[RPG — 50] St. Julian's Bay • Speeltopic - Speeltopics

St. Julian, California — USA. 2018.

‘‘Pretty girls with pretty smiles all decked out in the latest styles Breathtakin', hip-shakin' cuties now. . .’’       De zomerbeats vliegen je om de oren — en dat kan maar één ding betekenen: het hitteseizoen is officieel begonnen en in St. Julian's staat men een mega drukke zomer te wachten.       Het toevluchtsoord loopt vol vreemdelingen die grootse plannen hebben voor de komende weken — evenals de locals, die zich opmaken om bergen geld binnen te harken voor de rest van het jaar. St. Julian's Bay is een parel van God dat voor iedereen een plekje lijkt te bieden: nergens ter wereld lijkt het zo makkelijk om overnieuw te beginnen of een compleet nieuwe identiteit aan te nemen. De inwoners zijn er vriendelijk en open en doen er alles aan om een assortiment aan activiteiten en feestjes te organiseren.       Net als alle voorgaande jaren beloofd het een kwartaal aan overvloedig genieten te worden — met zoete zomerliefdes, oneindige BBQ's en overdadige feestjes.       Tot het misdaadpijl langzaamaan hoger stijgt dan het kwik en de broeierige warmte voor een onaangename sfeer zorgt in het lokale Sheriff—station. . . Regels • Minimaal 50 woorden per post. • Houd aantallen gelijk. • 16+ is toegestaan mits gewaarschuwd. • Relaties mogen worden besproken mits dat netjes in het praattopic wordt geregeld.

Rollen • Arsonist | Montana Stonehouse | 19 | Raven Lyn | 1.2 | The Runaway | Local • KingRichard | Alyx Carlton | 22 | Margot Robbie | 1.2 | The Heiress | Tourist • Remiinds | Naam | Leeftijd | FC | Pagina | Status • Egorova | Naam | Leeftijd | FC | Pagina | Status | Tourist • Gashina | Soyeon Lee | 20 | Kim Jennie | 1.2 | The Orphan | Local • AroonCat | Arabella Egberdina Miora Mackenzie | 21 | Lily Collins | 1.3 | (Secret)Drugsdealer/Artist | Tourist • Amari | Tobin Steele | 21 | FC | 1.2 | Sheriff's son | Local • LittleOwlet | Amory Aero Madden | 21 | FC | 1.1 | Psychopath | Local • Oriole | Mateo Nelo Huerta | 20 | FC | 1.3 | The Puppy | Tourist • Eostre | Jett Orion Zealand | 21 | Jay Alvarrez | 1.3 | The Australian Surfer | Tourist • | IrisWestAllen | Hugo Mason Velásquez | 23 | Gabriel Medina | 1.3 | The Lifeguard | Local Beginning       Terwijl de inwoners St. Julian's hebben omgetoverd tot een inheems paradijs (foodtrucks met het beste eten en drinken, BBQ's aan het meer, late night bonfires op het strand, thema feestjes voor elke leeftijd, sportieve activiteiten in, op en naast het water etc.) hebben de lokale autoriteiten hun handen vol aan binnenkomende meldingen.       Uit alle windstreken druppelen er personen binnen. Hele families, teruggetrokken individuen, jonge koppels, oude veteranen, losbandige tieners. . . Allemaal zijn ze op zoek gegaan naar een uitweg voor de zomermaanden. . . Ze hebben hun geheimen, verlangens, gevaren en hoop meegenomen naar St. Julian's en het beloofd een zomer te worden die nooit meer vergeten zal worden.       ‘‘Ever since you got here —— this is the better place.’’

[ bericht aangepast op 4 juni 2018 - 13:42 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Woops, sorry, er ging even iets verkeerd.]

[ bericht aangepast op 6 juni 2018 - 19:29 ]

---

Ik kijk rond in het stadje terwijl ik ook naar mijn telefoon blijf staren. Pap en mam blijven me continu maar berichten sturen, omdat ze het niet zo prettig vinden dat ik ineens weg ben. Ik heb nogal impulsief mijn vliegtickets geboekt naar St. Julian en ik blijf ook minstens twee maanden weg. Ik kan natuurlijk best eerder vliegtickets terug kopen, want ik heb geld genoeg — mijn ouders zouden er zelfs nog voor betalen — maar ik wil niet terug. Ik wilde juist ontsnappen aan de druilerige zomers in Europa en dit leek de perfecte gelegenheid om dat te doen.       Een diepe zucht verlaat mijn mond als ik rondkijk in het dorpje. Het is erg lief en gezellig, maar bloedheet. Ik doe het niet zo goed in warmte, maar ik ben niet voor niets hierheen gekomen. Met mijn roze vestje over mijn schouders gedrapeerd verbrand ik daar in ieder geval niet. Scheelt alweer een heleboel gedoe van mijn beide ouders. Mijn lichte huid verbrandt snel, maar aangezien ik hier lang door zal brengen, heb ik er geen zin in. Ik voel me fijn, zo even weg van mijn familie. Ik houd van ze, natuurlijk, maar ik breng al mijn hele leven met ze door. Werk, vrijwilligerswerk en school hadden allemaal te maken met de hotelketen. Dat frustreerde me zo. Ik had best mijn eigen opleidingen kunnen kiezen, maar daar zouden zij juist niet blij mee zijn geweest. Het heet niet voor niets het Carlton, dus ik, met die achternaam, moet het wel overnemen. Vanzelfsprekend, volgens hen. Het werk zelf vind ik best leuk, maar ik ben pas 22 en ik wil daar verder nog echt niet over nadenken. Met een beetje geluk sterven mijn ouders voorlopig nog niet, dus dan ben ik ook nog niet van essentieel belang om het bedrijf te helpen leiden. Nu kan ik nog genieten van mijn vakantie, van mijn vrije tijd en geen grote verantwoordelijkheden.       Terwijl ik op Google Maps tevergeefs mijn weg richting het strand en een strandbar, Hula, probeer te vinden — je zou toch denken dat het makkelijk zou zijn in een plaats vlakbij de zee — kijk ik ook maar weer op of ik mensen zie die hun weg wel weten te vinden in het stadje. Ik ben nooit zo goed geweest in zelf de weg vinden. De TomTom of gps in mijn auto was altijd al mijn redding, maar aangezien ik hier (nog) geen auto heb, moet ik vertrouwen op mijn eigen vaardigheden. Die heb ik dus niet. Totaal niet.       Ik kom langs een winkel en zie een jongen naar buiten lopen. In tegenstelling tot mij ziet hij er wel uit alsof hij weet waar hij mee bezig is. 'Hé,' begroet ik hem met een kleine glimlach en ik trek mijn tasje meer over mijn schouder heen. 'Kan je mij misschien helpen?' Ik lach even. Mijn Schotse accent zal vast opvallen. 'Ik zoek Hula, een bar ergens op het strand, maar ik ben bang dat ik verdwaald ben.' Ik sla mijn armen even over elkaar heen en kijk dan naar de winkel. Een kampeerwinkel nog wel. In mijn leven heb ik nooit gekampeerd. Ik had altijd het beste van het beste, want waar we ook heen gingen, we verbleven in een goedverzorgd en duur hotel. Hier heb ik ook een hotelkamer geboekt, dus ik heb tenminste alle eerste levensbehoeften zoals elektriciteit en een warme douche. Mocht ik het hier niet leuk vinden, vermaak ik me wel in de spa en het zwembad. Wat dat betreft ben ik stierlijk verwend, dat ontken ik ook niet.

---

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

Ik had net mijn shirt weer aan gedaan, toen ik een stem naast me hoorde. Ik keek om en zag een jongen met wilde bruine krullen met een gekreukeld papiertje frutselen. Ik sloeg nog een blik op de zee, maar zo te zien had de redding van het meisje gelukkig de zwemmers voor nu iets afgeschrikt. Ik keek mee over de rand van het papiertje. Ik herkende het handschrift. Dit was dus echt we een tourist, iets wat ik ook al had kunnen bedenken aangezien hij naar de weg vroeg. St. Julian was niet heel groot en iedereen die hier ook maar even was wist de weg. Ik knikte en keek nog even naar de zee voor ik de jongen aankeek. "Je loopt de boulevard op, gaat naar links richting het noorden tot je bij Hula komt. Hula is niet te missen, zeker niet nu ze bezig zijn het feest voor vanavond voor te bereiden. Na sla je linksaf naar het westen en zie je Fernando's ongeveer 100 meter verderop liggen." Weer gleed mijn blik even over de zee. "Denk je dat het lukt om Fernando's te vinden, of moet ik even meelopen? En kan ik je nog ergens anders mee helpen?" Ik was dit werk om twee redenen gaan doen: Ik leefde voor het strand en de zee, en ik hielp graag mensen. Zelfs al was zijn vraag nu niet echt iets wat te maken had met mijn werk, maar als ik hem kon helpen, deed ik dat graag. Nu het vakantieseizoen was begonnen, was het veel drukker op het strand, en was het werk ook een stuk zwaarder, maar om nu een tourist te laten verdwalen was ook niet de bedoeling. Daarbij was er al even niemand over de boulevard gelopen, dus dat kon ik dan gelijk ook doen. Ik zou alleen een collega moeten vragen deze post tijdelijk op zich te nemen. Misschien wilde Zaza het vast van me overnemen, gezien hij dat straks toch zou doen als ik even pauze ging nemen. Misschien kon deze jongen ook gewoon zelf de weg vinden, maar als je al aan een strandwacht de weg komt vragen ben je vaak al wat langer verdwaalt dan normaal. Ik haalde een hand door mijn korte natte krullen en wachtte op antwoord. Intussen kwamen er wel geluiden over de radio door, maar duidelijk niets wat echt belangrijk was. Na inmiddels al bijna 12 uur er op te hebben zitten, was het echt nodig om elkaar bezig te houden als er even niets gebeurde. Gelukkig was ik na een lange week morgen wel vrij, zodat ik vanavond kon genieten van het feest. Ik had nu al medelijden met mijn collega's die morgen om 6 uur weer moesten beginnen aan hun dienst.

Cuídame del agua mansa, que de la brava, yo sólo me cuidaré.

[ bericht aangepast op 7 juni 2018 - 11:11 ]

---

Bowties were never Cooler

Amory Aero Madden

Ik was eigenlijk niet echt een persoon voor feestjes, maar ik zou het deze keer maar een kans geven. Misschien was het wel eens goed om uit mijn donkere, muffe kelder te komen, waar ik alleen maar nadacht, omringd van de dode en opgezette dieren.
Oma sliep toch bijna de hele dag, dus zij zou mij niet missen. Daarnaast was zij al veel te oud om naar feesten te gaan. Die arme vrouw zou ter plekke een hartaanval krijgen. En om heel eerlijk te zijn was ik er nog niet klaar voor mijn oma te verliezen, al zou het niet lang meer duren.
Snel schudde ik de gedachten van mij af en stond ik op. Ik liep naar de slaapkamer waar mijn oma verbleef en ik opende de deur. Elke morgen is het weer afwachten of ze überhaupt nog wakker wordt, maar volgens de artsen zou ze nog zeker tot het einde van dit jaar hebben. Stiekem hoop ik, dat als de tijd daar is, het met oud en nieuw mag zijn. Ze houdt zoveel van vuurwerk. Ook al ziet ze het niet meer en is haar gehoor ook flink achteruit gegaan, ze geniet er van en kan zich goed herinneren hoe het eruit zag, toen ze nog wel wat zag.
Opnieuw betrapte ik mijzelf erop dat ik aan het malen was en ik kneep even in mijn onderarm. Houd op, Amory...
Ik aaide zachtjes over de tere huid van oma en ze opende haar ogen. Hoewel het voor haar een zwart gat was waar zij in keek, kon ik haar groenige ogen bekijken. En geloof mij, ze waren prachtig. Mijn moeder had precies dezelfde kleur ogen gehad als zij. Telkens als ik in oma's ogen keek, zag ik mijn moeder. Als oma mij een knuffel gaf, voelde het alsof mamma dit deed. Alsof mijn moeder en oma een en dezelfde persoon waren. Het voelde goed.
Ik voelde dat er door deze gedachten een klein, piepklein, glimlachje op mijn gezicht stond. Deze verdween al snel toen oma begon te hoesten.
"Nou oma, die bronchitis wordt u nog eens fataal!" Ze moest lachen van mijn opmerking en stak haar handen omhoog. Ik hielp haar overeind en kleedde haar aan.

Nadat oma wat had gegeten, vertelde ik haar dat er deze avond een feest zou zijn. De verbazing was van haar gezicht af te lezen.
"Zo jongen, sinds wanneer ga jij feesten?" vroeg ze luid. Waarschijnlijk hoorde ze haarzelf niet zo goed meer.
"Ik geef het een kans, oma," zei ik hardop terug. "Misschien vind ik het wel leuk!" Ik hielp oma overeind uit de eettafelstoel en bracht haar naar de woonkamer, waar ik haar in de fauteuil neerzette.
"Nou, gedraag je hé," zei ik ondeugend en oma grinnikte. Ik gaf haar een dikke kus op haar wang, streek haar haren nog even goed en dekte haar toen toe met een dekentje. Ik zei gedag en verliet de woonkamer. In de gang trok ik mijn strandslippers aan en stapte ik naar buiten, waar de frisse lucht mijn longen vrijwel direct vulden. Zo, dat is wel weer wat anders dan die muffe lucht. Hoe lang geleden was ik voor het laatst buiten geweest? Twee, drie dagen geleden? Lang genoeg in ieder geval.

Na een paar minuutjes kwam ik aan bij het strand. Het was er druk, maar er was een goede sfeer. Bij het strandtentje waar vanavond het themafeest zou worden gegeven, waren mensen druk bezig met opbouwen. Op alle hoeken van het strand waren mensen aan het zonnen, relaxen, zwemmen en praten.
Ik liep richting het water en trok mijn slippers uit. Ik had gelukkig een driekwart broek aangetrokken, dus ik kon tot zeker mijn enkels wel het water in. Het was lekker verkoelend. Precies de goede temperatuur.
Ik besloot een wandeling door het water te maken en keek wel wat er op mijn pad zou komen. Misschien lag er ergens wel een dode vis. Wie weet. Ik had nog nooit een vis opgezet en wist ook niet of dit überhaupt wel mogelijk was, maar eens zou de eerste keer moeten zijn. . .

[ bericht aangepast op 8 juni 2018 - 15:34 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

---

---

'Tobin. Volgens mij zijn de slaapzakken op? Verdorie, waar zijn de tenten? Waar ben je, Tobin? Tobin, haal een kookset uit het magazijn. Tobin, de kassa. Daarna, help de meneer in gangpad drie even met het kiezen van een wandelstok. Tobin, hoeveel kosten deze muggennetten? Volgens mij zijn ze in de aanbieding. Oh, waar zijn die tenten toch? Tobin?!'       Tobin.       Tobin.       Tobin.       Zuchtend sjort Tobin ruw zijn donkergroene winkelhesje over zijn hoofd — waarbij het halverwege blijft steken en zijn lokken alle richtingen op laat springen. Uiteindelijk belandt het in een van de hoeken van de kantine, half verfrommeld. Tobin blijft even staan kijken, maar besluit het vandaag niet op te gaan ruimen aangezien het een Hel was in de winkel en hij nu slechts rust heeft verdiend. Vliegensvlug schiet hij de kantine uit, zwaait naar de middagploeg en zijn moeder en stormt dan de kampeerwinkel uit.       'Hé,' Tobin kijkt ietwat geïrriteerd rondom zich naar de bron. '— ik zoek Hula, een bar ergens op het strand. Maar ik ben bang dat ik verdwaald ben.' Schots. Tobin is een wonder geworden in het plaatsen van personen in hun herkomst en de jongedame die hem zojuist heeft aangesproken is overduidelijk een toerist. Alhoewel, ze is. . . anders. Alsof ze zo uit een tijdschrift is komen wandelen en toevallig in St. Julian terecht is gekomen.       'Eh. . .' Tobin plaatst zijn hand op de schouder van de blonde jongedame, waarna hij met zijn andere hand richting Hula wijst — het rieten dak overduidelijk. Grijnzend kijkt hij omlaag. 'Nou — je was maar zo'n honderd meter verdwaald. En, geen zorgen. Dat is iets waar alle toeristen last van hebben, hier in St. Julian. Trouwens, je weet dat het feest pas vanavond is, niet?'

---

•

---

'Eh...' hoor ik alleen maar, voor hij me wat omdraait en zijn arm uitsteekt en naar een bar wijst. Hula. Aha. 'Nou, je was maar zo'n honderd meter verdwaald. En, geen zorgen. Dat is iets waar alle toeristen last van hebben, hier in St. Julian.' Ik glimlach even. Dat ik niet alleen maar in St. Julian zo gehecht ben aan mijn telefoon en gps, maar dat het over de hele wereld zo gaat, meld ik maar niet. Wie weet wat hij dan van me denkt. 'Trouwens, je weet dat het feest pas vanavond is, niet?'       Ik knik wel even. Zoveel informatie heb ik nog wél ingewonnen en onthouden. 'Ja, dat weet ik,' merk ik op maar toch haal ik mijn schouders op. 'Ik ben hier alleen pas gisteren aangekomen en aangezien het me nu al zoveel moeite kostte om die bar te vinden, weet ik niet hoe lang het had geduurd voor ik ook nog eens een goed restaurant zou gevonden. Daarna moest ik sowieso weer terug naar Hula, dus ik kan maar beter daar blijven,' lach ik even. Ik neem de jongen voor me even in me op en ik haal mijn hand door mijn blonde haren heen. 'Ik ben niet zo goed met richtingen,' voeg ik eraan toe en ik sla mijn armen even over elkaar heen.       Het liefst zou ik meteen een toilet in duiken om mezelf in de spiegel te bekijken. Het is hier goed warm en wil niet voor lul lopen met uitgelopen make-up door mijn zweet. Daarbij drink ik me scheel aan water om niet meteen te sterven van uitdroging, dus of mijn felrode lippenstift nog wel op mijn lippen zit en niet eromheen, weet ik ook niet eens. Normaliter ga ik overal heen met een spiegeltje in mijn tas, maar door alle haast om weg te komen uit Londen ligt die nog in mijn kamer op mijn bureau.       'Kom je anders mee?' vraag ik hem. 'Dan trakteer ik op een drankje, omdat je me zo goed de weg hebt weten te wijzen.' Ik knipoog een keer en loop al een beetje in de richting van de bar.

---

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

De opluchting die ik voel wanneer ik merk dat de jongen voor mij verstand van zaken hier lijkt te hebben, is groot. In stilte complimenteer ik mezelf even voor de, naar mijn idee, enige persoon gevonden te hebben op dit stuk strand die mij verder kan helpen in mijn zoektocht. Ik kan het ook niet onlogisch noemen dat ik juist op deze persoon ben afgestapt. Er hangt dan ook een soort van 'ik heb alles hier onder controle' vibe om hem heen. Ik zie aan zijn ogen dat zelfs het handschrift van de mevrouw van mijn kamer herkenning in hem opbrengt. "Je loopt de boulevard op, gaat naar links richting het noorden tot je bij Hula komt. Hula is niet te missen, zeker niet nu ze bezig zijn het feest voor vanavond voor te bereiden. Na sla je linksaf naar het westen en zie je Fernando's ongeveer 100 meter verderop liggen." Tijdens het luisteren naar zijn stem, probeer ik in mijn hoofd een kaart te maken en alle gegeven aanwijzingen op te slaan. Fijn dat ik dan in elk geval te weten kom waar Hula is, omdat ik daar volgens mijn plan vanavond heen zal gaan. Wel moet ik dan überhaupt tot daar raken, terwijl ik niet heel veel - oftewel absoluut geen - verstand heb van waar het noorden dan ook mag zijn. Met die gedachte in mijn hoofd draai ik mijn hoofd een kwartslag, richting de boulevard. Ik acht mezelf capabel genoeg om tot daar te komen, maar waarschijnlijk moet ik daar weer een volgend slachtoffer om hulp vragen. "Denk je dat het lukt om Fernando's te vinden, of moet ik even meelopen? En kan ik je nog ergens anders mee helpen?" Mijn schouders ontspannen zich als die woorden mijn oren bereiken. "Dat zou ik erg waarderen." Reageer ik meteen. Het vertrouwen dat ik vandaag zelf nog Fernando's ga vinden, ligt namelijk ergens op Saturnus. Ik haal mijn handen van mijn zij af en begin aanstalten te maken om weg te lopen, terwijl ik snel even achterom kijk of de jongen mij volgt. "Bedankt voor de hulp trouwens. Ik ben hier nog nooit geweest en het is nogal overweldigend, als je begrijpt wat ik bedoel." Al die mensen hier, ik vind het leuk, gezellig zelfs, maar het zorgt ook voor chaos in mijn hoofd. "Ik ben trouwens Mateo." Ik draai mezelf weer om en steek mijn hand uit naar hem, al zet ik ondertussen een stap naar achteren. Mijn lichaam verstijfd wanneer ik merk dat mijn voet ergens achter blijft haken. In mijn ooghoek verschijnt er een zilveren stang, waarschijnlijk afkomstig van een stoel of iets dergelijks. Het is alleen behoorlijk jammer dat ik dat nu pas zie. Ik merk dat ik mijn evenwicht verlies, waardoor ik merk dat het me niet gaat lukken om te blijven staan. Ik val achterover, onder de stoel - die inderdaad een stoel blijkt te zijn - heen en kom neer in het zand. Een kleine kreun verlaat mijn mond, waarna ik op mijn lippen bijt. Mijn handen steek ik meteen uit richting mijn voet. Nu de schrik over is, begint deze pijn te doen. Ik vervloek mezelf hardop, waarna ik denk aan de aanwezigheid van mijn route-instructeur. "Misschien kan je me toch beter wijzen waar de eerste hulp is." Is het eerste wat ik zeg. Ik probeer erbij te lachen, maar mijn mondhoeken vormen eerder een geforceerde grimas. Dit is dus niet echt wat ik me voorstelde bij mijn eerste vakantiedag.

---

De man die me had aangesproken leek fysiek opgelucht dat ik wist wat er allemaal gaande was in de stad, of in elk geval in dit gedeelte van de stad. Ik legde hem uit waar hij heen moest en intussen zag ik de wieltjes in zijn hoofd draaien om uit te vogelen hoe hij nu moest lopen. Ik vroeg dan ook maar of hij wilde dat ik meeliep. Sowieso zou iemand binnenkort een rondje over de boulevard moeten lopen en ik had bijna pauze, dus dat leek me een goed excuus. Daarbij was het ook niet fijn voor hem om weer te verdwalen. Ik glimlachte toen hij meteen inging op mijn aanbod om mee te lopen. Dan was hij echt nu al heel goed verdwaalt. Ik draaide me even naar de radio om door te geven dat ik een rondje over de boulevard ging maken en een tourist de weg ging wijzen. Toen ik me weer omdraaide had de jongen inmiddels aanstalte gemaakt om weg te lopen, de verkeerde kant op. Het was echt goed dat ik meeliep. Ik knikte bij zijn woorden. St. Julian, zeker in de zomer, kon best overweldigend zijn. Als locals waren we er inmiddels wel aan gewend, maar als je dat niet was, was het best veel om in een keer in te vallen. De jongen stelde zich voor als Mateo en ik wilde me net voorstellen toen ik hem achterover over een strandstoel zag vallen voor ik hem tegen kon houden. Lekker dan. Ik kon wel iemand uit de muien redden, maar niet voorkomen dat een tourist z'n nek brak over een stoel. Gelukkig leek hij grotendeels ongedeerd, tot hij naar zijn voet greep. Ik knielde bij hem neer en zag toen een half open blikje uit het zand steken. Mensen moesten echt leren hun zooi opruimen, want dit was echt heel gevaarlijk. Ik pakte het blikje voorzichtig p en keek toen naar de jongen. Hij had een pijnlijke grimas op zijn gezicht en zijn woorden en toon bevestigde dat hij echt pijn had. "Kom maar mee, dan breng ik je naar de toren en kijk het even na." Ik hielp hem voorzichtig uit het zand. "Leun maar op mij en niet op je voet." Ik had niet het gevoel dat er iets gebroken was, maar ik ging dat risico niet nemen. Ik ondersteunde hem onderweg naar de buggy, waar ik hem in de passagiersstoel hielp. "We zijn er zo." zei ik voor ik zelf in de bestuurdersstoel kroop om naar de strandwacht toren te rijden. Daar zou alles liggen wat we nodig hadden en anders ook een directe lijn met de ambulance mocht het nodig zijn. Ik pakte de radio op, om ook deze verandering in plannen door te geven. "Foca aan toren." "Schrap dat laatste, ik kom nu naar binnen met een licht ongeval. Als Zaza alsnog mijn plek over wil nemen is dat top." zei ik. Ik kreeg gelukkig bevestiging terug. Nog even voor ik begon te rijden draaide ik me naar de jongen. "Ik ben Hugo, trouwens. Aangenaam." zei ik met een glimlach voor ik met een redelijke, maar toch zeker veilige, snelheid naar de plek van bestemming reed. Eenmaal aangekomen hielp ik hem uit de buggy, de trap op, en de deur door. Binnen liet ik hem voorzichtig zitten op een stoel. "Dus, waar doet het pijn, Mateo? En kan je je eigen schoen uittrekken?" vroeg ik, terwijl ik zelf weer bij hem neer knielde om zijn voet en enkel eens goed te kunnen zien.

Cuídame del agua mansa, que de la brava, yo sólo me cuidaré.

---

Bowties were never Cooler

---

21 • The Australian Surfer • swimming • Amory • outfit Nadat ik mijn slinger had aangeschaft in een lokaal winkeltje, ging ik weer terug naar mijn hut. Eenmaal daar was ik zo bezweet, dat ik besloot om nog even een duik te nemen in het water, voordat ik me ging klaar maken voor het feest. Ik hing het sleuteltje van mijn kamer aan mijn ketting, die ik om mijn nek gooide terwijl ik door het warme zand de zee in liep. Het water was precies de juiste temperatuur. Al kon je hier moeilijk baantjes zwemmen, besloot ik om parallel met de kust te zwemmen. Ik zag wel waar ik uiteindelijk terecht kwam, dacht ik bij mezelf terwijl ik in een borstcrawl vaart maakte. Na een paar honderd meter, had ik het wel gehad, en zwom weer richting de kust, waar ik een jongen die half in de zee stond, naar beneden zag kijken. " Oi mate," groette ik hem en kwam naast hem staan terwijl ik mijn hand door mijn haar haalde. " Ben je iets kwijt?"

[ bericht aangepast op 13 juni 2018 - 19:57 ]

---

We were the forever that didn't last

Amory Aero Madden

Mijn hele wandeling kon ik geen vis vinden, dus ik besloot even stil te staan en voor mij uit te kijken. Wellicht lag er verderop wel eentje, of misschien zag ik wel een aantal van de zeerobben die sinds kort waren aangekomen op St. Julian.
Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en maakte een foto van de zee, waarna ik deze naar Arabella stuurde met de tekst: Mooi uitzicht hé? Wanneer kom je eens langs?
Ik verstuurde hem met een simpele klik op het pijltje en stopte mijn mobiel toen weer weg.
Mijn ogen gleden over de zee en ik vroeg mij af hoeveel verschillende vissoorten er eigenlijk bestonden. Ik kende er wel een paar zoals de zalm en de makreel, maar die kende ik ook alleen maar, omdat ik die heerlijk vond op een italiaanse bol met kruidenkaas en sla.
“Oi mate,” die woorden lieten mij verschrikt opkijken en ik pakte automatisch mijn linker onderarm beet. Dit was een soort tic geworden door de jaren heen. Ik deed dit als ik boos was, schrok of juist verdriet had.
“Ben je iets kwijt?” De donkerharige jongen haalde zijn hand door zijn haren. Mijn blik gleed even nonchalant over zijn lichaam, waarna ik weer even in het water keek.
“Nee, ik wilde kijken of het water wel veilig was. Niet dat er kwallen zwemmen of zo.” Mompelde ik en ik keek weer naar de jongen.
“Ik heb je nog nooit eerder gezien. Laat mij raden, je komt voor het feest van vanavond?” Ik keek weer even rond, maar besloot toen toch mijn aandacht op de jongen te vestigen.
“Amory,” zei ik toen. Niet wetend of het over kwam als een vreemde taal, of dat hij zou begrijpen dat het mijn naam was.

[ bericht aangepast op 14 juni 2018 - 22:24 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

---

21 • The Australian Surfer • swimming • Amory • outfit       De jongen schrok toen ik hem begroette, en pakte in een reflex zijn onderarm vast. Ik keek er een seconde naar, en richtte me vervolgens weer tot zijn gezicht. " Ben je iets kwijt?" vroeg ik aan hem, terwijl ik een hand door mijn natte haren haal.       " Nee, ik wilde kijken of het water wel veilig was. Niet dat er kwallen zwemmen of zo." mompelde de jongen wat, en keek me vervolgens aan. " Ik heb je nog nooit eerder gezien. Laat me raden, je komt voor het feest van vanavond?"       Ik keek langs hem heen, en zag dat er mensen bezig waren met versiersels dat verdacht veel leek op de Hawaiiaanse rokjes die ik in de winkels was tegen gekomen.       " Oh, dus hier wordt het feest gegeven vanavond." constateerde ik. " Nee, ik was aan het zwemmen." leg ik uit. " En nee, ik kom hier niet vandaan. Australië." ik wijs naar mijn keel, waarmee ik mijn accent bedoelde. " Amory." zegt hij dan ineens. Het duurde een halve seconde tot het kwartje viel." Ah, leuk je te ontmoeten. Ik ben Jett."

---

We were the forever that didn't last

Het voelt alsof ik ben getransporteerd in het midden van een comedyfilm. Ik zou er zelfs voor naar de bioscoop gaan. Een toerist die eerst een kwartier probeert te begrijpen wat Google Maps wilt dat hij gaat doen, de hoop laat zinken en heel ouderwets een kaart oppakt, wat uiteindelijk voor enkel meer verwarring blijkt te zorgen. Op het moment dat een aardige, behulpzame man hem wilt helpen, lijkt het voor even alsof hij de controle weer te pakken heeft, maar nee. Ik val. Uiteraard. Momenteel heb ik zo'n last van mijn voet dat ik niet eens kan lopen zonder hulp van de aardige, behulpzame man. Ik zeg niet veel als ik in één of andere karretje wordt geplaatst en luister naar de woorden van de jongen naast me, wie zich voorstelt als Hugo. Pas op dit moment komt het tot me dat Hugo waarschijnlijk een strandwacht of iets dergelijks is. Niet toen hij de weg heel goed leek te weten, niet door zijn uiterlijk, niet doordat hij meteen iets van wonden leek te weten, niet toen hij me naar dit vreemde karretje bracht die duidelijk niet voor de 'gewone toerist' is bedoeld. Nee, ik realiseer me dit pas als hij er ongeveer letterlijk over heeft met, waarschijnlijk, een collega. Het enige waar mijn gedachten naartoe gaan is de snijdende pijn die zich heeft gevestigd in mijn hiel. De hele rit gaat daarom een beetje aan mij voorbij. Deze lijkt enkel erger te worden bij elke stap die ik zet zodra we stilstaan en ik naar binnen wordt begeleid. "Dus, waar doet het pijn, Mateo? En kan je je eigen schoen uittrekken?" Even kijk ik bedenkelijk naar mijn voet, maar vervolgens beginnen ik iets aan mijn veters te friemelen. "Ik zal even kijken of ik hem uit kan krijgen. Ik denk het wel, maar ik moet wel een beetje voorzichtig doen. Ik gok dat ik me ergens aan gesneden heb. Zo voelt het in elk geval wel." Zeg ik. Een paar tellen later krijg ik inderdaad mijn schoen uit en zie ik hetgeen waar ik al voor had gevreesd. Mijn witte sok is vervuild met rode vlekjes rondom mijn hiel. Wanneer ik deze naar beneden trek komt er een weliswaar kleine, maar zeer vervelend lijkende snee tevoorschijn. Meteen vraag ik me af waar ik me aan heb bezeerd, want dit lijkt niet op iets wat een stoel kan veroorzaken. Ik denk daarom eerder dat er een scherp voorwerp op het strand lag te dwalen. "Nou, ik zal de komende dagen in elk geval geen dichte schoenen meer aandoen." Lach ik.

---

De jongen leek er niet helemaal bij te zijn met zijn hoofd, waardoor ik me ergens ook zorgen maakte over een hersenschudding, al wist ik zeker dat hij niet met zijn hoofd ergens tegenaan was geknalt. Waarschijnlijk was het gewoon de shock van de pijn. Ik bracht hem veilig naar binnen en vroeg hem zijn schoen uit te trekken. Ik wist niet waar hij wat precies voelde, en het zag er niet gebroken uit, dus dan kon hij het beter zelf doen. Hij begon gelukkig ook weer een beetje te praten. Ik luisterde naar zijn woorden en keek op mijn hurken met een oog naar zijn voet en de ander naar zijn gezicht om in de gaten te houden of hij zich niet gewoon flink hield voor de jongens en mij, en of hij niets deed wat het probleem erger kon maken. Nog voor de schoen de grond raakte zag ik al dat zijn sok onder het bloed zat. Ik stond dus maar weer even op om de verbandkist te halen, terwijl hij zijn sok ook uitdeed. Ik lachte ook wat om zijn woorden, terwijl ik met de koffer weer bij zijn voet neer knielde. Mijn collega had intussen al een emmer met wat water gevult. "Dank je." zei ik, terwijl ik voorzichtig zijn enkel op een opstapkrukje legde, zodat ik goed bij de wond kon. Het zag er niet lekker uit. "Dit kan wat pijn doen. Als het te erg wordt moet je het gewoon zeggen. Ik heb veel liever dat je het zegt dan dat je zit te creperen, wat nergens voor nodig is." Ik keek hem kort even aan voor ik met een doekje met water het ergste bloed van zijn voet begon te halen. Zo zou ik hopelijk wat beter kunnen zien wat er echt gaande was. Het laatste beetje rond de wond deed ik met een alcoholdoekje, om het ook alvast wat schoon te maken. Mateo zou sowieso naar de dokter moeten voor een tetanusprik, maar hopelijk kon ik hem wel met deze wond helpen. Het leek gelukkig oppervlakkig, al zou de dokter daar meteen nog even naar kunnen kijken als hij er toch was. "Dit wordt niet prettig, maar dan valt hopelijk je voet er niet af." grapte ik, voor ik de wond goed begon te ontsmetten. Op het strand wist je het nooit en met een ontstoken wond was je veel verder van huis. Toen dat gebeurd was sloot ik de wond met twee zwaluwstaartjes. Een verbandje om het geheel af te maken en dan kon hij zo door naar het restaurant. Of liever, toch even langs de huisarts. "Het ziet er in principe niet slecht uit, maar het is toch handig om even langs de dokter te gaan om het te laten nakijken en om een tetanusprik te halen." Ik haalde een papiertje uit de verbandkist met het adres en telefoonnummer van zowel de huisarts als het ziekenhuis erop en overhandigde dit aan Mateo. "Dit is waarschijnlijk een heel andere start van je vakantie dan je je had voorgesteld, of niet?" zei ik met een glimlach. Dit was geen situatie die leuk was, en al helemaal niet als je hier net was. Hopelijk zou het snel helen en verpestte het niet zijn hele vakantie.

Cuídame del agua mansa, que de la brava, yo sólo me cuidaré.

---

Bowties were never Cooler

---

---

Wanneer de jongedame haar hoofd heen en weer knikt, glimlacht Tobin even aangezien veel toeristen halverwege de middag al verschijnen bij de bar Hula — en in volle teleurstelling weer vertrekken. Tobin heeft altijd het gekke idee gehad dat toeristen alsmaar dommer worden, wanneer ze hun huizen hebben verlaten — alsof hun hersenen eveneens op vakantie gaan.       'Ja, dat weet ik — ik ben hier alleen pas gisteren aangekomen en aangezien het me nu al zoveel moeite kostte om die bar te vinden, weet ik niet hoe lang het had geduurd voor ik ook nog eens een goed restaurant zou gevonden hebben. Daarna moest ik sowieso weer terug naar Hula, dus ik kan maar beter daar blijven. Ik ben niet zo goed met richtingen.'       Tobin knikt even, aangezien hij weet dat St. Julian ietwat verwarrend kan zijn — helemaal voor buitenstaanders.       'Kom je anders mee? Dan trakteer ik op een drankje — omdat je me zo goed de weg hebt weten te wijzen.'       Tobin kijkt even achterom naar zijn moeders winkel en kijkt even nadenkend, waarna hij zichzelf weer omdraait met een glimlach rondom zijn mondhoeken. 'Natuurlijk, graag zelfs. Ik ben Tobin, overigens.' Tobin steekt zijn hand uit en schudt die van de jongedame.       'Als ik een suggestie mag doen, kunnen we beter wat drinken bij ijssalon — aangezien ze daar de beste ijskoffie hebben.' Tobin wijst naar het straat uiteinde. 'Geloof me, vanavond krijg je voldoende drank binnen — voor zo'n drie jaar.' Grijnzend steekt Tobin zijn handen in zijn short. 'Hula feestjes zijn harstikke wild. Sla je hotel locatie maar alvast op in je telefoon.' Not a God's chosen ——— but a God's cursed.

---

•