100 | Speeltopic | The System 16+ - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

21 april 2020 - 10:12 Kefe is offline

Kefe 5051

≽ The System ≼

Let's just say this — normal RPG rules, am I right?

The Story ≽

"Trust The System."

In een verre toekomst oogt de wereld stukken beter eraan toe te zijn, niet alleen de aarde maar ook zeker de mensen die erop leven. In geen honderd jaren heeft er nog geen plaag bestaan, en ook bestaan er geen natuurverschijnselen zoals aardbevingen of tornado's. De wereld is een vredige plek waar ieder veilig kan wonen — een waar paradijs in de ogen van iemand die niet verder wil kijken. Het stikt er van de positiviteit, en zelfs de mentale gezondheid is over de generaties enkel gestegen. Iedereen oogt net zo gezond als de aarde vruchtbaar is als het ware. Dit heeft echter enkel generaties gekost, en is niet altijd even goed omarmt. Het is echter de nieuwe generatie die zowat gekweekt is met de behoefte naar deze perfectie, met een gezonde portie nieuwsgierigheid en creativiteit om te groeien in deze perfecte wereld. Het is hun taak de nieuwe generatie te creëren en alles dat daarbij komt kijken.
Het klinkt natuurlijk allemaal te perfect om waar te zijn, en dat is het ook — al heeft tot dusver niemand ook maar een poging gedaan om verder op onderzoek uit te gaan. En degene die dat wel gedaan hebben, zijn simpelweg verdwenen. Het is verder ook totaal geen gebruikelijk iets, omdat het als het ware "uit" een mens is gekweekt om hen vragen te laten stellen tegenover The System. The System is namelijk een computerprogramma dat alles bepaald wat er gebeurt, ontworpen door Augustus French — de overgrootvader van Derrick French, de man aan de top. Hij draagt de titel Generaal, wat gelijk zal staan aan President of Koning van nu.
De titel Generaal duidt er natuurlijk wel op dat het leger een hoge rank heeft in dit land, zelfs de hoogste rank als het ware. Het is echter niet zozeer dat zij angst aanjagen, ze zijn gewoon overal ten alle tijden aanwezig. Volgens Derrick French hangt er namelijk altijd een donkere wolk boven het land, al heeft geen levend persoon iets van de dreiging gezien en begint de nieuwe generatie dat als het ware lichtelijk te wantrouwen.
Toch is er nog geen oorlog uitgebroken, juist omdat alles gratis wordt aangeboden aan het volk. Zo worden ze van huizen, kleding en voedsel voorzien en is geld simpelweg niets meer dan een herinnering aan een verkeerde wereld — althans zo wordt het hen verteld. Ze programmeren haast dankbaarheid in je vanaf een jonge leeftijd, al blijft het daar zeker niet bij. Het een en ander wordt ze vanaf jongs af aan zo vaak verteld, dat er oprecht geloof is in het feit dat dit een perfect leven is, en dat zij dit jou verzorgen.

"Trust The System."

11th of May — 17:18 — 10 ℃ — ☁ » almost ☂

Het was een vreemde dag, er hing al de hele dag een onbeschrijfelijke sfeer in de lucht — eentje die het beste ongemakkelijk te noemen voelt (al heeft iedereen dit anders ervaren). Velen hebben dit niet meegekregen omdat ze hun dagtaken hebben moeten verrichten, maar er zijn zeker personen die hier niet wat gevoeliger voor zijn of simpelweg de tijd hebben om dit op te merken. Vooral de Undergrounders zullen hier last van gehad hebben, juist degene die geen enige vorm van ritme bezitten.

ϟ Binnen The System is de chaos aanwezig, gezien er al een half uur een error te vinden is die soms weg lijkt te vallen dankzij behulpzame leden — waaronder Bryce die haar uiterste best doet de machine in haar eentje te koelen. Juro heeft deze dag net enige verantwoordelijkheid gehad, waardoor er extra druk op hem is gelegd, en hij dit oprecht tot een goed einde wil brengen — al is dat moeilijk gezien deze error nooit eerder voorgekomen is. Sabrina zal uit haar glazen kooi gelaten worden om eventueel bij te springen — alles is nu van harte welkom.
[ Vergeet niet dat er een deur onder The System zit, hier kunnen Undergrounders vrijkomen. ]

♙ Met betrekking tot de Normals zijn de simpele 9 to 5 medewerkers hun weg naar huis aan het maken, terwijl de vitale beroepen natuurlijk wat vervelende uren kunnen hebben. Zo besluit Veda een wat langere route richting haar huis te nemen door een zware nacht, en zijn Cailean en Zella zeer waarschijnlijk nog op hun werk te vinden door een ontzettend drukke dag — iets dat maar zelden voorkomt, en dan ook direct onderzocht moet worden, buiten de hulp om die ze al moeten bieden. Extra meldingen moeten er gemaakt worden, zodat er een oorzaak gevonden kan worden. Peyton zal over hebben moeten werken, al is het meer uit voorzorg geweest omtrent wat er gaande is binnen The System.
[ Vlakbij het ziekenhuis is ook een Underground deur te vinden is, hier kunnen er ook vrijkomen. ]

♨ Voor de zoveelste keer deze week zijn er weer eens soldaten naar beneden gekomen om de boel te controleren, maar ditmaal zijn er producten afgenomen van de Undergrounders die op de voorgrond te vinden waren. Zo is Echo’s geliefde zaklamp hem afgenomen, en missen andere Undergrounders spontaan ook wat van hun voorwerpen — Neomy is haar favoriete boeken kwijt, Cristiàn's favoriete pan is hem afgenomen, Pip is één van haar scherpste wapens spontaan verloren, ook een aardige buit aan gestolen voorwerpen van Morrigan zijn verdwenen en er is zelfs een poging gedaan naar Talon’s welbekende mp4, iets dat Derrick French net op tijd weet te stoppen voor er ook maar één dode kon vallen.
[ Voel je vrij deuren te bedenken, biedt je characters de vrijheid op verschillende plekken, mingle met andere characters. ]

"Don't let the darkness take you over, Trust The System."

I'm your little ray of pitch black.

21 april 2020 - 10:14 LordJohn is online

LordJohn 10839

Yeeeeesshhhh

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

21 april 2020 - 10:21 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Somewhere outside, alone ⊰

Afgelopen nacht heeft deze dame weer eens wakker gelegen, gezien elk moment dat ze haar ogen had gesloten de geluidsgolven haar aan leken te vallen op elk verdomd moment. En het ergste is nog dat ze dondersgoed weet dat er iets niet klopt in haar hoofd, dat haar chip op de een of andere manier kortsluiting heeft gemaakt en dat het haar langzaam aan het opslokken is. De tijd dat ze dacht dat het tussen haar oren zat is verdwenen, compleet verloren. Haar nachtmerries — die ze wist te ontvangen in de korte tijd dat ze sliep — hebben haar niets goeds gedaan. Het heeft haar enkel en alleen bezorgd dat ze met donkere wallen onder haar ogen rondwandelt.
Op haar werk was er vandaag gelukkig niet veel bijzonders gaande, enkel dat de kinderen wat onrustiger oogden, al heeft ze dat maar voor lief genomen. Het viel wel mee, en ze leken ondanks dat toch nog goed naar haar te luisteren. Het nam niet weg dat het een taaie dag was voor Veda, waardoor haar frustraties hoog zijn opgestapeld. Wanneer ze dan ook eindelijk klaar was met werken, maakte ze haar weg direct het gebouw uit — schoonmaken kan ze namelijk rekken tot wanneer ze wil, en vandaag heeft ze het opzettelijk niet te lang laten duren.
Het is niet geheel vreemd voor haar om haar route te laten leiden door haar benen in combinatie met haar hoofd — het is eerder erg gebruikelijk. De route naar haar appartement kent ze dondersgoed, al is het zeker niet enkel één weg die ze bewandeld, gezien het de laatste tijd elke dag wel een andere lijkt te zijn. Haar bonkend hoofd staat het dan ook allemaal maar toe — wat kan ze anders? Vrije wil is een ding, dus ze maakt er graag gebruik van.
Dat haar benen haar helemaal niet meer naar haar appartement brengen ontgaat haar een hele lange tijd, tot ze uiteindelijk beseft dat ze vlakbij het gedeelte van de oude stad te vinden is. Na een korte krabbel aan haar hoofd, schud ze toch haar hoofd en wandelt ze verder — haar benen leiden haar, dus ze maakt er gebruik van. Honger heeft ze toch niet, gezien een misselijkmakend gevoel haar maag bekropen heeft zo’n paar uren geleden, waardoor ze zich geen zorgen maakt. Gelukkig dat ze geen afspraken met Cailean heeft gemaakt, zodat er geen schuldgevoel op kan borrelen.
De oude stad is eerder een woonwijk van vroeger, zoveel informatie heeft Veda erover kunnen vinden. Stiekem heeft ze hier altijd al eens naartoe willen gaan, maar ze vreest al jaren hoe The System er tegenaan zou kijken. Ondanks dat is ze hier nu toch, geleid door een combinatie van lichaamsdelen die ze eigenlijk helemaal niet zal mogen vertrouwen. Dat helemaal niet zou kunnen volgens The System. Veda is echter alles behalve dom, en weet dat deze bevindingen ergens vandaan moeten komen, al heeft ze nog geen connectie weten te maken.
Wanneer ze haar omgeving scant beseft ze al gauw dat ze compleet alleen is, geen ziel in zicht. De lugubere avond begint spelletjes met haar hoofd te spelen, gezien het contrast vanuit het pad richting de oude stad onbeschrijfelijk is — de verandering van overbelichte stad naar pure duisternis is akelig, doch trekt het de blondine aan. Gezien het nieuw is voor haar, staat ze het toe. Ze accepteert zowel de onrust die het haar brengt, als de belofte die het lijkt te maken voor innerlijke rust.

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| Somewhere Underground, alone ⊰

Al vanaf het moment waar hij deze ochtend vroeg opgestaan was heerste er een onbeschrijfelijke sfeer, eentje waar Echo het liefst ver vandaan bleef — en blijft. Als een of andere angsthaas heeft hij zich sindsdien dieper begeven, dieper in de onderbuik van de Underground. Met zijn bezittingen in hand wacht hij dan ook tot de rust wedergekeerd is, tussen enkele van de andere kalmere leden van de Underground, waaronder de gewonden. Hierdoor weet hij niet eens dat zijn zaklamp gestolen is.
Om zichzelf maar bezig te houden is hij dan ook aan de gang geweest om hen te helpen met wat er gaande is, de een mist enkele vingers, de ander een oor en één van de jongere bewoners van de Underground is vannacht overduidelijk aangevallen door een van de agressievere menseneters — deze is zo creatief geweest een soort van messen aan zijn vingers vast te maken waardoor deze haast klauwen heeft laten ontstaan.
Het jonge kind heeft dan ook aardig wat hulp nodig, en Echo heeft overduidelijk niet de juiste apparatuur om dit soepeltjes te laten verlopen, waardoor hij zichzelf weer naar boven begeeft, waar een of ander gevecht gaande lijkt te zijn. Gezien de meesten zich daarop gefocust hebben grijpt hij van een van de hoarders een naald weg, en bij een van de dames wat flosdraad. Het is niet het beste spul dat ervoor gebruikt kan worden, maar beter dan niets.
Eenmaal terug helpt hij het kind zo goed als hij kan, terwijl hij zelf iets van alcohol achterover giet. De pure alcoholsmaak die erin te vinden is doet zijn gezicht even vertrekken — ondanks dat hij eraan gewend is — waarna hij de flacon gauw weer in zijn broekzak laat glijden. Het is nogal geliefd spul hier beneden, en dat houdt hij liever voor zichzelf.
Wanneer hij een blik op de moeder van het jochie richt, merkt hij op hoe ze te ver heen is om er daadwerkelijk bij te zijn. Natuurlijk is alcohol niet het enige dat er hier beneden rondgaat, en qua drugs heeft Echo niet eens een idee wat er precies te vinden is, maar waar deze vrouw aan zit is nieuw — de manier waarop haar pupillen vergroten en verkleinen werkt haast hypnotiserend op de ex-soldaat, die toch wel enige training heeft gehad om dit te kunnen weerstaan.
Kort schud hij zijn hoofd dan ook, waarna hij zijn blik weg laat glijden van de vrouw. De jongen, die hij nog altijd vast heeft, lijkt in slaap te vallen door de constante pijn, waardoor Echo hem maar even zo laat. Hij gunt de jongen wat slaap na zo'n vreselijke nacht. Gezien zijn schoot als kussen gebruikt wordt, besluit hij dan ook maar naar achteren te gaan hangen, zodat zijn rug tegen de muur kan rusten. Om bij te komen van de chaos die ze de Underground noemen, besluit hij dat hij dit verdiend. Na vier jaar geen moment echte rust, neemt hij het. Het voelt nodig, alsof hij zichzelf er niet toe hoeft te dwingen.

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Somewhere Underground w/ Talon ⊰

In de vroege ochtend, na een nacht vol onrust, heeft Derrick besloten om de Underground weer eens op te schudden — alsof hij dat recentelijk nog niet genoeg gedaan heeft. Met een groep soldaten had hij zijn weg gemaakt om te zien wat er allemaal gaande was, met de leugen dat er gesproken is geweest over een illegale handing in een nieuwe drug. Dat laatste is wel waar, maar het is geen roddel. Derrick zelf heeft dat zogenaamde "experiment" naar binnen gebracht om mensen totaal onbruikbaar te maken als het ware.
In de middag gunde hij ze wat rust, en was hij besloten The System lastig te gaan vallen — vooral Bryce en Juro. Bryce had hij weer even gezellig meegenomen voor een onderonsje, en Juro wilde hij nog even duidelijk maken dat hij de baas was. Het blijft een leuk spelletje te man zo uit te dagen. Na zo'n rustgevende, doch gespannen middag duurde het niet lang voor hij weer besloten had zich richting de Underground te begeven om er enige paniek te zaaien.
Terwijl hij opmerkt dat zijn soldaten van de rommel die er vinden, een nog grotere puinhoop beginnen te maken kijkt Derrick vol autoriteit toe naar wat er allemaal gaande is, en vooral hoe de Undergrounders erop reageren. Met zijn armen over elkaar volgt hij al gauw de soldaten die verder door de gangen trekken — hierbij schijt hebbende aan mensen die ook maar een tikkeltje in de weg staan, of wiens spullen ze overheen walsen. Hun weg wordt gemaakt richting het oude metrospoor, gezien ze dol zijn op het licht dat daar te vinden is, hier kunnen ze simpelweg beter zien.
Derrick merkt al gauw op dat zijn soldaten hun weg maken richting Talon, waardoor zijn wenkbrauwen in een lichte frons laat glijden — hierbij tentoonstellend dat hij beginnende rimpels begint te krijgen. Voordat het echter uit de hand kan lopen staat Derrick al bij de soldaten, en dwingt hij hen afstand te nemen. Met een duidelijke ondertoon maakt hij hen duidelijk iemand anders lastig te vallen.
Pas wanneer de twee op een afstand te vinden zijn keert Derrick zich tot Talon met een neutrale uitdrukking op zijn gezicht, al weet zijn ene mondhoek toch wel wat op te trekken bij het zien van de jongen. 'Je weet hoe het gaat.' Nonchalant haalt hij zijn schouders op, terwijl hij de jongen kort bestudeerd. Deze glijden echter al gauw richting één van soldaten, die een meisje wel erg hardhandig tegen een van de vuile muren aangooit, maar zonder ook maar te blinken vinden zijn kijkers hun weg weer naar Talon. 'Maar voort wat hoort wat.' De ondertoon in zijn stem duidt er eigenlijk al direct op dat hij geen tegenspraak duld. Het beloofd Talon dat hij hem heeft, voordat hij er echt bij stil kan staan — en al zou hij het wel gedaan hebben is het toch een verloren zaak.
Om Talon te laten zien dat hij hem niet als bedreiging ziet, en zelf eventueel ook geen bedreiging is begint hij op zijn dooie gemak zijn sigaret aan te steken. De aansteker die hij gebruikt is een torch variant, waarna hij zijn pakje zelfs nog uitnodigend uitsteekt richting Talon — met op zijn gezicht een vragende uitdrukking. Ondertussen blaast hij de rook zonder verandering van emoties uit, recht in het gezicht van Talon. De sigaret hangt nog altijd luchtig tussen zijn lippen in, zelfs terwijl hij de volgende woorden uitspreekt. 'Ik heb wel een leuk testje klaarliggen voor je, maak je geen zorgen.'

I'm your little ray of pitch black.

21 april 2020 - 10:28 Frisk is offline

Frisk 8318

Even MT en dan ga ik meteen lezen ^^

Mijn brein breint zoals het breint.

21 april 2020 - 10:33 Syaoran is offline

Syaoran 12970

Mine.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

21 april 2020 - 10:33 Reeses is offline

Reeses 1333

Yesss (doeg)

21 april 2020 - 11:36 IneffabIe is offline

IneffabIe 90

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.

21 april 2020 - 12:01 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Big girls cry when their hearts are breaking

21 april 2020 - 12:03 Syaoran is offline

Syaoran 12970

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/... •

Bryce blies haar wangen bol — haar ogen schoten over het scherm voor haar heen, met in haar ooghoeken de dreigende stijging van de temperatuurmeter. Alles leek te kloppen. De error, wie herhaaldelijk steevast elk half uur terug leek te komen, wees op niks concreets — eens ze een oorzaak getraceerd dachten te hebben, was de melding alweer opgelost en stonden ze met meer vraagtekens dan ze van te voren hadden gestaan.
In een vlaag van haar nog zwakke emoties, mopperde Bryce onder haar adem door. Haar vingers gleden over het scherm heen, waarvan ze merkte dat deze eerder heet aan begon te voelen. De alarmen die her en daar een keer opflikkerde, gleden volledig langs haar af; dat was haar taak niet. Nu de temperatuurmeter in het rood kwam zag ze geen andere keus meer.
"Dit gaat een beetje koud worden," mompelde Bryce — hard genoeg voor de enkelingen om haar heen en hen zo van een eerlijke kans te voorzien de ruimte te verlaten, mocht het echt een vriespunt naderen. Ze hoopte van niet.
Heel even sloot Bryce haar ogen, gunde zichzelf dit ene momentje van rust in de steeds groter wordende chaos die er dreigde en trachtte het versnelde ritme van haar hart enigszins een beetje te kalmeren. Ze kon dit — hier was ze voor getraind en opgeleid. Hier had ze een deel van haar krachten voor gekregen. Een nieuwe error trok haar terug uit de luttele seconden die Bryce voor haarzelf nam. Het verscheen in een dreigend rood op het scherm voor haar, waarop de brunette haar krachten aan riep.
"We moeten stoppen met alle programmeringen, het systeem raakt oververhit," riep Bryce een ander naast zich toe — haar ogen feller gekleurd vanwege de kou die door haar lichaam gleed. Hoe meer ze nu van het systeem vroegen, hoe sneller ze het risico liepen dat het zijn limiet bereikte. Bryce moest dat zien te voorkomen zodat ze verder konden.
In een golf stuwde ze het ijs door haar aderen heen — één simpele aanraking van haar koude vinger aan het scherp liet een hissend geluid klinken. Te heet. Inwendig veegde de brunette alle warmte weg en dompelde ze onder met een koude vloed. Verschillende meters lieten een klagelijk geluid horen, tezamen met het hysterische gepiep van de waarschuwingen die gegeven werden.
Bryce perste haar lippen op elkaar en voerde het gegeven van haar eigen waarschuwing uit — ze dwong de temperatuur van de ruimte waarin ze zich bevond naar omlaag. Steeds lager en lager, telkens meer kouder en kouder, terwijl de thermostaat op het apparaat wellicht maar één enkele millimeter mee gaf.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

21 april 2020 - 13:31 Vanth is offline

Vanth 23147

MT ^^

El Diablo.

21 april 2020 - 13:51 Frisk is offline

Frisk 8318

☢ TALON ☢
He sets fire to the ~~world~~ around him, but never lets a flame touch him.

☢ Underground ☢ met Derrick ☢

Vandaag was niet zijn dag. Met die conclusie en een knallende hoofdpijn was Talon enkele uren eerder zijn tent in gekropen. Hij had eerder moeten terugkeren van een ontdekkingstocht – erg vervelend, want Talon moest nu toch al enkele uren reizen voor hij bij een nieuw onbekend terrein kwam – omdat zijn hoofd zowat op ontploffen stond. Dat niet alleen, hij ergerde zich ook aan andere mensen. Niet dat dat nooit eerder gebeurde, maar normaal vond hij anderen net zo irritant als de vliegen om een paard of zoals de kast waar je telkens je teen tegen stoot.
Hij had al enkele uren geslapen – erg onrustig, dat wel – toen de chaos en het lawaai toch te veel werd. Normaal kon hij wel door redelijk wat heen slapen, maar de zware laarzen van de soldaten trokken zijn aandacht. Met een beperkte interesse en schijnbaar volledig op zijn gemak was hij buiten zijn tent in een oude, half doorgerotte tuinstoel gaan zitten en had het schouwspel gadegeslagen.
Met een opgetrokken wenkbrauw – die boven zijn goede oog, de andere toonde niet zo veel beweging – keek hij toe hoe een klein groepje van de soldaten zijn kant opkwamen. Hij had al gemerkt dat ze nu wel erg veel spullen – totaal onnodig ook, en voor de eerste keer had Talon een vaag gevoel van onrecht bij dat gegeven – in beslag namen en zette zichzelf al schrap. Of Derrick er nu stond op te kijken of niet, van zijn spullen bleven ze af. Talon had zijn kracht niet nodig om erg lelijk uit de hoek te komen.
Met een zucht stond hij op toen de soldaten hun koers veranderden en de ‘oh zo grootse’ leider het idee had dat hij op gezelschap zat te wachten. Normaal zou hij in zijn stoel blijven zitten, maar de onrust hield ook hem bezig.
”Je weet hoe het gaat,” sprak Derrick en Talons wenkbrauw kroop nog enkele millimeters hoger. Hij wist inderdaad hoe het ging en werd daarbij liefst van al met rust gelaten. Hij was echter slimmer en daarbij ook buiten zijn humeur dan dat luidop uit te spreken. “Maar voor wat, hoort wat.”
Een kort en droog lachje was de eerste en voor een tijdje enige reactie van Talon. Al van het begin van hun, eh, samenwerking, wist Talon dat hij meer mocht verwachten dan hij wilde. Maar The Underground was geen plek voor grote en langdradige plannen: je moest vandaag overleven, morgen was een probleem voor later. Spijt had hij niet, maar nu begon het toch wel flink vervelend te worden. Al helemaal met die fucking hoofdpijn.
Om zijn ongenoegen uit te spreken zonder dat letterlijk te doen, en ook gewoon omdat het nu eenmaal in zijn karakter zat, nam Talon niet één, niet twee, maar letterlijk heel het pakje aan van Derrick. Zonder ook maar het idee te hebben om te beginnen met roken – Talon werd liever niet ziek en was slim genoeg om te zien wat die dingen deden – bestudeerde hij het even en gooide het toen achter zich in de rommel van de tent. Daar kon hij wel wat moois voor ruilen.
”Ik heb wel een leuk testje klaarliggen voor je, maak je geen zorgen,” zei Derrick nonchalant, alsof Talon vrolijk mee zou komen. Die was helemaal niet van plan om ook maar ergens heen te gaan, behalve terug zijn tent in, en lachte vrolijker dan hij zich voelde.
”Bedankt,” antwoordde hij, terwijl hij de rook wat weg wapperde, omdat het in zijn oog pikte. “Maar ik ben niet geïnteresseerd in deur-aan-deur-verkoop.” Hij grijnsde weer en ging dan toch teru zitten in zijn tuinstoel. “Daarbij, we weten allebei dat het niet ik was die je daarnet van een vervelende confrontatie hebt behoed.” Hij wuifde wat in de richting die de soldaten waren uitgelopen. “Dus ik denk dat we momenteel mooi quite staan, en daar wil ik het graag bij houden, prinses.”

Mijn brein breint zoals het breint.

21 april 2020 - 14:44 Reeses is offline

Reeses 1333

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ Somewhere Underground ๑ With Echo ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

Het leven als Undergrounder was in de drie jaar dat Neomy inmiddels tot die groep behoorde, nooit een pretje geweest. Maar deze week… Het leek alsof de soldaten vaker dan anders langskwamen deze week en ook nu zag Neomy de soldaten rond marcheren, de tweede keer al die dag. Dat de soldaten over de bezittingen van de bewoners heen stampten leek hen niet deren. Vol afschuw moest Neomy toezien hoe de soldaten enkele van haar boeken – Echo’s boeken – meenamen en tot die boeken behoorden een aantal favoriete titels van Neomy. “N…” Het protest was al half in haar mond gevormd, maar een andere hand tégen haar mond voorkwam dat de rest van haar zin volledig werd uitgesproken.
Eén van de soldaten grijnsde zijn tanden bloot en duwde met een behoorlijke kracht de kolf van het geweer tegen Neomy’s ribben. De kracht ervan deed Neomy wankelen en zij en haar helper belandde op de grond. Neomy schaafde haar handen toen ze de val enigszins probeerde op te vangen en ontdekte toen Adam – haar broer. Ze gebaarde naar de soldaat, die inmiddels was doorgelopen, maar Adam schudde gedecideerd zijn hoofd. “Nee,” sprak hij streng, maar fluisterend. “Derrick loopt hier ook rond. Kom mee.” Hij kwam overeind en trok Neomy daarbij ook overeind.
Het was druk en chaotisch, nog meer dan anders het geval was. Undergrounders liepen elkaar haast omver, terwijl de soldaten hen opzij duwden om zo regelrecht mogelijk hun weg te maken. Adam trok Neomy mee de donkere gangen in, zo ver mogelijk weg van de soldaten. “Echo!” Neomy trok zich van Adam los en knielde voor een jongeman neer, die op de grond tegen de muur aanzat. Een jochie rustte op zijn schoot. “Echo!” Ze zakte door haar knieën en tikte de man kort op zijn bovenarm. “De soldaten zijn er weer - Heb je ze al gezien?” Neomy’s blik flitste beide kanten op door de donkere gangen, waarna ze het jongetje bestudeerde. Ditmaal vertrok haar gezicht. “Wat is er met hem gebeurt?” Een beetje van de hak op de tak, vervolgde ze weer: “Ze hebben je boeken meegenomen. Die soldaten, bedoel ik.”

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 The System 回 With Bryce and Sabrina 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

Hij was niet snel van zijn stuk te brengen, maar vandaag… Hoewel Derrick godzijdank het grootste deel van de dag afwezig was, was het uurtje dat hij in zijn gezelschap verkeerde alles behalve goed te noemen. De laatste tijd leek Juro zich steeds meer te irriteren en te ergeren aan hun generaal. Een oorzaak die makkelijk te verwijten was aan het feit dat Derrick Juro’s zusje onbeschaamd als proefkonijn gebruikte. Het feit dat hij Neomy de laatste weken steeds vaker zag, had ertoe geleid dat zijn broederlijke gevoelens waren aangewakkerd. En uiteraard was dat een reden voor Derrick French om zijn experimenten op Neomy uit te voeren.
En uiteraard vandaag, net toen Juro de verantwoordelijk had gekregen van Derrick, gezien hij de hele dag op pad was, verscheen er op hun computers in grote, knipperende letters het woordje ERROR. Heel even vermoedde Juro dat dit een of ander stompzinnig idee van Derrick was, om hem te testen. Maar toen de temperatuur begon te stijgen, viel die optie gauw af. Als de temperatuur bleef stijgen, raakte het complete System buiten werking.
“We moeten stoppen met alle programmeringen, het systeem raakt oververhit,” hoorde hij Bryce roepen, waardoor Juro met een paar passen achter haar stond. “Nee!,” snauwde hij, een geldig excuus om zich op iemand af te reageren. “Jij bent toch de expert in de cooling down?! Regel het!”
Juro liep heen en weer, snauwde System leden af en deelde nieuwe bevelen uit. Hij maakte zijn weg richting de glazen kooi en haalde daar een aantal nieuwe leden uit, waaronder Sabrina. “Die ERROR lijkt me duidelijk, die wil ik weg hebben,” gaf Juro als korte instructie. Hij keerde zich tot Sabrina en zei, niet geheel onvriendelijk: “Kom mee!”
Hij ging Sabrina voor richting Bryce, die nog altijd druk in de weer was met The System, maar de thermostaat gaf nauwelijks aan te zijn gedaald. Een diepe zucht rolde over Juro’s lippen. “Stop de programmeringen,” commandeerde hij toen richting Bryce en Sabrina.

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 7:28 ]

21 april 2020 - 15:33 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • Alone > With Veda, outside

De dag was al vreemd te noemen vanaf het moment dat ik mijn ogen had gesloten gister. De stemmen die al jaren in mijn hoofd liepen te schreeuwen waren van toon veranderd en konden nu nog enkel zeggen dat het tijd was. Tijd voor wat? Ik had geen idee. Wat ik wel wist is dat ik wakker was geworden met een kloppende hoofdpijn en er tot nu toe niks tegen geholpen had. Great. Alsof het allemaal nog niet erger kon moesten soldaten ook hun kop laten zien, met aan leiding hun zwakke excuus van een leider. Toen het duidelijk werd dat ze hier waren voor onze spullen brak de chaos echter uit, natuurlijk waren de meeste hier niet van gediend en brak er al snel een gevecht uit. Niet totaal ongewoon hier natuurlijk. Ik had me er ook niet in gemengd tot ze aan mijn spullen kwamen. Ik schud mijn hoofd en stilletjes achtervolg ik de soldaat die er vandoor ging met mijn eigendom. Dit tot ik mijn kans zag en ik hem ruw tegen de vieze, harde muur duwde. ''Slechte keuze..'' grom ik zachtjes voor ik de aanval start.
Enkele momenten later kijk ik neer op de soldaat voor me en voor een kort moment trekt er een hint van honger door me heen. Ik deins er niet voor terug, dat is algemeen bekend. Bijna automatisch lopen mijn benen echter door en bijna onbewust vervolg ik mijn weg door de underground. Dit stuk herken ik niet direct. Ik was hier al een paar jaar maar ik bleef vaak op dezelfde plek rondhangen. Dan stop ik voor een deur. Ik frons lichtjes en laat mijn hand er kort overheen gaan. Hmh, misschien.. Zo stevig leek de deur niet, niet zoals je zou verwachten hier. Goed, wellicht zou dit niet eens werken maar je kan het altijd proberen. Ik neem diep adem en beuk dan hard met mijn schouder tegen de deur. Dat deed niet veel, maar volgens mij gaf het wel even in. Dit doe ik daarom nog een paar keer tot de deur open vliegt. There we go.
Langzaam stap ik naar buiten en doe langzaam de deur achter mij dicht. Ik hou even een hand voor mijn ogen om ze langzaam te laten aan het licht. Dat was lang geleden.. Mijn hand verdwijnt langzaam voor mijn ogen en ik neem diep adem terwijl ik om mij heen kijk. Heel lang geleden. De plek waar ik was uitgekomen leek verlaten en oud, wat misschien ook wel beter was. Langzaam zet ik wat stappen verder en neem de omgeving goed in mij op, op dit moment was mijn aandacht voor details wel handig denk ik zo. Dan valt mijn blik echter op iemand anders en ik stop meteen met lopen. Mijn hoofd hou ik wat schuin terwijl ik de blondine in de gaten houd en ik frons lichtjes. Mijn hoofdpijn leek als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik wil een stap naar achter zetten, zo stil mogelijk. Maar de tak die onder mijn voeten komt te liggen breekt onder mijn gewicht en klinkt akelig luid in een omgeving als dit.

[ bericht aangepast op 21 april 2020 - 15:34 ]

El Diablo.

21 april 2020 - 17:18 LordJohn is online

LordJohn 10839

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ Underground w/ Echo & Neomy

Pip leek al uren op zoek naar haar scherpste 'mes'. Haast wanhopig had ze al haar bezittingen overhoop gehaald, alleen maar om ervoor te zorgen dat ze haar belangrijkste voorwerp om zich mee te beschermen weer terugvond. Tevergeefs. Hulpeloos propte ze haar weinige items in de oude, versleten rugzak die ze altijd bij zich droeg. De tas had ze enkele jaren geleden gevonden, half verstopt over een rottend lijk. Zelfs toen had ze zich al over de smerige geur heen gezet. Hoewel ze de rugzak zo goed mogelijk had schoongemaakt, was het nog steeds niet ideaal. Maar ze had het nodig. Ze bezat weinig, maar juist te veel om alles makkelijk mee te kunnen nemen. Ze liet de rugzak nooit ergens achter, maar misschien moest ze een keer een nieuwe vinden. De naden hadden hun beste dag gehad.
Ze had zich ergens in een nog donkerder hoekje van de Underground verstopt om alles te doorzoeken. Ze had meerdere malen haar eigen kleding binnenstebuiten gekeerd om het mes te vinden, ze had alles uit de rugzak gehaald. Niets. Ze snapte het niet! Nooit liet ze het mes los. Ze sliep ermee in haar hand, klaar om aan te vallen zodra het nodig was. Was haar greep vannacht niet zo sterk geweest als normaal? Had iemand het gestolen? Met een verslagen zucht had ze haar spullen weer in de tas gedaan en ze keek even naar haar smerige, oude schoenen die ze droeg. Ook die had ze van een lijk gepakt. Dat was min of meer de enige manier om hier te overleven. Je moest wel egoïstisch zijn.
Uiteindelijk besloot Pip op zoek te gaan naar Echo. Hij was min of meer de enige hier die ze min of meer vertrouwde. Hij was niet bang zijn handen vies te maken, misschien had hij haar mes wel gezien. Ze sjorde de tas om haar schouder en kreunde toen de laatste naden van een van de schouderbanden het begaf en haar spullen luid op de grond vielen. Verdomme. Snel greep ze alles bij elkaar en stopte ze het terug. Met wat moeite kreeg ze de rits dicht en toen kwam ze uit het donkere hoekje. Ze moest de rugzak maken, maar kon hier niet langer blijven. In de verte luisterde ze al tijdenlang naar de luide stemmen van de soldaten die alles hier in de gaten hielden en het was slechts een kwestie van tijd voor ze haar vonden. Ze wilde liever niet alleen zijn als dat gebeurde. Daar had ze, zacht uitgedrukt, slechte herinneringen aan. Het duurde weer even voor ze eindelijk Echo kon zien. Hij was echter niet alleen. Naast hem zat een vrouw die door drugs ver van de wereld was, op zijn schoot lag een bewusteloos of slapend jongetje en voor hem, op haar knieën, zat een meisje. Toen ze dichterbij kwam, en redelijk handig de soldaten wist te ontwijken, herkende ze haar.
'... meegenomen. Die soldaten, bedoel ik,' hoorde ze de laatste flarden van hun gesprek. Aarzelend stapte Pip dichterbij en ze plaatste haar rugzak tussen haar benen op de grond neer. Ook al bezat ze weinig, de rugzak was zwaar en ze voelde dat ze niet goed geslapen had. Haar rug deed pijn en haar schouders voelden al jaren alsof haar spieren compleet in de knoop zaten.
'Echo,' zei ze en ze keek naar de man en het meisje, Neomy. Veel contact had Pip niet met anderen hier, Echo was echt een uitzondering. De zeven jaar voor ze Echo kende waren een complete hel, al waren de vier jaar erna ook niet echt een pretje. Maar ze hadden in ieder geval een soort band ontwikkeld. Ze kon het nu niet eens opbrengen om te proberen te glimlachen. Ze was allang al haar manieren verloren. Netjes met mes en vork eten deed ze al niet meer toen ze hier op haar veertiende aankwam, met twee woorden spreken ook niet en ze had de geveinsde vriendelijkheid die ze bovengronds zoveel gebruikten ook laten varen. 'Mijn rugzak is kapot.' Ze wees naar de grond, waar het hoopje stof redelijk zielig lag. Wellicht zou ze meer aandacht moeten besteden aan de vele soldaten die hun leven hier nog meer een hel kwamen maken, maar ze kon het niet opbrengen. Het bracht nogal veel negatieve herinneringen naar boven.

[ bericht aangepast op 21 april 2020 - 17:53 ]

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

21 april 2020 - 19:19 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Somewhere outside w/ Cristiàn ⊰

Op het moment dat Veda een geluidje binnen de stad hoort trekt ze haar wenkbrauw wat op, en leiden haar voeten haar er vrijwel automatisch naartoe — al valt het ook zeker weg te wuiven aan de nieuwsgierigheid die de dame draagt. Meerdere knallen klinken er, en vervolgens hoort ze iets breken. Ondanks dat het haar eigenlijk behoorlijk onverstandig lijkt om op zoiets af te lopen, denkt Veda voor het moment dat er misschien iemand in gevaar is — al is zoiets nog nooit daadwerkelijk in haar buurt voorgekomen.
Voordat ze echter dichter richting het gebouw kan wandelen, begint het schoolproject in haar nek wakker te worden. Dome, het ratje waar de kinderen op het moment les over krijgen, lijkt verstrengeld in haar blonde lokken, waardoor ze deze bevrijdt van het gebeuren om deze op haar andere schouder te zetten. Met een zucht focust Veda zich vervolgens weer op enige geluiden in de omgeving, maar het bonken is gestopt. Heeft ze het wel echt gehoord, of is het haar slaaptekort?
Veda voelt een rilling over haar lijf glijden, terwijl ze de omgeving nogmaals in haar opneemt, maar er is oprecht niets te zien. De hoofdpijn die ze de hele dag gevoeld had, lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Het is alsof er rust is wedergekeerd in haar hoofd — alsof iets haar kalmte bezorgt. Na enkele keren blinken, schud ze haar hoofd. Ze neemt het maar voor lief, wil zich niet teveel zorgen maken over de reden — vooral niet gezien het iets goeds is.
Wanneer Veda iets hoort, een vrijwel onbekend geluid dat ze vreemd genoeg direct durft te bestempelen als het geluid van een brekende tak, glijdt haar blik richting het geluid. Direct valt haar een man op die ze daar niet eerder gespot heeft. Haar ogen vergroten kort als ze de persoon in zich opneemt. Deze draagt overduidelijk niet de kleding van een Normal. Haar ogen vernauwen wat, juist om hem beter in zich op te kunnen nemen. 'Hallo?'
Ze weet niet wat het is, maar ze begint met waakzame passen zijn kant op te lopen. 'Kan ik je helpen?' Het is nou niet dat mensen Veda vaak opzoeken om hulp te vragen, buiten natuurlijk de kinderen in haar klas om, maar of ze dan ook echt hulp bedoeld of eerder nieuwsgierig is naar de vreemdeling weet ze niet. Zo'n anderhalve meter van hem vandaan stopt ze met lopen, en trekt ze haar wenkbrauw kort op — hier merkte ze namelijk voor het eerst pas de velen littekens op.
Fuck, is dit een Undergrounder? Derrick heeft het eens laten ontglippen, en nu snapt ze wat hij bedoelde met "gedrochten", al is dat eerder vanuit het oog van Derrick — zelf zou Veda geen enkel mens zo durven omschrijven. 'Waar kom je vandaan?' Haar blik glijdt even zoekend rond, ondanks de iets wat lugubere uitstraling die de man draagt focust ze zich op de omgeving, voor ze hem weer aankijkt. Haar ene wenkbrauw schiet afwachtend op, terwijl ze hem vervolgens toch even in zich opneemt.

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| Somewhere Underground w/ Neomy & Pip ⊰

Bij het horen van zijn naam kijkt Echo op, al is het niet met de volle intentie ook maar zijn ogen te openen gezien de stem niet direct tot hem doordringt. Ergens verwacht hij dat iemand namelijk komt zeiken om één of ander gebeuren, maar wanneer hij zijn naam een tweede keer hoort, ditmaal dichterbij schieten zijn oogleden direct open — zijn blauwe kijkers tentoonstellend. Hij voelt tegelijkertijd een hand tegen zijn bovenarm.
'De soldaten zijn er weer - Heb je ze al gezien?'
Echo knippert enkele keren met zijn ogen, tot hij zijn blik even rond laat glijden. In een aardig kalme staat weet hij zijn hoofd nog te schudden, maar hij weet vrijwel direct dat er iets gaande is — al de hele week hebben ze lopen irriteren. Wanneer zijn ogen die van Neomy weer vinden spreekt ze echter alweer. Daar gaat zijn welverdiende rust.
'Wat is er met hem gebeurt? Ze hebben je boeken meegenomen. Die soldaten, bedoel ik.'
Opnieuw moet de blonde man enkele keren met zijn ogen knipperen om zichzelf wakkerder te maken dan hoe hij nu te vinden is. 'Aangevallen. En het zijn maar boeken, Neomy. Zeg me niet dat je jezelf weer in de weg hebt gezet?' Het zou zeker niet de eerste keer zijn dat een soldaat interesse had gehad in hun boeken. Het zou fijn zijn als ze deze eens zouden lezen.
'Echo.'
Voor de derde keer in een korte tijd hoorde hij zijn naam — haast als een echte echo, waardoor hij ditmaal op moest kijken naar de jongedame die hij er kon treffen — het is niemand minder dan Pip. Zijn wenkbrauwen trekken lichtjes op in een frons, zich afvragend wat er met haar gaande is.
'Mijn rugzak is kapot.'
Echo volgt de blik van Pip richting het vod op de grond, en al gauw verschijnt er een lichte grijns op zijn gezicht. 'Ja, dat ding werkt niet echt meer...' Zoekend kijkt hij even rond, tot hij zich beseft dat hij inderdaad plaats had genomen op iets. Met zijn ogen vraagt hij even aan Neomy of ze hem kan helpen het jochie even bij zijn moeder neer te leggen, waarna hij zelf half overeind komt zodat hij een redelijke rugzak onder zich vandaan kan halen. 'Je rugzak is inderdaad aan vervanging toe.' Echo knikt richting het einde van de gang. 'De eigenaar ervan... heeft het niet gered.' Hij had hem voor zichzelf willen bewaren, maar na die van Pip al maandenlang eigenlijk niet meer zo correct werkte — haar spullen bleven er immers maar uitvallen — lijkt dit hem een beter idee. Hij steekt de net wat beter ogende rugzak uitnodigend haar kant op.
Wat moeizaam, en met een pijnlijke kreun klimt Echo omhoog, waarna hij zucht. Hij gooit zijn eigen rugzak weer om, en kijkt de dames aan. 'Als de soldaten hier zijn gaan we richting de riolen... daar willen ze niet dood gevonden worden.' Beide dames kijkt hij even aan met een vragende uitdrukking, voordat hij zijn weg begint te maken. De riolen zijn helemaal niet zo erg als ze waarschijnlijk waren voor dit alles, maar nog steeds is het geen pretje.

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Somewhere Underground w/ Talon ⊰

My goal in life is to have a
psychiatric disorder named after me.

Een sarcastisch, humorloos lachje klinkt er vanuit Talon, iets dat Derrick wel verwacht van de jongen. Zelfs het aannemen van zijn gehele pakje bezorgd geen andere reactie op het gezicht van Derrick, zelfs geen enkele spier weet te verrekken. Zijn ogen volgen zijn verdere handelingen ook zeker niet, gezien hij maar al te goed kan begrijpen dat Talon dit wil bewaren voor een regenachtige dag — sigaretten zijn een gewenste prijs voor elke daad of ieder voorwerp. Voor nu zwijgt hij er nog over, zich beseffend dat hij dit beter voor een regenachtige dag kan bewaren. Het is olie die hij bovenop het vuur kan gooien — als het geen handgranaat blijkt te zijn.
Er klinkt een vrolijke lach, al tonen zijn ogen geen enkele emotie — iets dat gebruikelijk is bij Talon. Derrick vertrouwd er dan ook helemaal niets van, al reageert hij er opnieuw niet zichtbaar op. Zijn eigen woorden spreken boekdelen, evenals de toon erachter. Niemand solt met Derrick, zelfs Talon niet. Niet in hoeverre hij het zou willen althans. Het heen en weer gebikker vermaakt Derrick nog genoeg om te accepteren.
'Bedankt. Maar ik ben niet geïnteresseerd in deur-aan-deur-verkoop. Daarbij, we weten allebei dat het niet ik was die je daarnet van een vervelende confrontatie hebt behoed. Dus ik denk dat we momenteel mooi quite staan, en daar wil ik het graag bij houden, prinses.'
Met een grijns laat Talon zich weer in de stoel zakken, waardoor Derrick voor het eerst een wenkbrauw op haalt — of ook maar enkele emotie toont. Rustig neemt hij een hijs, en laat hij de rook zijn longen branden, tot hij deze na zo'n halve minuut pas uitblaast. Zijn antwoord laat rustig op hem wachten, terwijl hij de jongen nogmaals in zich opneemt. 'Wat interessant dat je me ervan verdenkt hen te willen redden.' Een onheilspellende ondertoon is duidelijk hoorbaar in zijn stem, terwijl zijn mondhoek wat opkrult in vermaak.
'Bovendien verwacht ik wel wat terug voor dat pakje, dat zijn aardig dure sigaretten hier,' spreekt hij emotieloos uit. 'Maar dat weet jij als de beste, jij gaf me die informatie.' Zijn vrije hand glijdt zorgeloos in zijn broekzak, terwijl zijn ogen de omgeving nogmaals scannen. De onrust is overduidelijk wedergekeerd, en Derrick zuigt zowat de energie op die er te vinden is — alle negativiteit vindt hij heerlijk. Het is vermakelijk om de Undergrounders te horen schreeuwen uit woede, paniek en pijn.

[ bericht aangepast op 21 april 2020 - 19:25 ]

I'm your little ray of pitch black.

21 april 2020 - 20:19 Frisk is offline

Frisk 8318

☢ TALON ☢
He sets fire to the ~~world~~ around him, but never lets a flame touch him.

☢ Underground ☢ met Derrick ☢

Normaal – een woord waarvan Talon de indruk kreeg dat het steeds minder bij die dag van toepassing was – had hij alle geduld van de wereld. Eerlijk, wat had hij anders te doen. Maar nu mocht Derrick toch echt wel sneller ter zake komen, of beter nog, compleet ophoepelen. Talon wilde terug gaan slapen. De hoofdpijn werd met de minuut erger en het was nu niet dat hij volop van Derricks aanwezigheid genoot, zelfs met de uitdaging die de man bracht.
”Wat interessant dat je me ervan verdenkt hen te willen redden,” zei de man uiteindelijk en nu trok Talon weer een wenkbrauw op. Hij was wat trager dan gewoonlijk en kreeg er geen weerwoord meer tussen voor Derrick verder ging. “Bovendien verwacht ik wel wat terug voor dat pakje, dat zijn aardig dure sigaretten hier. Maar dat weet jij als de beste, jij gaf me die informatie.”
”Ah,” zei Talon, knikkend alsof hij het ermee eens is. Hij bestudeerde Derricks gezicht terwijl die naar de chaos om hen heen keek. Dat was zeker ook een van Talons favoriete bezigheden, maar dat deed hij veel liever op zichzelf en – inderdaad – niet vandaag. Het viel hem wel op hoe ze op dat vlak meer gemeen leken te hebben dan... wel, niets, het kon Talon eigenlijk niet echt iets schelen. Psychopaten waren een zeldzaamheid in de nieuwe wereld – zelfs in The Underground lag het meer aan de levensomstandigheden dan een aangeboren aandoening – maar verder niet echt interessant. Toch niet voor Tale.
”Hé, sugarpop!” vroeg Talon om de aandacht, samen met wat vingerknipjes. Het kwam er zelfs een beetje knorrig uit. Hij zei nog net niet letterlijk om op te rotten, maar de boodschap was duidelijk genoeg. “Verveel ik je? Voel je vrij om me met rust te laten.”
Zodra hij Derricks aandacht weer had, leunde Talon weer schijnbaar ontspannen naar achteren. “Ik heb je niets te bieden, zeker niet voor die sigaretten. Want zie je, hier zijn ze misschien wel wat waard, maar ik ben niet achterlijk. Boven, en al helemaal voor jou, oh grote Generaal, zijn ze zo goed als waardeloos. Geen probleem hoor, zo werkt het altijd bij ons toch?”
Talon haalde zijn schouders op en ging verder. “Als jij mij iets waardeloos geeft wat ik wil – sigaretten, muziek, een appel – geef ik hetzelfde terug. Mij kan het geen barst schelen of je heel die kinderkring afmaakt, of de halve lijn 9 dood gaat aan dat nieuwe spul. Wat me wel kan schelen...” Talon wees theatraal naar zichzelf en liet weer die vrolijke en toch dodelijke glimlach zien. “En ik heb nu eenmaal geen zin in de leuke spelletjes die jij in gedachten hebt. No, sir.” Hij schudde zijn hoofd en had daar meteen spijt van. Automatisch wreef hij even met zijn vingers over zijn slapen, maar dat hielp weinig.
Kreunend stond Talon op en deed twee dingen die hij normaal nooit zou doen. Ten eerste trok hij zijn oogklepje van zijn hoofd af, omdat het ding plots ontzettend leek te spannen. Hij hield zijn hand er wel voor, zodat er geen vuil in kwam. Ten tweede draaide hij zijn rug naar Derrick toe, omdat hij écht een pijnstiller nodig had. Medicatie was ontzettend zeldzaam, maar Talon wist zeker dat hij nog wel wat had liggen in zijn rugzak in de tent. Hij gebruikte het quasi nooit, wat maar wilde zeggen hoe erg zijn hoofd bonsde.
”Als je niets anders van me wil, mag je die verdomde sigaretten terughebben,” mompelde hij noog, voor hij dan toch zijn hoofd losliet en in de rugzak begon te rommelen.

Mijn brein breint zoals het breint.

Index RPG Actieve Topics Zoek