Oké, na 17 jaar vriendschap moet me echt even iets van het hart: de laatste tijd ben je helemaal niet leuk meer. Sinds je met je nieuwe vriend hebt, zeg maar. En het ligt niet aan hem, maar wel aan jou. De laatste paar maanden ben je opeens zo arrogant en uit de hoogte geworden. Ja, ik snap dat je ex kleinerend was. Dat geeft je nog geen recht om mijn ex constant belachelijk te maken. Ja, hij is vreemdgegaan en ja, hij loog tegen me. Vaak. Heel vaak. Maar hij had ook z'n goede kanten en dat vergeet je constant. Degene die met 3 graden op elfia zijn jas aan jou (jou, niet z'n vriendin maar aan jou) gaf omdat je het zo koud had? Hij. Die naast je bleef staan toen je teveel had gedronken en over je nek ging? Hij. Die zich inhield toen je met je dronken kop zei dat jij de knapste van ons twee bent, terwijl hij eigenlijk waanzinnig kwaad was maar niks zei omdat je m'n beste vriendin bent? Ook hij. Kijk me verdomme niet de hele tijd zo schamper aan als ik zeg dat hij ook goede kanten heeft. Je bent nog nooit gedumpt, je hebt nog nooit liefdesverdriet gekend, dus kom niet aan met 'je moet je er gewoon overheen zetten.' En als ik dan gewoon een keer, voor het eerst in jaren, een andere jongen zie die ik leuk vind, wat toevallig de beste vriend van jouw vriend is, wees dan gewoon bemoedigend ipv dat ik zeg dat hij te knap voor me is en antwoorden met: 'Ja, dat is misschien wel zo.'
Oh, en zeg ook nooit meer tegen me dat ik alleen bij mijn ex bleef vanwege de seks, terwijl jij degene bent die per se een slanke gozer wilde en tijdens je vorige relatie zelfs overwoog om vreemd te gaan met de neef van je vriend, omdat hij een six pack had. Hou op.
En ik heb al deze dingen al vierduizend keer tegen je gezegd, maar je luistert er niet naar of je begrijpt het gewoon niet.
Helaas in Hengelo en niet in München
Phlegethon