Ik zit in de knoop met een behoorlijk probleem, die mij wakker houdt.
Mijn vader heeft al een aantal jaar best wel overgewicht, hierdoor heeft hij slaapapneu.
Vier jaar terug is mijn vader geopereerd aan zijn oor en aan een kant zijn gehoor kwijt geraakt.
Sinds dien is hij snel chagerijnig, boos en geprikkeld, maar dat is ergens ook wel logisch.
Mijn broer had 3 jaar geleden een auto ongeluk en wij zijn toen op mijn vader na, allemaal bij de psycholoog geweest voor hulp, de een langer dan de ander.
Na dat ongeluk is mijn vader veel veranderd. Hij is nog meer aangekomen, mega chagerijnig, hij en mijn broer botsen enorm qua persoonlijkheden en ze hebben graag beide het laatste woord en hun eigen zin.
Een jaar geleden, of langer, is hij naar een diëtiste gegaan omdat hij graag af wilde vallen. Natuurlijk waren wij daar blij mee en hebben we hem proberen te helpen. De diëtiste was behoorlijk duur en had eigenlijk vrijwel stomme dingen die hij zelf ook kon doen. Dus nadat mijn ouders een goed gesprek hadden gehad besloot mijn vader te gaan sporten en op eigen houtje af te vallen. Zelf ben ik ook bezig met afvallen dus wij gingen vorig jaar regelmatig samen wandelen en hadden we goede gesprekken. Ik gaf toen al aan, dat als hij hulp nodig heeft of een gesprek dat hij zich er niet voor hoef te schamen en dat hij dat dan moet doen. Zelf ben ik hierdoor veel zelfverzekerder en bewuster gaan leven.
Nu doet mijn vader sinds een half jaar alles stiekem. Wegen doet hij stiekem, hij zegt niemand wat over het afvallen , terwijl ik hem graag wil helpen en een steun wil zijn. Dit heb ik ook aangegeven. Bij ons thuis blijft er wel gewoon chips, koek en snoep in huis omdat mijn broer en moeder ondergewicht hebben. Daarnaast zijn wij van mening als je iets wilt, dat je er vol voor moet gaan en er zelf ook achter moet staan. Ik ben inmiddels zelf al wat afgevallen maar mijn vader is juist aangekomen. Als ik een keer gebak eet, maakt hij een stomme opmerking naar mij toe dat ik dat maar niet moet eten, terwijl hij doet er dus niets voor.
Nu de laatste tijd verdwijnen de zakken chips, borrelnootjes en snoep als een gek uit de kast. Regelmatig als ik van een zeer late vergadering of iets thuis komt stopt hij iets gauw onder een kussen, als hij aan het snoepen is. Vandaag na het eten ging mijn broer naar beneden en vond mijn vader met een boterham op een bord, een flinke berg hagelslag en helemaal trillend. Mijn broer vertelde mij dit en ik ben er behoorlijk van geschrokken dat hij dan helemaal trilt enzo want dat is geen goed teken. Zodra het woord afvallen, hulp enz. in je mond komt dan ontwijkt hij het en kapt hij het af. Terwijl ik persoonlijk denk dat hij iemand nodig heeft...
heeft iemand tips hoe ik dit kan aanpakken of hem kan helpen?
Change is for weirdos ~ Niall Horan
