Salaryman schreef:
Hoi 
. First: wat jij beschreef is precies mijn realiteit, ik geef je een hug! Ik zal alvast een zorg uit de lucht nemen.
Ze stouwen je niet vol met pillen. Als je mijn (nog korte) ervaring wil weten, stuur me gerust een PB.
Ik geef je een knuffel terug (:
Helaas heb ik het wel gehad. Twee instanties waarbij ik aan psychiaters werd voorgesteld die in het eerste opzicht het beste met mij voor leken te hebben. Ze luisterden, leken te snappen waar ik heen wilde en stelden een behandelplan voor. Ook mijn ouders werden erbij betrokken, eerst had ik er geen concrete mening over, later wel. Op een gegeven moment begonnen de psychiaters niet meer aan mij te vragen hoe ik me voelde, hoe het met mij ging enz, maar aan mijn ouders. Als zij vonden dat het niet goed met me ging, werd mijn medicatie dosering opgehoogd. Dat ik er een complete zombie van werd, dat ik het eigenlijk niet zo zeker wist en dat ik ongelukkig was, werd niet opgemerkt. Ook durfde ik op een gegeven moment niet meer tegen de sterke mening van mijn ouders op te boksen. Ik was minder jarig en dacht dat het normaal was om me zo te voelen, want het ging al jaren zo.
Op een gegeven moment werd ik 20 en begon ik het steeds meer zat te worden. Ik begon na te denken over wat ik echt wilde. Wat ik wou was échte hulp en geen simpele gesprekken over koetjes en kalfjes, om daarna met briefje voor de apotheek - voor nieuwe medicijnen of hogere doseringen - naar huis te gaan. De druppel kwam echt toen ik een nieuwe psychiater kreeg die even vond dat ik trekjes van ADD vertoonde en mij medicijnen opdrong (ja, dat is het juiste woord, want hij maakte misbruik van het feit dat ik enorm twijfelde en raadde met klem aan die rommel te beginnen) waar ik me gewoonweg ellendig van voelde. Ik, als verwarde adolescent die al (te)veel diagnoses had gekregen, wist het op dat moment heel zeker; ik wou geen diagnoses meer. Ik wilde oplossingen, geen extra problemen.
Toen heb ik eens duidelijk gemaakt dat ik klaar was met medicijnen, dat ik slechts verder wilde als het traject 'medicatie' niet meer het hoofdspoor zou worden en dat ik zonder wilde. De psychiater was het er niet mee eens, heeft gelijk gezegd dat - dat geen optie werd want ik zou obviously nog ongelukkiger worden zonder de medicijnen. Toen was ik er klaar mee. Mijn vader was het er niet mee eens, maar ik heb me uitgeschreven bij de organisatie waar ik liep op dat moment en ben cold turkey gestopt. Het was loodzwaar; ik woonde nog thuis, kreeg 0,0% steun van mijn ouders, mijn oma lag op dat moment op sterven en ik had net een relatie met mijn vriend die ik er ook niet teveel mee wilde belasten. Mijn vriend heeft me toen enorm gesteund. Ook toen het cold turkey stoppen best wel lastig werd en ik toch wel kleine terugvallen kreeg.
Afgelopen december is mijn vader er eindelijk bij mij voor uitgekomen dat het goed was dat ik was gekapt met de medicijnen; ik was gelukkiger, als ik vrolijker was - was ik ook echt vrolijk, ik was meer 'Erieka'. Hij was zelfs trots op mij. Mijn moeder heeft het langst volgehouden dat die medicijnen goed voor me zouden zijn. Daar is ze gelukkig mee opgehouden.
Inmiddels heb ik, door deze hele shit situatie, echt angst voor psychiaters en medicijnen. Antidepressiva, antipsychotica en dergelijke stemming-beïnvloedende medicijnen komen er bij mij niet meer in.
26 - 02 - '16
CEO