[RPG • 200] Loser Like Me • Speeltopic 1 - Speeltopics

Williamsburg, Virginia • 2019 Valley Vieuw High is een middelbare school met een breed gamma aan na-schoolse activiteiten met de bedoeling zoveel mogelijk leerlingen te bereiken en klaar te stomen voor hoger onderwijs. Verschillende clubs trekken verschillende types jongeren aan, maar de grootste rivaliteit speelt tussen de immer populaire jocks en cheerleaders en de eeuwig gemeden misfits in het show choir. Dit schooljaar is de inzet hoger dan ooit. Wegens bezuinigingen is de schoolraad genoodzaakt één van beide programma's te schrappen. Men heeft besloten dat het team dat zich niet weet te plaatsen voor de Nationals hun subsidies zal verliezen. Wie zal winnen? En wie is gedoemd om zijn schoolcarrière als Loser af te sluiten? Alsof het high school leven voor de nachtegaaltjes van Valley Vieuw's show choir groep; Double Trebble nog niet moeilijk genoeg was, krijgen ze het nu hoogstwaarschijnlijk pas echt te verduren. De gespierde Valley Vipers van het lacrosse team en hun oogverblindende cheerleaders zijn namelijk niet zomaar van plan hun subsidies af te staan aan een paar ellendige losers. De misfits bereiden zich maar beter voor op een hels schooljaar, want als het om winnen gaat is alles fair game.

• Rollen • Double Trebble (Show Choir/Glee Club) • Laurel Kate Hanson • 15 • Mezzo-Soprano, Background Vocals • [VC: Janet Devlin] • [FC: Nadine Leopold] • RTP2 • Beansidhe •Layla Monroe • 18 • Choreo • Mrs.Right • RTP3 • Canaghan • Ezra Blake Morrison • 18 • Tenor, Male Lead • RTP3 • Venustic • Jason Leonard Renfield • 15 • Angry Emo Boy • RTP4 • Witcher • Roger "Ronnie" Vincent Amber • 18 • Goalie • Twin • [Dylan Sprouse] • RTP2 • Witcher • Bodhi Julian Smith • 18 • RTP4 • Venustic The Valley Vipers (Lacrosse Team) • Nick Adam Hanson • 18 • Defender • Mr. Right •[Jacob Elordi] • RTP3 • Beansidhe • Gus Miller • 17 • Attacker • Second in Command • RTP2 • Klaus • Charlie "Clyde" Carson Amber • 18 • Captain • [Cole Sprouse] • RTP3 • Locke • Roger "Ronnie" Vincent Amber • 18 • Goalie • Twin • [Dylan Sprouse] • RTP2 • Witcher The Viper Venoms (Cheerleaders) • Alexandra Madison Turner • 16 • Klaus • Sienna Isabella Coleman • 17 • Cheercaptain • [FC: Thylande Blondeau] •RTP3 • Velns •Taylor Michael Belmont • 18 • Frosty • RTP4 • Beansidhe

NPC's • John Graystone • 52 • Coach Vipers & Venoms • Streng, rechtvaardig, begripvol, veeleisend, aanmoedigend. • Mr. Akihiko Kobayashi • 27 • Danscoach DT • Geduldig, goedlachs, weet het aangename aan het noodzakelijke te koppelen, grote-broer type. • Mrs. Diana Vascez • 37 • Vocal & muzieklerares DT • No nonsense attitude, gaat tot het uiterste, geeft veel tips en ondersteuning • Maximilian 'Max' Thorsen • 17 • Midfielder • loyaal, sociaal, verantwoordelijk, competitief, kort lontje • Harold 'Henry' Benjamin Goldsworthy • 17 • DT piano & achtergrondzang • stil, vriendelijk • Daeho Kang • 17 • Venoms Co-Captain • Extravert, chaotisch, avontuurlijk, goed hart • Micah Emmanuel Kalani • 19 • Venom • Allemansvriend • June Theodora Middlesworth • 17 • Venom • perfectionistisch, onbegrepen, behulpzaam, energiek • Kaylee Felicia Whitesides • 17 • Venom • • Bruce Dillard • 18 • Viper • Arrogant, charmant, niet de slimste, wanordelijk • Struis • Santiago Delgado • 17 • Viper • Extravert, goedlachs, meeloper • Tall, dark & handsome • Dawson Conroy • 19 • Viper • Boyish charm, achterbaks, aanstoker • Justin Bieber look-a-like • Blake Conroy • 17 • Venom • Narcistisch, ijdel, energiek, sportief • Flaming redhead • Misha Goldberg • 18 • Venom • Verlegen, allemansvriend, pienter • All the right junk in all the right places • Giovanni 'Gio' Minetti • 17 • Viper • Softie, tuig, iets te slim en bijdehand voor zijn eigen goed • Smalste en kortste van het team, maar snel als het licht. Zwarte krullen, parelwitte glimlach, en licht gebruinde huid. Italiaanse trekjes. • Demarcus Hayle • 17 • DT • Vocal Percussion & Beatboxing, backing vocals • Zwijgzaam, gefocust, vriendelijk • Donkere huid, dreadlocks, baggy style Hangout plekken The Bleechers: Vooral de Vipers en de Venoms hangen na de training wel eens rond onder de tribune. Ideaal voor wie een sigaret wil roken of voor een potje zoenen. The Crimson Mall:       The Food Court: (2e verdieping) Wat past er nu beter bij tieners dan fastfood? De kids kunnen kiezen tussen Taco Bell, Burger King, Wasabi (sushi), Spudsy Malone's, The Gas Stop Diner, Starbucks of The Captain's Candy Barrel.       The Shops: (gelijkvloers) Macy's, Nordstrom Rack, Topshop, Victoria's Secret, Tommy Hilfiger, Abercrombie & Fitch, (1e verdieping) Sephora, Foot Locker, Target, Dollar Tree, Barnes & Nobles The Arcade: Twee straten weg van de school ligt de Valley Arcade. Er is een wijd assortiment aan spelletjes, zoals Dance Fever, Skee ball, Basket, Pac Man, Space Invaders, Donkey Kong, etc. • Regels • • Minimumpost van 200 woorden. • Reageer minimaal een keer per week (indien je op reis/kamp gaat, geef dan even een seintje) • We sluiten niemand buiten! • Ik ben helemaal voor drama tussen personages, tussen personen is daar in het rpg echter geen plaats voor. • OOC in het praattopic • Probeer 16+ te beperken, daar draait het RPG niet om. • Als je merkt dat iemand vast zit, moeite heeft hun personage bij de groep te krijgen; zet jezelf in hun schoenen en ga samen op zoek naar een oplossing.

[ bericht aangepast op 27 juni 2020 - 19:26 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Natuurlijk was ze als eerste op het veld aangekomen, ver voor coach Grayson en ver voor de Vipers en de andere Venoms. Bij elke gelegenheid was ze liever veel te vroeg dan één minuut te laat, dat werd nog erger wanneer ze zenuwachtig of opgefokt was zoals vandaag. Ze was de hele middag al één brok zenuwen geweest, iets wat ze niet had gedacht toen de dag net was begonnen. Ze was nog wat eerder opgestaan om deze week te beginnen met een extra rondje hardlopen, even haar hoofd leegmaken van alle spanningen en ideeën die ze kreeg voor de start van een nieuw schooljaar en haar brein als het waren overspoelden. Ook was ze met een goed humeur naar school vertrokken - blij dat ze haar vriendinnen weer zou zien, de andere Venoms en niet te vergeten weer wat vaker bij Clyde in de buurt zou zijn - , een humeur dat al snel verpest werd toen vrijwel het eerste wat ze hoorde na aankomst slecht nieuws was. Ze kon nog steeds nauwelijk geloven dat Valley Vieuw High hen in deze positie had gezet. Het leek bijna alsof ze een soort strijd aankondigden, een geüpdatete Hunger Games . Er was niet meer voldoende geld om zowel het lacrosse team met hun cheerleaders én de Glee club te subsidiëren, dus zou enkel de groep die in de Nationals terecht kwam nog subsidie krijgen. En ondanks dat June wel het vertrouwen had dat de Vipers het zover zouden schoppen, probeerde ze zichzelf er toch aan te herinneren dat ook Double Trebble sterk was en waarschijnlijk net zo hard zou gaan vechten voor die subsidie als de sporters. Persoonlijk had ze nooit zoveel tegen Glee club gehad - ieder zijn eigen ding vond ze, niet iedereen was gemaakt om uit te blinken in sport - maar nu de kans bestond dat ze over een tijdje niet meer kon cheerleaden, voelde ze toch een soort venijn opborrelen. Waarom zouden een stel wannabee zangers en zangeressen meer recht hebben op die subsidie dan zij die het gezicht waren van Valley Vieuw?
Even viste ze haar telefoon uit haar broekzak en stond net op het punt een berichtje te sturen met de vraag waar iedereen in godsnaam bleef. Het mocht dan nog wel voor 16.15 zijn, ze had behoefte aan mensen om zich heen. Echter bleef het bij op het punt staan om omdat ze Kaylee aan zag komen. June kon een klein lachje niet onderdrukken toen ze Kaylee haastig haar kant op zag komen - voor zover de hakken van haar vriendin het echter toelieten. Ze was blij dat zijzelf vanmorgen had besloten om gewoon haar sportschoenen aan te doen.
      ”June! Wat ben ik blij om jou te zien!” June voelde hoe Kaylee haar omhelsde en sloeg op haar beurt ook kort haar armen om haar heen terwijl ze haar even tegen zich aan drukte.
      ”Ahh, ik ben ook zo blij om jou weer te zien,” zei ze terwijl ze losliet en eventjes naar het meisje keek. Ze voelde zich oprecht blij, Kaylee was al jaren haar beste vriendin en kon haar in de meeste gevallen wel wat opvrolijken, dat had ze door de jaren heen ook al heel wat keren gedaan. Echter was het nieuws dat ze vanmorgen te horen hadden gekregen voor hen allemaal even rot en zou de sfeer die zometeen op het veld zou hangen waarschijnlijk voelen als dikke mist.
      ”Wat een nieuws om het schooljaar mee te beginnen, niet waar?” vroeg Kaylee vervolgens alsof ze Junes gedachte had kunnen lezen. June zuchtte diep en knikte vervolgens. Het was zeker iets waar je niet blij van werd. Waarschijnlijk was het wel het beste geweest om het direct op de eerste dag voor de lessen te vertellen zodat iedereen in ieder geval op de hoogte was en niemand ten onrechte positief zou zijn, maar toch was het wel een hele dumper zo vroeg op de dag.
      ”Ik kan niet geloven dat ze de Vipers en Glee club op zo’n manier tegenover elkaar willen zetten,” ze stopte even een keek het veld over. In de tussentijd waren er al wat meer mensen binnengedruppeld, haar blik bleef even hangen bij Clyde en Nick die samen in het gras waren beland. Ze haalde kort haar wenkbrauwen op en richtte zich vervolgens weer op Kaylee. Het nieuws zou bij hen waarschijnlijk ook niet goed zijn gevallen en haar eigen humeur was al meer dan genoeg voor nu. Ze zou Clyde later weer weer opzoeken.
      ”Valley Vieuw kan niet zonder dit,” ze gebaarde even naar het veld “Glee club is leuk, natuurlijk, maar niet het belangrijkste.” Ze wilde niet al te nare dingen zeggen aangezien ze wist dat Kaylee altijd van zingen had gehouden en June niet zeker was in hoeverre ze haar ongezoute mening over Glee club en bijbehorende zangertjes zou appreciëren.
      ”Maar ja, voor nu is er natuurlijk weinig dat we kunnen doen. Alleen keihard werken.” Ze keek even naar Kaylee waarna ze haar schouders ophaalde. Het kwam er misschien luchtig uit, maar dat was precies wat ze moesten doen en June zou ook alles op alles willen zetten om te zorgen dat dat gebeurde.

[ bericht aangepast op 2 aug 2019 - 13:06 ]

---

chaos makes the muse

---

---

Na de laatste les was Laurel vrijwel zo goed als meteen het muzieklokaal in geglipt; gebruikmakend van haar gave om, ondanks haar aanzienlijke lengte, in de massa op te gaan en op deze manier de pestkoppen die haar ook dit jaar ongetwijfeld wel zouden weten te vinden toch nog even te ontwijken. Zoals gewoonlijk had ze plaats genomen op één van de stoelen op de achterste rij, vlakbij de piano. Ze had net een notitieblok, waar ze tijdens de zomervakantie verscheidene ideeën had neergepend, uit haar tas gehaald toen de deur open ging. Nieuwsgierig gluurde ze tussen de openstaande vleugel van de piano en voelde een glimlach op haar lippen verschijnen toen ze haar favoriete knorrepot binnen zag komen. Ze stak haar hand op, maar dat ging onopgemerkt voorbij. Net toen ze haar mond wilde open doen om dan toch maar met woorden gedag te zeggen vulde een luide schreeuw het lokaal. Laurel schrok zo danig dat ze zich vastgreep aan haar stoel, en enkel nog met grote ogen toe kon kijken hoe Jason tekeer ging. Hoe graag ze ook hulp wilde bieden; het was simpelweg haar sterke kant niet. Ze wist amper wat ze met zichzelf aan moest, laat staan dat ze de gave had iemand anders te kalmeren. Eens hij wat bedaard was leek de woedende bonenstaak haar dan toch in de gaten gekregen hebben. Ze lachte schamper. "Sorry dat je dat moest zien." Laurel kantelde haar hoofd en keek de jongeman met een vragende blik aan. Ze mocht dan wel geschrokken zijn, dat wilde niet zeggen dat ze hem veroordeelde. Iedereen ging, volgens haar bescheiden mening, op hun eigen manier om met hun emoties. Af en toe wilde ze zelfs dat zij die van haar wat meer kon tonen. Maar het gevoel niemand ten overlast te willen zijn won keer op keer. Dus probeerde ze overal het positieve in te vinden, ook al was het maar iets heel kleins. Het was wat haar op de been hield. Als schreeuwen hetzelfde effect had op Jason, dan moest hij dat vooral doen. Zij bekeek hem er in elk geval niet anders om. De blonde kerel had echter geen aandacht voor haar inquisitieve blik, en liet zijn sierlijke handen zachtjes over de pianotoetsen glijden. Tot Laurel's groot jolijt besloot hij haar daarbovenop ook te trakteren op een knap staaltje zangwerk. Als een mot, aangetrokken tot een vlam, maakte de blondine zichzelf los van haar zitplek en nam plaats op het bankje naast de getalenteerde muzikant. Haar ogen volgden zijn vingers, leergierig als ze was, maar bovenal wist ze te genieten van de zoete klanken die zijn lippen voortbrachten. Veel te snel was het over, en klonken zijn woorden in hard contrast; "Het is zo fucking oneerlijk." Laurel zweeg. Al de hele dag had ze zichzelf ervan te proberen overtuigen dat ze niet mocht klagen; er hing geen studiebeurs af van deze extracurricular voor haar, haar punten waren meer dan hoog genoeg om op zichzelf een goede universiteit te kunnen scoren eens het zover was. Bovendien was ze ook niet van plan om daadwerkelijk de showbizz in te stappen, en had ze dit vak als pure ontspanning en fun gekozen. Toch werd ze elke keer ze een positieve gedachte probeerde op te roepen geconfronteerd met het knagende gevoel dat het inderdaad niet eerlijk was. Hier had ze een plekje gevonden, ergens waar ze thuis hoorde. En nu stond ze op het punt dit mogelijks te gaan verliezen. En als dat zo was, dan zou ze er zo lang het nog kon het beste van maken. Resoluut stroopte ze haar mouwen op, en bracht op haar beurt haar handen naar de piano. Hier en daar miste ze een noot, maar ze hoopte dat Jason haar dat kon vergeven. Bijna onhoorbaar rolden de lyrics van Chasing Cars over haar lippen. Het liedje bracht perfect de gevoelens waar ze zelf geen woorden voor had over; laten we hier van genieten, op het einde van onze schoolcarrière zal het onze zorgen niet waard geweest zijn. Show Choir of niet, ze zou haar best doen de weinige vrienden die ze hier gemaakt had in haar leven te houden. "Forget what we're told Before we get too old Show me a garden that's bursting into life..." De volgende noten slikte ze wijselijk in toen de deur opnieuw open ging. Tegen beter weten in hoopte ze dat ook op de komende nationals gewoon op de achtergrond zou mogen blijven. "Als we Double Trebble niet kunnen redden," fluisterde ze Jason toe. "Dan vinden we iets anders waar we samen goed in zijn." In haar woorden lag een belofte die ze met haar hele hart meende.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

"Oké, maar -" Hij onderbrak zichzelf met veel plezier om zijn Layla een zoveelste kusje te kunnen geven. "Oké, oké. Nu moet ik écht naar de training toe." Toch nam hij haar vrolijke gezicht nogmaals in zijn handen, en streelde zijn neus langs die van haar, alvorens zijn lippen nogmaals op de hare te drukken. Automatisch moest hij glimlachen. Hij zou het nooit leren om vlot afscheid van haar te nemen; of het nu voor vijf minuten of voor vijf uren was, hij liet haar gewoonweg niet graag achter. Na bijna vier jaar samen waren ze nog steeds niet uitgepraat en was elk moment dat hij met haar doorbracht was er een dat hij zich nog nooit beklaagd had. De giechelende sophomores die hen al starend voorbij liepen konden hem dan ook gestolen worden. Hij haalde haar rugzak om zijn schouder vandaan en zette hem bij haar voeten neer. Met een zucht bereidde hij er zich mentaal op voor om dan toch daadwerkelijk maar eens richting het sportveld te vertrekken. Hoe graag hij ook bij haar was, hij was ervan overtuigd dat ze elkaar de ruimte moesten geven om hun eigen ding te doen, wat ironisch was gezien het hem toch telkens zo moeilijk viel. "Ben al weg," sprak hij, voor de brunette hem weg kon gaan jagen. "Ik zie je thuis?" Het was meer een rhetorische vraag. Hij wist namelijk wel zeker dat hij haar daar zou treffen, gezien zijn huis sinds kort ook het hare was. Aan de ene kant was het de ideale situatie, maar ergens bleef het toch een beetje vreemd aanvoelen. Hij had altijd gedacht dat ze samen zouden gaan wonen eens Layla afgestudeerd was aan de uni. Hijzelf zou bij zijn vader gaan werken en ondertussen geld verdienen voor een aanbetaling. In de weekends zou hij naar haar toe rijden; ze hadden het al helemaal uitgedokterd. Dat ze bij hem kwam in te trekken, omdat hun ouders ook bij elkaar de liefde gevonden hebben maakte geen deel uit van het plan en was op z'n minst onverwachts te noemen. Wetend dat hij anders nooit weg zou raken nam hij er genoegen mee nog een kus op Layla's wang te drukken, waarna hij naar de kleedkamers toe snelde. Hij borg er zijn spullen op in zijn vaste kluisje en maakte nog een korte pitstop alvorens naar buiten toe te gaan. Hij was zeker niet de eerste, maar gelukkig ook niet de laatste. Wat verderop waren enkele Venoms al druk opstellingen en danspassen aan het discussiëren, ookal was er van Coach Grayson nog geen spoor te bekennen. In de fractie van de seconde tussen het moment dat hij de beslissing nam naar de cheerleaders toe te gaan en het ogenblik dat hij zijn naam hoorde werd hij genadeloos onderuit gehaald. "Oompf," bracht hij uit, terwijl hij met een harde klap op de grond terecht kwam. Hij draaide zich op zijn rug en ging vervolgens, wat verstomd, op zijn kont zitten. Degene die hem getackeld had stond inmiddels luidop te lachen, waardoor Nick niet anders kon dan delen in het plezier. Hij schudde zijn hoofd en nam de uitgestrekte hand aan, waarmee hij zichzelf overeind hielp. "Sorry, ik ben gewoon blij je weer te zien." "Maar Fluffelpufje." Hij kreeg er geen genoeg van Clyde te dopen met de allerbelachelijkste koosnaampjes die hij kon bedenken, of Layla nu in de buurt was of niet. Sommige mensen vulden dagelijks een kruiswoordraadsel in; dit was zijn breintraining. "We hadden gisteren nog milkshakes." Traditiegetrouw hadden ze het einde van de schoolvakantie gevierd -of gerouwd, het is maar hoe je het wilt- met een heerlijke traktatie van ouwe dame Mildred bij The Gas Stop Diner. Wat begonnen was als een afsluiter met hun ouders zetten de jongens ook in hun tienerjaren verder, al was hun groep intussen behoorlijk gegroeid en bleven moeder en vaders tegenwoordig thuis. Clyde had er echter geen oren naar, en ratelde lustig verder. "Ach, moet je je nou zien. We zijn nog niet eens begonnen en je zit nu al onder..." Nick wilde graag de opmerking maken dat hij het graag dirty had, maar hij kreeg er simpelweg de kans niet toe. "Ze denken op zijn minst dat je hebt liggen rollenbollen op het veld. Dat kunnen we natuurlijk niet hebben." Met die woorden nam zijn maatje de vrijheid om de aarde en het gras waarin Nick zojuist beland was van zijn kleren te proberen vegen. "Ooh, oh ja daar. Mhhhm, ja zo. Niet stoppen," plaagde de Defender, alsof ze met iets geheel anders bezig waren. Ondertussen was ook Ronnie toegekomen. "Pretbederver," pruilde Nick, al meende hij het niet. Om te laten merken dat zijn beste makker meer dan welkom was sloeg hij een arm om zijn schouder en trok hem wat dichter tegen zich aan. Vervolgens ging hij met zijn vuist door diens haren heen. "Ronnie en Nick Unstopable, Bro," beloofde hij. "Geen enkele tegenstander krijgt een bal in onze goal." Het was hen vorig jaar gelukt, en Nick was ervan overtuigd dat ze er dit jaar weer zouden in slagen. "Toch Cap'n Chuck?" sprak hij het evenbeeld van de Goalie op betuttelende toon aan, terwijl hij diens gezicht tussen zijn eigen duim en wijsvinger nam en daarmee de jongen zowat dwong zijn lippen te tuiten. Hij was vrijwel zeker dat hij de enige was die ermee wegkwam ook maar enige vorm van Clyde's echte naam te gebruiken, en daar nam hij dan ook gretig gebruik van. "KoesiekoesieCharliesnoesie." Zo af en toe kon hij het gewoon niet laten om te zien hoe ver hij het kon drijven. "Hanson! Je bent toch niet soft geworden over de zomer?!" klonk de diepe stem van Coach plots achter hem. "Mijn woede bewaar ik voor tijdens de wedstrijden, Coach," grijnsde de oudste Hanson telg. "Naast het veld ben ik een teddybeer." Om zijn woorden kracht bij te zetten toverde hij zijn allerliefste glimlach op zijn lippen en leunde hij zijn hoofd tegen dat van Ronnie aan.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Vanaf het moment dat er werd verteld dat de school geld problemen had was er een lichte paniek in de school los gelaten. De paniek werd enkel groter toen de leerlingen te horen kreeg dat dit betekende dat er één van de buitenschoolse activiteiten hun subsidie zou verliezen. Waar ook Double Trebble voor op de lijst stond, de gleeclub die door Ezra zo geliefd was. Zijn vrienden van de club leken er allemaal zenuwachtig van te worden, naar de zenuwen waren bij Ezra nog lang niet aangebroken. Hij wist dat er nu meer dan ooit op het spel stond om Nationals te bereiken, maar hij was sowieso van plan daar te komen. Hij had hoe dan ook zich met man en macht in gezet om dit jaar Nationals dan ook te winnen en Ezra was er van overtuigd dat met zijn hulp het Double Trebble ook zou lukken. Het was niet voor niets dat ze hem hadden geselecteerd als de mannelijke lead, dat was omdat hij ook echt wat kon en dat ging hij iedereen laten zien, op het podium van Nationals. Dus ja, eigenlijk was Ezra er redelijk relaxt onder, want hij had zich zelf allang overtuigd dat niks hen zou stoppen van winnen al was het het laatste wat hij deed. Hoewel... dat misschien niet, want hij zou na Nationals ook nog graag afreizen naar Broadway om daar een opvoering te mogen doen. Daar moest hij dan nog wel veel harder voor werken, maar Ezra wist dat hij heel wat in zijn mars had en daarbij ook genoeg ambitie had om van zijn droom werkelijkheid te maken.
Toen de laatste bel van de dag ging, was Ezra eigenlijk van plan om meteen naar het muzieklokaal te lopen. Ze hadden glee repetitie's, de eerste van het seizoen. Normaal gesproken was Ezra dan ook één van de eersten aanwezig in het lokaal, maar deze keer was er iets, of beter gezegd iemand, die hem toch even een kleine om weg liet doen. Ezra had Clyde Amber in de richting van de sportvelden zien lopen en als één of ander schoothondje liep Ezra onbewust achter de jongen aan. Ezra kon eigenlijk niet heel goed omgaan met de gevoelens die hij voor de Captain van het lacrosse team had, hij wist totaal niet wat hij er mee aan moest en hoe hij zich er onder moest gedragen. Eigenlijk had hij ook helemaal geen tijd voor jongens als Clyde, maar Ezra kon het vaak toch niet laten om een beetje achter de jongen aan te lopen. Zo ook nu, terwijl Ezra ergens wel wist dat hij niet bepaald 'veilig' was op het sportveld. Hoewel Ezra overtuigd was van hoe geweldig hijzelf was leek de rest van de school hier vaak anders over te denken, vooral de jongens van het lacrosse team zagen Ezra zeker niet als een favoriet. Na de mededeling van vanochtend zou hun liefde voor Ezra zeker niet gestegen zijn, maar toch bleef hij even staan aan de zijlijn van het veld een eindje van Clyde en zijn vrienden vandaan.
Ezra bedacht dat dit waarschijnlijk alleen maar vreemder leek, want ja Ezra hoorde gewoon niet thuis op deze sportvelden. Hij hoorde in het muzieklokaal, het liefst voorin het muzieklokaal, maar dit was niet bepaald zijn plek. Misschien als hij 'casual' voorbij liep en dan snel naar de repetitie. Ezra keek nogmaals naar Clyde, die zoals altijd niet zijn kant op keek. Dat was het hele probleem, eerst leken ze echt chemie te hebben, maar de laatste tijd leek Clyde niet eens meer naar hem om te kijken. Ezra wou gewoon opgemerkt worden door de jongen.
Toen Ezra in de richting van de jongens liep wou hij zich eigenlijk meteen alweer omdraaien, waar was zijn zelfverzekerheid gebleven, maar waarschijnlijk leek dat nog vreemder dus liep hij door. "KoesiekoesieCharliesnoesie." ving Ezra op van Nick, Ezra draaide zich een klein beetje om naar de jongens. 'Charliesnoesie,' herhaalde hij. 'Wees niet te aardig voor hem, straks krijgt ie nog het verkeerde idee.' Ezra keek even van Nick naar Clyde, maar draaide zich daarna weer snel om. Hoe wanhopig kon hij nou eigenlijk zijn? Ezra probeerde snel weg te lopen, want zodra de woorden zijn mond hadden verlaten had hij er spijt van. Daarbij wist hij best hoe Clyde kon zijn en hij hield zijn eigen knappe gezichtje graag mooi.

[ bericht aangepast op 2 aug 2019 - 19:40 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Foutje.

[ bericht aangepast op 20 jan 2020 - 22:01 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

JASON LEONARD RENFIELD

---

Tijdens het zingen had ik mijn ogen even gesloten, waardoor ik de zachte voetstappen van de blondine amper hoorde al was ik het wel gewoon dat Laurel graag naast me kwam zitten terwijl ik piano speelde. Ik haf haar soms ook lessen na school of tijdens de korte glee club pauzes. Ik voelde hoe haar blik brandde op mijn vingers die automatisch leken te weten welke noot volgde op de vorige. Ik speelde zoveel muziek thuis dat ik er soms niet eens over na hoefde te denken.
Laurel zei niets, ze hoefde ook niet gezien mijn opmerking ook geen vraag jegens haar was geweest. Daarbij waren we beide niet zo van woorden, en besloot Laurel me toch wat te willen vertellen, met behulp van muziek. Mijn blik volgde haar bewegingen, ze stroopte haar mouwen op en bracht haar handen nu ook naar de toetsen, waardoor ik mijn handen om mijn benen liet rusten en Laurel de plaats haf om te kunnen spelen. Mijn blik bleef echter benieuwd op de toetsen rusten, alsof ik zou kunnen lezen wat ze wilde spelen.
Ze hoefde nog maar 1 seconde te spelen, en ik herkende het liedje al van de band Snow patrol hierdoor sloot ik even kort mijn ogen luisterend naar haar stem "Forget what we're told, Before we get too old. Show me a garden that's bursting into life..." verder dan dit leek Laurel niet te geraken, waardoor ik mijn ogen weer opende en de jonge meid even aankeek, waarna mijn blik gleed naar Layla dat binnengekomen was. Het was spijtig dat Laurel gestopt was door de verstoring al ging ik haar niet pushen om verder te zingen. Ze moest het zelf immers willen. "Als we Double Trebble niet kunnen redden," hoorde ik haar zachte stem naar me toe fluisteren, waardoor ik haar weer aankeek "Dan vinden we iets anders waar we samen goed in zijn." een miniscuul mistrootstbaar glimlachje verscheen om mijn lippen al schudde ik koppig mijn hoofd en keek ik even naar Layla die ons begroette, waarop ik haar een knikje terug schonk als begroeting. " We moeten double trouble redden, het is het enige wat me door deze school heen helpt." zei ik wat kil tegen Laurel, waarna mijn vingers weer naar de piano gleden en ik de noten terug speelde van chasing cars, echter ditmaal Laurels fouten corrigerend. "Ik laat de Vipers en Venom ons dat ook niet afpakken, het maakt me niet uit wat ik ervoor zal moeten doen." vervolgde ik wat vijandig, wetende dat Laurels broer en Layla's tortelduifje een Viper was.

ROGER ‘RONNIE’ VINCENT AMBER

---

Clyde grijnsde toen ik hem vertelde dat we hem levend nodig hadden, want de Valley Vipers zouden niet veel zijn zonder hun geliefde captain. Deze egoboost zorgde ervoor dat Clyde me grijnzend aankeek en ik hem dezelfde grijns terugschonk. "Ugh, waarom heb jij altijd gelijk..." zuchtte mijn broer wat me even deed lachen toen hij me een duwtje haf. Waardoor ik even op mijn achterste belande en Clyde me omstebeurt weer uitlachte. "Nou er is altijd een slimmere twin." grijnsde ik plagend terug naar Clyde over het feit dat ik meestal wel gelijk had. Hij haf me nog een schouderklopje vooraleer ik ons beide omhoog hielp. "Daar heb je gelijk in. Wedstrijdje naar het veld?" grijnsde Clyde opnieuw eens we beiden recht stonden, echter zag ik Clyde al naar achteren stappen en trok ik mijn wenkbrauwen op. "Ik moet toch mijn frustratie ergens in kwijt." met die woorden haalde hij zijn schouders op en begon al te rennen. "He niet fair!" riep ik lachend waarna ik mijn best deed om mijn broer achterna te gaan rennen.
"Ren, Ronnie, ren of je een bank beroofd hebt." Riep Clyde naar me toe wat me deed grijnzen en toch dat extra stukje sneller probeerde te rennen waarna een spontane "YIIHOOW!" mijn lippen verliet. Clyde wilde het me echter toch dat stukje moeilijker maken door enkele newbies in mijn weg te duwen, waardoor ik tussen hen in sprong en als een galloperend paard bijna over al hen spullen heen moest huppelen. "Valsspeler!" riep ik mijn broer nog na die de buitendeur ingeglipt was. Gezien ik wist dat ik Clyde niet meer in kon halen hielt ik wat minder vaard en probeerde ik weer rustig te ademen, mijn verdomde tikker ging altijd heviger tekeer dan ik wilde.
Eens ik dan ook het veld bereikte met een lichte jog zag ik dat mijn broer onze derde musketier als een betonremmuur aan had gezien ofso want te twee lagen op elkaar te rollebollen. "He, he, iemand heeft ook besloten op te komen dagen." grijnsde Clyde waardoor ik even met mijn ogen rolde al stond er nog steeds een brede grijns op mijn lippen. "Ik dacht ik kom even fashionably late, klinkt veel cooler dan valsspeler. *kuch*jij dus ." grijnsde ik mijn broertje toe en keek naar Nick die me de liekozende bijnaam 'pretverderver' had geschonken, waardoor ik trots boog. "You're one and only!' zei ik speels vervolgens was Nick al mijn kant toegekomen en sloeg stevig zijn arm om me heen, waar ik nog niet niet door vooruit vloog al zou dat niet gaan want ik werd al stevig tegen hem aandrukt. Ik wilde me loswurmen, wetende wat eraan ging komen. "Nee nee!" riep ik lachend, maar helaas zijn knokkel liet hij wild langs mijn haren heen gaan, waardoor al mijn werk om mijn harne zo perfect te krijgen dus voor niets was. "Noooooh!" riep ik lachend, waarna ik mijn vingers als wraak in zijn zijen porde zodat hij me spastisch los zou gaan laten. "Ronnie en Nick Unstopable, Bro. Geen enkele tegenstander krijgt een bal in onze goal." eens Nick mij los had gelaten haf ik hem tevreden een stom tegen zijn schouder, maarna ik mijn arm ook bro-gewijs om zijn schouder sloeg. "Reken daar maar op Nickie. We gaan it jaar winnen!" zei ik enthouasiast, niet eens beseffend dat ik mijn eigen graf aan het delven was. Ik zou op een bepaald punt gaan moeten kiezen tussen Lacrosse en Glee en dat wilde ik niet.
"Toch Cap'n Chuck?" Sprak Nick nie ook Clyde toe en greep mijn broertje bij zijn kaak beet, waarna hij zorgde dat Clyde tuitlipjes toonde, wat echt een hilarisch zicht was. "KoesiekoesieCharliesnoesie." Ik moest mezelf inhouden om nie tluid te gaan lachen al verdween mijn lach toen ik Ezra plots op het veld spotte, wat deed die hier plots? Echter voor ik wat kon zeggen of doen hoorde ik de bromstem van Coach achter me waardoor mjin hart nog net niet tot mijn schoenen zonk. Met bange ogen keek ik nog naar Ezra, vooralleer ik weer meegesleurd werd door Nick die zich omdraaide en mij hier automatisch in mee nam gezien ik zogoed als aan de jongen hing. "Hanson! Je bent toch niet soft geworden over de zomer?!" Bromde de Coach. Mijn blik gleed gauw naar Nick, terwijl ik mijn onzekerheden diep weg probeerde te stoppen en Coach daarna wat schaapachtig aankeek. "Mijn woede bewaar ik voor tijdens de wedstrijden, Coach," Grijnsde Nick waarna hij al snel vervolgde "Naast het veld ben ik een teddybeer." Hij glimlachte breed en ik deed automatisch hetzelfde terwijl Nick zijn hoofd tegen het mijne aanleunde. "Niemand kan zich tussen Valley vipers brick wall wurmen Coach. "grijnsde ik vervolgens. " MEt u als Coach kunnen we iedereen verslaan, zelf zonder training." zei ik beetje ijdelmoedig, en deels ook omdat ik wist dat de trianing dit jaar te veel overlapten met Glee...

[ bericht aangepast op 2 aug 2019 - 19:09 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Valley Viper Captain - 18 - With Ronnie and Nick

Soms had Clyde wel een beetje medelijden met hun coach. Hij moest orde brengen in het zootje ongeregeld dat elkaar omver sprong, lachte om hun eigen domme grappen en elkaar de meest debiele bijnamen ooit gaven. "Maar Fluffelpufje." - dat bedoelde hij dus - "We hadden gisteren nog milkshakes." Clyde zijn grijns werd breder na zijn woorden. Hij had inderdaad nog geen twintig uur zonder Nick gehoeven maar het was vérschrikkelijk geweest. Hoe kon hij nu zolang zonder zijn kersenpitje? Clyde zijn roekeloze actie had ervoor gezorgd dat Nick zijn Lacrosse tenue eruit zag of hij een moddergevecht had gehad, iets waardoor Clyde zich geroepen voelde om zijn maatje af te kloppen. "Ooh, oh ja daar. Mhhhm, ja zo. Niet stoppen," Clyde grijnsde speels en gaf de jongen als laatst een tik op zijn billen. "Bewaar dat maar voor na de training." knipoogde hij naar de jongen. Was het maar waar. Nee, nee, stoute Clyde, niet aan denken. De jongens kende elkaar zo goed dat het spelletje dat ze speelde helemaal niet ongemakkelijk was maar het waren Clyde zijn échte gevoelens voor Nick die het dit dus wél maakte. Gelukkig wist Nick hier niets van maar moest Clyde ook zorgen dat hij er zelf geen verkeerde ideeën over ontwikkelde. Gelukkig voor Clyde had Ronnie zich al snel bij het tweetal gevoegd en werd de focus snel op hem gelegd. "Pretbederver," pruilde Nick en Clyde deed gezellig mee met de jongen. "You're one and only!" was Ronnie zijn reactie geweest wat Clyde speels met zijn ogen liet rollen. "Ik dacht ik kom even fashionably late, klinkt veel cooler dan valsspeler. *kuch*jij dus ." Clyde grijnsde trots en leunde op Nick zijn schouder. "Ik weet gewoon veel van winnende tactieken af, Roger." zei hij uitdagend. Hij gebruikte vrijwel nooit Ronnie zijn echte naam net zoals Ronnie dat niet bij hem deed. Al zou het als Ronnie het had gedaan bij Clyde wellicht anders afgelopen zijn. Clyde had een verschrikkelijke hekel aan zijn echte naam. Wie noemde zijn kind nou Charlie? Hij vond het echt een honden naam. Vervolgens verplaatste Nick zich naar Ronnie waardoor Clyde zijn arm weer slap langs zijn zij viel. "Ronnie en Nick Unstopable, Bro, geen enkele tegenstander krijgt een bal in onze goal." zei Nick en Clyde glimlachte hoofdschuddend naar de twee. Wat waren ze toch aandoenlijk, Jut en Jul. Het is geen geheim dat Clyde een jaloers kreng is maar met Nick wilde hij zijn broertje wel delen en andersom. Hij voelde zich net een trotse oma als hij de twee samen bezig zag op het veld. "Toch Cap'n Chuck?" nu was Nick zijn aandacht weer op Clyde gericht. Nick had hem gedwongen zijn lippen te tuiten wat een diepe zucht van Clyde zijn kant opleverde. Hij kon ook te ver gaan. "KoesiekoesieCharliesnoesie." Clyde had knorrig met zijn ogen gerold en gelukkig voor Nick was de coach gearriveerd anders had Charlie snoesie hem een pets verkocht. Clyde luisterde geamuseerd naar wat Nick de coach te vertellen had. Eenmaal hij klaar was met zijn zegje liep Clyde naar hem toe, nam zijn hoofd tussen zijn handen en plantte een dikke smakkerd op zijn voorhoofd. "Je bent écht een schatje Nick." grijnse Clyde breed en aaide de jongen hardhandig over zijn hoofd waardoor nu niet enkel Ronnie zijn kapsel door de war was gebracht. Clyde was nog lang niet klaar met flauw doen maar hij werd afgeleid door iets, of eerder iemand. 'Charliesnoesie,' Clyde zijn blik schoot de kant op waar de stem vandaan kwam. Eenmaal hij zag van wie deze afkomstig was vernauwde hij zijn ogen tot spleetjes en kruiste hij zijn armen. Wat moest híj hier nou weer. 'Wees niet te aardig voor hem, straks krijgt ie nog het verkeerde idee.' deze opmerking liet Clyde zijn bloed nog net niet koken. Waar bemoeide hij zich toch mee. Ezra wist dondersgoed dat het team niet wist van Clyde zijn seksualiteit en dat wilde hij voorlopig zo houden. Hij kon deze etter er op dit moment dan ook absoluut niet bij gebruiken. De jongen had zich na zijn opmerking snel weer omgedraaid, de held. Clyde schudde zijn hoofd en twijfelde voor een moment om de jongen te negeren. Echter was hij hier te opgefucked voor. Hij liep langs Nick en Ronnie op en liep op Ezra af. "Ik zweer het ik maak je nog een keer af, Morisson! Houd je er gewoon buiten en ga van mijn veld af!" snauwde hij en trok hem aan zijn kraag mee achter de tribunes. Eenmaal hier duwde hij de jongen wat hard handig tegen een van de palen aan. "Waar denk je dat je mee bezig bent, de eerste dag terug en je besluit me nu alweer dwars te zitten. Wat is je probleem." siste hij tegen de jongen. "Ik heb hier dus écht geen zin in. Ik heb al een verschrikkelijk humeur ik heb jou ook niet nog eens nodig om het erger te maken." zei hij. Het viel hem nog mee dat hij de jongen niet meteen een stomp in zijn gezicht had verkocht maar hij had zich weten in te houden. Die jongen had altijd de kracht om zijn dag met een paar woorden óf zijn hele dag compleet te verpesten óf om deze beter te maken. Er was geen tussenweg.

[ bericht aangepast op 6 aug 2019 - 13:23 ]

---

How far is far

Kaylee Felicia Whitesides • 17 • The Valley Vipers Cheerleader • With June • outfit • Kaylee was alles behalve blij met het nieuws wat ze eerder op deze eerste schooldag had te horen gekregen. Ze hield ervan om een cheerleader te zijn, maar een grote passie van haar was ook zingen. Ze vond het dan ook super erg dat één van de programma’s zou moeten stoppen. Ze was dan wel niet een lid van Double Trebble, maar met sommige leden kon ze zeker wel goed mee opschieten en ze kon met hen haar passie voor muziek delen. Als één van de programma’s geschrapt zou worden, kon dat wel eens drastische veranderingen in haar leven brengen. Beide opties speelde door haar hoofd, maar geen van beide opties gaf Kaylee een fijn gevoel. Ze had ook altijd geprobeerd om de volle honderd procent te focussen op de The Viper Venoms, maar ze kon de Glee Club nu maar niet uit haar gedachtes krijgen. Dit kon gevaarlijk zijn met haar prestaties en dat wilde ze juist niet aan haar vrienden laten zien. Kaylee was dan ook blij dat ze June al in de verte aan zag komen lopen, waardoor ze haar tegemoet kwam lopen. Ze bezweek nog net niet door één van haar hakken, maar het gras als ondergrond maakte de korte tocht niet makkelijker. Toen ze tegenover haar vriendin stond, omhelsde Kaylee haar kort en vertelde aan June dat ze blij was om haar weer te zien. ”Ahh, ik ben ook zo blij om jou weer te zien,” had June terug geantwoord, waardoor er een lach het gezicht van de blondine betrad. Zodra Kaylee over het nieuws begon hoorde ze een zucht over de lippen van een van haar beste vriendinnen rollen. ”Ik kan niet geloven dat ze de Vipers en Glee club op zo’n manier tegenover elkaar willen zetten,” De twee dames leken dezelfde mening te delen, maar Kaylee wist ook dat een groot gedeelde van de groep nu zeer gedreven zou zijn om een einde te maken aan de Glee Club. Er viel een korte stilte en Kaylee zag dat June even wegkeek. Ze volgde de blik van haar vriendin en zag een aantal leden van de Vipers. Twee leden vielen eruit voor haar, Clyde en Ronnie. Kaylee beet even kort op haar onderlip bij het zien van de jongens. Ondanks dat het vakantie was had ze nog regelmatig contact gehad met de tweeling. Het was dan wel vakantie geweest, maar voor de vader van de Amber tweeling moest het toneelstukje verder gespeeld worden. June verbrak de stilte, waardoor Kaylee haar ogen weer focuste op de jongedame tegenover haar. “Valley Vieuw kan niet zonder dit,” Kaylee liet haar ogen over het veld glijden waar June naar gebaarde. “Glee club is leuk, natuurlijk, maar niet het belangrijkste.” Kaylee beet even kort op de binnenkant van haar wang bij het horen van June haar mening. Ze deelde zeker niet dezelfde mening, maar dat wilde ze niet laten blijken. “En door de Glee club te laten stoppen tref je de minste leerlingen toch?” Met deze opmerking hoopte Kaylee pluspunten te scoren bij June. Ze wilde haar vriendin niet kwijtraken door de strijd die er zat aan te komen, want ze wist dat ze het nog lastig zou gaan krijgen. ”Maar ja, voor nu is er natuurlijk weinig dat we kunnen doen. Alleen keihard werken.” Het zou inderdaad keihard werken worden en Kaylee verwachtte dan ook zware trainingen van coach Graystone nog zwaarder zouden worden. “Ik heb vertrouwen in de meiden en de jongens. We zullen er alles aan doen om onszelf te plaatsen voor Nationals.” Sprak Kaylee met veel vertrouwen uit. Het vertrouwen klonk geloofwaardiger dan dat Kaylee zelf dacht.

---

If no one else will defend the world then I must

---

Dat ze nog een jaar op school zou moeten blijven, stond Camilia niet enorm aan. Al wist ze ook nog niet wat ze zou willen studeren, dus daarvoor was het niet slecht. Hopelijk zou ze zich dit jaar beter kunnen concentreren en wel de vakken kunnen halen. Haar ouders gaven Double Trebble natuurlijk de schuld, maar dat was juist iets wat leuk was aan school. Daar nog een jaar bij zitten was niet zo erg. Meer redenen hebben om te zingen was zo verkeerd nog niet. Na de assembly van de ochtend, maakte Camilia zich echter wel licht zorgen over het voortbestaan van Double Trebble. Nationals winnen was mogelijk. maar ook weer niet eenvoudig. Er waren genoeg andere Glee clubs die ook goed waren. Daarnaast had Double Trebble als Glee club nou niet altijd het beste support van de school. Nee, de meesten zouden de cheerleaders en lacrosse spelers waarschijnlijk meer supporteren. Die daarbij ook alles zouden geven om als teams te mogen blijven bestaan. Camilia zag ze niet opgeven, en ze was iets minder overtuigd van iedereen in Double Trebble. Maar ze zou het wel meemaken bedacht ze zichzelf terwijl ze naar het repeteerlokaal toe liep. Daar zag ze dat er al een aantal mensen waren. Jason en Laurel leken in gesprek met elkaar. Layla was er ook al. Camilia knikte naar haar als begroeting en ging alvast zitten op een van de stoelen.

---

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

---

---

Hoewel hij aanvankelijk leek te gaan lachen, bleek haar opmerking toch niet geheel in goede aarde te vallen bij Jason. De paniek die in meer of mindere mate altijd in Laurel aanwezig was begon langzaam naar een piek te klimmen, in afwachting van zijn reactie. Voor hij echter de kans kreeg zijn ongezouten mening te geven, zoals hij wel vaker deed, sprak hij echter een naam die het blondje niet verwacht had. Ze volgde zijn blik en zag een oude bekende binnen komen. Automatisch verborg ze zich wat meer achter haar haren, geïntimideerd door zowat het alles van Layla. Toch glimlachte ze en knikte ze even naar haar schoon- en sinds kort ook plus-zus. Algauw werd ze echter terug in haar gesprek met Jason gezogen. "We moeten double trouble redden, het is het enige wat me door deze school heen helpt." Het waren woorden die ook bij haar resoneerden. Ze had het alleen zelf zo cru niet willen zeggen. Opnieuw knikte ze even, ditmaal in stemming. Het probleem was echter: ze wist niet precies wat zij kon doen. Het zou een groepsinspanning vergen, waarbij ieder zijn steentje zou moeten bijdragen. Alleen kon Laurel niet benoemen wat haar steentje dan wel zou moeten zijn. Ze vond zichzelf niet een waanzinnig goede zangeres, en haar lange ledematen zaten bij Layla's zorgvuldig gechoreografeerde routines ook alleen maar in de weg. Het was gewoon voor iedereen beter als ze op de achtergrond bleef. Ze zuchtte diep en poogde soelaas te vinden door haar blik op Jason's vingers te richten, die hetzelfde liedje speelden als zij net deed -dan wel zonder fouten. In de hoop de volgorde van de toetsen beter te kunnen onthouden legde ze haar handen losjes op de zijne, zodat deze mee bewogen. "Ik laat de Vipers en Venom ons dat ook niet afpakken, het maakt me niet uit wat ik ervoor zal moeten doen." Hierop wist de blondine niet meteen wat gezegd. De waarheid was dat er voor haar geen kant te kiezen viel. Als Double Trebble won, dan betekende dat dat zowel Nick, Ronnie als Clyde hun favoriete bezigheid kwijt raakten. Bovendien was haar broer dan wel niet van plan verder te studeren, voor andere spelers betekende het wellicht het verschil tussen een studiebeurs krijgen, volle pot te moeten betalen of zelfs niet te kunnen gaan studeren. Het lot van de Venoms trok ze zich een pak minder aan, maar het was nu eenmaal wel zo dat de cheerleaders de moraal weer omhoog wisten te krikken als deze tijdens de wedstrijden een dieptepunt dreigde te bereiken. Die meiden waren dan wel niet aardig, ze waren verdomd goed in wat ze hoorden te doen. "Wat wil je dat ik daarop zeg?" vroeg ze, ten einde raad. "Er zijn geen winnaars in dit scenario. Iedereen verliest, de één simpelweg wat meer dan de ander. Het is gewoon helemaal fu-" "Taalgebruik, juffrouw Hanson," sprak Mevrouw Vascez, die na Camilia binnen gekomen was. Laurel voelde het bloed naar haar wangen stijgen en boog haar hoofd een beetje, waardoor haar lichte lokken als een gordijn om haar gelaat heen vielen. "Maar in essentie ben ik het met je eens. Ik ga er niet om liegen jongens, op dit punt voelt het alsof we een mirakel kunnen gebruiken," ging de vocal coach van dienst verder. "Daarom gaan we deze week rond het thema "Hallelujah" werken. Ik verwacht tegen het einde van de week van iedereen een nummer, eender welk nummer dat bij dat woord in je op komt. Oh, en ik wil geen dertien covers van Jeff Buckley horen." Hier en daar werd wat gelachen. "We wachten nog even tot iedereen er is en dan gaan we aan de slag." Als vanzelf ging het stormen in Laurel's hoofd en hoeveel ze verscheidene ideeën had, wist ze dat ze het nog wel even zou duren voor ze daadwerkelijk iets zou kiezen. Haar ogen gleden even naar de deur, hopend, wachten, tot Ronnie zou binnen komen - nog meer dan ze gewoonlijk al deed. Het was op dat eigenste moment dat ze besefte dat haar handen nog op die van Jason lagen. Abrupt haalde ze deze weg, en stopte ze tussen haar benen. "S-solo?" bedacht ze toen luidop. Had ze werkelijk begrepen dat Mrs Vascez van iedereen een solo verwachtte? Zoekend naar steun, naar wat dan ook, keek ze naar Camilia.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Ezra baalde van zichzelf of eigenlijk voornamelijk hoe zijn hoofd momenteel werkte. Zijn hersenen konden geen normale gedachte patronen meer voort brengen, vandaar dat hij het ene moment ook dacht dat het een prima idee was om Clyde uit te dagen en het volgende moment er al meteen spijt van had. Hij was in dit geval dan ook geen held die Clyde uitdagend aan bleef kijken, hij was meer een held op sokken die zich nu zo snel mogelijk uit de voeten probeerde te maken. Echter kon je niet casuel weglopen en snel wandelen tegelijk, waardoor Clyde al heel gauw Ezra in had gehaald. Ezra voelde Clyde zijn oude vingers die de kraag van zijn shirt vast grepen. 'Denk erom, dit shirt was duur.' wist Ezra nog te klagen, hoewel hij het shirt eigenlijk in een tweedehandswinkeltje had gekocht.
Toch liep Ezra met Clyde mee, nogal gewillig eerlijk gezegd, hij had spijt gehad van zijn woorden, maar hij had nu wel waar hij op uit was geweest, Clyde zijn aandacht. Het was alleen jammer dat Ezra schijnbaar alleen aandacht van Clyde kon krijgen als het op een negatieve manier was of wanneer Clyde zijn seksuele frustratie kwijt moest. Ezra wist dat hij beter verdiende en dat hij zeker ook wel beter kon krijgen, maar hij wou niet iets anders. Tenminste zijn hart vertelde hem dat hij niets anders wou, maar zijn hoofd en zijn hart werkten niet bepaald samen. "Waar denk je dat je mee bezig bent, de eerste dag terug en je besluit me nu alweer dwars te zitten. Wat is je probleem." siste Clyde, Ezra beet op zijn onderlip, een andere reden dat hij Clyde wel eens opjutte was omdat hij de jongen enorm sexy vond als hij boos was. Tenminste zolang hij met zijn vingers van Ezra zijn gezicht af kon blijven, want hij bleef er zelf ook graag nog een beetje goed uitzien. 'Ik heb geen probleem,' zei Ezra, terwijl zijn lippen lichtelijk omhoog wisten te krullen. 'Ik wou je gewoon even zien.'
"Ik heb hier dus écht geen zin in. Ik heb al een verschrikkelijk humeur ik heb jou ook niet nog eens nodig om het erger te maken." ging Clyde verder, Ezra knikte kort, maar kwam vervolgens nog iets dichterbij zodat zijn hoofd wel verdacht dichtbij die van Clyde kwam. 'Maar wie heeft iets gezicht over het erger maken.' zei Ezra, hij blikte kort op Clyde zijn lippen. De jongen zou eens moeten weten hoe graag Ezra hem nu zou willen zoenen, maar hij zou niet de eerste stap nemen. Clyde was te onvoorspelbaar, hij zou het toe kunnen laten, maar hij zou Ezra net zo goed alsnog die stomp kunnen verkopen. 'Ik wou je dag juist beter maken.' zei Ezra, terwijl hij zijn hand op die van Clyde legde die nog altijd om zijn kraag geklemd lag.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

"Je bent écht een schatje Nick." De woorden van Clyde klonken niet bepaald gemeend, wat alleen maar betekende dat Nick er in geslaagd was hem op de kast te jagen. "Weet ik," was zijn antwoord. "Het gebeurt vanzelf." Net toen hij de natte kus die de lacrosse Captain op zijn voorhoofd had achtergelaten voelde hij Clyde's hand door zijn haren gaan. Stil onderging hij zijn lot. Veel kon het hem niet schelen, zijn haar deed hoe dan ook wel wat het wilde en tijdens de training zou het er vast nog veel erger uit gaan zien. "Charliesnoesie," klonk het achter Nick vandaan.Hij keek over zijn schouder en zag een Double Trebble lid staan waar zijn zusje bijzonder dol op leek te zijn. Ezra, indien hij zich niet vergiste. "Wees niet te aardig voor hem, straks krijgt ie nog het verkeerde idee." Perplex keek hij de jongeman aan; hij had geen flauw idee wat deze hiermee bedoelde maar hij werd de kans het hem te vragen niet gegund, gezien de jongen alweer even snel verdween als hij ten tonele was verschenen. Veel langer om erover na te denken kreeg hij ook niet, gezien Ronnie hem van de nodige afleiding voorzag. "Niemand kan zich tussen Valley vipers brick wall wurmen Coach." Om de woorden van zijn maatje kracht bij te zetten nam hij een heuse bodybuilder pose aan en liet hij als kers op de taart zijn tanden zien, gepaard met een zij het weinig indrukwekkende grom. "Met u als Coach kunnen we iedereen verslaan, zelf zonder training." Hierom kon hij alleen maar lachen , deels omdat Ronnie zichzelf tegensprak hiermee maar vooral omdat hij nooit had verwacht dat de jongen zo'n slijmjurk kon zijn. Hij draaide zich om, zodat hij hier tegen de derde musketier een grapje over kon maken, om vervolgens tot de vaststelling te komen dat deze nergens meer te bekennen was. "Clyde?" bracht hij een beetje onnozel uit, alsof hij hiermee op magische wijze zou verschijnen. "Clyde?!" herhaalde hij, iets luider dit keer. Er was toch echter wel degelijk geen spoor van de jongen te bekennen, wat een onbehaaglijk gevoel bij de defender teweeg bracht. "Uh-oh," fluisterde hij, terwijl hij Ronnie aan keek. Er waren maar twee soorten momenten waarop Nick zich zorgen maakte om zijn vriend en dat was als hij met geweld wat probeerde over te brengen óf indien hij in alle stilte verdween. Vaak was dat laatste nog het ergste. "Oh fuck, oh fuck. Komaan, bropower," sprak hij de blonde Amber-telg toe. "Zo terug coach, even Clyde van stommiteiten weerhouden," deelde hij hun trainer mee. Hij gaf een knikje in de meest waarschijnlijke richting die Clyde kon gekozen hebben, als teken dat hij Ronnie erbij wilde hebben. "Slechte dag?" vroeg hij. Meestal kon Clyde wel wat hebben voor hij iemand terug wilde pakken. Sommige dagen echter... Het duurde niet lang voor hij het jersey van hun letterlijke nummer één spotte en een sprintje richting hun twee klasgenoten en ging half tussen hen in staan. "Woah woah woah," sprak hij hun Captain zo rustig mogelijk toe om het niet erger te maken. Over Clyde's schouder keek hij zijn tweelingbroer aan, wetend dat deze hem nog best van al zou weten te kalmeren. "Ga nou geen stoten uithalen op de eerste schooldag," probeerde hij het beste in hem aan te spreken alvorens hij Ronnie zijn ding liet doen en zichzelf tot Ezra richtte. "Luister, ik weet niet wat er net gebeurde, maar het is gewoon geen slim idee om Clyde uit te dagen," gaf hij de jongeman een goede raad. Het laatste dat hij wilde is iemand zich zou bezeren, of dat nu Clyde zelf of de zanger voor hem was. "Waarom zou je dat trouwens doen?" vroeg hij zich, nieuwsgierig, luidop af.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Nadat June duidelijk had gemaakt dat ze van mening was dat Glee club leuk was, maar de school gewoon niet zonder de Vipers kon, was ook Kaylees blik over het veld gegaan.
      "En door de Glee club te laten stoppen tref je de minste leerlingen toch?" June knikte. Het was waar, in een ander geval zouden zowel de lacrosse spelers als de cheerleaders getroffen worden in plaats van één club. Het was lullig dat ze binnenkort niet allebei konden bestaan, maar June had wel haar mening klaar over wie het meer verdiende.
Vervolgens had June nog gezegd dat er voor nu niks anders op zou zitten dan keihard werken en dat zou het zeker worden.
      "Ik heb vertrouwen in de meiden en de jongens. We zullen er alles aan doen om onszelf te plaatsen voor Nationals," zei Kaylee en de zekerheid die in haar stem lag motiveerde June ook weer iets. Ze was dan wel van mening dat ze ook goed in hun achterhoofd moesten houden dat zij niet de enige waren die er alles aan wilde doen de subsidie binnen te slepen. Maar het moest lukken. June knikte en voelde een glimlach rond haar lippen verschijnen.
      "En vertrouwen is natuurlijk het belangrijkste," meende ze vervolgens. June had altijd gedacht dat je alles kon bereiken zolang je er maar vertrouwen in had. Dat betekende echter niet dat ze zelf altijd veel vertrouwen had in de acties die ze ondernam, vaak was er wel een stemmetje in haar hoofd die haar vertelde dat het haar toch niet zou lukken. Naar de buitenwereld toe liet ze die nooit zien en probeerde ze anderen ook altijd moed in te praten.
Ze liet haar blik over Kaylee gaan.
      "Maar goed, even een leuker onderwerp: hoe is je vakantie geweest?" Ze lachte even en raakte kort Kaylee schouder aan "we hebben elkaar natuurlijk weer veel te weinig gezien." Elke vakantie namen ze zich voor volop af te spreken, realiteit was dat daar vaak minder van terecht dan hun bedoeling was. Vaak merkte June ook zelf dat haar vakantie al zat volgepland voordat deze ook maar was begonnen. De keren dat ze Kaylee had gezien waren weleens bij Clyde thuis gezien, maar ook daar was June afgelopen zomer niet heel veel geweest. Ze was een lange tijd in het buitenland geweest en had ook veel met familie gedaan.
      "Dus," ze lachte even en haalde een hand door haar haren "vertel op."

---

chaos makes the muse

---

Valley Viper Captain - 18 - With Ronnie and Nick

Clyde had nog zo geprobeerd Ezra te negeren maar hij faalde hierin. Hij had geen idee of het nou kwam door de waas die hij momenteel voor zijn ogen had of omdat hij de jongen gewoon niet kon negeren. Waarschijnlijk een beetje van beiden. Hoewel de jongen het bloed onder zijn nagels vandaan wist te halen kon hij niet ontkennen dat hij zijn gezicht graag zag. Ezra had Clyde zijn aandacht weten te trekken en hij was achter hem aan gekomen. Hij had hem bij zijn kraag vastgegrepen en meegesleurd naar achter de tribunes, niet zijn hele team hoefde ervan mee te genieten. 'Denk erom, dit shirt was duur.' Clyde snoof en verstevigde zijn grip alleen maar meer om de jongen zijn kraag heen. Arrogant jong dat hij ook was. "Ach, hou toch op." siste Clyde en trok de jongen verder mee. De bedoeling was hem gewoon even op zijn plaats wijzen, echter bleef het daar bij Clyde zelden bij. Het was over het algemeen bekend dat hij nogal eens moeite had met zich inhouden. Toch ging het met Ezra ook wel eens de geheel andere kant op, iets waarvan Clyde al helemaal niet wilde dat het team het zou zien. Clyde kon vandaag heel weinig hebben en de opmerking van Ezra had de emmer doen overlopen. Hij had vandaag al klappen uitgedeeld en schroomde niet om er nog een paar aan toe te voegen. 'Ik heb geen probleem, ik wou je gewoon even zien.' na deze woorden verzachtte Clyde zijn blik wat. Clyde wilde de jongen vragen waarom dat dan op deze manier had gemoeten maar daar wist Clyde heel goed zelf het antwoord op. Hoewel Ezra stiekem Clyde zijn hart nog sneller liet kloppen was Nick daar om er verwarring in te brengen. Clyde had al tijden een kleine crush op zijn beste vriend gehad maar pas sinds afgelopen zomer had deze echt betekenis gekregen en had het zijn liefdesleven langzaam maar zeker over genomen. Nadat Clyde zijn lippen die van Nick geraakt hadden kon hij de jongen nog amper uit zijn gedachten houden. Nick had het gezien als grap maar voor Clyde had het zoveel meer betekend. Het was naïef en het liet Clyde ook ontzettend stom voelen. Toch kon hij vrij weinig aan zijn gevoelens doen, hoe graag hij deze ook wilde verbannen. Momenteel was zijn hart in tweestrijd iets wat zijn gedrag alleen maar meer beïnvloedde. Clyde had zijn vuist inmiddels gebald en ontweek Ezra zijn blik terwijl de jongen verdacht dichtbij kwam. 'Maar wie heeft iets gezicht over het erger maken.' echter toen de jongen zijn mond weer opende kon hij het niet laten snel een blik op de jongen zijn lippen te werpen. Clyde lachte zacht cynisch. "Uhm, nou, misschien die opmerking." zei Clyde met een sarcastische ondertoon. 'Ik wou je dag juist beter maken.' Clyde zijn blik schoot nu op die van Ezra en hij schrok van de plotselinge aanraking van de jongen. Clyde slikte even en liet zijn blik onbewust weer afglijden naar de jongen zijn perfect gevormde lippen. Hij kon inderdaad wel wat afleiding gebruiken en daar zorgde Ezra nu zeker voor... Hij keek de jongen weer strak aan en kon een minuscule grijns niet onderdrukken. "Fuck you " siste Clyde en pakte de jongen nu beet bij zijn shirt om hem nog iets dichterbij te brengen. Waarom was Ezra toch zo verdomde aantrekkelijk en wist hij Clyde toch altijd te bespelen... Clyde had net zo goed naar de jongen kunnen uithalen en eigenlijk was dat in eerste instantie ook het plan geweest. Toch leek hij de afstand tussen hun twee nog meer te verkleinen waardoor hun voorhoofden elkaar nu raakten, toch bleef hij de jongen dreigend aan kijken, nog steeds in dubio wat te doen. Echter kreeg Clyde de kans niet om verdere acties te ondernemen omdat hij ineens Nick voor zich had in plaats van Ezra. Clyde zijn lippen zouden zich net zo graag op Nick bevinden als op Ezra al zou Nick het minder waarderen gokte hij zo. "Woah woah woah," sprak Nick en Clyde keek hem diep fronsend aan. "Ga nou geen stoten uithalen op de eerste schooldag," Clyde trok één van zijn wenkbrauwen op en vond de blik van zijn tweelingbroer. Hij hield zijn armen niet begrijpend in de lucht en wees naar Nick en vormde met zijn lippen de woorden 'waarom'. Hij had werkelijk geen idee waarom Nick nu ineens de held moest spelen en tussen hem en Ezra moest komen. Of het echt iets beter zou maken. "Luister, ik weet niet wat er net gebeurde, maar het is gewoon geen slim idee om Clyde uit te dagen," had Nick zich nu op Ezra gericht en Clyde haalde een hand over zijn gezicht. Oh god, nu was zo'n beetje het halve team betrokken. Clyde had Ezra niet voor niets achter de tribunes getrokken. "Nick..." zei Clyde waarschuwend. De laatste persoon die hij hierbij nodig had was Nick wel. "Waarom zou je dat trouwens doen?" Clyde rolde met zijn ogen. "Omdat hij jaloers is." zei Clyde met zijn armen over elkaar geslagen en keek Ezra langs Nick op uitdagend aan. Hij gaf er zelf verder geen context bij maar hij verwachtte dat Ezra deze zelf wel in zou kunnen vullen. Voor Nick had het net zo goed kunnen betekenen dat Ezra jaloers was geweest omdat hun team meer kans zou maken op die subsidie. Echter zat er voor zowel Clyde als Ezra ook een andere boodschap achter. "Of niet soms , Ezzie?" grijnsde Clyde uitdagend. Hij liep langs Nick op en sloeg zijn arm stevig om Ezra zijn nek heen. "Ezra hier kan het gewoon niet hebben dat ons team meer kans maakt dan dat koortje van hun." zei hij en verstevigde zijn de grip om de jongen heen, als waarschuwing dat hij maar beter zijn mond kon houden. Hij moest de act natuurlijk ophouden voor zijn teamgenoten maar eigenlijk had hij zonet liever zijn lippen op die van Ezra gedrukt om wat stoom af te blazen.

---

How far is far

• 18 • Double Trebble • Mrs. Right • w/ … • Outfit •

      "We moeten double trouble redden, het is het enige wat me door deze school heen helpt."
Hoewel Jason’s woorden een tikkeltje scherp door de ruimte heen klonken, kon Layla hem hierin geen ongelijk geven. Ze deelde tenslotte eveneens dezelfde mening als hem, al was het maar voor het grootste gedeelte. Echter trok ze desondanks haar wenkbrauw iets op bij het horen van de rest van zijn woorden; de vijandigheid daarin niet te miskennen.
      “Ik laat de Vipers en Venom ons dat ook niet afpakken, het maakt me niet uit wat ik ervoor zal moeten doen.”
Kort tuitte Layla haar lippen, schonk Camilia in het voorbijgaan een begroetende glimlach en wilde net een opmerking maken toen haar schoonzusje haar net iets voor was. "Taalgebruik, juffrouw Hanson," sprak Mevrouw Vascez, de woorden onderbrekend die Laurel er uit had willen werpen. Een kleine glimlach sierde Layla’s lippen, welke ze echter globaal hield terwijl ze diep van binnen Laurel toejuichte omdat ze kenbaar had willen maken hoe ze er werkelijk in stond.
      ”Maar in essentie ben ik het met je eens. Ik ga er niet om liegen jongens, op dit punt voelt het alsof we een mirakel kunnen gebruiken,” ging de Coach ondertussen verder. Daarom gaan we deze week rond het thema "Hallelujah" werken. Ik verwacht tegen het einde van de week van iedereen een nummer, eender welk nummer dat bij dat woord in je op komt. Oh, en ik wil geen dertien covers van Jeff Buckley horen. We wachten nog even tot iedereen er is en dan gaan we aan de slag.”
Layla grinnikte en trok een quasi-pruillip. “Dat is flauw,” mompelde ze half en kauwde vervolgens al gauw bedenkelijk op haar onderlip. Er ontpopte zich verschillend nummers en ideeën in haar hoofd, maar van geen een van hen durfde ze nu al met zekerheid te zeggen dat ze er mee aan de slag wilde. "S-solo?" hoorde ze ondertussen Laurel wat verbleekt uitbrengen, waarbij de blondine steun leek te zoeken naar wie dan ook om haar heen, zij het voornamelijk Camilia. Het was een van de momenten waarop de brunette baalde dat ze niet beter met elkaar over weg konden zodat zij haar de bemoedigende woorden kon schenken die Laurel nodig leek te hebben. Ze wist maar half hoe goed ze kon zingen, een kleine feit waar Layla zo nu en dan met een gezonde dosis jaloers op durfde te zijn. "Jep," bracht ze daarom wat droog uit. "Een solo."

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'