Ik voel me echt een beetje een kaarsje dat langzaam maar zeker uitdooft door gebrek aan zuurstof en ik heb geen idee waarom. Ik heb een week vrij. Ik zou niet vegeterend voor me uit moeten staren de godganse dag om vervolgens niets te ondernemen. Dingen die me totaal geen energie zouden kosten, lijken echt onmogelijk en ik zou echt op commando kunnen huilen, terwijl ik bij god geen idee heb waarom en ik al evenmin snap waarom ik die continue druk op mijn borst heb alsof ik de wereld daarop moet dragen. En het kutste van alles is dat het gewoon kan. Ik kan gewoon weken achter elkaar minimaal mens zijn zonder dat het bij mensen een alarmbelletje doet rinkelen. Ik kan een week lang niet koken zonder dat een haan ernaar kraait. Een dag in mijn bed blijven liggen. Een college, tutorial of heel tentamen skippen. No one sees I'm just off en ik weet niet hoe ik uit deze negatieve cirkel moet raken. Of ik nu braaf alles doe of stilsta en alles voorbij laat razen, het maakt een miniem verschil. Het maakt geen verschil of ik een marathon loop of gewoon in mijn bed blijf liggen zonder ook maar een vinger uit te steken. En als het dan toch geen verschil maakt, waarom zou ik dan zelfs nog maar denken aan een marathon?