder een wapen kon ze zich niet verdedigen. Lichamelijk was ze in de laatste elf jaar sterker geworden, maar sommige mannen die hier beneden rondliepen konden haar zonder enige moeite tegen de muur of op de grond krijgen. Met enige moeite schudde ze deze nare gedachten van zich af. Al dagen voelde ze zich raar, alsof er iets veranderd was. Ze had het altijd gegooid op de aanwezigheid van de soldaten, maar nu wist ze niet of het zo was. Haar mes verdween niet zomaar en de soldaten zouden toch niet zomaar iets meenemen als ze sliep? Ze waren sadistisch en agressief, juist daarom dacht Pip dat die mannen in haar ogen hadden willen kijken als ze haar op de grond hadden gegooid en door haar bezittingen waren gegaan. Maar ze had niets gemerkt. Een trillende zucht verliet haar lippen en ze haalde haar hand door haar vettige haar. Op naar het riool.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

'Ehm..' Het woord wordt gevolgd door het geschraap van zijn keel, waardoor ze afwachtend blijft staan tot hij verder iets uit wil spreken. Waarschijnlijk zou er een luguber gevoel haar moeten bekruipen, gezien er duizend scenario's door haar hersenen glijden — beelden die ze nooit eerder heeft gezien vooral. Toch staat ze er aardig kalm, al wel op gepaste afstand. Ze besluit hem na de stilte dan ook maar te vragen waar hij vandaan komt.       'Ik denk dat je dat zelf ook wel weet, niet?'       Haar blik volgt die van hem richting de deur, en direct dringt het echt tot haar door. Haar hoofd kantelt lichtjes, terwijl ze hem in zich opneemt — voor de tweede keer alweer. Technisch gezien weten de Normals niet van de Undergrounders af, maar ze is geen typ dat een spelletje speelt. Met een subtiel knikje beantwoord ze dan zijn retorische vraag ook, want anders ziet ze het niet.       'Ik hoop eigenlijk wel dat je me kan helpen.'       Wanneer hij dichterbij stapt voelt ze zich toch wel geneigd om naar achteren te stappen, maar haar voeten lijken niet mee te werken. Stilletjes blijft ze er staan, en volgt ze zijn volgende handelingen met haar ogen — zo waakzaam als mogelijk is.       'Maar het is beter om hier eerst weg te komen.'       Direct voelt ze een stevige hand om haar onderarm heen glijden, die haar zonder enig probleem begint mee te trekken. 'Ehmm...' Toch volgt ze hem maar, en weet ze haarzelf ditmaal wel te dwingen te handelen, al is het maar om vrijwillig mee te lopen met de onbekende Undergrounder. Haar hersenen kunnen het nog niet eens laten bezinken, voor hij hen tot stilstand brengt een stuk verder.       Haar blik glijdt even naar zijn hand toe die op haar onderarm lag. Voordat hij zijn gehele hand echt terug kan trekken pakt ze zijn pols zacht beet om de plekken waar het bloed te vinden is eens goed te bekijken. 'Wat is er—' gebeurd? Domme vraag. Ze schud de vraag dan ook letterlijk weg, waarna ze een doekje uit haar broekzak pakt — deze heeft ze namelijk altijd bij de hand wanneer ze Dome bij zich heeft uit voorzorg. 'Laat me maar even...'       Met zachte bewegingen begint ze zijn hand schoon te deppen en vegen, tot ze tot het besef komt dat er geen wond zit. Haar mond valt lichtjes open. Dat kan maar één ding betekenen, en dat is dat het niet zijn bloed is. Haar blik glijdt langzaam omhoog, waardoor ze onder haar wimpers naar hem kijkt. 'Je bloed toch niet ergens anders?' Ongeloofwaardig klinken te woorden vanuit haar mond, gezien ze er geen vertrouwen in heeft dat dat de waarheid is. Toch zet ze geen stap weg, toch wijzen haar acties er niet op dat ze angstig is — al begint het toch wel op te borrelen nu. Een gevoel dat ze eerder eens had gevoeld, terwijl Derrick zijn zin nam met haar.

'Nee. Nou ja, half. Adam ' De woorden laten Echo zuchten, zich beseffend dat ze echt nooit naar adviezen luistert. Hij neemt maar uit haar woorden aan dat haar broer haar weer eens uit gevaar heeft weten te trekken — iets dat soms letterlijk moet gebeuren. De rebelsheid binnenin Neomy is nooit afgestorven, en ondanks dat Echo het wil applaudisseren, vreest hij soms voor haar.       Echo is Neomy direct dankbaar dat ze hem begrijpt, en helpt haar het kind te verplaatsen. Hem achterlaten bij een moeder als dat is niet iets wat hij op zijn geweten wil hebben, maar zelf is hij niet te toegewezen persoon om op een kind te letten — soms heeft hij zelfs moeite om op zichzelf te letten.       De komst van Pip heeft ervoor gezorgd dat Echo zijn nieuwe rugzak kwijt is, maar deze is tenminste gegaan naar iemand die het harder nodig heeft. Heel erg zit hij er dan ook niet over in, en al helemaal niet als hij ziet hoe ze direct neerhurkt om haar spullen over te laden tussen het vodje en de nieuwere variant ervan.       Nadat Pip klaar is ermee, stemt Echo voor richting het riool te trekken. Beide dames lijken het ermee eens te zijn, wat niet vreemd is gezien Derrick hen beide in het vizier heeft. Zelf heeft hij er nog aardig buiten weten te blijven, maar hij vraagt zich af hoelang dat daadwerkelijk nog van toepassing zal zijn.       'Ze zijn er wel vaak hè, deze week. Die soldaten, bedoel ik. Hebben ze van jullie ook spullen meegenomen?'       De woorden doen Echo even laten nadenken. Grotendeels van zijn spullen liggen daar ergens, waardoor hij niet eens weet of zijn spullen daadwerkelijk gestolen zijn of niet. Pip haakt er echter al gauw op in.       'Ben jij ook wat kwijt? Ik kan mijn mes niet meer vinden.'       Echo luistert naar het gesprek, terwijl hij hen door de gangen leidt. Wanneer er eens een groot hoogteverschil is tussen de gang waar ze zich in bevinden en waar ze heen gaan steekt hij voor beide een hand uit, zodat zij niet in het vuile water belandden. Het geschreeuw lijkt hen te achtervolgen, maar Echo herkent het geluid direct — het valt eerder een echo te noemen dan soldaten die daadwerkelijk dichterbij komen. Toch zal hij het niet voorbij hen zien eens dit pad te bewandelen.       Eenmaal van het afstapje af dringen de woorden van Pip tot hem door. 'Ze hebben je mes?' Dat is waarschijnlijk een van de scherpste dingen die hij in de Underground heeft gezien, en het is haast een verlengstuk van Pip. Onbewust zoeken zijn ogen naar het wapen, zich geheel bewust van het feit dat de dame het ding nergens achterlaat. 'Ze worden wel erg stiekem.'       Zijn blik glijdt naar Neomy. 'En van jou hebben ze boeken?' Zijn hersenen spinnen even, voordat hij zijn hoofd schud en doorwandeld. 'Je zou bijna denken dat ze ons kwaad willen hebben — het stelen van onze meest geliefde voorwerpen lijkt een plan te zijn.' Maar wat is de uitkomst ervan? Wat winnen ze er daadwerkelijk mee?       Een plotselinge stilte zorgt ervoor dat Echo stopt in zijn bewegingen, terwijl hij seint dat de dames ook even stil moeten zijn. Uit het niets hoort hij ineens iemand schreeuwen.       'De houten deur aan de noordzijde is open!'

'Ah.' Het woord, of eerder geluid, doet Derrick niet veel — zijn aandacht is namelijk gefocust op de directe omgeving waar het een en ander aan de gang is, en ook zeker plannen worden gesmeden om dingen uit te spoken. Vooral de Undergrounders lijken aardig onrustig te zijn deze dag. Dat de helft van zijn gebruikelijke soldaten vandaag al niet op is komen dagen is ook weer een cruciaal punt geweest. Zelf heeft Derick als een baby geslapen, en heeft hij nergens last van.       'Hé, sugarpop!'       De schreeuw om aandacht, gepaard met het knippen met zijn vingers zorgt ervoor dat Derrick niet direct wil reageren, maar toch draait zijn hoofd vervolgens in een frons zijn kant op.       'Verveel ik je? Voel je vrij om me met rust te laten.'       Een humorloos lachje klinkt er vanuit Derrick, terwijl hij lichtjes zijn hoofd schud. 'Iemand is extra knorrig wakker geworden. Wat, geen seks gehad?' De gebruikelijke humorloze en emotieloze toon ligt er dikker bovenop dan gewoonlijk. Met zijn ogen volgt hij de handelingen waarbij Talon het zich gemakkelijker maakt in zijn krakkemikkige stoel.       'Ik heb je niets te bieden, zeker niet voor die sigaretten. Want zie je, hier zijn ze misschien wel wat waard, maar ik ben niet achterlijk. Boven, en al helemaal voor jou, oh grote Generaal, zijn ze zo goed als waardeloos. Geen probleem hoor, zo werkt het altijd bij ons toch?'       Emotieloos staart Derrick Talon aan terwijl de woorden zijn lippen verlaten, maar echt luisteren doet hij niet. Enkele woorden dringen tot hem door, terwijl hij de jongen weer eens in zich opneemt — de eyepatch heeft Derrick altijd iets komisch gevonden. Hij besluit echter niet te antwoorden, puur om te zien wat hij nog meer te melden heeft — hij is overduidelijk in een spraakzame bui.       'Als jij mij iets waardeloos geeft wat ik wil – sigaretten, muziek, een appel – geef ik hetzelfde terug. Mij kan het geen barst schelen of je heel die kinderkring afmaakt, of de halve lijn 9 dood gaat aan dat nieuwe spul. Wat me wel kan schelen... En ik heb nu eenmaal geen zin in de leuke spelletjes die jij in gedachten hebt. No, sir.'       Ditmaal krult Derrick's mondhoek wat op, al heeft het niets met de woorden te maken die Talon uitspreekt. Het zijn eerder zijn handelingen erna — het schudden van zijn hoofd en het halfhartig masseren van zijn slapen. 'Oh, dus de hofnar heeft last van hoofdje?' Alsof hij enige vorm van medelijden wil tonen kantelt Derrick zijn hoofd wat en verschijnt er een sympathieke uitdrukking op zijn gezicht — eentje die overduidelijk gespeeld is, hij doet er niet eens moeite voor. De nieuwe bijnaam siert de jongen wel in zijn ogen, juist omdat hij hem zo graag prinses wil noemen.       Wanneer Talon overeind komt verwacht Derrick stiekem meer dan de jongen doet, maar het geeft hem een kijkje in de krater dat zijn oogbal ooit was. Snel legt hij zijn hand erop, en draait hij zich weg van Derrick — wat de generaal zijn wenkbrauw op doet laten trekken. Sinds wanneer is dat?       Gezien Derrick het idee krijgt dat Talon hem niet zozeer als bedreiging ziet, grijpt hij soepeltjes naar de stoel waar hij zojuist inzat. Wat verveeld draait hij het lelijke ding in zijn handen rond, tot hij het armoedige ding met een simpele beweging breekt — zijn eigen kracht wat tentoonstellend hierbij. Zonder enige moeite gooit hij het ding een stukje verder weg, waarbij hij haast een soldaat weet te raken.       In de tussentijd had hij Talon horen spreken, maar hij had er simpelweg geen interesse in. 'Je gaat nu meekomen.' Fel grijpt Derrick naar de bovenarm van Talon, welke hij hardhandig omklemt met zijn eigen hand. 'Het wordt eens tijd dat we jouw capaciteiten gaan testen, hofnar.'

---

I'm your little ray of pitch black.

♢ With Zella ♦ doctor ♢       Na de laatste operatie van zijn dagdienst was Cailean totaal uitgeput geraakt. Door de laatste operatie was zijn concentratie level met bergen gezakt, terwijl hij juist altijd een strakke hand kon houden. Op dit tijdstip zal de nachtdienst zijn plek innemen, waardoor hij thuis kon uitrusten. Meestal vond hij dit erg, want overwerk doen deed hij graag, maar vandaag had hij geen behoefte aan nog iemand die zijn hulp nodig had voor iets simpels, zoals een doorbraak maken in een eindeloze discussie van collega's. Hij werd graag gezien als degene die beslissingen maakte, omdat Cailean sociaal was, maar soms wilde hij ook simpelweg genieten van een koffie zonder andere mensen om zich heen. Hij verlangde naar een warme douche en zijn bank die thuis op hem zat te wachten, waar hij na zijn handen gewassen te hebben ook onderweg naartoe ging. Misschien zal hij onderweg nog Veda gedag kunnen zeggen, als hij de weg langs de school zou kiezen én ook haar werkdag voorbij was. Ze liet hem geloven dat een beroep, die hij anders voor makkelijk had aangezien, toch ook voor veel extra's zorgte. Met toch nog een glimlach, die hij met overdreven veel moeite op zijn gezicht toverde, wenste hij de laatste collega's gedag. Toen hij de deur opendeed kwam ook de schoonmaak ploeg binnen, want iemand moest voor hygiëne zorgen in een gebruikte operatiekamer. Hij had helemaal niet door dat hij niet de laatste was en toen zijn ogen Zella vonden schrok hij wel een beetje, maar herpakte zichzelf snel om niet te tonen dat hij haar bijna was vergeten. Misschien had hij, voordat hij naar huis ging, toch nog wel wat anders te doen en dat wou hij nu nog niet verprutsen. Het zou ook best klunzig zijn, zonder woorden al een afwijzing krijgen.       Echt een moment alleen zijn was er zelden in het ziekenhuis, omdat de strakke planning die hij elke ochtend voorgeschoteld kreeg bijna geen pauzes bevatte. Je mocht dan wel samenwerken met anderen, maar een persoonlijk gesprek in het bijzijn van een patiënt maakte het ongemakkelijker dan het eigenlijk al kon worden. Hij sloeg vaak ook liever die onderwerpen en praatte meer over wat alledaags met de patiënt, omdat hij zich het meest veilig moest voelen in de hele situatie. Dat was de ''eed van Hippocrates'', de enige waar een dokter zich om moest bekommeren was degene die zijn hulp nodig heeft.       Toen hij Zella zag leek alle energie als een stofzuiger van de schoonmaker in Cailean terug te keren, want sommige mensen leken dat effect op een ander te hebben. Mensen zoals zijn vrienden zorgden ervoor dat Cailean door bleef gaan. Zijn geliefde bank en de warme douche konden dus nog wel even wachtten en als het aan hem lag ook tot morgenvroeg uitgesteld worden. Hij zou zijn buur morgen wel spreken. Zella en hij hadden de hele dag gewerkt. Niet alle klusjes waren even fijn, zoals opruimen, maar wel noodzakelijk en een beloning waardig. Een drankje tussen vrienden zal deze avond afmaken.       ,,Zou je met mij nog een drankje willen doen?'' Vroeg hij aan de jongedame, terwijl hij zijn hand door zijn gladde haar liet glijden. ,,We hebben namelijk een érg zware dag achter de rug.''

❝Drink some coffee and pretend       •´¯`•» you know what you're doing. «•´¯`•.❞

❝Your mistakes do       •´¯`•» not define you. «•´¯`•.❞

♢ With Bryce and Juro ♦ 16 ♢       Sabrina's ogen werden geopend door één knop die een gat maakte in de glazen kooi. Het voelde alsof je haar wekte uit een winterslaap, ook al had ze het daglicht gezien nog geen 1 tot 3 uur geleden. Meerdere keren werd ze onnodig gewekt voor kleine zaken die een ander niet wou doen, dus was het haar taak door de lagere rang. Laten we hopen dat het dit keer niet zo is en dat ze eindelijk zichzelf kon bewijzen. ,,Die ERROR lijkt me duidelijk, die wil ik weg hebben,'' Eerst moest Sabrina zich even uitrekken, want super actief kon je haar na tien seconden nog niet verwachten. De harde stem van Juro had wel zijn impact gehad, maar voordat haar ogen het silhouet van Juro hadden gevonden en ze echt kon verstaan wat hij zei was de algemene mededeling alweer afgelopen. Hij was wazig. Pas na een paar keer knipperen herinnerde ze dat het geen zin had, want zonder bril zou hij altijd wazig zijn. Die vermomde ogen van haar ook. Haar handen zochten de ruimte om zich heen af voor haar bril, totdat haar hand de neusbrug voelde. Met haar duim en wijsvinger pakte ze het ding op en zette ze het op haar neus. De bril voelde koud achter haar oren, maar wel leek alles scherper en duidelijker. Nu kon ze zelfs haar ogen details laten zien. Onbewust van zijn eerste woorden kwam er bijna een vrolijk goedemorgen uit Sabrina's mond, maar zijn serieuze blik liet haar er een tweede keer over nadenken. Toen hij haar richting op keek leek er al wat aan de hand te zijn, had ze maar opgelet. ,,Kom mee!'' Zei hij niet geheel onvriendelijk, terwijl hij voor haar uit de ruimte verliet.       Toen haar voeten de grond raakte moest ze zich eerst nog vastgrijpen aan de kooi, omdat haar benen in slaap waren gevallen. De eerste stappen voelden doof in haar tenen, maar het feit dat Juro al een een grote ruimte voor haar aanliep liet haar doorgaan. Ze wilde niet achter raken, en waarschijnlijk daarna verdwaald, dus haastig rekte ze haar armen even uit en volgde ze zijn pad naar een drukke ruimte. Overal waren ERRORS op de schermen aan het knipperen, maar de temperatuur was hevig gedaald, waardoor haar ogen die van Bryce zochten. Het was voorspelbaar, als het koud was in het gebouw was Bryce je voor geweest. Toen de jongedame uitademde bleek het zo koud te zijn dat Sabrina haar adem kon zien. Om niet te bevriezen probeerde ze in de verplichte kledij voor het systeem haar armen te verwarmen.       “Stop de programmeringen,” werd er naar verwachting geroepen naar Bryce en Sabrina. Het leek erop dat er meer mensen zich met deze opdracht bezig hielden. ,,Maar wat is er aan de hand?'' Fluisterde ze iets te hard naar Bryce, terwijl letterlijk alles om haar heen in het teken stond van de ERRORS. Haar enige vraag was letterlijk iets wat ze zelfs zonder bril kon zien. ,,Hoe kan ik helpen?'' Vervolgde ze haar vraag richting beiden. Haar handen gleden op snel tempo over haar armen om nog een beetje kou af te weren en zichzelf te verwarmen. In haar hoofd zocht de jongedame alles wat ze op school had geleerd over techniek, maar een bedenkelijke blik trekken hielp het denkproces te versnellen in haar hoofd. ,,Weten we al de oorzaak van dit probleem?''

---

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.

☢      Underground       ☢      met Derrick       ☢      Talon was zijn aandacht voor Derrick grotendeels verloren en ging dan ook niet echt in op diens spot. Hij keek al niet meer naar de leider, waardoor hij de geveinsde sympathie niet opmerkte. Sowieso zou hij dat niet doen, Talon herkende oprechte sympathie maar nauwelijks en het was iets waar hij zich maar weinig kon bij voorstellen. Over het algemeen vond hij dat medelijden niet nuttig was, in de weg kon zitten en zelfs gevaarlijk kon zijn. Hij was blij dat hij er geen last van had en maakte zich geen illusies dat Derrick er ook maar een sprankeltje meer van begreep dan hij deed.       Pas wanneer hij iets hoorde breken – he, lul – mompelde Talon nog wat over de sigaretten. Hij slikte twee pijnstillers in en draaide zich om, om de mogelijke schade in zich op te nemen. Zijn stoel was verdwenen. Fuck, dat vond hij niet zo leuk en hij had het vandaag heel wat moeilijker om dat niet te tonen. Hij wilde net rechtkomen en Derrick nu echt weg proberen te krijgen, toen die andere ideeën had.       ”Je gaat nu meekomen,” zei die terwijl hij aan Talons arm rukte. Verrast door de kracht struikelde Talon overeind. Een tikkeltje onhandig schoof hij zijn oogklepje op z’n plek en keek Derrick fronsend aan. “Het wordt een tijd dat we jouw capaciteiten gaan testen, hofnar.”       ”Rude,” mompelde Talon, waarna hij vrolijk en misschien een tikkeltje te breed lachte. Ondertussen werkte zijn brein op volle toeren en taste hij de omgeving af. Hij had eerder al gemerkt dat hij geen effect had op Derrick en de kracht waarmee die zijn arm vast had, gaf hem een vaag vermoeden waarom.       ”Heeft niemand je ooit geleerd om alsjeblieft te zeggen?” kirde Talon, terwijl die zijn opties opwoog. Fysiek won hij het absoluut niet van Derrick, die was minstens een halve kop groter en had alle gezonde vitamientjes binnen die hij moest hebben. Talon had het nu wel voor elkaar gekregen om altijd genoeg en zelfs afwisselend voedsel te hebben, maar dat kon je niet vergeten.       Maar Talon had wel een voordeel qua terrein. Hij twijfelde er niet aan dat Derrick deze gangen wel kende, maar niet de hoekjes. Niet de verborgen put drie passen achter Talon, die uitgaf op het gangenstel een verdieping lager. Het was er nat, vies en donker, maar het was verder een prima ontsnappingsroute en het luik was makkelijk met zijn brein te openen.       Voor hij echter de kans kreeg om zich zelfs maar los te rukken, liepen er twee soldaten dichterbij. “Generaal, er is een deur open!” Stomverbaasd – en voor een keer eens met een compleet open en eerlijke gezichtsuitdrukking die daarbij paste – keek Talon de soldaten aan.       ”Wel, speeltijd is over, huh pumpkin?” grijnsde hij naar Derrick terwijl hij zich uit diens grip losrukte en een stap achteruit zette.

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 15:22 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

CRISTÍAN 'CHRIS' ROMANOV 30 • Undergrounder (5 years) • Alone > With Veda, outside Ze pakt mijn pols beet en bijna uit een reflex trek ik hem wat terug. Niet heel ver, gezien hij niet uit haar zachte grip kwam maar het was duidelijk te zien. Anderen raakten mij meestal alleen aan als ze me wat wouden aandoen, maar ik betwijfel hoe ver de dame voor mij daarmee zal komen. 'Wat is er—' begint ze en een zucht verlaat mijn lippen. Well, ik had twee mogelijke antwoorden en beide bevatten ze en kern van de waarheid. 'Laat me maar even...' zegt ze dan en ze begint met een doekje mijn handen schoon te maken. Iets waardoor de frons op mijn gezicht enkel wat dieper wordt, dit niet gewend in die hele vijf jaar dat ik voor mezelf heb uitgekeken. Ik kijk stilletjes naar het tafereel, terwijl mijn handen net wat losser worden. Mijn blik glijd dan naar haar mouw, op de plek waar ik haar net vast had. Een afdruk is achtergebleven, maar door de zwarte stof is het niet goed zichtbaar. 'Je bloed toch niet ergens anders?' hoor ik haar dan opeens zeggen en de toon laat mij opkijken naar haar. Daar zullen we het hebben. Het verbaast mij dat ze niet direct afstand heeft genomen. Even ben ik stil terwijl ik haar blik vast houd en dan blik ik naar mijn handen waar inderdaad niks te zien is behalve een vers nieuw litteken. Nu kan ik natuurlijk wel de waarheid daarover zeggen, maar ik betwijfel of dat ook maar enigszins geloofwaardig overkomt. ''Het is een lang verhaal,'' mompel ik en trek langzaam mijn handen terug. Langzaam kijken mijn ogen weer op naar haar en ik hou mijn hoofd wat schuin. ''Wat is je naam?'' vraag ik haar als ik mij besef dat ik die nog niet opgevangen heb. Dan trekt mijn blik weer naar de kant waar we eerder vandaan kwamen en bedenkelijk kijk ik er even naar. Dan galmt er een geluid door de straten die veel weg heeft van de deur die wordt opengeduwd. Uh oh. Ik pak haar arm weer, al nu al een stuk minder hardhandig dan net, en begin weer te lopen. ''Waar ging je heen?''

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 16:18 ]

---

El Diablo.

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Sabrina •

Bryce hoorde de snauw die Juro haar toewierp, maar ze reageerde er vooralsnog geen moment op. Haar oplichtende blik was enkel en alleen nog maar gericht op het scherm voor haar, terwijl de ruimte om hen heen zich geleidelijk aan steeds meer leek te vullen met koude lucht.
      "Jij bent toch de expert in de cooling down?! Regel het!"
Zacht knarste Bryce met haar tanden. Een korte opflikkering vaan haar emoties maakte het dat ze wilde vloeken tegen de man — wie ijzig door de ruimte heen liep; zijn stem als een zweepslag aan bevelen. "Ik ben er mee bezig," perste ze tussen haar opeengeklemde kaken uit. Het ijs in haar aderen zwol aan als een reactie op haar humeur — die steeds verder onder het, voor nu nog spreekwoordelijke, vriespunt leek te zakken.
      Vanuit haar ooghoeken zag Bryce hoe de jonge Sabrina aan haar zijde verscheen. Waar ze normaliter vrijwel meteen op haar gereageerd zou hebben, lukte het de brunette nu niet. Ze kreeg nu niet eens een oprecht excuus over haar lippen heen, vanwege de koude temperatuur om hen heen — alles om er nu voor te zorgen dat het systeem weer terug op rit kwam.
      "Stop de programmeringen," beval Juro. Bryce knikte naar een van de andere leden naast zich, liet een dun laag ijs over het scherm heen trekken zodat ze in een raptempo enkele programma's wisten te annuleren of te pauzeren, nog voor ze hun vingers zouden branden — opnieuw alles om er voor te zorgen dat er zo min mogelijk draaide en zij meer mogelijkheden kreeg tot het afkoelen van The System.
      "Maar wat is er aan de hand?" fluisterde Sabrina tegen Bryce. "Hoe kan ik helpen?" volgde vrijwel meteen de volgende vraag, terwijl brunette wanhopig de temperatuurmeter van het systeem omlaag probeerde te krijgen. Zweetdruppels rolde in kleine ijsvlokjes in haar nek. "Foutmeldingen, Errors, ze gaan niet weg" wist Bryce tussendoor uit te brengen, alvorens ze haar kaken op elkaar klemde terwijl ze de palm van haar hand op het scherm legde — waardoor een nieuwe laag ijs vormde, en weer smolt.
      "Weten we de oorzaak al van dit probleem?"
Ditmaal schudde de brunette met haar hoofd. Nee, niemand wist wat de oorzaak was en het wekte een vorm van frustratie in Bryce op waarvan ze niet geweten had dat ze deze bezat. Een andere melding verscheen alarmerend in het scherm, waarop een zorgelijk frons zich tussen haar wenkbrauwen in nestelde.
      "Het belangrijkste nu is koelen," sprak ze vlug, duwde in haar voorbij gaan zacht Sabrina aan de kant, waarna ze haar vroeg om op de thermometer te letten terwijl de brunette het stroomniveau controleerde. "Kijk of die zakt, en blijf er op letten. Ik moet hier.."
      Gefocust op hetgeen waar ze mee bezig was, stierf de rest van haar woorden weg op Bryce' lippen. Een nieuw komend probleem was het stroomniveau. Een schok ging door haar heen, terwijl ze een vlugge blik op Juro wierp. Ze hoefde hem niet te vertellen wat er scheelde, hij had dit allang uit haar hoofd op weten te pikken. "Sabrina, raak het scherm niet aan," bracht Bryce vervolgens in een waarschuwing uit.
      Diep van binnen stuwde ze het ijs meer en meer om hen heen, terwijl ze tegelijkertijd naar de glinsterende draden van het stroomnetwerk zocht. Bryce had nog nooit haar krachten samen laten werken, maar nu — in een noodgeval als deze — moest ze wel. Wat was het ergste dat er kon gebeuren? Ze had niet de tijd om dit te overdenken, waardoor ze moest handelen uit pure instinct. Dit was de enige keuze die ze nog had.
      Eens Bryce haar elektro zijnde aanspon tracht ze opnieuw contact te maken met The System; zocht door de verschillende onzichtbare draden van het netwerk in haar hoofd, naar de oorzaak van het plotselinge stroomverlies. Echter, wanneer ijs en stroom niet op de juiste manier weten samen te werken, en Bryce op het verkeerde moment de elektriciteit aanroept in The System, onstaat er een vonk tussen haar en apparaat.
      Een gesmoorde kreet van pijn verlaat Bryce' lippen als ze een optater krijgt van zowel haar eigen kracht, als die van The System — waardoor ze achterover word gedrukt. Met een bons komt ze op de ijskoude vloer terecht, terwijl om haar heen lampen flikkeren, tezamen met het grote scherm voor hen.
      Machteloos kijkt Bryce toe hoe de thermometer nog een. . nee, nog twéémaal een noodkreet slaakt — en moet ze tot overmaat van ramp de laatste haperingen zien die The System maakt, voordat alles op zwart gaat.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

I'm your little ray of pitch black.

Na haar vraag leek Pip Neomy van opzij aan te kijken, hoewel dat enigszins lastig te onderscheiden was in donkere gangen. Hoewel echter Echo voor hen uit liep, gaf Pip antwoord. “Ben jij ook kwijt? Ik kan mijn mes niet meer vinden.” Automatisch volgden de twee dames de voetsporen van Echo, terwijl ze verder het gangenstelsel in verdwenen – verder van Derrick en zijn soldaten verwijderd.       “Kwijt?,” herhaalde Neomy en schudde haar hoofd. “Ik ben niks kwijt. Die soldaten Zij hebben het gestolen!” De verontwaardiging was langzaam opgekomen en bij de laatste vier woorden klonk de verontwaardiging dan ook overduidelijk door.       Pas toen reageerde Echo op Pip’s woorden. “Ze hebben je mes?,” vroeg Echo, enigszins overbodig naar Neomy’s mening. “Ze worden wel erg stiekem.” Neomy trok haar wenkbrauwen op, maar voor ze iets kon zeggen ging Echo verder. “En van jou hebben ze boeken?” Neomy gaf een kort, maar bevestigend knikje. “Je zou bijna denken dat ze ons kwaad willen hebben – het stelen van onze meest geliefde voorwerpen lijkt een plan te zijn.” Neomy wierp een korte blik op Pip en vervolgens keek ze Echo nerveus aan. “Een plan? Maar waarom ” Echo hield echter plotseling halt, en zijn gebaar was duidelijk: stil zijn.       “De houten deur aan de noordzijde is open!” Vol ongeloof staarde Neomy van Pip naar Echo. “De houten deur is open?,” herhaalde Neomy en haar ongeloof maakte plaats voor... Rust. Neomy wreef over haar hoofd. Hoewel ze normaal altijd vrij druk en aanwezig was – zowel in haar hoofd, als in haar doen en laten – ervoer ze nu een vreemd soort kalmte. Wat was er aan de hand? Hoewel het om haar heen zeker niet minder chaotisch was dan een paar seconden eerder, leek het toch anders bij haar binnen te komen. “Hmm,” mompelde Neomy, terwijl ze om zich heen keek. “Voelen jullie je ook een beetje Anders?”

---

---

Fuck. Fuck, fuck, fuck. Juro lag op de grond, al had hij geen idee hoe hij daar terecht was gekomen. Hij wreef over zijn hoofd, knipperde met zijn ogen om deze aan het plotselinge donker te laten wennen. Om hem heen klonken stemmen, waarin de angst duidelijk hoorbaar was. Ook in de diverse gedachten rondom hem heen hoorde Juro de grote vraagtekens.       Langzaam, met enige moeite krabbelde hij overeind. “Zijn jullie oké?,” vroeg hij mompelend aan Bryce en Sabrina, die het dichts bij hem waren. Juro liet zijn vingers over de computers glijden, drukte er vervolgens met zijn vingers op en gebruikte als laatste redmiddel zijn vuist en gaf een stomp tegen de schermen. Het hielp echter niets en een vloek van pijn en frustratie rolde over zijn lippen. Ze zaten met een gigantisch probleem.       Langzaam maar zeker nam dat gigantische probleem steeds duidelijker zijn vorm aan en ook de gevolgen werden zichtbaar in Juro’s gedachten. The Undergrounders konden nu gaan en staan waar ze willen – hoe lang zouden de soldaten hen tegen kunnen houden? En the Normals, hoe zouden zij reageren? Dat was voor latere zorg, besloot Juro. Hij moest eerst zijn portofoon grijpen. Soldaten opdracht geven The System te bewaken.       Op de tast liep Juro richting één van de lades en trok deze open, waaruit hij meerdere, simpele knijpkatten tevoorschijn haalde. Deze overhandigde hij aan een aantal leden, waaronder Bryce en Sabrina. “Eraan draaien,” verduidelijkte Juro, terwijl hij bij zijn eigen knijpkat begon te draaien, waardoor een wit licht aan flakkerde. Hij aarzelde even. Moest hij die meiden meenemen? Hij kon niet van Bryce verwachten én de knijpkat licht te laten geven én elektriciteit te produceren. “Sabrina, jij blijft bij Bryce – zorg dat ze voldoende licht heeft. Bryce, elektriciteit.” Meer woorden vond hij niet nodig. “Ik ben zo terug.” Hij verliet de ruimte, terwijl hij her en der nog wat bevelen riep.

Veda merkt hoe hij zijn hand direct terugtrekt, echter niet hard genoeg om deze uit haar eigen handen te ontnemen. Haar blik glijdt daarom kort naar hem toe, zich afvragend hoe het Underground wel niet moet zijn — hoe zwaar het leven daar is. Al duiden zijn velen littekens daar al wel op. Ze focust zich echter alweer gauw op zijn hand, die wat lijkt te relaxen in haar kleinere hand.       'Het is een lang verhaal.'       Het duurt even voor hij dit antwoord gegeven had, waardoor ze hem afwachtend aankeek. Wanneer hij zijn handen terugtrekt, stopt ze het doekje terug in haar broekzak. Tegelijk dat dat gebeurt voelt ze het ratje in haar nek wat bewegen, deze is weer druk bezig een nestje te bouwen in haar haren.       'Wat is je naam?'       Haar ogen zoeken die van hem weer beleefd op, waar ze kort twijfelt over haar antwoord. Geen achternaam hebben betekend soms namelijk nogal wat slechts. 'Veda. Wat is die van jou?' Zowat automatisch volgt ze vervolgens zijn blik richting de plek waar hij vandaan gekomen is, en net op het moment dat er een geluid vanuit daar klinkt voelt ze hoe ze opnieuw meegetrokken wordt.       'Waar ging je heen?'       Veda schud kort haar hoofd. Hoe kan ze dat immers uitleggen? Naar huis is een leugen, maar ook weer niet. 'Geen idee?' Niet het meest verstandige antwoord, maar helaas. Wanneer ze merkt dat hij haar verder de duisternis in leidt, begint er wat paniek in haar op te spelen. Dit vervaagt echter op spontane wijze, al neemt er een soort druk in haar hoofd toe — geen hoofdpijn maar pure druk. Veda rukt zich los van de Undergrounder en voelt haar benen wankelen. 'Fuck!'       Spontaan wordt Veda overladen met emoties, dingen die ze de afgelopen jaren niet gevoeld had, en al helemaal niet waar ze het bestaan vanaf weet. Met een geïrriteerde kreun grijpt ze zich even vast aan de ander, maar op het moment dat ze geschreeuw hoort schiet haar hoofd direct omhoog op waakzame wijze — hierbij merkt ze nog net een glimp op van de lichten die uitgaan in alle wolkenkrabbers in haar zicht. Veda's mond valt open in een vlaag van verwarring en paniek, terwijl ze haar blik op de man richt. 'What the fuck?' Het feit dat ze aan het schelden is, wat geheel ongebruikelijk is voor een Normal, beseft ze nog niet eens.       'Dit is niet goed...' Veda werpt nog een blik op de mannen die op hen af lijken te komen, en ze ogen ook nog eens als soldaten. 'Let's go.' Ditmaal grijpt ze hem bij zijn arm, en trekt ze een sprintje in de richting van iets dat lijkt op een vroegere woonwijk dat de natuur terug heeft weten op te slokken. Haar voeten leiden haar door smalle steegjes, om uiteindelijk uit te komen bij een stadsplein.       Haar hersenen lijken overuren te maken, haar gedachten struikelen zelfs over elkaar heen. Ze bekijkt opnieuw zijn kleding kort. Het is te opvallend. Zuchtend, doch gehaast begint ze haar donkere jasje uit te trekken, waardoor ze enkel een zwarte tanktop tentoonstelt. 'Trek dit aan, dat blauw merken ze op.' Zijn broek was waarschijnlijk ooit dezelfde kleur, maar kan in het donker aangezien worden als zwart door de viezigheid.

---

'Rude.' De woorden klinken nadat hij de eyepatch weer op heeft weten te krijgen, maar in alle eerlijkheid heeft Derrick het wel een beetje gehad met de problemen die Talon hem bezorgd heeft. Een vreemde lach is hoorbaar vanuit de jongen, maar Derrick reageert er niet echt op. Hij schudde enkel zijn hoofd erop, al weet zelfs de generaal niet zeker of het een reactie is op Talon's lach specifiek, of het feit dat hij zoveel pikt van de persoon in kwestie.       'Heeft niemand je ooit geleerd om alsjeblieft te zeggen?'       Derrick snuift verveeld op die woorden. 'Sinds wanneer hou jij je aan de regels, snotjong?' Derrick geeft een rukje aan Talon's arm, zodat deze net wat verder van de tent vandaan te vinden is, al is het niet hard genoeg om hem tandjes te laten rapen dankzij een aangename val.       'Generaal, er is een deur open!'       De woorden doen de grip op Talon's arm direct losser maken, terwijl zijn blik in een frons glijdt. De sigaret tussen zijn lippen laat hij opzettelijk op de grond vallen, terwijl hij direct begint te commanderen dat ze erachteraan moeten — ze weten immers welke deur, dat kan niet anders.       'Wel, speeltijd is over, huh pumpkin?'       Dezelfde blik waarmee hij zojuist naar de soldaten keek, een perfecte combinatie tussen ongeloof en woede, keert zich tot Talon — die zich los heeft weten te maken uit de grip die al wat losser was. 'Oh zo gemakkelijk—' Voordat hij de zin daadwerkelijk af kan maken zakt Derrick op zijn knieën, terwijl hij zijn handen tegen beide zijdes van zijn hoofd drukt door de plotselinge pijn. Een woordenkots aan scheldwoorden vliegen over Derrick's lippen, al stopt deze abrupt voor hem, evenals de pijn.       Wat verbaasd kijkt hij op, terwijl hij om zich heen een geheel nieuwe chaos spot. De gangen die eerst nog verlicht waren, zijn nu pikkedonker. Hetgeen dat hem nog het meest verbaasd is de plotselinge nachtvisie die weer eens geactiveerd is. Zijn ogen scannen de groene omgeving, waar hij iedereen perfect kan zien bewegen. Sommigen zijn op de grond te vinden, anderen lijken eerder verbaasd door de duisternis.       Derrick grijpt een soldaat bij zijn kraag die langs wandelt en sist de volgende woorden duidelijk tegen hem; 'Welke deur is open?' De man mompelt wat terug, maar het is genoeg voor de generaal om te weten welke deur het is. Hardhandig laat hij de man weer los, die zelf zoekende lijkt in het duister. 'Nou, wil je de vrijheid proeven, piraatje?' Derrick's blik is op Talon gericht, alsof er zojuist niets gebeurt is, en maakt vervolgens zonder enige verdere woorden zijn weg richting de betreffende deur. Ondanks het feit dat hij nonchalant over probeert te komen, gaan er duizenden alarmbellen af in zijn hoofd — zijn inwendige vervloekingen richting Juro zijn al aan het ophopen, hopend dat hij de man snel genoeg zal spreken om hem eens enkele ranks te laten zakken.

---

I'm your little ray of pitch black.

CRISTÍAN 'CHRIS' ROMANOV 30 • Undergrounder (5 years) • Alone > With Veda, outside 'Veda. Wat is die van jou?' had ze gezegd en ik had licht geknikt. ''Cristían, maar Chris is ook goed.'' mompelde ik, mijn achternaam vond ik niet nodig. Die was toch van me afgenomen jaren geleden. 'Geen idee?' antwoordde ze op mijn laatste vraag waarop mijn wenkbrauwen weer in een lichte frons vormden. Ze rukte zich opeens los van me, precies op het moment dat er voor een kort moment een scherpe pijn door mijn hoofd schoot. 'Fuck!' hoor ik haar ondertussen roepen, nou zeg dat wel. Een geïrriteerde kreun rolt over haar lippen en ze grijpt zich aan mij vast, het geschreeuw dat klinkt gaat volledig langs mij heen. Ik kijk naar haar en door mijn lichaam schiet een hint van.... Bezorgdheid? Oh, dit is niet goed. 'What the fuck?' Mijn hoofd hou ik wat schuin als ik deze woorden hoor, dat was... Ongebruikelijk. Voor een Normal in ieder geval, zover ik mij kan herinneren. Ik volg haar blik en mijn wenkbrauwen schieten omhoog wanneer ik de lichten zie uitvallen in de wolkenkrabbers. Oh, dit is echt niet goed. 'Dit is niet goed...' bevestigt zij mijn gedachten nu ook en ik kan enkel knikken. Mijn blik valt echter op de mannen die nu achter ons aan komen, soldaten. Great, ik zei het toch. 'Let's go.' Ietwat verbaast ren ik met haar mee als ze mijn arm pakt, iets wat ze niet had hoeven doen. Maar ik denk er niet te veel over na. Uiteindelijk komen we aan bij een stadsplein en het lijkt er voor nu op alsof we ze kwijt zijn. 'Trek dit aan, dat blauw merken ze op.' hoor ik haar dan zeggen en ik haal mijn wenkbrauw wat op bij het zien van haar jasje. Ze heeft echter wel een punt en ik trek het dus ook maar aan, al zit het duidelijk anders bij mij dan bij haar. ''Hmh, volgens mij is dit niet de juiste maat.'' mompel ik, een zwakke poging om de situatie iets luchtiger te maken. Ik zucht en kijk even om mij heen, hoewel ik geen soldaten meer zag vertrouwde ik de situatie nog steeds niet. Mijn ogen richten zich weer op Veda. ''Er is iets heel erg fout gegaan.'' zeg ik dan en schud mijn hoofd. ''We kunnen hier niet blijven, moet jij geen appartement hebben?'' Het appartement dat jaren geleden van mij was was slechts een vage herinnering, maar als het goed is was alles hetzelfde.

---

El Diablo.

                                                                                                                                                                 

---

---

Zella was altijd meer een toeschouwer dan een actieve deelnemer aan een operatie. Ze assisteerde waar nodig, maar voerde zelf geen belangrijke procedures uit. Ze was immers zuster, geen dokter of chirurg. Ze was moe na de operatie, het was een lange dag geweest.       Zella had zich snel even opgefrist bij de toiletten, omdat ze zich altijd viezig voelde na een operatie. Ze bond haar blonde haren opnieuw in een hoge, strakke staart en gooide wat water in haar gezicht - in de hoop dat ze daar wat meer wakker van zou worden. Ze bekeek zich kort in de spiegel, droogde haar gezicht af en verliet de toiletten.       Ergens onderweg naar de uitgang kwam ze haar collega, Cailean, tegen. Ze glimlachte vriendelijk naar hem. Ze mocht hem erg graag en vond het fijn dat hij haar collega was. 'Zou je met mij nog een drankje willen doen?' vroeg de dokter aan haar. 'We hebben namelijk een érg zware dag achter de rug.' Zella hoefde hier geen moment over na te denken. Ze kon naar huis gaan en de rest van de avond alleen doorbrengen of ze kon met een vriendelijke collega nog gezellig een drankje gaan drinken. Zella was een mensenmens, dus de keuze was snel gemaakt.       Zella knikte en glimlachte. 'Lijkt me gezellig', zei ze enthousiast. 'Weet jij een goede plek?'       Op dat moment gebeurde er iets vreemd. Het enige wat Zella nog zag, was duisternis. 'Wat gebeurt er?' vroeg ze geschrokken. Ze probeerde rustig te blijven, maar ze merkte dat ze lichtelijk in paniek raakte.

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 10:57 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

'Kwijt? Ik ben niks kwijt. Die soldaten... Zij hebben het gestolen!' Pip keek opzij naar Neomy toen haar stem toch een paar octaven omhoog ging en ze haalde haar schouders op. Ze wilde niet geloven dat de soldaten haar spullen zomaar zouden meenemen, maar eigenlijk verbaasde niets haar meer.       'Ze hebben je mes?' vroeg Echo toen en Pip knikte toen hij haar aankeek. 'Ze worden wel erg stiekem. En van jou hebben ze boeken?' richtte hij zich tot Neomy. 'Je zou bijna denken dat ze ons kwaad willen hebben — het stelen van onze meest geliefde voorwerpen lijkt een plan te zijn.'       'Een plan? Maar waarom...' begon Neomy meteen weer, maar ze werd tot stilte gemaand door Echo. Pip had even niet opgelet en botste bijna tegen Echo aan, maar bleef stilstaan zodra ze doorhad wat hij bedoelde. Het was even doodstil, tot een luide stem die stilte verbrak.       'De houten deur aan de noordzijde is open!'       Pips mond viel haast open en ze keek van Echo naar Neomy en weer terug. De deuren die leidden naar de 'echte' wereld waren nooit open, laat staan dat iemand dat gezellig door de tunnels van de Underground zou schreeuwen. Pips nagels drukten in haar handpalmen toen ze ineens hoofdpijn op voelde komen en ze kneep haar ogen dicht.       'Voelen jullie je ook een beetje... anders?' zei Neomy als eerste iets en Pip opende haar ogen en keek haar aan. Voelde zij ook iets? De lichten sprongen uit en om hen heen was het pikdonker. Pip had geluk dat ze wel wat gewend was. Ze woonde al vrijwel haar halve leven ondergronds en verstopte zich regelmatig in de donkerste hoekjes om weg te blijven van graaiende handen en tanden. Het was even wennen, maar haar ogen wenden vrij snel aan het donker. Haar handen trilden en de hoofdpijn leek niet te verminderen.       'We moeten...' begon ze, maar ze kon haar zin niet eens afmaken. Ze had geen idee wat ze wilde zeggen. Wilde ze hier weg? Jarenlang had ze erop gehoopt en erop gewacht, maar nu de kans aanwezig leek om deze vieze tunnels eindelijk te verlaten, voelde ze zich banger dan ze zich in tijden had gevoeld. Haast wanhopig keek ze naar Echo. Hij was lang niet zo lang ondergronds als zijzelf en hij was slechts enkele jaren ouder, maar op dit soort momenten wachtte ze liever af wat hij zou doen. Haar hele lichaam trilde ondertussen en ze moest tegen de muur naast zich leunen om niet direct door haar benen te zakken. Neomy had gelijk. Ze voelde zich anders. Ze wist niet wat ze voelde of wat er anders was, maar iets klopte er niet. En het maakte haar doodsbang. 'I-ik...' stamelde ze en ze liet haar nieuwe rugzak op de grond vallen en boog voorover toen de hoofdpijn nog heftiger leek te worden. Het voelde alsof duizend stemmen in haar hoofd allemaal de aandacht probeerden vast te houden. Het was druk en luid en ze werd gek. 'Fuck...' Ze voelde zich allesbehalve goed. Met enige moeite keek ze op naar Echo en Neomy. Nooit had ze zich echt claustrofobisch gevoeld in de tunnels, maar ineens leken alle muren op haar af te komen. Met klamme handen en trillende benen wist ze haar rugzak weer op te pakken. 'Houten deur...' mompelde ze en ze zette zich af van de muur.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

❝Your mistakes do       •´¯`•» not define you. «•´¯`•.❞

♢ With Bryce and Juro ♦ 16 ♢       ,,Foutmeldingen, Errors, ze gaan niet weg,'' zei Bryce, terwijl ze haar kaken op elkaar klemde en de palm van haar hand op het scherm legde, waardoor er een nieuwe laag ijs ontstond. Helaas smolt de poging gelijk weer weg. Op haar volgende vraag schudde Bryce haar hoofd, niemand wist wat de oorzaak was. Een andere melding verscheen op het scherm, waardoor er nog meer frustratie ontstond.       ,,Het belangrijkste nu is koelen," sprak ze op een snelle toon, terwijl ze in haar voorbij gaan Sabrina op een positie plaatste. Haar taak was de thermometer. Ook al was de poging van Bryce goed geprobeerd, hij bleef steeds na een paar minuten weer stijgen.       ,,Kijk of die zakt, en blijf er op letten. Ik moet hier.." Bryce maakte haar zin niet af, maar focuste zich op een nieuw probleem dat op haar plek was ontstaan. De ogen van de kleine jongedame bleven gericht op de ontvangen taak, de thermometer. Om Bryce niet meer paniek te brengen hield ze haar mond over het feit dat hij nog steeds bleef stijgen, want een welbekend probleem herhalen heeft geen zin. ,,Sabrina,'' hoorde ze Bryce haar naam zeggen ,,raak het scherm niet aan."       ,,Waarom nie..,'' wou ze terug zeggen, maar het feit dat Bryce haar aandacht op wat anders had gevestigd hield haar tegen. Ze beet op haar lip, terwijl ze het probleem in kaart wou brengen. Sabrina's krachten waren onbruikbaar in deze situatie, maar ze moest toch wat anders kunnen toevoegen dat het kijken naar een thermometer? Ze wilde niet ongehoorzaam zijn, maar haar hand voelde een ernstig verlangen naar het toch aanraken van het scherm.       Een schreeuw van pijn trok de aandacht terug naar Bryce die gekatapulteerd leek door een onbekende kracht. Lampen flikkeren, terwijl haar blik keek naar de thermometer die op het punt stond van opgegeven. Om haar heen vallen beeldschermen uit, maar hun laatste krijger is gevallen. Het enige wat het systeem nu nog kon doen was achterover zitten en het laten gebeuren.       ,,Zijn jullie oké?,” vroeg Juro mompelend aan de twee dames. In het donker leek een bril al helemaal onhandig, maar toch knikte Sabrina terwijl ze zich van de thermometer losmaakte en naar Bryce rende. ,,Met mij gaat het goed,'' zei ze op een fluistertoon. Sabrina stak haar hand uit op Bryce van de grond te helpen. Een lichte schok ging door haar heen door de klap op de schermen en het plotselinge vloeken van Juro. Ze hadden de strijd verloren en nu moesten ze de consequenties accepteren.       De knijpkat die ze in haar handen kreeg. ,,Eraan draaien,” werd er geroepen, alsof dat nog niet duidelijk was. Sabrina draaide en net zoals bij Juro ontstond er licht in de duisternis. Ze keek op toen haar naam werd geroepen, maar echte bevelen werden er niet gegeven. Nu moest er gered worden wat er te redden viel. ,,Sabrina, jij blijft bij Bryce – zorg dat ze voldoende licht heeft. Bryce, elektriciteit,'' braafjes knikte de jongedame, terwijl ze zich richtte op Bryce. De enorme klap en de schreeuw bleven in haar hoofd hangen en zorgde voor de benodigde bezorgdheid. Haar krachten waren geen helende krachten, maar wel kon ze nog steeds door middel van praten iets proberen op te lossen. ,,Gaat het?'' Met haar wijsvinger zette ze de bril beter op haar neus, terwijl ze het licht van haar knijpkat met Bryce deelde. ,,Het was het proberen waard.''

♢ With Zella ♦ doctor ♢       ,,Lijkt me gezellig'', zei Zella verrassend enthousiast. Haar emotie nam Cailean gelijk over, want vreemd genoeg toverde hij na deze dag nog een echte glimlach op zijn gezicht. ,,Weet jij een goede plek?'' Eigenlijk niet... Misschien had hij daar eerst over na moeten denken, sinds hij degene was die haar meevroeg. Hij kende één plek, maar daarvoor moesten ze wel een wandeling maken. Hij wilde het aan haar voorstellen, maar net op het moment dat hij zijn mond opende vielen voor een paar seconden de lichten uit.       ,,Wat gebeurt er?'' vroeg Zella geschrokken, wat Cailean totaal begreep. Hij voelde de paniekerige ondertoon in haar stem, maar wist niet precies hoe hij haar gerust moest stellen. ,,De stroom is waarschijnlijk uitgevallen,'' zei hij om zich heen keek. Het enige wat hij zag was duisternis, totdat de lichten weer aangingen. ,,De noodenergiecentrale is aangegaan, zie je?'' Natuurlijk zag ze dat, want de duisternis was weggegaan. Het feit dat Cailean nog niet helemaal zeker was deed hem twijfelen of het veilig was om naar buiten te gaan, maar de andere helft lachte hem daarvoor uit. ,,Ga je mee?'' Vroeg hij aan haar, terwijl hij zijn arm in de hare wou haken, ,,we moeten wel een stukje lopen.''

❝Drink some coffee and pretend       •´¯`•» you know what you're doing. «•´¯`•.❞

May the bridges I burn light the way.

♢ Alone --> Peyton ♦ Undergrounder ♢       Toen Morrigan die dag slapend had doorstaan, had niemand ook maar één keer gedacht 'laat ik die jongedame eens wakker maken' en daar was de jongedame blij mee. Het heeft heel veel doden in de underground bespaard, sinds ze je echt niet liet wegkomen met ''een grapje''. Ze zeggen wel: geen slapende honden wakker maken en daarmee bedoelen ze waarschijnlijk Morrigan. Zij was de bloeddorstige hond die ervoor zorgde dat je een paar vingers mistte of erger.       Toch leek het niet voor iedereen duidelijk te zijn, sinds ze iets voelde prikkelde in haar nek. ,,Wie je ook bent, back off.'' Ze sloeg haar hand naar achteren, maar raakte niks. Het tafereel herhaalde zich nog een paar keer, totdat het voelde alsof iemand zijn of haar nagel letterlijk in de huid van Morrigan stak. Alsof iets in haar nek hierdoor brak en dat liet haar recht overeind zitten. Scheldend en vloekend keek ze om zich heen, maar het was leeg. Zelfs de ratten hadden afstand genomen en het water durfde haar tenen niet eens aan te raken. ,,Wat the..,'' haar ogen waren wijd open. Het prikkelen in haar nek ging door, ook al was er geen mens te bekennen. Haar vingers speurde de plek af waar ze de pijn voelde, maar er was geen bloed of andere vloeistof. Wel mistte ze het kleed waar ze op lag, wat gek genoeg onmogelijk leek te zijn sinds ze er al uren op heeft gelegen. Morrigan realiseerde zich dat het niet speciaal was dat er niemand om zich heen was, want haar lichaam was onbewust in een hoekje geplaatst. Niks van haar spullen had ze nog.       Het was alsof je een lucifer een aantal keer over het doosje streek. Het ontvlamde maar niet en dat veroorzaakt woede en frustratie. Die gevoelens stop je in je slagen, terwijl je steeds harder over het doosje strijkt. De boosheid veroorzaakt uiteindelijk zoveel energie voor een vlam en dat gebeurde met Morrigan. Haar ogen waren opengesperd en haar nagels veroorzaakte wonden in haar handen, sinds ze twee stevige vuisten had gemaakt. Ze wilde schreeuwen, maar dat deed ze niet. Misschien was de dief nog dichtbij. Het was één van de gangen die Morrigan kende en ergens links van haar moest een uitweg zijn naar een soort langere gang. Je moest wel opassen, want er stond water aan de rechterkant. Dat maakte de kans dat de dief naar de rechterkant was gegaan kleiner, want je had dan het water kunnen horen. Het was onmogelijk om geen echo te creëren, dus volgde Morrigan haar gevoel en rende ze de linkerkant op. Haar eigen voetstappen galmde door de ruimte, totdat ze uitkwam in opnieuw niemandsland. Er was niemand in de wijde gang, zelfs geen andere undergrounder. Haar eigen ademhaling verstoorde de mogelijkheid om de kleinste geluiden te kunnen horen. De pijn in haar nek veroorzaakte voor frustratie. Morrigan was niet een klein beetje boos, maar zou mensen echt in hun gezicht willen slaan.       Morrigan wilde zich omdraaien, totdat ze boven haar gelach hoorde. Haar gedachten waren vraagtekens, want daarboven? Daarboven kwam licht vandaan. De trap zag er smakelijk uit, maar nooit had ze één voet boven gezet. Morrigan had er alleen maar verhalen over gehoord en niet allemaal klonken ze zo hemels. Moest ze wel naar boven gaan?       Haar verlangen nam de overhand. Voorzichtig baande ze haar weg naar boven. Bang wat er haar daar zou opwachten was ze niet. Het was een spelletje om steeds één trede van de trap over te slaan. Het licht voelde veilig.       Handig stapte ze uit de deur waar ze vandaan kwam naast een gebouw. Het gebouw was groot en opnieuw was er een deur die haar naam riep. De lachende mensen waren verdwenen, maar nog steeds voelde het alsof iemand haar bekeek. Zo dicht mogelijk kroop ze in de bosjes toen ze iemand de deur uit hoorde komen. Het voelde veiliger om in de schaduwen te blijven, maar de pijn in haar nek liet een pijnlijke schreeuw haar mond verlaten. Dit verraadde haar plek, dus stapte ze uit de bosjes en keek ze recht in de ogen van een vrouw.       ,,Ik doe je niks,'' zei Morrigan. ,,Ik wil alleen maar weten waar ik ben.'' Haar handen waren omhoog, alsof ze onder schot stond. Ze wilde alleen maar laten zien dat er niks gevaarlijks was aan haar, maar nog steeds kon Morrigan hevig wat klappen uitdelen als het nodig was.

---

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.