Hallo iedereen
________________________________________________________________________________________________________________________________
Ik heb veel reacties gekregen op mijn levensverhaal. Er vroegen een aantal personen aan mij waarom ik eigenlijk geen blog maak en het deel met de wereld. Zodat ik anderen misschien kan helpen en inspireren.
________________________________________________________________________________________________________________________________
10 februari 2012
Het is vrijdagmiddag, ik moest een dagje niet naar school. Terwijl iedereen genoot van hun dagje vakantie, vertrokken mijn mama en ik richting het politiekantoor.Ik had eindelijk mijn mama kunnen overhalen om naar de politie te gaan. Daar aangekomen werden we vriendelijk ontvangen. De agente vroeg waarmee ze kon helpen. "We willen graag wat meer informatie in verband met vluchthuizen." De blik van de agente veranderde direct en ze vroeg ons om haar te volgen. Na een 5-tal minuutjes werd mijn mama meegenomen voor verhoor en ik werd door een andere agent meegenomen voor verhoor. Ik herinner me nog heel goed het kantoortje; witte muren, een kleine ruimte, een klein venstertje, een bureau met twee stoelen en een computer. De agent vroeg waarom we achter meer informatie vroegen. Ik begon te vertellen over de laatste dagen, en voornamelijk over dinsdag 24 januari 2012. Die dag heeft mijn vader voor de zoveelste keer mij in elkaar geslagen. Dit keer was hij woedend geworden omdat ik geld van mijn spaarrekening had gehaald voor mijn verjaardag te vieren met vrienden. Verdict van de dokter: gekneusde ribben, gekneusde nekwervels, gekneusde ruggenwervels, blauw oog, hersenschudding...
Op die dag is bij mij de emmer overgelopen. Ik kon het niet meer aan om bij mijn vader te blijven. En ik zag hoe moeilijk mijn mama het had want ook zij werd getroffen door fysiek geweld. De agent voor me bleef rustig verder typen. Ik ging verder terug in het verleden want het geweld was toch al van mijn 6 jaar bezig (toen was ik 18 jaar). Al 12 jaar leefde ik met schrik voor mijn vader, ik durfde bijna geen vrienden uit te nodigen. In die 12 jaar heb ik maar 2 vriendinnen uitgenodigd. Mijn andere vrienden hebben nog nooit mijn huis gezien.
Na het verhoor, dat toch een goed uurtje in beslag had genomen, belde de politie naar de procureur des koning om haar mening te vragen. Het besluit van de procureur was dat het te onveilig was voor ons om terug naar huis te keren. We kregen twee opties: We mogen naar huis en de politie haalt mijn vader op voor verhoor of we zoeken ergens anders onderdak. Omdat we de eerste optie niet vertrouwde gingen we voor de tweede optie. Toen bleek dat er geen vluchthuizen beschikbaar waren. We moesten dan naar familie bellen om onderdak te zoeken, maar ook niet naar dichte familie want die wist mijn vader wonen. We zijn dan uiteindelijk bij een tante van mijn mama terechtgekomen.
Toen heeft de politie voorgesteld om onder begeleiding wat spullen te gaan halen thuis. Want we hadden niets mee. Thuis aangekomen, was mijn vader nog niet thuis, hij was nog aan het werken. Toen heeft mijn mama ook moeten bellen naar mijn school dat ik voor een paar dagen niet ging komen omdat we waren weggelopen. Mijn school viel uit de lucht, want zij wisten van niets.
Bij de tante van mijn mama zijn we uiteindelijk twee weken gebleven en we zijn de volgende twee weken bij een neef van mijn mama terechtgekomen. Na die periode hadden we ons eigen stekje gevonden. Toen we ons eigen stekje hadden gevonden hebben we aan de politie weer begeleiding gevraagd voor onze andere spullen te gaan halen. Toen was mijn vader wel thuis. Dat voelde wel heel raar aan om na een maand hem terug te zien, en het voelde nog raarder aan toen hij me hiep om mijn koffers in te pakken.
29 juni 2012
Ik ben met glans afgestudeerd. Ik had nog nooit zo'n goeie punten op mijn rapport. Ik heb toen veel felicitaties gekregen van mijn leerkrachten en van mijn medestudenten omdat ik door zo'n moeilijke periode ging en toch goede punten heb behaald. Op de proclamatie was enkel mijn mama aanwezig gelukkig. Mijn vader was trouwens ook niet meer welkom op de school. Ik heb in die paar maanden wel altijd wat schrik gehad dat hij plots op mijn school ging staan. Maar dat heeft hij gelukkig nooit gedaan, en moest hij ook niet proberen. De school en mijn klas beschermde mij.
12 maar 2013
Vandaag zijn eindelijk mijn mama en mijn vader officieel gescheiden. Na een jaar rechtbank in en uit, is vandaag het verlossend woord gekomen. Na dat de zitting meermaals werd verplaatst.
12 maart 2014
Twee jaar later komt de zaak voor in de rechtbank. Dit was voor mij een moeilijke periode, ik werd ondervraagd door een psychologe, ik moest op onderzoek bij de dokter ... De dokter heeft toen besloten dat ik voor altijd 10% invalide ging zijn en dat ik ptsd (Posttraumatischstresssyndroom) heb. Maar eindelijk was de dag aangebroken. Voor de eerste keer in twee jaar tijd zou ik mijn vader zien. Ik moest bij de eerste zitting ook aanwezig zijn, daarom dat ik er was anders was ik thuis gebleven. Die dag heeft mijn vader leugens liggen vertellen tegen de rechtbank, die zo hard aankwamen waardoor ik huilend de rechtzaal heb verlaten. Toen heb ik ook mijn besluit genomen om hem nooit meer te zien.
3 november 2014
Een paar maand verder kregen we eindelijk het vonnis te horen! Hij is voor alles schuldig bevonden en heeft sinds die dag een strafblad. Hij heeft enkel een taakstraf van 100u gekregen omdat hij nog een blanco strafblad had.. Dat vond ik zo oneerlijk en zo erg. Ik was totaal niet tevreden met de uitspraak maar ik heb me er bij neergelegd. Zijn straf is dat hij zijn dochter voor altijd kwijt is.
21 januari 2015
Vandaag heb ik mijn verzoek tot achternaamwijziging aangevraagd. De advocaten zeiden dat we een sterk dossier hebben en dat het normaal geen probleem mag zijn. We moeten enkel een jaartje geduld hebben.
20 december 2017
Na bijna 3 jaar wachten heb ik eindelijk de officiele papieren dat mijn achternaam mag veranderd worden. Ik ga sinds vandaag door het leven met mijn mama's achternaam en niet met mijn vader zijn achternaam. Een hele grote overwinning! En een super mooi verjaardagscadeau want ik was jarig die dag.
________________________________________________________________________________________________________________________________
Ik wil dit even de wereld insturen. Ik wil andere inspireren en steunen want niemand verdient mishandeling.
Het kan slecht lopen maar weet dat de toekomst veel beter kan zijn! Nu zijn we 6 jaar verder en ben ik 23 jaar. Ik heb door mijn slecht verleden en mijn verloren jeugdjaren PTSD opgelopen. Nu na 6 jaar heb ik nog altijd nachtmerries maar ik weet dat het op een dag zal verdwijnen. En ja de afgelopen 6 jaar zijn moeilijk geweest zowel voor mijn mama als ik, we hebben veel ruzies gehad omdat ik haar verantwoordelijk had gesteld voor wat ik heb meegemaakt en doorstaan heb. Maar nu komen we veel beter overeen. Mijn mama is ook veel gelukkiger en daarom dat ik nog altijd blij ben dat we de stap gezet hebben samen. En ik heb sinds de rechtzaak mijn vader niet meer gezien. Hij mailde me wel nog tot vorig jaar maar ik denk dat hij heeft ingezien dat hij mij kwijt is.
Naast PTSD heb ik door het fysieke geweld ook lichamelijke klachten, mijn onderste ruggenwervel is hierdoor al versleten en ik weet dat er mij een rugoperatie staat te wachten, maar deze stellen we uit tot ik niet meer uit bed geraak door de pijn.
Ik heb me heel lang geschaamd voor mijn levensverhaal. Want jammer genoeg is dit nog altijd een soort van taboe.
Dus als jij of iemand die je kent in een soortgelijke situatie zit, probeer alstublieft weg te gaan. Niemand verdient dit en je verdient beter.
________________________________________________________________________________________________________________________________
PS: mijn vader sloeg altijd als hij nuchter was. De keren dat hij dronken was, deed hij poeslief.
PSS: Sorry dat het niet zo goed geschreven is, het is de eerste keer dat ik mijn verhaal online zet.
[ bericht aangepast op 29 mei 2018 - 22:01 ]
