[RPG - 100] Highschool Killings [Speeltopic] - Speeltopics

---

INFO Oakton -      California, dicht bij Riverside -      klein stadje met zo’n 3000 inwoners, 2 lagere scholen, 2 middle-schools & 1 highschool. -      een meer: populaire zomerbesteding -      naast het meer: een klein bos, met aan de rand een krottig huis (Higgins’ house) met een plaatselijke spooklegende. In het bos zijn kampeermogelijkheden. Er is ook een plek voor een groot kampvuur (Campfire pit) -      populaire plaatsen: Suzie’s Diner, Campfire Pit, ... Oakton high STUDENTEN De school heeft zo'n 1200 leerlingen, uit Oakton en omstreken. -      Freshman: ca. 15 jaar (3de middelbaar) -      Sophomore: ca. 16 jaar (4de middelbaar) -      Junior: ca. 17 jaar (5de middelbaar) -      Senior: ca. 18 jaar (6de middelbaar) CAMPUS De school bestaat uit vijf gebouwen: -      2 lesgebouwen (1 voor de freshmen en sophomores, en 1 voor de juniors en seniors) -      een administratiegebouw -      een binnensporthal -      een zwembad. Daarnaast ligt er nog een footballfield met daarrond een renbaan en enkele tribunes. SPORT Oakton High staat ervoor bekend goede sporters voort te brengen. Ze staan vooral hoog als footballteam en op vlak van hardlopen en zwemmen. -      Football (m) -      Cheerleading (m&v) -      Zwemmen (m/v) -      Atletiek (m/v) -      Lacrosse (v) ANDERE Oakton high staat goed aangeschreven. Ze bieden een hoge kwaliteit qua lessen en inhouden, maar ook qua begeleiding. Ze zetten veel in op teamspirit en algemene ontwikkeling. Zo is er een erg actieve ouderraad. Ook de leerlingen zelf worden aangespoord om hoge resultaten te behalen en extra activiteiten aan te gaan. Er zijn dan ook enkele mogelijkheden: -      Leerlingenraad -      Feestcomité -      Sportcomité -      Wiskunde en wetenschappenclub -      Theater/dramaclub -      Kunstclub -      Debatclub -      Schaakclub -      Koor (zowel zang als instrumentaal) -      Lees/literatuurclub -      ... Senna Faulkner Senna was junior. Ze behoorde niet tot het bekende en populaire kliekje, maar stond wel bekend als een lief en open meisje, met toch een grote kenniskring. Ze deed lacrosse en zat in het koor. Senna werd voor het laatst gezien op zaterdagavond, rond 20u. Ze had net een kleine, vriendschappelijke lacrosse wedstrijd gehad in een naburig stadje. Ze was wat langer achtergebleven, wat ze heeft laten weten. Ze zou daarna nog iets laten weten om opgehaald te worden of de bus et nemen, maar dat is er niet meer van gekomen. Enkele uren later werd ze ernstig en bijna onherkenbaar toegetakeld teruggevonden in de bosjes naast de parking. Ze was toen al gestorven. De precieze omstandigheden en doodsoorzaak zijn nog niet vrijgegeven aan het publiek, wel dat ze een onnatuurlijke dood is gestorven.

ROLLEN Welke? We spelen de leerlingen van Oakton High. De moordenaar van Senna speel ik zelf, maar voor de rest kan je kiezen wie of wat (: Broers, zussen, kennissen, totale onbekenden, maakt niet uit. Lijstje -      Naam -      Leeftijd -      Jaar -      Teams/clubs -      Status -      Uiterlijk -      Innerlijk -      Achtergrond (geschiedenis, familie, eventuele connectie met Senna) -      Extra -      Relaties

Jongens ( 5 ) - Meisjes ( 5 )

♟      User - Naam - Leeftijd - Jaar - Status - Pagina ♟      Luftmensch - Ash Doe/Collins - 17 - Sr - Charming badboy - 3 ♟      Remiinds - Naam - Leeftijd - Jaar - Status - Pagina ♟      Riccardio - Lyon Michelangelo Bianchi -17 - Jr - Status - 4 ♟      xJess - Isaac Thorpe - 18 - Sr - Rich kid - 2 ♟      Fika - Caleb Elias Rodriguez - 18 - Sr - Creatieveling - 4

♟      User - Naam - Leeftijd - Jaar - Status - Pagina ♟      Ricciardo - Estrelle Aminah Karim - 18 - Sr - Cheerleader - 1 ♟      Ferdinand- Rosalina Parker-Fernandez - 17 - Sr - Status - Pagina ♟      xJess - Liz Anderson - 17 - Jr. - Status - 2 ♟      VampireMichelle - Rose Catherine Adams - 17 - Jr - Bitch - 4 ♟      Rionach - Tessa Mae Sandler - 18 - Sr. - Status - 4

REGELS -      De huisregels van Q zijn uiteraard geldig -      Maximum 2 rollen -      Geen ruzie OOC -      OOC duidelijk aangeven -      Ik open de topics, tenzij anders gevraagd -      Veel plezier!!

[ bericht aangepast op 1 mei 2019 - 22:07 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

Natuurlijk kwam hij niet meteen naar haar toe maar bleef hij daar, leunend tegen de muur en met een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Ze had niet anders verwacht van hem en ze was ook niet van plan hem aan te sporen om naar haar toe te komen. Ze had hem al gevraagd om afleiding en nu aangegeven dat ze wilde dat hij kwam - ze bleef niet bezig. Graag of niet en anders zocht ze wel iemand anders waarmee ze wat tijd kon spenderen. Ze hoefde geen alternatief te zoeken - aangezien Ash dan toch zijn peuk wegschoot en haar kant op kwam. Ze volgde zijn bewegingen met haar ogen en keek hem zwijgend aan toen hij eenmaal tussen haar benen stond, zijn handen op haar heupen.       'Psychologen zijn shit. Dit is veel leuker.' Ze trok haar wenkbrauw lichtjes op toen hij naar haar lippen keek en rolde met haar ogen.       ''Dat moet nog maar blijken, of dit leuker is,'' zei ze zachtjes op uitdagende toon. Even bestudeerde ze zwijgend zijn gezicht maar eerlijk gezegd had ze weinig geduld. Ze was alleen niet van plan dat te laten merken - ze moest ook niet té wanhopig worden.

---

Met een zucht legde Estrelle haar scheikunde boek en schrift in haar kluis. De sfeer die er op en rondom de school hing was niet te vergelijken met andere dagen. Freshmen renden niet zoveel door de gangen of zaten niet te schreeuwen, sophomores leken ook rustiger en de klasgenoten van Senna (ofwel de juniors) rouwden om hun klasgenoot of vriendin. Zelf kende Estrelle de junior amper, of eigenlijk niet. Ze had haar wel eens gezien op het sportveld en zo nu en dan in de kantine.       Estrelle had enkele leerlingen gehoord, evenals haar ouders, over hoe het meisje was toegetakeld en het enige wat er door haar omging doordat nieuws was afschuw. De brunette schudde haar hoofd, zichzelf uit haar gedachten halende en deed haar kluis dicht. Ze had behoefte aan frisse lucht; tientallen pubers in één gymzaal, niet heel fris. Die gedachte was weggevaagd toen ze betraande gezichten zag.       Eenmaal buiten keek Estrelle om zich heen of ze een bekende zag. Ze zag Tessa, die naar haar zwaaide, op een bankje zitten met Isaac naast haar. Ze veegde een pluk haar uit haar gezichtsveld en liep naar het tweetal toe. ''Hey,'' begroette ze beiden. ''Rare dag, hm?''

---

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

---

      Er heerste een vreemde sfeer in het schoolgebouw. De een liep rond alsof er niets gebeurd was en de ander kon de tranen niet bedwingen. Zelf was hij wel geschrokken en hij had het wel te doen met de nabestaanden. De gedachten dat iemand de dag vrolijk begonnen was om vervolgens op zo’n gruwelijke wijze vermoord te worden zorgde er wel voor dat de rillingen over zijn rug liepen. Het was gewoon een bizarre situatie, maar Senna zelf kende hij eigenlijk amper. Het enige wat hij van haar herinnerde was de gebroken blik toen ze hem en Robert zoenend had gevonden. Een relatie waar hij niets vanaf wist. Tenminste dat is wat hij tegen zichzelf bleef zeggen om het knagende schuldgevoel tegen te gaan. Binnen een jaar is ze haar vriend kwijtgeraakt en daarna zichzelf. Maar hij wist het niet.
      In stilte wisselde hij zijn boeken om. De pauzes waren puur routine werk voor hem. Boeken ruilen, peuken pakken, roken en daarna zag hij wel waar hij iets ging eten. Hij toverde direct dan ook het pakje sigaretten uit zijn kluisje en stopte ze in zijn broekzak.
      Een kluisje dat verderop in de gang hardhandig dicht werd gegooid trok zijn aandacht. Robert was de boosdoener. Hij had het wel te doen met de jongeman, ondanks de situatie. Hij kon het zich amper voorstellen hoe het moest zijn om iemand te verliezen die toch wel een belangrijke rol had gespeeld in je leven.
      Eropaf gaan was echter een stap te ver. Bovendien wilde hij eerst een sigaret.
      Eenmaal buiten liep hij naar het standaard muurtje waar Lyon al stond. Het was gebruikelijk voor de rokers om hier te verzamelen wat voor Caleb dus elke pauze betekende.
      ’'Hey.’' Groette hij de jongeman waarna hij zichzelf op het muurtje hees. De sigaret had hij al tussen zijn lippen geplaatst en na enkele pogingen om zijn aansteker werkend te krijgen wist hij de sigaret aan te steken. ‘'Alles goed?’' Caleb had eigenlijk geen idee of Lyon de junior beter kende dan dat Caleb dat deed. Hij kon zich in ieder geval niet herinneren de naam ooit te hebben gehoord.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Ik zou met een opgestoken sigaret voor de school staan te roken ik snapte wel waar ze allemaal zo moeilijk om deden. Zelf had ik Senna niet gekend en zag dus geen reden om ook maar een beetje sneu te doen maar vroeger had ik ook iemand verloren. Ik nam nog een hijs van van de sigaret en gooide hem op de grond terwijl ik er met mijn motorlaars op trapte om hem te doven

Een paar Freshmans liepen langs en ik kon het niet laten 1 te laten struikelen "Jullie blokkeren mijn uitzicht sukkels" siste ik ze toe. Ik liet ze daar achter en liep naar binnen waar ik een groep huilende meisjes aan de kant duwde. Ze keken even boos maar wende daarna hun blik weer af ik pakte mijn telefoon en checkte ff de tijd waarna ik doorliep. Ik twijfelde of ik iets gemeens zou uithalen met het rouwhoekje in de gymzaal. Ik besloot het toch maar niet te doen want ik wist dat ik dan waarschijnlijk geschorst zou worden. Ik liep verder richting de kantine puur om te kijken of er nog knappere Seniors zaten die ik kon gebruiken. Ik ging er naar binnen en keek even rond: niet echt iets wat mijn poging waardig was. Ik dacht even na Lyon en Robert zouden het proberen waard kunnen zijn ze waren beiden wel knap. Ik liep weer terug naar buiten richting mijn motor. Ik slingerde hem aan en reed op volle snelheid de parking af ik moest even weg van school ik reed door het rode licht ach als ik een boete kreeg zou pap die wel betalen ik zag hem nauwelijks aankomen en toch ontweek ik hem een politiewagen van rechts ik draaide om en reed met dezelfde snelheid weer terug naar school waar ik met piepende banden de motor weer stil zette op de parking voor ik terug naar binnen ging.

---

I survived because the fire inside of me burned brighter then the fire around me -Joshua Graham-

• Cheerleader • 18 • w/ Isaac & Estrelle •

      ”Prima hoor, als ik zoiets kan en mag zeggen,” beantwoordde Isaac oprecht haar vraag. Lichtjes duwde Tessa haar mondhoeken iets omhoog, tot een kleine glimlach waar een geruststellende ondertoon in leek te zitten. Het leek haar meer dan logisch dat iedereen dit hele gebeuren op een geheel andere manier ervaarde, waardoor de een zich er gemakkelijker onder voelde dan een ander. “En jij? Hopelijk niet te erg geschrokken van dit alles?”
Met een lichte twijfel in haar blik keek Tessa voor een paar tellen recht vooruit, waarbij ze langs een naderende Estrelle af staarde om zo haar gedachten en gevoelens vluchtig op een rijtje te zetten. Het was een tikkeltje chaotisch in haar hoofd. “Een beetje wel,” bracht ze dan ook uiteindelijk uit — nog voor Estrelle het tweetal bereikt had. “Het is ineens zo dichtbij,” voegde de brunette er nog aan toe, waarop ze weer naar de jongen langs haar keek, hopende dat hij begreep wat ze bedoelde. Voorheen zag je dit soort dingen alleen maar op het nieuws en leek het altijd op andere plaatsen te gebeuren, maar nooit zo vlak bij huis. Althans, dat was tot op heden zo geweest.
      ”Hey,” begroet Estrelle ondertussen het tweetal. “Rare dag, hm?”
Tessa knikte licht. “Een hele rare dag,” reageerde ze vervolgens en beet vervolgens kort op haar onderlip. “Ik zal ergens een beetje blij zijn als hij voorbij is,” ging ze verder en poogde niet grof, of brutaal, over te komen. Tessa vond het vreselijk wat er gebeurd was en de bedroefde sfeer die er hing gaf haar een vervelend gevoel, omdat ze er niks aan leek te kunnen doen om het ergens iets te verzachten.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Hij waardeerde de geruststellende glimlach van Tessa, het zorgde ervoor dat hij zich wat minder schuldig voelde over zijn uitspraak. Even was ze stil toen hij de vraag terugkaatste en nam ze de tijd om naar Estrelle te zwaaien.       ''Een beetje wel. Het is ineens zo dichtbij.'' Hij knikte en glimlachte lichtjes naar haar. Hij snapte het wel en hij hoopte maar dat ze begreep dat ze altijd bij hem kon aankloppen.       ''Hey, rare dag, hm?'' Hij knikte langzaam.       ''Een hele rare dag. Ik zal ergens een beetje blij zijn als hij voorbij is,” En dat was Isaac eens met Tessa. Hij zou blij zijn als alles weer terug naar 'normaal' was of als de moordenaar gepakt was en alles voorbij was.       'Daar ben ik het me eens,' Hij keek op naar Estrelle en klopte op zijn schoot terwijl hij lichtjes grijnsde. 'Wil je zitten?' Hij was dol op de dame en ze waren goed bevriend - het zou heus niet de eerste keer zijn en hij zocht er niks achter.

"Dat moet nog maar blijken, of dit leuker is." Ash trok spottend zijn wenkbrauw op. Hij had zijn eigen geschiedenis met psychoseuten, maar dat was nu niet bepaald een onderwerp waar hij regelmatig over uitweidde. Hij hield zijn hoofd schuin en grijnsde, voor hij zijn mond naar haar oor bracht.       "Alsof ik niet weet hoe leuk je dit vindt," fluisterde hij, waarna hij heel langzaam haar kaaklijn naar beneden volgde. Hij raakte haar niet aan, maar ook maar net niet. Zijn handen had hij terug op haar heupen gelegd en hij trok haar wat dichterbij. Hij moest oppassen dat hij haar niet van het muurtje trok. Hij keek haar nog even uitdagend aan, glimlachte kort en begon haar dan toch te zoenen.       Het was zeker niet zo dat Ash zijn best deed om zijn 'dierbaren' te kwetsen of moeilijk te doen. Hij verveelde zich gewoon, wist niet goed wat hij met een zaal vol emoties aanmoet en Liz was net op dat moment aanwezig geweest. Rosa niet, simpel als dat. En als je het hem kortaf zou vragen, dan ja, dan stond hij er liever met zijn vriendin, maar je zou hem zeker niet horen klagen. Het enige waar hij misschien ooit spijt van zou hebben in zijn leven, is dat hij zijn hobby plots veel te dicht bij huis had gebracht. Maar je zou hem zeker niet horen klagen.

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

''Alsof ik niet weet hoe leuk je dit vindt,'' fluisterde hij in haar oor. Automatisch krulden haar mondhoeken om in een glimlach. Dat wist hij heus wel - jammer genoeg. Ze had liever gehad dat hij dat nog niet wist en ze daarmee wat meer 'macht' had maar dat zat er niet in.       Ze beet op haar lip toen ze zijn ademhaling voelde zodra hij haar kaaklijn volgde maar haar nét niet aanraakte. Een zacht lachje rolde over haar lippen toen hij haar naar zich toe trok. Haar armen legde ze losjes om zijn nek en ze beet op haar lip terwijl ze hem afwachtend aankeek. Opnieuw glimlachte ze toen hij haar dan eindelijk zoende en daar ging ze graag in mee. Haar ene hand verplaatste ze naar zijn haren en daar woelde ze zacht doorheen tijdens de zoen terwijl haar andere hand afdwaalde langs zijn borstkas omlaag. Eenmaal bij de onderste rand van zijn shirt aangekomen, liet ze haar hand onder zijn shirt glijden. Opnieuw glimlachte ze lichtjes toen ze zijn blote huid voelde. Ja, hier was ze aan toe geweest, deze vorm van afleiding.

---

Lyon beende snel de gymzaal uit; hij moest naar buiten. Alles behalve in de kleffe, muffe gymzaal, waar zijn klasgenoten zaten met tranen in de ogen. De gymzaal had hem een lichte, maar alsnog hinderlijke, hoofdpijn gegeven. Pas toen hij eindelijk buiten was vertraagde hij zijn stappen. Hij ademde diep de buitenlucht in voordat hij door liep naar de 'rokersplek', ofwel het vaste muurtje waar je in de pauzes altijd wel iemand kon vinden te roken. Lyon keek niet op en mompelde een zachte begroeting naar de enkeling die daar stond. Vlug pakte hij een sigaret en stak deze aan.       De jongen keek pas op toen hij een stem hoorde die hem begroette. Hij keek op en zag Caleb staan. ''Hi.'' antwoordde Lyon terug. ‘'Alles goed?’' vervolgde Caleb. Lyon haalde onverschillig zijn schouders op. Hij was niet de beste vriend geweest van Senna, maar de twee zaten bij enkele vakken naast elkaar en gingen na school zo nu en dan ook met elkaar om. De relatie tussen de twee kon eigenlijk wel beschreven worden als vrienden. Lyon wist niet hoe hij zich moest voelen; de jongen had alleen meegemaakt dat zijn opa overleed door ouderdom. Maar iemand zo jong als Senna had niet mogen te komen overlijden en al helemaal niet verminkt terug gevonden worden. ''Ik weet het niet,'' antwoordde Lyon maar eerlijk. Hij wilde Caleb net een sigaret aanbieden, tot hij al zag dat Caleb zelf een had opgestoken. ''met jou?''

---

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

Het nieuws van Senna's dood was nog niet helemaal tot Rosa doorgedrongen. Ze had het meisje amper gekend, omdat ze een jaar jonger was en Rosa eigenlijk nooit in de buurt kwam van de lacrossevelden, tenzij het absoluut nodig was. Maar toch was het een schok geweest toen ze had gehoord dat Senna was overleden. Zoiets gebeurde nooit in Oakton, niet bij hun in de buurt.       Ze had Ash de hele dag nog niet gezien, maar nu voelde ze de enorme behoefte om naar hem toe te gaan en hem vast te houden. Ze kon niet ontkennen dat ze toch bang was. Bang dat het nog een keer zou gaan gebeuren, bij iemand die zij goed kende. Er werd gewaarschuwd dat alleen zijn geen goed idee was en dat ze op elkaar moesten letten. Rosa ging uit de weg voor twee meisjes die door de gangen langs haar heen liepen en duidelijk overstuur waren. Tranen stroomden over hun wangen en ze hielden elkaar vast. Zouden ze Senna goed gekend hebben?       Ze schudde de gedachte van zich af en probeerde alle angst en onzekerheid los te laten. Het was verschrikkelijk, maar in angst leven was nooit een optie. Dacht ze. Misschien was het alleen maar om sterk te lijken en niet direct in elkaar te klappen van paniek. Eenmaal bij haar kluisje gooide ze haar tas erin omdat de pauze nog anderhalf uur zou duren en ze niet alles mee wilde slepen. Ze pakte slechts haar telefoon en opende het gesprek met Ash. Ze stuurde hem de vraag waar hij uithing en zuchtte. Waarschijnlijk had hij zijn kans schoon gezien en was hij gaan roken, nu de docenten toch bezig waren met leerlingen kalmeren en zorgen dat niemand de rouwhoek verstoorde.       Met haar jasje rond haar schouders begaf ze zich naar de beruchte plek waar leerlingen kwamen om de roken. In de gangen was het nu vrij rustig door alles wat er gebeurd was en weinig mensen letten op haar. Toen ze eenmaal bij de deur aankwam, duwde ze die open.       'Ash?' vroeg ze en ze duwde ook de tweede deur open, waarna ze zowel Ash als Liz zag. Direct stond ze stil en ze liet haar ogen over het tweetal glijden en slikte een keer. Hoe graag ze het ook wilde, helemaal vertrouwen kon ze hem niet.

[ bericht aangepast op 5 mei 2019 - 14:21 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Hij liet even los toen hij haar hand op zijn buik voelde. Even blikte hij naar beneden, voor hij haar weer aankeek en plagend met zijn wenkbrauwen wiebelde. Hij deed niets om haar tegen te houden.       "Liking the goods?" grijnsde hij. Zijn eigen handen verkenden ondertussen de huid van haar rug, traag, uitdagend. Voor hij echter tot de écht leuke delen kwam, verbrak hij al het contact en zette enkele stappen achteruit. Hij rommelde in zijn broekzak, terwijl hij een vinger tegen zijn lippen legde.       Het volgende moment zwaaide de deur open en kwam Rosa binnen, net toen Ash een nieuwe sigaret tussen zijn lippen stak. Hij keek verstrooid op, alsof hij haar niet verwacht had en glimlachte. Hij merkte wel hoe Rosa hem en Liz achterdochtig aankeek, maar besloot het te negeren.       "Hey, cariña," begroette hij haar. Hij viste ook zijn aansteker uit zijn broekzak en stak de tweede sigaret aan. "Alles ok?" Terwijl hij de vraag stelde, besefte hij ineens dat hij eigenlijk geen idee had hoe dichtbij Senna bij zijn vrienden stond. Zelf had hij haar niet herkend op het moment zelf - hij was zich op andere dingen aan het focussen - en daarnet had hij wel een foto gezien, maar zelfs dan was het maar erg vaag. Dat wilde alleen niet zeggen dat dat voor de anderen ook gold. Hij hoopte van wel, want als hij ooit een alibi nodig had, zou dat de dingen alleen maar moeilijker maken.       Ash snoof eens bij zijn gedachtestroom en blies toen de rook uit.

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

Het kon haar niets schelen dat hij los liet en naar haar handen keek en haar verder uitdaagde - hij deed maar, dat hield haar niet tegen en ze zou zich zeker niet laten opjutten. Althans, dat nam ze zich voor.       'Liking the goods?' Ze glimlachte en een rilling trok door haar lijf door de aanraking op haar rug. Tot hij ineens weg was. Ze fronste lichtjes toen hij achteruit stapte maar toen hij zijn vinger voor zijn lippen legde, wist ze genoeg en schoof ze terug wat verder op een muurtje. De deur ging open maar ze weigerde om meteen om te kijken - dan gaf ze alleen maar de indruk dat ze zich betrapt voelde en hoewel dat wel een beetje het geval was, liet ze dat niet blijken.       Zwijgend keek ze om toen ze de stem van Rosa hoorde, die niet eens de moeite nam om haar ook te begroeten. Ze richtte haar aandacht weer op Ash en keek vragend naar hem.       ''Heb je nog één sigaret voor me? Als ik weer nieuwe heb houd je ze tegoed,'' Het leek haar momenteel het beste excuus waarom ze samen was - dat haar sigaretten op waren en ze Ash op had gezocht om bij hem te bedelen om een sigaret. Ze was blij dat ze haar eigen pakje terug in haar jaszak had gestopt zodat die niet zichtbaar was. Uit haar andere jaszak viste ze haar telefoon en zocht ze naar Lyon in haar contacten. To LIon: Where are you? Ze was niet van plan om hier bij Rosa en Ash te zitten maar ook niet om meteen weg te rennen want dat was ook weer erg verdacht. Ergens baalde ze wel dat Rosa het 'onderonsje' had verstoord maar daar kon ze nu weinig aan doen of over zeggen.

'Hey, cariña,' begroette Ash haar meteen en ze keek hem afwachtend aan en knikte even, waarna ze toch maar de afstand tussen hen overbrugde.       Heb je nog één sigaret voor me? Als ik weer nieuwe heb, houd je ze tegoed.' Rosa draaide haar hoofd in de richting van Liz, die haar niet eens aankeek. Een raar, wee gevoel ontstond in haar maag en ze kon het niet helpen te denken aan Liz' handen op Ash' lichaam en zijn lippen in haar hals. Ze knipperde even om dat beeld van haar netvlies te verwijderen en ze sloot haar arm rond Ash' middel en legde haar hoofd tegen zijn schouder.       'Hoe gaat het, Liz?' vroeg ze uiteindelijk maar om het gesprek een beetje gaande te houden. Ze hadden vrij weinig contact en dat vond Rosa niet per se heel erg, maar op deze manier werd het toch erg ongemakkelijk, zeker omdat Ash er geen last van leek te hebben. Een zucht verliet haar mond toen Liz naar haar telefoon keek en Rosa keek weer op naar Ash en drukte toen maar een kus tegen zijn kaak aan. 'Hey...' mompelde ze zacht. Het kon haast niet anders dan dat er iets gebeurd moest zijn.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

      Buiten was het weer een stuk beter, de zon scheen en zo nu en dan trok er een licht briesje langs, wat best prettig was met die warmte. Het weer mocht dan wel lekker zijn, aar de sfeer was geen enorme verbetering ten opzichte vanbinnen. Ook hier was er een vreemde mix tussen de twee soorten leerlingen; de verdrietige en degenen die Senna niet kende. Caleb kon het niemand kwalijk nemen, maar hoopte wel dat deze periode snel weer voorbij was, puur omdat al het verdriet hem een vervelend gevoel gaf. Maar aan de andere kant mocht hij niet klagen. Hij leefde immers nog, en ook al zijn vrienden hadden nog een hartslag. Niet iedereen kon meer hetzelfde zeggen.
      De jongeman naast hem haalde kort zijn schouders op ter reactie. Een reactie die eigenlijk precies genoeg zei en gevolgd werd met de opmerking dat ook Lyon niet wist hoe het precies met hem ging. Het was een bizarre gedachte dat iemand in dit kleine stadje vermoord was, en nog erger was dat de moordenaar nog niet opgepakt was.
      Opnieuw nam hij een trekje van zijn sigaret. Ondertussen liet hij zijn blik even over het terrein heen glijden. Hier en daar zag hij wel wat bekende gezichten. Vanuit zijn kant bleef het dan ook even stil. Ondertussen vroeg Caleb zich af of het acceptabel was om te vragen of hij Senna kende. Dat leek hem immers iets wat vrienden hoorde te weten, maar Caleb wist het niet zeker en hij wilde het wel weten. Dus hakte hij de knoop maar door.
      ’'Kende je haar goed?’' Hij richtte zijn blik weer op de jongeman naast hem en hoopte dat het niet als vervelend werd ervaren.

[ bericht aangepast op 5 mei 2019 - 21:45 ]

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Ik had buitenlucht nodig. Frisse lucht zou me misschien verlossen van deze benauwde en benarde situatie in mijn hoofd. Het zou niets veranderen aan de verschrikkelijke realiteit, maar misschien wel aan de staat waarin ik er mee om moest gaan. Met mijn tas op mijn schouder, de willekeurige boeken meedragend, liep ik als in een soort waas naar buiten. Misschien keken er mensen naar me, misschien werd ik gegroet, het ging langs me heen. Maar wat maakte het ook uit. Alsof het dagelijkse me nog iets kon doen bij deze akeligheden. Ik wilde mijn lessen nog afmaken, gewoon omdat ik thuis niet veel beters te doen had. Daarna zou ik gelijk naar huis gaan, ook al had ik zwemtraining. Ik zou toch niet kunnen presteren onder deze omstandigheden. Zonder om me heen te kijken liep ik buiten naar het rokersmuurtje. Ik rookte zelf niet, maar wist zeker dat ik daar wel wat vrienden tegen zou kunnen komen. Ik had niet veel behoefte aan praten of grollen met vrienden - natuurlijk niet. Echter ik wilde niet in mijn eentje staan, dan zouden er of onbekenden naar me toe komen, hun respect betuigend en me allerlei dingen wensend. Dat soort mensen zou ik echt niet onder ogen kunnen komen, of tenminste, ik zou het niet willen. Niet op dit moment. Bij het rokersmuurtje kwam mijn voorspelling over het aanwezig zijn van een vriend uit. Lyon stond er met een andere jongen - Caleb. Ik stond even stil bij het aanzicht van de jongen door wie alles tussen Senna en mij stuk ging. Hij was natuurlijk niet de enige oorzaak, ik had het ook zelf gedaan en er waren andere omstandigheden die hadden geschaad. Op dit moment voelde hij echter als een boosdoener. "Hey man," groette ik mijn vriend. Ik stak mijn hand op voor een handgreep als begroeting. Caleb begroette ik met een klein knikje. Ik wist dat een verdere confrontatie niemand ten goede zou komen.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman