"Gewoon blijven bewegen en pijnstillers slikken," (Lang zeiktopic) - Lifestyle

"Gewoon pijnstillers blijven slikken en doorgaan, dan gaat het vast wel over!"

Dat is wat ik zowat de afgelopen jaren heb gehoord terwijl ik al bijna 10 jaar loop met mijn probleem. En mijn probleem is dat ik ongeveer bijna 10 jaar geleden in groep 8 knieklachten kreeg omdat ik door een pestkop tegen mijn rechterknie ben getrapt omdat ik van hem niet naar mijn tafel mocht, maar dat toch heb gedaan nadat hij de andere weg steeds bleef blokkeren en heen en weer.

Vanaf dat moment is eigenlijk het gezeik begonnen, ik hoorde vaker een knak in mijn knie, ik kon op een gegeven moment niet meer goed traplopen en mijn knie zat steeds vaker vast waardoor ik niet meer door mijn knieën kon of bukken. Na veel aandringen van pijn maar gewoon door blijven gaan heeft mijn toenmalige huisarts die nu met pensioen is, mij doorverwezen naar de Fysio. Even later was door mijn omgeving en de Fysiotherapeut vastgesteld: "Groeipijn, spieren zitten vast. Je moet meer bewegen." Alleen mijn probleem de oefeningen die ik deed kon ik niet uitvoeren want alles zat muur en muur vast, en ze zouden moeten helpen maar als ik ze had gedaan dan was de pijn altijd nog veel erger dan dat het ervoor was.
In die tussentijd ben ik gewoon doorgegaan met gym, dansen op de middelbare school en ik had last maar ik sportte toch gewoon ? Ik bleef de pijn aanhouden en als ik mijn knieën boog of nu nog buig dan hoor en voel je een knak en iets omhoog schieten of bewegen. Eerst dachten we dat het kraken en knakken naast het vastzitten gewoon bij stijfheid hoorde. Toen ik ook nog geen diagnose had of eigenlijk door de dokter nog geen verschil van lengte tussen mijn benen was vast gesteld wist ik het wel. Mijn rechterknie was dus toen al ook een stuk kleiner dan mijn linkerknie, wat deed 13 a 14 jarige Mantis dus? Die ging met haar linkerknie gebogen staan om wat druk van haar rechterbeen/heup af te halen totdat dat natuurlijk ook pijn ging doen en Mantis eigenlijk van de ene knie naar de andere knie overging met buigen en op één kant leunen. Wat ik toen eigenlijk ook al niet had moeten doen maar zo had ik het minste pijn.

Na de zoveelste keer last, en vastzitten en weer half zitten huilen heeft mijn moeder toen ik 15 jaar was aan de bel getrokken bij onze huisarts die toen alles aanhoorde, naar mijn knieën ging kijken en vanaf dat moment al eigenlijk zei: "Dit voelt niet goed, is niet ook bepaald passend voor je leeftijd ik verwijs je door voor de Orthopeed in het ziekenhuis en ik laat een MRI van je knie aanvragen." Toen ik eenmaal de MRI had gehad en ik ook een minder fijn momentje had erin waar mijn knie naar de bovenkant van het MRI toestel trok met pijn had ik bij mijzelf ook al het gevoel bevestigd wat ik eigenlijk al jaren zei: "Dit is gewoon geen groeipijn meer."

Toen kwam de uitslag, en die luidde: "Mantis voor iemand van je leeftijd vinden we wel heel erg weinig kraakbeen op de binnenkant van je knie, ook hebben wij een scheur in het groeibot en de plek waar de meeste kraakbeen gevormd wordt gevonden." En dat was precies op mijn onderbot waar ik 3 jaar geleden keihard tegenaan getrapt werd. Ze wisten eigenlijk niet of mijn operatie een kijkoperatie zou worden, of een operatie waarbij ze mijn hele knieschijf om zouden klappen en daar wat zouden doen. Het werd uiteindelijk de kijkoperatie die ook succesvol verlopen was. Conclusie: Er ze zagen een klein stukje gezond nieuw kraakbeen groeien, hebben stukjes bot uit mijn knie verwijderd wat afgeroken was en er werd mij verteld dat mijn rechterbeen kleiner was dan mijn linkerbeen.

Twee maanden na de operatie kon ik alles weer totdat ik bij de simpelste beweging na mijn operatie door mijn knieën gaan wat ook gewoon weer kon volgens de Orthopeed. En toen was het "KNAK" een het begon allemaal weer opnieuw het voelde alsof er weer een stukje bot was afgebroken en vastzat.
Voor de operatie had ik al moeite met traplopen, toen ging het twee maanden weer goed en nu kon ik het niet meer, elke stap wat ik zette hoorde je een knakkend geluid, als ik de trap op of af kwam hoorde je bij elke stap een soort krakend/knakkend bot. Door mijn knieën gaan kon ik niet meer, ik begon weer scheef te lopen, alles begon weer pijn te doen, ondanks het dansen wat ik nog steeds deed totdat mijn rechterbeen/knie mij niet meer kon houden. Vanaf dat moment moest ik ook steeds switchen van het steunen van mijn rechterbeen naar mijn linkerbeen en weer terug, want ik kon het niet meer houden alles deed gewoon pijn. Het was geen spierpijn dit was gewoon botpijn, het gevoel dat mijn botten steeds tegen elkaar aan wrijven en daarna blijf ik de pijn door mijn botten voelen. Nu begon ik het ook in mijn heup te voelen maar ondanks alle pijn en de paracetamol die ik slikte ben ik gewoon door gegaan heb ik nog gedanst, wat ik later op heb gegeven want het kon niet meer. Maar ik kon niet onder het huishouden vandaan en daar ben ik gewoon door mee gegaan.
Ik merkte gewoon dat elke keer als ik iets moet trillen of de trap op moest waarbij ik mijn knie moest gaan gebruiken ik bovenaan kwam met mijn knieën die begonnen te trillen alsof het een seintje was van: 'Mantis we houden je niet meer.' Daarna moest ik gewoon ook nog echt even zitten en dan ging ik die klote trap weer af en dan moest ik hopen dat ik niet door mijn knie zakte bij elke tree die ik nam.

Mijn ouders hielden er op dit moment ook rekening mee dat ik vaker last kreeg van mijn heup en mijn lopen, ik moest mij vaker aan karretjes of iets vasthouden omdat ik gewoon niet meer kon staan op mijn benen. wij zijn toen op pad geweest en het lange lopen deed gewoon pijn, maar daarna nam ik een aspirine en was het klaar want het zou wel over gaan. En dan ga je rond de kerstdagen naar een tuincentrum wat overvol is en ramt er een dame vol tegen je rechterheup aan met haar karretje en verga je van de pijn. Daarna voelde ik gewoon dat ik bijna veel minder en niks meer kon, zitten wat normaal wel redelijk was en wel voor pijn zorgde alleen bij mijn benen zorgde nu bij voor mijn rug, ik kon niks meer, niet bewegen, niet omdraaien. Tillen ging moeizaam. Alles waar ik normaal al aan gelimiteerd was werd dus nog minder. Toen heb ik 5 dagen aspirines geslikt wat de pijn niet afnam. Naar aandringen daarvoor zijn we naar mijn nieuwe huisarts gegaan, een vrouw. Begrijp mij niet verkeerd maar op het moment waar mijn andere nieuwe mannelijke huisarts al had aangeboden om even te kijken bij mijn knie zei deze vrouw: "Ik schrijf je ibruprofen voor, moet je een week slikken en een spiegelbeeld opbouwen en dan gaat de pijn weg."

Een week later kwamen wij terug, waar het bij de meeste patiënten minder zou moeten worden was er bij mij geen vooruitgang. Haar reactie was dan ook: "Je zal toch in beweging moeten blijven en pijnstillers moeten gaan slikken." Dus ik ben toen ook niet meer naar de huisarts geweest. De pijn heb ik 3 maanden gehouden en daarna is het even weggeweest maar het moment dat ik mij weer verstapte met rechts kwam het wee terug. Ik gaf het op. ik bleef constant in beweging maar ik kon niet meer, ik kon niet meer tillen, want dan zat mijn knie vast, of ik kwam niet omhoog, ik kon niet meer over drempels heenlopen, zitten deed pijn, liggen deed pijn. Lopen deed pijn. We waren inmiddels een half jaar tot langer verder. Elke dag had ik pijn wat met de pijnstiller aspirine niet weg leek te gaan. Kerst 2017 kon ik al bijna niks meer ik ben toen continu scheef/gebogen met beide knieën gaan staan.

Maar wij hebben ook een verhuizing gehad, en toen heb ik geholpen met tillen, verhuizen en de verbouwing toen wij eind maart begin april hier in kwamen wonen. Na de verhuizing was ik al kapot gewoon het gevoel dat je benen je niet meer kunnen houden.
Het was zo erg dat ik niet meer kon zitten zonder 2 kussens in mijn rug te hebben voor mijn linkerheup, maar de pijn ging niet weg die bleef daar zitten, ik kan nu ook niet meer lopen ook al is het een klein stukje of en opstapje, ik ben moe, ik ben op. Het is nu zo hoog opgelopen dat ik niks meer kan doen en als ik zelf in ruststand lig, ik mijn knieën zelf gebogen moet houden omdat ik dan nog pijn voel. Daardoor word ik nu al steeds om 5 uur wakker van de pijn.

Dit was de druppel omdat ze nu al zagen dat ook al bleef ik bewegen het niet beter werd, de pijn nam niet af ook al nam ik bijna een hele week lang elke dag aspirines de pijn ging niet weg. Toen ik eenmaal bij mijn huisarts kwam, dit was dus mijn mannelijke huisarts. Ik heb een vrouw en een man, nam hij mij serieus, heeft hij ook testen gedaan met mijn knieën hij heeft gevoelt, gehoord en de symptomen herkent. En zelfs hij schrok zich een hoedje omdat je als 20 jarige niet deze klachten hoort te hebben. Pas na je 50ste, toen ik vroeg naar in beweging blijven zei hij: "Je kan wel proberen te sporten maar als je knieën niet meewerken of je lichaam het niet toe laat kan je het niet." Ook heeft hij mij niet weggestuurd met het norm van pijnstillers en blijven bewegen.

Mijn huisarts denkt nu ook dat ik heel weinig kraakbeen heb bijna niks in mijn knie en een beschadigde meniscus, wat ook doorgegaan kan zijn door het slecht lopen naar mijn linkerknie.

Ik heb bijna zitten janken, toen ik doorgestuurd werd naar de Orthopeed, niet de zoveelste keer "Blijf maar pijnstillers slikken en bewegen, komt wel goed meis."

Nu was dat gesprek met de huisarts 26 april, 29 mei kan ik pas terecht bij de Orthopeed maar ook al trek ik het sommige dagen gewoon niet want het is gewoon fucking kut want je hele lichaam doet 24/7 pijn. Maar om te weten dat je ein-de-lijk voor jezelf te horen krijgt dat het niet ligt aan het feit dat je niet genoeg beweegt, dat het geen vastzitten de spieren zitten. Ik weet niet wat ze gaan doen, wat de ingreep zal zijn maar ik ben al blij dat ik weet dat ik geholpen kan worden, dat het geen kwestie is van: 'Je bent jong, een pijnstiller en doorgaan.'