Hi lieve allemaal,
Hierbij een poging tot uitleggen wat mijn situatie is. Thanks als je uberhaupt de moeite neemt om dit verhaal te lezen.
Ik heb nu ongeveer een halfjaartje een vriend, en hij is super. Hij is 23, heeft een goede baan, is lief, zorgzaam, en we kunnen altijd samen lachen. Het is echt m’n beste maatje en ik ben onwijs gek op hem.
Het moment dat hij mijn leven in kwam, waren er bij mij thuis veel dingen aan de hand. Mijn moeder kreeg een nieuwe vriend en dit klikte niet zo goed. Er was veel ruzie en gedoe, waardoor ik steeds vaker bij mijn vriend thuis zat. Hij vond dit nooit erg, maar toch merkte je dat het wel het een en ander veranderde tussen ons. Er kwamen steeds meer irritaties, discussies en ruzies. Alles wat bij mij thuis gebeurde wilde ik ook bij hem kwijt, maar aangezien hij niks kon veranderen en niks goed kon zeggen kwam daar ook altijd gedoe van.
Ik merkte ook dat ik hem steeds meer ging claimen. Ik was zo gewend aan samen daar thuis zitten, dat ik het vervelend ging vinden als hij weg wilde, met vrienden bijvoorbeeld. Hierdoor voelde hij zich opgesloten, wat logisch is. Mijn moeder ging scheiden toen ik 14 was, dat is nu 6 jaar geleden. Mijn vader ging vreemd, en dit alles heeft zo’n grote impact op mij gehad dat ik daardoor ook 2 jaar depressief ben geweest. Ik merk nu eigenlijk nog steeds dat ik hierdoor heel snel bang ben om iemand kwijt te raken. Ik denk dat dit gedrag hieruit voortkomt.
Nu was de emmer dus vol. Mijn vriend appte mij dinsdagavond dat hij het niet meer kon, al die ruzies. Hij trok het niet meer. Je wilt niet weten hoe ik eraan toe was. Ik heb alleen maar gehuild, ik wilde hem zien en spreken. Ik vond het afschuwelijk dat dit via whatsapp ging. Ook besefte ik me nu pas wat ik allemaal gedaan heb, en dat dit echt anders moet. Vlak hiervoor heb ik alles thuis besproken en goed gemaakt waardoor dat net weer even lekker liep, en we hadden net afgesproken dat ik vaker thuis zou gaan zitten wat de hele situatie weer zou gaan veranderen. Ik wilde laten zien hoe ik echt ben, niet zo’n zeikerd. Alles is gewoon van te grote invloed geweest op onze relatie.
Uiteindelijk kon hij donderdagavond pas afspreken in verband met werk, dus de tijd daarvoor heb ik doorgebracht met huilen en veel nadenken. Ik wist dat hij het uit ging maken.
Uiteindelijk stelde ik voor om ons op een laag pitje te zetten. Maandag planden we een vakantie samen, dinsdag is hij klaar met me? Bij mij gaat dat er niet in. Ik wilde rustig aan doen, kijken wat er nog in zit, dan samen bijkomen op vakantie en na die vakantie opnieuw beginnen. Afspraken maken, wat wil ik, wat wil hij, en hoe zorgen we ervoor dat dit niet nog eens gebeurt. Uitmaken is zo definitief, en ik ben echt een vechter. Zeker aangezien hij zei dat hij nog wel van me houdt en nog graag bij me is.
Het antwoord op dit voorstel? Hij wist het niet. En ik begreep het heel goed. Ik bedoel, in de eerste instantie ging hij het al uitmaken en ik sta voor hem en alles wordt weer in de war geschopt. Hij wilde er even over nadenken, of hij wilde stoppen of rustig aan wilde doen, en ik accepteerde dit. Ondertussen was het heel laat, zijn ouders waren er niet dus ik ben daar gebleven. We zijn allebei zonder wat te zeggen in bed gaan liggen. Vervolgens kon hij niet slapen, begon hij wat te kletsen alsof er niks was gebeurd en voor we het wisten hadden we hele goede seks. Slecht idee, want hierdoor denk ik meteen weer dat het goed is. Zodra hij weer vrolijk gaat doen krijg ik weer hoop. We zijn gaan slapen, de volgende ochtend hebben we weer seks gehad. En ik ben daar de hele dag gebleven. Ik ging er vanuit dat ik weg zou gaan, maar hij deed zo lief en vrolijk dat het niet eens leek alsof hij dat wilde. S avonds stelde hij voor om wat lekkers te gaan halen en we hebben samen op de bank een beetje tv gekeken. Daarna zijn we naar bed gegaan en hebben we geknuffeld en geslapen. De volgende ochtend weer seks gehad, en het was super gezellig. Het ging zelfs over de vakantie die we gepland hadden. Vliegtickets, data, etc. Het voelde zo goed en dat miniscule sprankje hoop dat over was werd steeds groter. Hij wilde het ook nog, net als ik. Om 12 uur smiddags ben ik naar huis gegaan, en kreeg ik een appje. Dat het raar gelopen is, dat dit niet had moeten gebeuren. Dat hij nog steeds twijfelde en moest nadenken, maar dat hij niet wilde dat ik al dacht dat alles nu goed zat. Ik snapte er niks van, het voelde zo goed en vertrouwd. Ik vroeg waarom hij dat niet in mijn gezegd zei toen ik er was, waarom dat via app moet. Kreeg ik niet echt een reactie op, hij zei dat ik er ook aan mee deed en dat ik maar had moeten zeggen van dit moeten we niet doen. Terwijl ik het deed omdat ik dacht dat het goed zat.
Voor 12en voelde ik me super, en na 12en weer helemaal kut. Gejankt in de trein terug naar huis, thuis ook weer. Ik moet leren en heb geen concentratie. Ik weet niet meer wat ik nu moet. We gaan het er eind van deze week over hebben, wat zijn keus is. En eerlijk gezegd weet ik niet wat die keus gaat zijn. Ik denk dat ik van het ergste uit moet gaan, ondanks dat hij zei dat deze 2 dagen wel wat voor hem betekende.
Ondertussen zit ik al te bedenken wat ik zonder hem moet.. want jezus wat hou ik veel van die jongen. Als iemand nog tips heeft hoe ik dit verder moet aanpakken, graag. Wel appen of juist niet? Tussendoor een klein appje van hoe het gaat of hoe zijn toets ging.. ik weet niet eens meer of dat wel oke is. Hij houdt van me, is graag bij me, doet super lief en doet alsof er niks is als ik er eenmaal ben.. en als ik weg ben krijg ik weer dit. God wat een leven heb ik ook.
live, love, learn, try, believe.
