|
Hi popjes! Na een tijd weg geweest te zijn, wilde ik Bookbuds weer nieuw leven inblazen. We hebben vast allemaal boeken in gedachten die we dit komende jaar willen lezen en om elkaar te motiveren en aan te moedigen, blijf ik dit jaar Bookbuds in jullie gezichten drukken en ik hoop dat er veel enthousiastelingen zijn, die samen met mij hun Goodreads challenge van dit jaar nailen! Hoe werkt het ook alweer? Als je mee wil doen, post je simpelweg het volgende lijstje: Naam + Goodreads link || Aantal boeken dat je dit jaar wil lezen || Een TBR van drie boeken. Die tiny TBR zet ik op een gezamelijk lijst en om de week op vrijdag haal ik de lijst door een generator en kunnen we beginnen met lezen! Je hebt twee weken om het boek te lezen en in die twee weken kun je elkaar motiveren en over de boeken kletsen (denk om het gebruik van de spoiler-knoppen!) Aan het einde van de twee weken kun je het boek een aantal sterren geven, zoals een echte boekenclub dat ook zou doen. Natuurlijk hoef je niet elke week mee te lezen en je kunt op elk moment nog meedoen! Alles is vrijblijvend, maar het is wel zo gezellig om samen over boeken te kletsen – ook als je niet het gekozen boek leest, maar een andere. Oh, en, indien er een boekenserie uit de generator komt, ben je natuurlijk helemaal vrij om zelf te kiezen welk deel je leest. |
|
|
|
Friends Anna || Zee || 45 || Romi || Promare || 35 || Balloo || Balloo || 25 || |
TBR |
Archief |
Het gekozen boek:
Radio Silence — Alice Oseman || 6 maart t/m 20 maart ||
Radio Silence — Alice Oseman || 6 maart t/m 20 maart ||
Have good one, my friends!
[ bericht aangepast op 2 maart 2020 - 13:51 ]
look at the stars, look how they shine for you;
). Ik las het in de trein (je hebt het letterlijk in een uur uit) en ik zat daar van: Nee Romi, we gaan niet wenen in een openbare ruimte. Maar deze raakt je wel echt in de feels - en hard. Ik vind het ongelofelijk hoe Jason Reynolds zo'n sterk verhaal kan neerzetten in fucking verzen. De personages waren sterker en beter ontwikkeld dan de personages uit de meeste romans. Jason Reynolds bewijst echt dat je niet veel woorden nodig hebt om een verhaal over te brengen. Iedere zin was raak en zo hard nodig, geen enkel woord was overbodig. En die laatste zin was echt gewoon... Wow. Ik zat daar echt van: oké, dit is hoe je een verhaal eindigt, dames en heren. Had nog net geen random vreemde beetgenomen om te zeggen hoe hard ik dat einde waardeer :')
Maar nee, ik hoop echt dat nog iemand het leest, want ik ben echt helemaal into een boekdiscussie. Ik denk dat heel veel dingen in het boek voor interpretatie vatbaar zijn en ik wil er gewoon over praten, want het kan echt heel interessante discussies opleveren. Zeker dat einde, want ik had zoiets van: dit is er gebeurd. Maar toen ik 's avonds in mijn bed lag, dacht ik zo van: maar is dit echt gebeurd?
