Histoire schreef:
Nee, je bent niet abnormaal. Je hebt toch nood aan sociaal contact en vrienden zijn de mensen die daar net voor dienen.
Misschien had je gewoon pech hier dat de vriendschap op den duur maar van één kant kwam en dat hij zich ergerde om te veel te moeten luisteren en wilde hij ruimte? Misschien dat ze het zo bedoelde.
Daarmee wil ik nu niet zeggen dat er iets mis is met jou of dat je iets abnormaal gedaan hebt. Je bent niet raar of zo. Het is doodnormaal om met je vrienden te willen spreken. Het zal wel iets in hem geweest zijn. Niet iets aan jou. Ik vind het onbeschoft en niet bepaald loyaal om vrienden te dumpen bij de eerste de beste kleine ergernis waar je nooit over hebt gecommuniceerd tegen haar. Als hij zich zo ergert en je ineens dumpt was hij vast wat vals en misschien nooit je echte vriend. Het doet pijn en is verwarrend, ik snap dat je ermee zit. Je psychologe heeft misschien een punt dat je misschien een bijdrage hebt (niet schuld, gewoon bijdrage), maar als hij dat niet communiceert... dan kun je het ook niet helpen/weten. Het kan dat hij zich ergerde zonder dat het objectief mis is, want zoals je ziet, tonnen mensen zouden geen problemen hebben dat je erg veel stuurt en zouden het normaal vinden.
Ja, het is absoluut waar dat het op het einde een beetje veel van één kant kwam, want ik was zo bang de vriendschap te verliezen dat ik te hard pushte. Maar toen was de energie van zijn kant al compleet gestopt, weet je? Dus ik heb het gevoel dat ik op dat punt niet zo heel veel meer had kunnen doen, dat hij zijn beslissing al gemaakt had. En ja, misschien bedoelde ze dat ook wel, inderdaad, maar ze sloot wel af met het "feit" dat elke dag met iemand praten teveel was, en ik had het gevoel dat ik gek was omdat ik daar niet mee eens was.
En je hebt ook gelijk, hij had moeten communiceren als hem iets dwars zat, en nu zal ik het nooit weten. Ik haat het.
Rest in Peace, Son of Gondor
